พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี้ยว ( Yaoi )

ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องคืนนั้น ฉันจะคิดซะว่าฝันไป

                นี่เมื่อคืนผมต้องเมามากแน่ เพราะตอนนี้ผมปวดมึนหัวไปหมดไม่ ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นขยับตัว แต่ทำไมตัวผมถึงหนักขึ้นอย่างนี้ แค่เมานะไม่ใช่ผีอำ 

                “เอ๊ยยยย ใครวะเนี่ย” ผมเผลออุทานซะเสียงดัง แต่ก็ยังไม่ดังพอที่คนที่เอาขามาเกยตัวผมจะรู้สึก ว่าแล้วก็เอามือยกขาตัวใหญ่ๆนั้นออก มองไปรอบๆห้อง

                “เอ๊ยยยย ที่ไหนวะเนี่ย” นี่เป็นเอ๊ยที่สองของวันนี้แล้วนะครับเนี่ย ที่นี่ที่ไหนกัน นี่มันไม่ใช่ห้องไอ้บอย ห้องไอ้บอยจะสบายแบบนี้ได้ไง รกยังกับรังหนู เอ... เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นนา แล้วทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี้ได้ แล้วไอ้บอยไปไหน คนที่นอนเมาอยู่นี่ใคร

.
.
.

.


                “เพราะมากเลยเว๊ย ฮึกก เมิงร้องเพลงเพราะเหมือนเดิมเลยนะนี่ เจ๋งจริงๆ”  ไอ้บอยเดินลงมาจากเวที พร้อมกับส่งยิ้มมาให้ มันยังร้องเพลงเพราะเหมือนเดิมเลย รู้อย่างนี้น่าไปประกวดเวที เดอะสตาร์อคาดามี่อะไรนั่นนะ รับรองดังแน่ๆ

                “เต้  ... กูมีเรื่องจะบอกเมิง กู  กู   กู  ..”

                “ฮึกก   เอ่อๆ      ไอ้บอย กูอยากอ้วก พากูไปห้องน้ำหน่อย ฮึกก ”  ไม่รู้ว่ามันจะพูดอไรแหละครับตอนนี้ของที่เข้าไปในท้องทั้งหมดของผมกำลังจะไหลออกมาทางปากหมดแล้ว ไอ้บอยเห็นแบบนั้นก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินพาผมไปห้องน้ำของร้าน

                “เอ้า อ้วกมาให้หมดเมิง จะได้สบายขึ้น อ่าอ้วกมา กินอย่างกะคนไม่เคยกิน รู้ว่าตัวเองคออ่อน” ไอ้บอยครับ พร่ามอยู่ได้ คิดว่ากูเมาเหรอ กูได้ยินหมดนะที่เมิงนินทากูอ่า

                “พ่อเมิงดิคออ่อน เมิงอยากมีเรื่องนักเหรอ หา !!!” คนเมาปากดีเคยเห็นมั๊ยครับ นี่แหละครับผมคนนึง ตอนนั้นยืนแทบจะยืนไม่รอด

                “พอเหอะเมิง อย่ามาปากดี เอ้าหมดยัง หมดแล้วลุกขึ้น บ้วนปากเอา” ไอ้บอยจับผมลุกขึ้นบ้วนปาก ผมบ้วนปากสองสามครั้งลงชักโครก แล้วกดน้ำ พอจะยืนให้ตรงๆเท่านั้นแหละครับ ขานี่อ่อนไปหมด มันเวียนๆ ไปหมด เหมือนจะเป็น ..

                “เอ๊ยๆๆ ยืนดีๆสิวะ ไอ้เต้” ไอ้บอยยังพยายามดึงผมขึ้นมาครับ ตอนนี้เลยเหมือนมันสวมกอดผมโดยที่หน้าของเราหันเข้าหากัน จมูกมันกับจมูกผมแทบจะชนกัน เหตุการณ์แบบนี้เหมือนเคยเกิดขึ้นกับผมมาแล้ว แต่มันตอนไหนละ ตอนนี้ตาของไอ้บอยมองผมไม่กระพริบเลย นั่นอะไรนะ ปากของมันเหรอ ทำไมขยับมาใกล้หน้าผมจังเลย มันจะทำอะไรของมันนี่



                “เต้ กูชอบเมิงน่ะ” มันพูดออกมาอีกครั้งแล้วสินะ และริมฝีบากของมันก็ทาบกับของผม แค่นั้นแหละ ภาพเก่าๆที่เคยมีย้อนมาในหัวผมเต็มไปหมด

                “เมิงทำอะไรของเมิง เมิงทำอะไรของเมิงไอ้บอย  หยุดเดี๋ยวนี้ !!!!!” ผมผลักมันออกสุดแรง ด้วยความเมาหรืออะไรไม่รู้ แต่ผมโกรธมันมาก

                “เต้  กูขอโทษ กูขอโทษเต้ คราวหลังกูจะไม่ทำอีก เต้ กูขอโทษเมิงจริง” 

                “เมิงหุบปากพร่อยๆของเมิง ทำไมเมิงทำกับกูแบบนี้ เมิงเคยพูดว่าเมิงจะไม่ทำอีก แต่ทำไมมันยังมีครั้งนี้ ทำไมเมิงยังทำแบบนี้ ทำไม” ผมไม่ฟังคำขอโทษของมัน ตอนนั้นผมโกรธมันมาก 

                “เมิงจะทำอะไรกูก็ได้ แต่เมิงอย่าโกรธกูเลยนะ โกรธก็ได้นะนะ แต่อย่าเกลียดกูนะ กูรักเมิงนะเต้”  รักเหรอ คำนี้อีกแล้วสินะ คำว่ารักของเมิง ที่เคยทำลายรักของกู ไอ้ชั่วเอ๊ยยยย ผมเข้าไปต่อยหน้ามันและจะซ้ำซักสี่ห้าที ถ้าไม่มี

                “เอ๊ยยย หยุดน้อง อย่าทะเลาะกัน หยุดๆๆ ไอ้เวย์เมิงไปดูน้องคนนั้นซิ” เสียงคนพูดคนนี้ดึงผมไว้ และอีกคนก็ลงไปช่วยไอ้บอยที่นอนจมกับพื้น แต่คุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม

                “ปล่อยกู ปล่อยๆ กูบอกให้ปล่อยกู แม่งเอ๊ยยยยย ปล่อย” ผมโดนลากออกมาจากห้องน้ำ ผ่านผู้คนในร้านเยอะแยะมากมาย อายก็อาย แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงไม่สน เพราะกูเมา

                “พรับบบบ !!!!” ผมถูกยัดเข้ามาในรถเก่งคันหนึ่ง หันไปมองคนที่จับผมมา ตอนนั้นมันเหนื่อยล้าไปหมด เรื่องราวต่างๆในหัวมันปวดเหลือเกิน ผมไม่มีแม้เสียงที่จะถามว่าคุณเป็นใคร สายตาพร่ามัวจับภาพไม่ได้ว่าเค้าคนนั้นหน้าตายังไง ก่อนที่ประสาทผมจะขาดการรับรู้ ผมได้ยินอยู่แค่ประโยคที่ว่า

                “เอ๊ยยยย อย่าเพิ่งอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

.
.
.

.

                “เอ๊ยยยยย อะไรกันวะเนี่ย” เอาอีกแล้ว ผมจะอุทานเป็นคำอื่นไม่ได้หรือไง ผมสะดุ้งลุกจากเตียง มองหาข้าวของตัวเอง เราต้องกลับก่อนที่เจ้าของห้องจะตื่น ไม่งั้นมันต้องเอาเรื่องเราแน่ ที่พาเรามาค้างที่ห้องมัน เพราะมันต้องการเรียกค่าเสียหายแน่ กูไม่มีให้เมิงหรอก ผมหยิบกระเป๋า กางเกง มือถือแล้วเปิดประตูออกมาจากห้องนอนนั้น


                “จะไปไหเหยอ เพ่ !!!” เอ๊ยยย ใครกันวะ เสียงอย่างกะเด็ก

                “ยังเช้าอยู่เรย เพ่รีบไปไหนหรอ” มาอีกแล้วกับหนึ่งคำถาม ผมเอี้ยวหน้าหันหลังไปดู

                “เฮ้อออ เจ้าหนู ว่าไงครับ พี่จะกลับห้องแล้วครับ” เด็กตัวน้อยนี่เอง น่ารักเชียว 

                “ทำไมรีบกลับจังเลย อยู่เป็นเพื่อนเล่งกะเจเจก่องได้มั๊ยคับ เจเจไม่มีเพื่อนเล่นเลย ป้อก้อยังไม่ตื่น เจเจเล่งคนเดียว เจเจเหงา นะคับ เพ่ชายสุดหล่อ” เอาแล้วไงกูเจอลูกอ้อนเด็ก แถมมากับลูกยออีก เอาไงดีวะเนี่ย ถ้าไม่หนีตอนนี้ ถ้าพ่อเด็กคนนี้ตื่นมาเป็นเรื่องแน่ 

                “นะครับเพ่ แป๊บเดียว พ่อไม่ทันตื่นหรอก เชื่อผมเถอะ” เอ๊ยยย เด็กนี่ฉลาดไม่เบา รู้ด้วยว่าเรากลัวพ่อมันตื่น แต่เราจะไว้ใจเด็กนี้ได้อย่างไร ไม่เอาดีกว่า เพื่อความปลอดภัย ออกไปเลยดีกว่า



                แต่แอ๊ะ.............สีหน้าของเด็กคนนี่ 




                ไม่ได้ เราจะ .... เอ่อ..........






                “อืมๆ ก็ได้ แล้วจะให้เล่นอะไรละ” โหหห พ่อพระจริงๆผม เห็นเด็กแค่นี้ไม่ได้

“แล้วเล่นอะไรดีละ พี่แก่แล้วเล่นไม่เก่งนะ” ถ่อมตัวไปก่อนเดี่ยวเด็กมันถามเรื่องการ์ตูนมาตอบไม่ถูกว่าชื่ออะไร จะเสียผู้ใหญ่เอา รู้จักแค่ชินจัง กับอิคคิวซังก็ดีแค่ไหนแล้ว อ้อ ยังมีแมวสีฟ้าโดราเอมอนด้วย ขอลืมเรื่องร้ายๆเมื่อคืนด้วยการเล่นกับเจ้าเด็กนี่ก่อนแล้วกัน ... เฮ้ออออ