คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เลือกให้เธอไม่ไปได้รึเปล่า
“ป้อ ป้อ ป้อ ป้อออออ “ เสียงอะไรมาเรียกผมแต่เช้านี่ คนกำลังเพลียๆ วันหยุดทั้งทียังไม่อยากตื่นเว๊ย
“ป้อออออออออออออออ ตื่งงงงงงงงงงง ตึ่งได้แล้ว ตึ่ง ๆๆๆ ตื่นนนนนนนนนนนนนนน” อะไรกันว่ะเนี่ย ผมลืมตามาดูคนที่นั่งทับอกผมอยู่ จะใครที่ไหนละครับ ลูกชายตัวน้อยของผมเอง
“เจเจ มีอะไรครับลูก พ่อขอนอนต่อหน่อยได้มั๊ยครับ” ผมอ้อนลูกหน่อยครับ เพลียจริงๆ เมื่อคืนกินเข้าไปซะเยอะ นานๆจะได้หยุดกับเค้า
“ม่ะด้าย ตึ่งเดี่ยวเน้ เพ่มะนาวจะไปแร้วนะครับ” ลูกผมยังไม่ยอมหยุดครับ พูดทั้งที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่องนั่นแหละ
“ใครจะไปไหนก็ให้ไปเถอะลูก พ่อจะนอนนนนน”
“ไปแร้วมะกลับมาแล้วนะครับ”
“อืม ไม่เป็นไร เฮ๊ยยย อะไรนะ ไปแล้วไม่กลับมา อะไรว่ะเนี่ย ” ตาสว่างเลยครับผม อะไรกันพี่เลี้ยงคนนี้จะไปก็มาบอกเอาดื้อๆแบบนี้ พี่เลี้ยงดีๆหาง่ายๆซะที่ไหน นี่ทำงานยังไม่ทันจะครบปีเลย
ผมเปิดประตูห้องผมออกมาก็เจอกับพี่เลี้ยงมะนาวพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า นั่งรออยู่ที่โซฟา ก้มหน้าก้มตา เหมือนรอลงอาญาอย่างไงอย่างงั้น
“คือ คือ คุณผู้ชายค่ะ คือหนู” พี่เลี้ยงผมครับ ติดอ่างใหญ่เลย ผมเห็นแล้วรำคาญแทน
“มีอะไร มะนาว บอกมาสิ ทำไมจะลาออก จะไปไหนเรอะ ทำไมไม่บอกกันล่วงหน้า แล้วอย่างนี้ผมจะหาพี่เลี้ยงมาเลี้ยงเจเจยังไง จะให้ผมหยุดงานมาเลี้ยงเองเหรอ” เอาแล้วไงครับ คนยังไม่หายเมา แล้วมาหงุดหงิดแต่เช้า ใส่ไม่ยั้งเชียว
“ป้อ ฟังเพ่นาวหน่อยซิ อย่าดุมากน้า พี่นาวกลัวหมดแล้ว ” เจเจครับ ห้ามผม หลังจากที่เห็นผมถามซะยาว หันไปมองมะนาวก็หน้างอ ก้มหน้างุดๆซะยิ่งกว่าเดิม
“อืออ มีไรว่ามา แต่ไปแล้วกลับมาทำงานอีกไม่ได้เหรอ” ผมยังไม่ฟังว่าเค้าจะไปไหน แต่ด่วนสรุปไม่ให้ออกซะงั้น ก็อย่างที่บอกละครับ พี่เลี้ยงสมัยนี้หายาก
“ เอ่อ คือมะนาวจะกลับบ้าน แล้วก็ๆ ก้อ ก็จะแต่งงานกับแฟนอ่าค่ะ แล้วกะว่าจะอยู่ทำนาที่โน้นเลย อีกอย่างพ่อแม่มะนาวก็แก่มากแล้ว คือ มะนาวก็ ก็ไม่อยากให้แกอยู่คนเดียว มะนาว มะนาว เอ่อ มะนาวขอโทษจริงๆนะค่ะ คุณผู้ชาย” กว่าผมจะรู้เรื่องราวทั้งหมดก็ปาไปนาทีกว่าๆ จะกลัวอะไรผมขนาดนั้น อืมม อยากกลับไปสร้างครอบครัวหรอกเหรอ
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกเอาวันนี้ละ ผมจะไปหา..”
“ก็คุณผู้ชายไม่เคยกลับห้องเร็วเลยนี่ค่ะ กลับมาก็ดึก แถมออกไปก็เร็ว บางวันก็ไม่กลับมาเลย แล้วมะนาวจะเอาเวลาไหนไปบอกล่ะคะ” ผมไม่ทันพูดจบ พี่เลี้ยงของผมก็แทรกขึ้นมาทันทีครับ ทีงี้แล้วคล่องปรื่อเลยนะ สงสัยคงกลัวผมดุเอาสินะ อันที่จริงก็ใช่นะ ผมไม่ได้กลับห้องมาเป็นอาทิตย์แระ พักที่บริษัทตลอด ห้องผมเป็นคอนโดครับ มีสามห้องนอน ห้องนั่งเล่น ผมนอนและทำงานห้องนึง อีกห้องนึงก็ห้องเจ้าเจเจ และห้องเล็กสุด ห้องของพี่เลี้ยงครับ ยังมีห้องครัวอีกนะครับ นับว่าเป็นคอนโดที่ใหญ่เอาการเลยทีเดียว
“อืมๆๆ จะไปก็ไป ไม่อยากจะขัด งั้นก็โชคดีแล้วกัน” ผมก็ไม่รู้จะเหนี่ยวรั้งไว้ทำไมเหมือนกันครับ (พูดอย่างกะแฟนจะทิ้ง ) คนเรามีเหตุผลกันทุกคน ผมจัดการเรื่องเงินเดือนเสร็จก็ล่ำลานิดหน่อย ปล่อยให้เจ้าเจเจเค้าลากับพี่เลี้ยงของเค้าไป
“อย่าดื้อ อย่าซนนะครับเจเจ ว่างๆพี่จะโทรหานะ อย่ากวนคุณพ่อละ เข้าใจมั๊ยจ๊ะเจเจ” พี่เลี้ยงที่จะกลายเป็นแค่อดีตลาไอ้ตัวเล็กของผมครับ ไอ้ตัวเล็กก็ได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว นัยน์ตามีน้ำตาใสๆ แต่ไม่ได้ร้องออกมา เดินไปส่งพี่เลี้ยงที่หน้าประตูห้อง พอประตูปิดปุ๊บ ก็วิ่งไปดูการ์ตูนที่เปิดทิ้งไว้ที่โซฟาต่อ หวังว่าคงไม่แอบร้องไห้นะ .. ลูกพ่อ
นี่ก็คนที่ 3 แล้วสินะ พี่เลี้ยงของลูกชายผม เปลี่ยนมันทุกปีเลย ทำไงได้ละครับ คนแรกก็ได้งานใหม่ที่ดีกว่า คนที่สองเจ้าเจเจไม่ชอบเลยป่วนวะจนไม่ได้อยู่ดี มาคนนี้เจ้าเจเจชอบ แต่กลับอยู่ได้ไม่นาน ผมมันพ่อม้ายลูกติด ภรรยาผมเสียตั้งแต่ตอนคลอดเจ้าเจเจ นับเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่สำหรับผม แต่ก็ได้ของขวัญจากสวรรค์มาเป็นเจ้าเจเจนี่แหละ ตอนนี้ก็ 3 ขวบกว่าๆแล้วสินะ ถึงผมจะไม่ค่อยได้กลับบ้านมากนัก เพราะเอาแต่ทำงานหนัก แต่วันไหนกลับมา เห็นหน้าเจ้าเจเจก็หายเหนื่อยแล้วครับ แต่ไอ้ตัวเล็กมันจะรู้รึป่าววะเนี่ย
ผมยืนมองแผ่นหลังเล็กๆของลูกชายผมอยู่พักใหญ่จนเจเจหันมาสบตาผม
“ป้อ ไปกิงเคแอฟซีกันมั๊ย เจเจหิวแย้ว” เคเอฟซีครับลูก ว่าไปก็หิวแล้วเหมือนกัน ไม่มีพี่เลี้ยงก็เหมือนขาดแม่บ้าน แล้วผมจะทำไงกับช่วงนี้ดีละครับเนี่ย
“เดี่ยวรอพ่ออาบน้ำแป๊ปนะไอ้ตัวยุ่ง”
ความคิดเห็น