คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนไม่เคย ไม่เคยทิ้งกัน
ถึงแล้วครับ บางกอก เมืองที่ใครหลายคนฝากความหวังไว้ ผมก็เช่นเดียวกันครับ อนาคตผมจะรุ่งหรือร่วงก็อยู่ที่นี่ละครับ เริ่มจากตรงไหนดีละ ก่อนอื่นก็ต้องหาที่พักก่อนแล้วกัน
“อัลโหล ไอ้บอย กูถึงแล้ว เดี่ยวกูเข้าไปที่หอเมิงเลยนะ เมิงสะดวกใช่ป่ะวะ กูไม่ได้ไปกวนเมิงนา เอ๊ย กุละเกรงใจเมิงจริงๆว่ะ เออๆ กูขอบใจเมิงมาก กูไม่รบกวนเมิงนานหรอก เดี๋ยวกูมีงาน หาหอได้ก็ย้ายออกแล้ว เออๆๆ แล้วเจอกันเว๊ย” แล้วผมก็ได้ที่พักแล้วครับ ไอ้บอยเพื่อนยาก เพื่อนกันตอนเรียนม.ปลาย ดีนะที่ยังได้ติดต่อกัน ไม่งั้นไม่รู้จะไปพึ่งใคร
ได้ที่พักเรียบร้อย อันดับต่อไปคือหางาน แล้วกูจะทำงานไรดีละวะเนี่ย หรือลองทำงานที่เรียนมาก่อน แล้วค่อยเปลี่ยนเอาตอนมีเงิน แต่เค้าจะรับเราเหรอว้า ทำอะไรก็ไม่เป็น ตอนฝึกงานก็เอาแต่เล่น MSN เล่น hi5 เดี่ยวนี้ก็ต้อง Facebook สินะ แต่ก็ลองๆดูก่อนแล้วกันเว๊ย ไม่เสี่ยงก็จนตายอ่าดิ ผมหาซื้อหนังสือเกี่ยวกับหางานทำมาสองสามเล่ม ที่จริงผมก็ไม่ค่อยอยากจะหาในนี้หรอกครับ หาทางเน็ตง่ายกว่าเยอะ แต่เห็นในละครเค้าชอบหาๆกัน ผมว่ามันคงเป็นคัมภีร์ หรือไม่ก็ของลางอย่างนึง ที่ช่วยให้มีงานทำ ลองซะหน่อยแล้วกันเว๊ย
“มาถึงแล้วเหรอว่ะ ไหนเอาอะไรมาฝากกูบ้าง” ไอ้บอยเปิดประตูออกมาต้อนรับผม หลังจากที่ผมเคาะไปมากกว่าสิบครั้งเห็นจะได้
“ทำเหี้ยไรเมิงอยู่วะ เปิดช้าชิบ” เอาแล้วไงครับ เจอหน้ากันปุ๊ป ก็ให้พรเพื่อนเลยผม
“แหม เมิงนี่ปากหมาเหมือนเดิมเลยนะ เอ้าเข้ามาจะยืนอ้าขาให้พม่าเอาตูดหรือไง ฮ่าๆๆ” มันอยากโดนตีนผมยัดปากมากครับ
“ไหนของฝากกูว่ะ ไม่มีกูไม่ให้พักนะเว๊ย” ดูมันครับ รักผมจริงๆ
“เออ งั้นกูไปขอกิ๊กเก่ากูพักก็ได้ พวกเค้าออกจะเต็มใจ” เอากับผมซิ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับนายเต้ มึงไม่รู้ซะแล้วว่ากูเป็นใคร
“เหรอ ไปซิ” เอ๊ยยยย ไรว่ะ เมิงจะไม่ง้อกูหน่อยเรอะ
“เอ่อ ๆๆ วันนี้กูเหนื่อยแล้ว กูค่อยไปพรุ่งนี้ แต่เมิง เมิงจำไว้เลยไอ้เพื่อนเลว สัดๆๆ” ไปไม่ถูกสิครับผม ไม่คิดว่ามันจะไล่จริงๆ
“ก็กูบอกตั้งนานแล้วว่าอย่าคบกูเป็นเพื่อน เป็นอย่างอื่นก็ไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างอื่นป่านนี้สบายไปแล้วเมิง” ผมไม่คิดว่าทุกวันนี้มันยังไม่ลืมความคิดที่จะเปลี่ยนสถานะกับผมนะครับเนี่ย นึกว่าลืมไปแล้ว ทั้งๆที่เรื่องมันก็นานมามากแล้ว
“ไม่เป็นเพื่อนแล้วเมิงอยากเป็นอะไรว่ะ เป็นพ่อกูเอาม่ะ พ่อก๊าบบบ ลูกอยากกิงไข่ก๊าบบบ อยากกินไข่ๆๆ” ผมล้อมันเล่นครับ แต่ทำไมไอ้บอยมันถึงหน้าแดงอย่างนั้นละครับ
“เอาตอนนี้เลยเหรอ กลางวันเนี่ยนะ” มันถามผมอย่างกล้าๆกลัวๆ มือก็ทำท่าเหมือนจะถอดกางเกง หน้าตามันหื่นกามมากเลยครับ
“โอ๊ยยยยยย” เสียงไอ้บอยครับ โดนผมถีบเข้าให้
“เมิงนี่นะ กูแค่ล่อเล่น ถีบเอาซะกูจุกเลย จำไว้นะเมิง อย่ามาง้อกูละกัน อย่าหวังได้แอ้มกูเลย ชิ” เอา เอาแล้วไง งอนผมซะงั้น อะไรของมันว่ะเนี่ย ตกลงกูผิดใช่ม่ะ
“เออ ไอ้เต้ เดี่ยวตอนค่ำไปกินเหล้ากัน กูนัดเพื่อนไว้ ร้านนี้เพลงเพราะ บรรยากาศดี ฉลองที่เมิงมาอยู่นี่”
“เออดีๆ อยากกินเหมือนกัน แต่จะฉลองทำไมวะ แค่กูมาอยู่กับเมิง” ผมก็อดสงสัยไม่ได้ มันดีใจขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
“เออน่า เอาเป็นว่ากูเลี้ยงเมิงแล้วกัน พอใจมะ”
“ขอบใจนะ เพื่อนรัก จ๊วบบบบ” ผมขอบใจมันพร้อมกับหอมมันที่แก้มไปหนึ่งที เป็นการขอบคุณแล้วก็ลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ หันมามองไอ้บอยอีกที ยังนั่งอึ้งอยู่เลย อะไรเมิง ทำกับอย่างไม่เคย เพื่อนผู้ชายผมทุกคนโดนผมหอมแก้มมาหมดแล้วครับ และผมก็มักจะโดนพวกมันมาขโมยหอมแก้มผมด้วย มันบอกว่าแก้มผมนุ่มเหมือนแก้มผู้หญิง ชอบที่มันชมว่านุ่ม แต่ไม่ชอบที่มันบอกว่าเหมือนผู้หญิง แต่ เอ.... ไอ้บอยไม่เคยหอมเรานี่หว่า ทำไมวะ ช่างมันเถอะ แต่เห็นหน้ามันตอนนี้แล้ว ตลกชะมัด ฮ่าๆๆ
พอผมเก็บเสื้อผ้า เก็บข้าวของเสร็จ ก็นอนพักเอาแรงซักงีบ ตื่นขึ้นมาก็เย็นๆ อาบน้ำแต่งตัว กะออกไปเดินเล่นและหาไรกินกันก่อนแล้วค่อยออกไปเมาให้เต็มที่
“ไอ้บอยเมิงอยู่คนเดียวเหรอว่ะ กูนึกว่าเมิงมีเมียแล้วนะเนี่ย” ผมถามมันขณะที่เรานั่งกินข้าวกันที่ร้านอาหารตามสั่ง
“หน้าอย่างกูจะมีใครเอา ขนาดเมิงยังไม่เอากูเลย ว่ามั๊ย” เอาอีกแล้วครับ ไอ้นี่ ชอบเอาเรื่องเก่ามาแขวะผม
“เมิงหยุดเลยไอ้บอย กูถามจริงๆ” ก่อนที่มันจะออกทะเล ผมต้องห้ามมันก่อนครับ
“กูยังรักคนๆนึง และก็ยังลืมเค้าไม่ได้ และจะไม่มีวันลืมเค้าคนนั้นด้วย”
“โห ฟังดูหนักแน่นจังวะ ใครวะบอกกูบ้างสิ” รักจริงแบบนี้ผมอยากรู้ครับว่าใครกัน ใครว่ะๆๆ บอกหน่อยดิสัด มันไม่ตอบไรผมครับ เอาแต่จ้องหน้าผม เอ... หรือว่า
“อีว่านเหรอวะ คนที่เมิงชอบ แต่เค้าดันมาชอบกูใช่มะ” จำได้ครับตอนนั้น ไอ้บอยชอบยัยนี่มาก แต่ตอนหลังยัยนี่กลับบอกว่ามันชอบผมซะงั้น ผมละสงสารมันชิบหาย
“ช่างมันเถอะว่ะ เอาเป็นว่าซักวันหนึ่งกูจะบอกเมิงเอง เมิงจะเป็นคนแรกที่รู้เรื่องนี้” มันพูดมาแบบเอาจริงเอาจัง
“จริงนะเว๊ย ไม่บอกกูคนแรก กูโกรธนะเว๊ย ถ้าพวกไอ้วัช ไอ้ลิฟรู้ก่อนกู กูไม่คุยกับเมิงนะเว๊ย” นี่ละครับผม ชอบให้คนอื่นมาให้ความสำคัญกับตัวเอง ถ้าอยากจะรู้อะไรจากใครต้องรู้คนแรก ผมเป็นคนชอบเอาแต่ใจ แต่เพื่อนผมก็ชอบตามใจ นิสัยเสียผมเลยละครับเนี่ย
“เออ กินเข้าไป เดี่ยวไปเดินเล่นห้างกัน” มันยิ้มออกมาแล้วครับ ผมเห็นมันยิ้มก็โอเค กินข้าวต่อดีกว่า ยังไงผมก็แคร์มันนะครับ ก็มันนะ เพื่อนรักผม ยังไงเราก็เพื่อนกัน .....
ความคิดเห็น