คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดต้นฉบับ .. ให้รัก
[Love & Lost]
ให้รักก็ได้ .. ให้ร้ายก็เริ่ด
ตอนที่ 1
“ถ้ามันจะจบยากแบบนี้ กูไปเป็นเกย์ซะดีว่า”
“เออ ก็ลองดูดิ ถ้ามึงคิดว่ามันจะแก้ปัญหาคาราคาซังนี้ได้”
“มึงอย่าท้ากูนะ”
ประโยคสนทนาระหว่างผมนายวายุ ชายหนุ่มที่ไม่อยากยกยอตัวเองว่าเป็นผู้ชายที่เฟอร์เฟ็คสมบูรณ์แบบ เป็นที่หมายปองของสาวเล็ก สาวใหญ่ สาวแท้ สาวเทียม ไม่เว้นแม้บรรดาชายจริงไม่จริงทั้งหลาย อยากจะอยู่ใกล้ไม่ก็ลิ้มรสความหวานของพลังวายุผม และไอ้สนิท เพื่อนสนิทของผม เรียนกันมาตั้งแต่ประถม มัธยมก็เรียนมาด้วยกัน จนทุกวันนี้ยังตามติดแจเข้ามหาลัยมากับผมด้วย มีไอ้วายุ ก็มีไอ้สนิท ชนิดตัวติดไม่มีจาก
แต่ก็ด้วยความเป็นวัยรุ่นคึกคะนอง อยากลอง อยากสัมผัส ช่วงมหาลัยกลางๆของผมจึงเต็มไปด้วยแสงสี รูปร่าง ราคะมากมาย โดยมีไอ้สนิทนี่แหละที่คอยเป็นที่ปรึกษา และคอยตามแก้ปัญหาความเจ้าชู้และเพลย์บอยของผม
“มึงว่าน้องมะนาวเค้าจะเอาจริงเหรอวะ” ไอ้สนิทถามอย่างกัไม่รู้จักเด็กผมคนนี้ดี
“เอาจริงดิวะ นี่หาทางไปบ้านกูอยู่เนี่ย” ผมบอกอย่างไม่สบอารมณ์ จะเอาจริงอะไรกับชีวิตผมซะขนาดนั้น น้องมะนาว
“แล้วทำไมมึงไม่จริงจังกับน้องมะนาวไปละวะ น้องเค้าก็น่ารักออก” ไอ้สนิทตอบมาอย่างไม่เดือนไม่ร้อน
“กูก็อยากทำแบบนั้น แต่มึงอย่าลืมนะ ว่ากูมีคู่หมั้นแล้ว” ผมบอกมันไป
“เออ กูรู้แล้ว กูละสงสารคู่หมั้นมึงจริงๆ ที่มีคู่หมั้นแบบมึง” ไอ้สนิทพูดพร้อมเบือนหน้าหนี
“หยุดเลยนะมึง อย่าพูดแบบนี้ แค่หมั้นกัน ยังไม่ได้แต่ง กูมีสิทธิ์เต็มที่ อีกอย่างกูก็รักน้องแพรวกูคนเดียว คนอื่นๆกูก็แค่เล่นๆ” ผมบอกมันไปด้วยสีหน้าจริงจัง
“แหม รักมากเลยนะ เปลี่ยนเมียเป็นว่าเล่น”
“ไอ้สนิท !!!”
“จะตะโกนหาห่าอะไร กูนั่งห่างกับมึงไม่ถึงคืบ” มันด่าผมกลับมา
“มึงอย่าเอาเรื่องจริงมาพูดเล่น”
“ฮ่าๆๆ เออ ไม่พูดก็ได้ แล้วแพรวเค้าจะกลับมาเมื่อไหร่วะ”
“อีกสามเดือนได้ นี่กูก็กำลังหาวิธีการจัดการเด็กในฮาเล็มกูออกให้หมดๆ”
“ในนั้นก็มีน้องมะนาวแสนเปรี้ยวของมึง” ไอ้สนิทพูดมาอย่างรู้ทาง
“เออ นั่นแหละ สลัดยากชิบหาย นี่กูบอกเลิกไปแล้วสองสามรอบนะ ยังไม่ยอมไปๆสักที ถ้าน้องแพรวกลับมาเจอน้องมะนาวตามราวีอยู่แบบนี้ กูงานเข้าแน่ๆ” ผมบ่นๆออกไป ไม่อยากคิดภาพวันนั้น ถ้าน้องแพรวกลับมา และมาเจอกว่าน้องมะนาวกิ๊กผมยังตามราวีไม่จบไม่สิ้น ความรักของผม และครอบครัวของผม คงพังพินาศตามๆกันไป
“งั้นมึงก็เป็นเกย์ไป”
ไอ้สนิทสรุปมาสั้นๆ แต่ช่างไร้หัวคิดสิ้นดี ..
“พี่วายุอยู่ไหนคะ” เสียงน้องมะนาวดังเด่นมาจากมือถือรุ่นศาสดาล่าสุดของผม
“อยู่ที่คณะ กำลังจะกลับคอนโดแล้ว น้องมะนาวมีอะไร” ผมถามไปห้วนๆ พอให้เธอรู้ว่าไม่อยากคุย ไม่อยากเจอนะ
“ไหนพี่วายุบอกว่าวันนี้จะไปทานข้าวกับมะนาวไงคะ ลืมแล้วเหรอ” นั่นไงมาแล้วครับ พวกทวงสัญญาบ้าๆบอๆนี่ น่าเบื่อที่สุด
“พี่ไม่ว่าง น้องไปกินกับเพื่อนน้องก็แล้วกัน” ผมบอกแบบขอไปที
“ไม่ว่างอะไร มะนาวเห็นว่าพี่ก็ไม่ว่างตลอด” จุกจิกจู้จี้ก็มาอีกเรื่องหนึ่งแล้ว ไม่เข้าใจจริงๆผู้หญิงเดี่ยวนี้เป็นแบบนี้กันหมดหรือไง
“เอาไว้วันหลังนะครับ พี่กลับห้องก่อน พี่รู้สึกปวดหัวแล้ว” ผมพูดพร้อมกับวางสาย พร้อมกับกดปุ่มปิดเครื่องไปทันที
บางทีผมก็เป็นคนชอบหนีปัญหามากกว่าสู้กับปัญหานะครับ ก็ในเมื่อผมยังคิดไม่ออกว่าจะเอาวิธีไหนเข้าสู้กับปัญหาบ้าบอนี่ดี พูดไปแบบนี้คงจะงง งั้นขอเท้าความสั้นๆหน่อยอีกทีแล้วกัน
วายุลูกชายนักธุรกิจชื่อดัง ที่บริษัทเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีลูกสาวแสนสวยว่า แพรวใส และเธอก็เป็นคู่หมั้นชีวิต และนั่นหมายความว่าทั้งผมและแพรวใสก็เป็นหมากสำคัญของเรื่องธุรกิจของครอบครัวเราสองคนเหมือนกัน แต่อย่าหาว่าพวกเราสองคนโดนคุมถุงชนหรืออะไรเลยนะครับ เพราะจริงๆแล้วเราสองคนก็ชอบพอกันพอสมควร พอผู้ใหญ่เค้าจะเอาประโยชน์นี้มาใช้กับธุรกิจ พวกเราสองคนเลยไม่ขัดขืนอะไร แท้จริงแล้วผมกับแพรวใสก็อายุพอๆกัน แต่ด้วยการลำดับญาติแล้วเธอเป็นเหมือนน้องผม ที่บ้านเลยให้เรียกเธอว่า น้อง โอ๊ยย ไม่รู้จะเอาละเอียดขนาดนี้ทำไม ทั้งๆที่บอกว่าจะเล่าสั้นๆ
วกมาที่น้องมะนาว เธอเป็นสาวสวย หมวย เอ็กซ์รายล่าสุดที่ผมควงเรื่อยเปื่อยรอเวลาน้องแพรวกลับมา แต่แลท่าแล้วเธอจะเกาะผมแน่นหนึบ แทบจะแกะออกไม่ได้ แถมเวลาที่น้องแพรวจะกลับมานั้นก็ใกล้เข้ามาแล้ว ถ้าผมยังสลัดเธอไม่ออกก่อนน้องแพรวจะมา รับรองว่างานเข้าครั้งใหญ่แน่ๆ ..
ผมเดินเข้าลิฟต์คอนโดอย่างคอตก ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงให้น้องมะนาวหายไปจากชีวิต เคยคิดเอาเพื่อนมาหลอกว่าเป็นเด็กใหม่ผม น้องมะนาวก็ตามราวี จนเพื่อนผมเกือบเลิกคบผมไป ครั้นจะไปเอาหญิงสาวไหนมาอีก ก็เกรงว่าจะขว้างงูไม่พ้นคออีก เฮ้ออ
“รอด้วยครับ” เสียงคนดังขึ้นขณะประตูลิฟต์กำลังจะปิด ผมรีบเอามือไปกดเปิดประตูลิฟต์อีกครั้ง
“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มคนนั้นบอกผม ก่อนจะเดินเข้ามาในลิฟต์ ผมจึงเอื้อมมือไปกดปิดลิฟต์
“ชั้นไหนครับ” ผมถาม
“ชั้นเดียวกับคุณนั่นแหละ” เด็กหนุ่มคนนั้นตอบมา ชั้นเดียวกับผม ผมมองไปที่แป้นกดชั้นที่ผมกดชั้นทิ้งไว้แล้ว
ลิฟต์ค่อยๆปิดตัวลง มีภาพของผมและเด็กหนุ่มคนนั้นในกระจกประตูลิฟต์ทำให้ผมได้สังเกตเด็กหนุ่มคนนี้อีกครั้ง เป็นเด็กตัวเล็กกว่าผมนิดนึง และดูผอมๆ และน่าจะอายุน้อยกว่าผมสักสองสามปี ไม่ก็มากกว่า เพราะหน้าเด็กมาก แถมหน้าใสมากๆด้วย มองหน้าตาตัวเองที่เริ่มจะมีรอยตีนกา ขอบตาคล้ำๆแล้วช่างแตกต่าง นี่สินะพิษของการเที่ยวผู้หญิง เที่ยวกลางคืน
“อยู่คอนโดนี่ด้วยเหรอ” อยู่ๆผมก็หลุดถามไป
“เปล่า” เด็กคนนั้นตอบมา พร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดออก ก่อนที่เด็กคนนั้นจะเดินออกไป
“เออเว๊ย หยิ่งชิบหาย” ผมบ่นเบาๆอยู่ในใจ
เดินตามออกมาก็เจอกับเด็กหนุ่มคนนั้นที่ยืนรออยู่หน้าห้องหนึ่งไม่ห่างจากผมมากก่อนจะมีผู้ชายวัยกลางคน ดูดีมีภูมิฐานเปิดประตูออกมายิ้มให้ ก่อนจะพากันเข้าห้องไป และผมก็เดินผ่านมาถึงห้องตัวเอง
“เด็กขายเหรอวะเนี่ย” ผมพูดกับตัวเอง อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
กลับเข้าห้องมา ผมก็โผเข้าที่นอนทันที ไอ้สนิทก็ทิ้งไปตั้งแต่บ่าย ถ้าชวนมานั่งเล่นที่คอนโด ไม่แน่อาจคิดอะไรดีๆช่วยผมได้ แต่ตอนนี้ผมของีบก่อนดีกว่า
“ฮัลโหล” ผมกดรับโทรศัพท์อย่างงัวเงีย รู้สึกว่าเพิ่งงีบไปได้แค่แป๊บเดียวเองนะ
“พี่วายุ น้องมะนาวอยู่หน้าคอนโดพี่แล้วนะ กำลังจะขึ้นไป ตู๊ต ตู๊ด” เอ๊ยยยย อะไรกันวะเนี่ย ตื่นเลยผม จะมาก็มาเอาอย่างนี้เลยเหรอ ที่จริงไม่ได้กลัวอะไรมากมายหรอกครับ เพราะที่นี่เธอก็เคยมาออกจะบ่อย แรกๆยังรักกันหวาน บางวันแทบไม่ได้ออกจากที่นี่
แต่วันนี้ วินาทีนี้ การที่เธอมาที่นี่ เรื่องราวของผมคงไม่จบง่ายๆแน่ๆ เอาไงดี
“หนีไปอื่นก่อนดีกว่า” บอกแล้วไงครับ ว่าตอนนี้ขอหนีปัญหาก่อน ในเมื่อไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ผมเลยรีบออกจากห้องโดยไว ขอให้อย่าได้เจอกันเลยนะน้องมะนาวนะ
ผมเปิดประตูห้องออกมา พร้อมๆกับห้องหนึ่งที่เด็กคนนั้นเข้าไปตอนที่ผมเข้าคอนโดมา ความคิดของผมก็เปลี่ยนไปทันที .. คำพูดของไอ้สนิทดังเข้ามาในหัวทันทีเมื่อเห็นหน้าเด็กคนนั้น
“งั้นมึงก็เป็นเกย์ไป”
บอกแล้วนะไอ้สนิทว่าอย่ามาท้ากู .. กูเอาจริง
เมื่อประตูห้องนั้นปิดลงสนิท ผมรีบเดินเข้าไปจับมือเด็กคนนั้นทันที
“เอ๊ยยยย” เด็กคนนั้นร้องเสียงหลงขึ้นมาก่อนจะออกแรงขัดขืน
“มานี่ ไม่เอาไปฆ่าหรอก” ผมบอกพร้อมกับออกแรงดึง
“ปล่อยนะเว๊ย มาลากเค้าทำไมเนี่ย” เด็กคนนั้นโวยวาย
“เออหน่า ช่วยอะไรหน่อย เดี่ยวให้เงิน” ผมพูดไปแค่นั้น เด็กคนนั้นก็เงียบ เด็กขายจริงๆนี่หว่า แล้วผมก็จูงมือเข้ามาในห้อง เด็กนี่ก็ตามมาอย่างว่าง่าย
“ให้ช่วยอะไร” เด็กนั่นถาม
“ช่วยทำเหมือนจะมีอะไรกัน”
“ไอ้บ้า”
“บ้าอะไร แค่แกล้งเฉยๆ เดี่ยวให้เงิน”
“เท่าไหร่” หน้าเลือดชิบหาย
“พันนึง”
“โห ไม่เอาหรอก” แหม แค่แกล้งเฉยๆนะ จะอะไรมากมาย ไมได้เอาจริงๆซะหน่อย
“สองพัน”
“โอเค” เด็กนั่นตอบพร้อมกับยิ้มออกมา ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา
“นั่งตรงนั้นทำไม ไปในห้องสิ” ผมบอกมันไป
“ตรงนี้แหละ เร้าใจดี กิ๊กคุณมาจะได้เห็นชัด” เด็กนั่นตอบอย่างกับมืออาชีพ
“รู้ได้ไงว่ากิ๊กเรา” ผมถาม
“แล้วถ้าไม่ทำแบบนี้กับกิ๊ก แล้วจะทำกับใครละ หรือว่าคนที่จะมาเป็นแม่คุณ” ไงละกู ไปต่อปากต่อคำกับมัน เห็นตัวเล็กๆ หน้าใสๆ ปากร้ายชะมัด
“เออๆ ทำดีๆ เนียนๆละ เดี่ยวมีทิปให้” ผมบอกมันไป เพราะเริ่มรู้สึกว่ามะนาวใกล้จะมาถึงแล้ว
“พี่วายุ” ทันใดนั้นเสียงมะนาวก็ดังขึ้นมาพร้อมกับประตูห้องผมที่เปิดขึ้น แขนของผมถูกแรงดึงของเด็กตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟานั่น ทำเอาตัวผมเซล้มลงไปทับตัวของมัน ปากของผมประกบกับปากของมันอย่างง่าย ตาของผมหลับปี๋ มือของมันค่อยๆรวบมากอดตัวผมไว้
“ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่วายุ” เสียงน้องมะนาวกรี๊ดขึ้นเสียงดัง คาดว่าคนทั้งคอนโดคงได้ยิน
“นี่มันอะไรกัน พี่วายุ พี่วายุบอกน้องมะนาวมานะ” เธอโวยวายและเดินเข้ามาหาผม พอดีกับที่ผมผละออกมาจากอกไอ้ตัวเล็กที่ผมนอนทับอยู่
“พี่วายุ นี่เหรอชะนีที่พี่คบบังหน้า” เด็กนั่นตั้งตัวได้ก่อนผม มันสวมบทได้อย่างกับดารารางวัลฮอสก้า
“หมายความว่าอะไร คบบังหน้า แปลว่าที่จะเลิกกับมะนาว เพราะพี่เป็นแบบนี้เองเหรอ” น้องมะนาวยังไม่หยุดหัวเสียกับภาพที่เห็น
“เฮ้ออ ทำไงดีละพี่วายุ คนอื่นรู้หมดแล้ว แล้วที่เราคบกันมาเกือบจะ 8 ปีนี่ ต้องพังหมดเลยสินะ” โห สุดยอดมากไอ้เด็กคนนี้ เล่นเอาซะจนผมกลืนน้ำลายไม่ลงเลย
“แปดปี กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่วายุ เปี๊ยะ !!!!!!!!!!!!” เสียงกรี๊ดของเธอตามมาด้วยการเรียกชื่อผม ก่อนฝ่ามือเล็กๆของเธอจะฟาดลงมาบนใบหน้าของผมอย่างหนักหน่วง เล่นเอาใบหน้าของผมหันไปตามแรงมือของเธอ เธอมองค้อนมาทางผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปฟาดงวงฟาดงาทางสายตากับเด็กนั่น และเดินกระทืบเท้าออกจากห้องไป
“ง่ายจังเลยแฮะ” เด็กนั่นพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาแบบมือใส่ผม
“นายอ่ะ พูดง่ายดิ ไม่โดนเหมือนเรานี่ เราโดนตบนะ” ผมบอกไปเอามือลูบหน้า เจ็บชิบหาย
“มันก็สมแล้วนี่ ไปทำอะไรเค้าไว้ละ เราว่าแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าเราเป็นผู้หญิงคนนั้นนะ เราจะไปเอาปืนมายิงนายด้วยซ้ำ” ดูที่พูดมาครับ
“หึหึ ถ้าเอาปืนมายิงเรา เค้าก็ยิงนายด้วยนั่นแหละ” ผมย้อนไป หน้าจ๋อยมาทันที
“เอาเงินมา เสร็จหน้าที่เราแล้ว จะกลับแล้ว” เด็กนี่ยังไม่เลิกแบมือครับ แถมยังคะยั้นคะยออีก
“เออหน่า งกจริงๆเลยนะ ร้อนเงินนักหรือไง วันนี้ได้สองจ็อบแล้วนี่” ผมพูดพร้อมกับเอากระเป๋าควักแบงค์พันสองใบมาให้
“สองจ็อบ ?” เด็กคนนั้นถามอย่างสงสัย
“หึหึ ทำมาถามกลบเกลื่อน ส่วนนี่ทิป ขอบใจมากที่ช่วย” ผมยื่นแบงค์ห้าร้อยไปให้
“โอเค นึกว่าจะลืมซะแล้ว ส่วนหน้าอ่ะไปเอาน้ำร้อนประคบนะ เดี่ยวบวมไม่รู้ด้วย เราไปละ” เด็กน้อยคนนั้นพูดพร้อมกับเดินตรงไปตรงประตู
“เอ๊ยเดี่ยว” ผมเรียกไว้ มันหันหน้ามามอง
“ชื่อไรอะเรา” ผมถามไป
“ต้นกล้า .. เราชื่อต้นกล้า”
ความคิดเห็น