เพราะ......

เนื้อเรื่อง

เด็กชายตัวเล็กกำลังนั่งเหมออยู่ในมุมมืดของห้องนอนเล็กๆ สายตาของเขานั่นว่างเปล่า โดยไม่ได้จดจ้องจุดไหนเป็นพิเศษ ดวงหน้าเล็กไร้ซึ้งอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น หากแต่ภายในใจกำลังว้าวุ้น กับคำทามและปัญหามากมาย

\"นี้ฉันทำอะไรผิด?\" เขาถามตัวเองในใจ “แล้วนี้เมื่อไหร่ไอภาพบ้าๆพวกนั่นจะหมดไปจากหัวของฉันเสียที?\"
ภาพเหตุการณ์การยิงกันที่โรงเรียนเมื่อวันก่อนยังติดตาเขาอยู่เลย ภาพเด็กชายสองคนกำลังทะเลาะกันอย่างไร้เหตุผล แล้วจู่ๆหนึ่งในนั่นก็ชักปืนออกมา แล้วยิงคู่อริของตน หลังจากนั่นผู้คนก็เริ่มแตกตื่น แต่เหตุการณยิ้งเลวร้ายลง เมื่อเด็กคนนั่นเริ่มอาละวาด และเริ่มยิงคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง กว่าตำรวจจะมาถึงและพาตัวเขาไป ก็มีคนตายไปแล้วสองคนซึ่งก็คือคู่อริกับเด็กเคราะห์ร้ายอีกหนึ่ง แล้วก็มีคนบาดเจ็บอีกสาม

เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าจะมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นที่โรงเรียน แต่ที่เลวร้ายที่สุดก็คงจะเป็นการที่ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ยังคงติดตาเขาอยู่เลย เหมือนกับว่ามันผึ่งเกิดขึ้นมาไม่กี่นาทีนี้เอง ทั่งๆที่มันผ่านมากง่า 24ชั่วโมงแล้ว เสียงปืนดังปัง ยังคงสะท้อนอยู่ในหู ภาพของเด็กชายเคราะห์ร้าย ล้มลงนอนจมกองเลือดยังคงแจ่มชัด มัน เป็นอะไรที่น่าสยดสยองมาก และไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถออกจากสมองได้

หากแต่บางที่ ถ้าเขาลุกขึ้นมาหาอะไรทำ จดจ่อกับการทำอะไรสักอย่าง เช่นการบ้าน ก็อาจทำให้เขาลืมมันไปได้บ้าง หากตอนนี้เขาไม่รู้มีกะจิตกะใจทำอะไรทั่งสิ้น ทั่งที่เขาก็มีรายงานประวัติศาสตร์ 5หน้า กับเรียนความที่รอให้เขาจัดการอยู่ “ถ้าใครไม่ทำงานส่งครูวันนี้ ครูจะจับตกวิชานี้” เสียงของครูวิชาประวัติศาสตร์ยังคงดังชัดอยู่ในหัว พ่อของเขานั่นหวังในตัวเขาเป็นอย่างมาก และคงไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถ้าเขาตกวิชานี้ เขายังจำได้ดี ตอน ที่เขาทำคะแนนสอบวิชาภาษาอังกฤษ ไม่ได้มากเท่าที่พอคาดหวัง พ่อของเขาโกรธมาก และเมตีอย่างนัก แผลเป็นที่แขนข้างซ้าย ยังคงเป็นเครื่องเตือนความสงจำ ของเหตุการณนั่นได้

แต่บางที่เหตุการณ์เช่นนี้อาจไม่เกิดขึ้นอีกถ้าเขาเลือกแม่….. หลังจากการทะเลาะวิวาท เบาะแว้งมาหลายคืน พ่อแม่ของเขาได้ตัดสินใจที่จะแยกทางกัน ด้วยเหตุผลต่างๆนานามากมาย ที่เขาไม่มีวันและไม่ต้องการที่จะเข้าใจ ซ้ำร้ายทั่งพ่อและแม่เริ่มรบเร้า ให้เลือกที่จะอยู่กับใคร ถ้าทำได้เขาไม่อยากเลือกใครเลย และถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากให้ทั่งสองเลิกกันเลย แต่อะไรจะแย่กว่ากัน ระหว่างอยู่ด้วยกันแบบไม่เต็มใจ หรือแยกกันอยู่กับคนที่มาแทนซึ่งก็คงไม่มีวันแทนที่ได้

หลายครั่งที่เขามีปัญหา แต่ก็ไม่รู้จะไปพึ่งใคร หลายครั่งที่เขาต้องนั่งขบคิดหาทางออกเองอยู่คนเดียว และเพื่อนๆของเขาก็คงไม่มีวันช่วยเขาได้…. ถ้าคนพวกนั่นยังนับว่าเป็นเพื่อนได้ หลายครั่งที่คนพวกนั่นไม่เข้าใจเขา และยังเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาท้อแท้ เช่นตอนที่เขาวิ่งเข้าเส้นชัยเป็นคนสุดท้ายตอนแข่งวิ่งผลัด เพื่อนในทีมของเขาโกรธมากจนไม่ยอมมองหน้า ส่วนคนอื่นก็พากันหัวเราะเยาะตอนที่เขาล้ม
ทำไม? เขาถามตัวเองในใจ

ทำไมปัญหาเหล่านี้ถึงได้เกิดขึ้นกับเขา แล้วที่สำคัญทำไมไม่มีใครเห็นใจเขาเลย

เพราะอะไร?

เพราะโลกใบนี้

ความคิดบางอย่างก็ผลุดขึ้นในใจ

เพราะคนพวกนั่นมีแต่ความวุ่นวายและโกรธแค้น

เพราะฟ้ากำหนดให้เขาทนทรมานเช่นนี้

เพราะมีโลกใบนี้…..

เมื่อได้เช่นนี้ เด็กชายก็ลุกขึ้น ดวงตาที่เคยไร้ซึ่งอารมอยู่แล้ว ยิ่งทวีความเย็นชาลงไปอีก
เขาค่อยๆเดินออกจากห้อง เลี้ยวซ้ายไปในทางห้องโถงแคบๆ ซึ่งนำไปสู่ห้องพ่อของเขา เขาเปิดประตูเข้าไปไม่มีใครอยู่ อันที่จริงไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย เพราะไม่มีใครอยากเห็นหน้ากัน เด็กชายตัวน้อยเดินไปที่ลิ้นชักข้างเตียง และยิบเอาวัตถุ สีดำมีด้ามจับกับไก

ปืนนั่นเอง

เขาไม่สนอีกแล้วว่าใครจะเป็นอะไรและคิดยังไง

ในเมื่อโลกนี้เต็มไปด้วยความโหดร้ายทารุน

ในเมื่อในใจมนุษย์มีแต่ความพยาบาตร

ในเมื่อฟ้าลิขิตให้ชะตาเขาเป็นเช่นนี้ และโลกใบนี้ก็ไม่มีวันปรานีเขา

ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องสนอะไรอีกแล้ว….

เป็นยังไงบ้างคะ หวังว่าคงจะไม่สลดเกินไป และตัวเนื้อเรื่องก็ไม่ได้มาจากชีวิตจริง แล้วก็หวังว่าคงไม่ทำให้ใครคิดมาก
ชอบคุณมากค่ะ
จาก Dark_story_teller