รักนะ คุณ!รุ่น!พี่!!

ข้อมูลเบื้องต้น

          จิ๊บๆๆๆๆ เสียงนกร้องยามเช้าอันสดใส เสียงลมเย็นๆพัดผ่าน เหมือนเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นได้มลายหายสิ้นไป จนทำให้ไม่อยากตื่นขึ้นมาพบกับความเจ็บปวด  ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสงสัย ว่าของใช้ ฟอร์นิเจอร์ แม้กระทั่งผ้าปูที่นอน ทำไมมันช่างมันคุ้นหูคุ้นตาเอาเสียเลย อ้อออ ใช้แล้วล่ะครับก็เพราะว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของผม และบ้านนี้ก็ไม่ใช่บ้านของผม  ค่ออออ ฟี้~~~ แล้วจู่ๆผมก็ได้ยินเสียงกรนจากข้างหลังของผม “เฮ้ยยยยยย นี่นายยยย” ตุ้มมมมม (เสียงคนๆนึ่งตกจากเตียง) “โอ้ยยยย นี่นายเตะชั้นทำไมเนี่ยยย” (เสียงใครคนนึ่งพูดพลางหัวเราะเบาๆ) “ผะ ผะ ผม ขอโทษครับ พอดีผมตกใจเกินไปหน่อยนะครับ” (เสียงออดี้) “นายหน้าจะชินได้แล้วนะ นี่เรานอนด้วยกันมาหลายวันแล้วน้า” (เสียงหนุ่มคนนึ่งพูด) “พะพูดอะไรหน่ะคับ” (ออดี้พูด) “5555 ชั้นพูดเล่นเฉยๆหนา ทำไมต้องเขินด้วยห้ะ 55” (หนุ่มคนนึ่งพูด) “ก็ผมเขินจริงๆนิคับ เวลาที่คุณพูดแบบนี้  -///- ” (ออดี้พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน) “นะ นาย อย่าทำหน้าแบบนี้สิ เห็นแล้ว ชั้นอดใจไม่ไหว” (เสียงหนุ่มคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เขาะเขิน) พอพูดจบเค้าก็โน้มตัวลงไปประทับริมฝีปากไว้ที่หน้าผากของออดี้แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความเขินและโดยที่ไม่นึกเลยว่าคนที่ตนนั้นได้ฝากริมฝีปากนั้นไว้จะเขินหน้าดำหน้าแดงขนาดไหน “คน! บ้า!” (ออดี้พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาปนด้วยความเขิน) ตุ๊ดดดดดดๆ ติ๊บ (เสียงโทรศัพท์) “ฮะโหล คับพ่อ ครับ ครับ อะไรน่ะครับ บ้านสร้างเสร็จแล้วเหรอครับ ครับ เดี๋ยวผมจะบอกพวกเขาให้ครับ ครับ สวัสดีครับ” เฮ้อออ ในที่สุดบ้านของผมก็สร้างเสร็จสักที ไม่ต้องไปรบกวนใจเพื่อนพ่อเค้าแล้ว แต่มีบางอย่างที่ผมยังคาใจอยู่และรู้สึกเสียดายที่ต้องจากบ้านหลังนี้ไปเป็นเพราะอะไรกันนะ ผมรู้ไม่สบายใจเลย  ใครก็ได้บอกผมทีเถอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

โปรดติดตาม ใน รักนะ คุณ!รุ่น!พี่!!