ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : menthol 1
menthol 1
.
.
.
านยอลโรธมาที่ื่นึ้นมาอนเ้าพร้อมๆับวามรู้สึที่ว่าโทรศัพท์บนหัวเียอเาหายไปและแพฮยอน็หายไป้วย
ร่าสูที่นั่อยู่บนโฟาเ่าๆั้แ่แปโมเ้า็ยัไม่ยับไปไหน ถึแม้อนนี้ะเลยเที่ยรมาไ้ยี่สิบนาทีแล้ว เานั่เยๆรอแพฮยอนลับห้อและอนนี้แพฮยอน็ยัไม่ลับ
านยอลำลันับเลอยู่ในใ เานับ1-100ทุรั้ที่รู้สึโรธ และอนนี้เาำลัโรธมา โรธมานไม่สามารถบรรยายอะไรออมาไ้นอาถอนหายใทิ้ไปเท่านั้น
ไม่อยาะนึเลยว่ายามที่นัวเล็เินลับเ้าห้อมา เาะทำหน้ายัไ
นถึอนนี้็ล่วเลยเ้ามาถึห้าั่วโมแล้ว...
็ยัไม่หายโรธริๆ
.
แร๊...
บานประูเ่าๆถูไ้วยุแเปิออพร้อมๆับแสสว่าา้านนอที่ลอเ้ามาพร้อมัน มือเรียวอผู้มาเยือนเปิสวิ์ไฟและทันทีที่ระแสไฟไหลเ้าสู่วโร ไฟทุว็เปิสว่าึ้นมาภายในพริบา
" ...านยอล " ในมืออแพฮยอนเ็มไป้วยอส ระป๋อเบียร์และพวอใ้ วาเรียวที่หันไปเห็นานยอลนั่อยู่บนโฟาัวโปร็เอ่ยออมา้วยวามใ " ..ื่น..แล้วหรอ? " แพฮยอนพยายามทำัวเป็นปิเาเินไปวาอในมือล แ่พอะเินไปอีทาานยอล็เ้ามาประิัวเสีย่อน
" ไปเอาเินมาาไหน? " ไม่มีำทัทายเหมือนทุรั้ เ้าอเสียทุ้มเอ่ยถามทันทีที่สบาับแพฮยอน
านยอลรู้ว่าแพฮยอนไม่มีเินใ้ฟุ่มเฟือยมาพอที่ะื้อเบียร์นับสิบระป๋อในถุนั่น เราอยู่้วยันแบบมีินบ้าไม่มีินบ้าและมัน็ไม่ไ้ลำบาอะไรนั มัน็เป็นแบบนี้ทุรั้ ถ้าหาแพฮยอนมีเินลับมา แสว่าแพฮยอนไปทำาน 'นั้น' แน่ๆ
"...."
" บยอนแพฮยอน! " านยอลำลัโรธ ใบหน้ามอนนี้น่าลัวมา แพฮยอน็เลยเินหนีไปอีทา ไม่อยาทะเลาะับานยอลเลย็ไ้แ่ใ้วามเียบเ้าสู้ รู้ว่าัวเอผิริๆและถึไม่้อบอ เา็รู้ว่าานยอล็รู้ว่าเาเอาเินทั้หมมาาไหน
" หยุแล้วหันมาุยับัน!! "
" อโทษ.." านยอลวาัมาเลย้อหันลับไปามำสั่ ทั้ลัวทั้เ็บ สั่นลอนหัวในะร้อไห้ออมาแล้ว แพฮยอน้มหน้า ไม่อยาพูอะไรออมาเลยเพราะเสียอัวเอสั่นมา
" ไม่มีเิน็ให้บอ ไม่ใ่ทำแบบนี้!! " เราอยู่้วยันมาเ็เือนย้ายอพาร์ทเม้นท์มาสี่รอบ เราใ้ทุอย่าร่วมัน ั้แ่โฟา ผ้านหนู เีย ผ้าห่ม เรามีหมอนใบเียว ไม่ใ่เพราะไม่มีอีใบ แ่หมอนอแพฮยอน็ือแนอานยอล เพราะะนั้นเียอเราเลยมีหมอนแ่ใบเียว
านยอลถูับัรเริั้แ่หนีออาบ้านเมื่อแปเือน่อน ลูุหนู็เลยเหลือแ่ัวและรถบีเอ็มับบลิวที่ใ้ับิมือออมาเพียเท่านั้น หนีออมาอยู่ับแพฮยอนที่เป็นแฟน ออมาลำบา้วยัน ใ้ีวิร่วมัน และสร้าวามทรำร่วมัน
" ไม่อยาใ้เินนาย.."
" ็เลย้อไปส่ยา? "
" อโทษ.."
านยอลเลียมาที่แพฮยอนมีนิสัยแบบนี้ นิสัยเย่อหยิ่ที่เ้าัวไม่เยแ้ไ้ แพฮยอนไม่เยแะเินอเาเลยสันิ ออะไรที่เป็นอส่วนัวอแพฮยอน มัน็ือเินาานอแพฮยอน อย่าเ่นไอ้แันสีาวเลี้ยใบนั้นที่ที่ัับทัศนียภาพอห้อนารัหนูนี่สุๆ แันที่มีอเี่นาน่ารัๆปัอยู่หลายอ อเี่ที่แพฮยอนอบนัอบหนา
" ็ฮึ...เินมันไม่พออึริๆ " นัวเล็ร้อไห้ออมาริๆแล้ว..
"....." านยอลเบื่อที่ะพูเรื่อนี้เาเสยผมัวเอึ้นอย่าหุหิ แพฮยอนที่้มหน้าร้อไห้แล้ว็สะอื้นออมาทำให้านยอลามา แ่รั้นี้านยอลโรธริๆ ถ้าเป็นปิึแพฮยอนมาอแล้ว็บอว่าไม่เป็นไร แ่ผิับรั้นี้ เา้อัให้าไม่ั้น็้อมานั่ัวลแบบนี้ทุรั้ึ่านยอลเลียวามรู้สึแบบนั้นริๆ
" นายผิสัาัน นี่รอบที่สาม "
"....."
" ันให้เินนายใ้ เราใ้มัน้วยัน ลันแล้วไม่ใ่หรอแพฮยอน? แ่นายลับไม่เยใ้มันแล้วเอาีวิัวเอไปเสี่ยับไอ้านนรนั่น "
" นายเยสัาับันและนาย็ผิสัา ะทำให้ันโรธไปถึไหนบยอนแพฮยอน " เสียทุ้มอานยอลเอ่ยออมานิ่ๆ น้ำาอแพฮยอน็ร่วเอาๆ อนนี้แ้มนิ่มอนรหน้าเปียไปหม เวลานี้มีแ่ำว่าอโทษและอโทษออมาาริมฝีปาบาเท่านั้น
" มีรั้ที่สี่ันะไปริๆ "
ำนี้อีแล้ว....
" านยอลฮึ! "
" นายอาะิว่ามันธรรมามาไอ้านอนาย แ่ันเป็นห่ว ไม่อยาให้นายยุ่ับไอ้เรื่อพวนี้ "
" อ..อย่าไปนะ "
" สัาับัน "
" านยอล.." แพฮยอนรา ยัไร่าเล็็ไม่ยอมสัา เอาแ่เียบไปร่วมหลายนาที านยอลที่โรธมา็พยายามะบีบรัแพฮยอนสุๆ ไม่มีใรยอมใรริๆ
มันยามา.. แพฮยอนใ้ีวิับเรื่อนี้มาั้แ่เ็ มัน็เหมือนับานพวนี้เป็นส่วนหนึ่อีวิไปแล้ว โมาับมันและมันทำให้เามีินมีใ้นถึทุวันนี้
แพฮยอนยืนัริมฝีปานห้อเลือ ิไม่ริๆ พอเียบไปหลายนาทีานยอล็พูึ้นมา " นายเลือานบ้านั่น? "
พูบานยอล็ส่ายหัวพร้อมๆับแสสีหน้าหน้าผิหวั พอานยอลหันหลัเินออไปทีู่้เสื้อผ้าว้าแ๊เ๊ัวโร่มาไว้ในมือ แพฮยอน็พูสวนออมาทันที " ฮึานยอล..."
" านยอลอย่าไป "
"...."
" สัาแล้วฮึ สัา.."
"...."
" สัา.. "
" พูใหม่ "
" ะไม่ไปทำานนั่นอีแล้ว สัา.." สุท้ายนแพ้็วิ่ไปหานัวสูว่าพร้อมับอเอวไว้แน่น แพฮยอนอานยอลแน่นมาเหมือนลัวว่าานยอละหายไปริๆ านยอลุยิ้ม ยมืออี้าึ้นมาลูบหัวนัวเล็เบาๆ " ็แ่นี้ "
ำไ้ว่ามันแย่มาอนเห็นแพฮยอนวิ่หนีำรวหัวุหัวุน ับไอ้ารเป็นเ็ส่ยาเพื่อเินไม่ี่แสนวอนมันไม่ไุ้้มเลยสันิ เาเป็นห่วมา ลัวว่าแพฮยอนะเป็นอะไรไปริๆ เ้าัวไม่เยรััวเอเลย เห็นทุอย่าเป็นเรื่อธรรมาไปะหม ็รู้ว่าแพฮยอนอยู่ับสิ่พวนี้มาั้แ่เ็ ึยามาที่ะห้าม แ่เาอ...
เรื่อนี้เรื่อเียวเท่านั้น
.
.
" เมนทอลอัน.."
" หืม? "
" นายเป็นเมนทอลอันานยอล " เรารู้ันอยู่สอน ถึานยอละพูแ็ๆแ่็หัวเราะออมา เราำลัยืนอันและานยอลำลั่อยๆไล่เ็น้ำาบนหน้าอนัวเล็ หายโรธเป็นปลิทิ้แล้ว
" ุเมนทอลทำเราร้อไห้ " แพฮยอนบอว่าเาเหมือนมาร์โบโลแบล็เมนทอลมา ็เพราะานยอลนั้นเย็น ถึะเย็นูเหมือนไม่อันรายแ่็อันรายมาเวลาผนึับนิโินแล้ว็ทำให้แพฮยอนเสพิ้วย
็รู้ว่าบุหรี่รสเมนทอลนั้นอันรายว่าปิมา ทำลายสมอมาว่าบุหรี่ทั่วไปเสียอี
ถ้าานยอลเป็นเมนทอลเาเป็นนิโินีๆนี่เอ
เวลาเราอยู่้วยัน็มีแ่เสพิยิ่ึ้น ยิ่ลอยิ่สัมผัสยิ่ถลำลึ
แ่แพฮยอน็อบ
อบที่ะเสพิมัน้ำแล้ว้ำเล่า
" นายผิเ็มๆแพฮยอน " นัวเล็ว่าหน้าเื่อนทันที ุเมนทอลำลัึ้นเสียุๆใส่อีแล้ว
" เมนทอลอัน อโทษนะ..." ุเมนทอลเย็นๆำลัถูแพฮยอนอออ้อนโยารถูปลายมูรั้นเ้าับอว้าเบาๆ แพฮยอนำลัอโทษ้วยทั้ำพูและารระทำ
ร้ายามา...
บยอนแพฮยอนร้ายามาที่รูุ้อ่อนอานยอลแล้วอบึมันออมาใ้
ริๆะเรียว่าุอ่อน็ไม่ถู เพราะ่อให้แพฮยอนทำอะไร านยอล็แพ้ไปะหม
" ็เพราะนายเป็นแบบนี้ันถึห่ว " ไม่รู้เหมือนันว่าานยอลหมายวามว่าอะไร เพราะระหว่าที่พูเ้าัวำลัปัผมที่ปรลบนใบหน้านัวเล็เหน็บไว้้าหู
สายาอานยอลหวานมา แพฮยอนที่ยืนัปา้อหน้าานยอลที่ห่าไม่ี่ืบำลัเริ่มเินเ้าริๆ แพฮยอนน่ะอบใบหน้าอานยอล มันลัวไปหม ยิ่มูโ่ไ้รูปนั้น้วยละ็ อยาัอยาูบไปหม
" รู้แล้วเอาัวรอไ้หน่า "
" แพฮยอน "
" babe~ "
" ไม่้อมาอ้อน "
" ริๆนะุเมนทอลเื่อสิ "
" นายมันื้อ! "
" อย่าเป็นาแ่ี้บ่นิ๊~ ยี่สิบสอเอนะ "
" อยู่ับนายันเหมือนนอายุะสามสิบ! " ร่าเล็หัวเราะร่วน ็เป็นอย่าที่ายยอลพูริๆ รู้หรอว่าัวเอทำให้นรหน้าหนัใแ่ไหน ื้อมา แ่็รัมาเหมือนัน...
" แ่รู้ใ่ไหม? " เ้าอเสียทุ้มพู ในะที่มือหยาบ็ยัไล่เ็น้ำใสๆบนใบหน้าให้หมไป ูแลเหมือนแพฮยอนเป็นเ็ยัไอย่านั้น ทั้ๆที่แพฮยอนโว่าั้หลายปีแท้ๆ
" หืม? "
" ันเลียน้ำาอนายที่สุ "
ไม่้อบอ็รู้ แพฮยอน็เหมือนานยอลนั่นแหละ
เรา่ารู้เรื่ออันและัน รู้ทุอย่า..
็เพราะ ' รั ' ทั้นั้น
.
.
ฟรายเย์ไนท์็มัะวุ่นวายแบบนี้
านยอลแบี้าร์โปร่ัวให่ไว้บนบ่า ้าๆมีแพฮยอนที่เินมา้วยัน วันนี้เราไม่ไ้ับรถมาเพราะแพฮยอนเป็นนบอว่าอยานั่รถไฟใ้ิน
อนนี้..เราำลัเินลบันไอสถานีรถไฟใ้ิน
" หืมมานี่เร็วเี๋ยวหาย " านยอลเป็นนพูึ้นมา ่อนะว้าไหล่อแพฮยอนไว้แล้วพาแนอัวเอลไป นเยอะมาริๆนาอนนี้สามทุ่มแล้วแท้ๆ ยิ่อนเินลบันไนี่ไม่้อบอเลยว่านะเยอะนาไหน ัวอแพฮยอนลืนไปับฝูนแล้ว!
" หนันะ! "
" โหบ่น? " านยอลที่ำลัใ้อีมือวัทีมันนี่ทั้อัวเอและอน้าๆถาม " ทีอนนายใ้แนันเป็นหมอนอนายันยัไม่บ่นเลยนะ "
"...." แพฮยอนยู่ปาให่เลย ็เพราะเถียไม่ไ้ ริๆ็รู้้วยแหละว่าานยอลพูเล่น หมั่นเี้ยวนัวสูนั็เลยัมือะเลย
" เ็บรับปล่อยๆ " ัเบาๆแ่็ไม่ยอมปล่อย านยอลมอ่อนะหยิแ้มนิ่มนั้นแรๆสอที " ปล่อยเร็วๆรถไฟะมาแล้วเนี่ย "
เราำลัะไปทำานัน แพฮยอนเป็นนุมลับ ทำไ้ทุอย่า มันไม่ใ่านหนัอะไรนั แล้ว็ไ้โปรอย่าิว่านุมลับะ้อัวโล้ามให่หน้าโๆอะไรแบบนั้น เพราะนุมลับในที่นี้ือนั่สบายๆอยู่ในห้อวีไอพีั้นบน เ็วามเรียบร้อยในแ่ละ่ำืนเท่านั้น
วันนี้แพฮยอนอยู่ในุหนัทั้ัว มันรัรูปมา ยับนิหน่อย็ึไปหม แ่ไอ้ที่ัในที่เินพาแนหนาๆลบนบ่าเล็นั่นสุๆ็ือาเหนัที่ีไน์เว้าหน้าเว้าหลันเห็นเรียวาาวเป็นทายาว
แพฮยอนบอว่ามันือาเัวเ่อเา
านยอลเยแอบเอาไอ้าเบ้านี่ไปทิ้ อนนั้นทะเลาะันให่โ แพฮยอนไม่ยอมริๆ ให้าย็ไม่ยอมถึับเอ่ยปาไล่ให้ายยอลไปเอาลับมา เ็ไปเลยราวนั้น ถ้าเรื่อไหนที่แพฮยอนไม่ผิเ้าัวไม่มีทายอม และนที่สุท้าย้อยอม็ือานยอลเท่านั้น
" นเยอะเป็นบ้า " เ้ามาในรถไฟ็้อยืนัวิันหนึบเพราะไม่มีที่ านยอลันแพฮยอนให้ยืนิับเสาเหล็้าที่นั่เบาะริมแล้วเป็นัวเอที่ยืนหันหน้าเ้าไปปิไว้อีที
" เินอะ "
" เินอะไร? "
" ็นายล่อมันอยู่นี่! "
" ฮะฮะฮะ " านยอลหัวเราะอีแล้วเพราะแพฮยอนล้าพูมันออมารๆ านยอลเยิ และิมาเสมอว่าเสน่ห์อแพฮยอนมันอยู่รนี้ อยู่รที่เ้าัวมัะพูวามรู้สึอะไรออมารๆ " ล่อมออะบ่อย "
" ไอ้บ้า! "
" ฮะฮะฮะ "
" เมื่อไหร่ะเลิใส่เนี่ยุนี้ "
" บ่นอีและ "
" มันน่าบ่นไหมล่ะ ูิ " านยอลพูพร้อมๆับับหมับเ้าที่เอวอแพฮยอน " โป๊อะ " แพฮยอนหัวเราะ เห็นใบหน้ามที่แสอารม์ัใแล้ว็อไม่ไ้ที่ะอออ้อน้วยวิธีารอนเอ
" โธุ่เมนทอล.."
" นอื่นมออะมันใ่ไหมเนี่ย "
" ื้อ " นิ้วเรียวเี่ยไล่วนไปมาที่อแร่อานยอลเบาๆราวับอออ้อน " ันอบนี่ มัน.."
ะบอยัไเล่า ที่ใส่เพราะิว่าัวเอเ็ี่เลยใส่ไ!
" มัน? "
" นายไม่ิว่าันฮอหรอ? "
" แรๆ็ิ "
" หมายวามว่าไ? " แพฮยอนำลัเริ่มุนนิๆเพราะำพูอานยอละแล้ว " อืม...."
" านยอล! "
" เห้อนายเปลี่ยนไปเยอะเลยแพฮยอน " ร่าเล็เสียเลฟ์มาานยอลับัวเาพร้อมๆับลูบวนไปมาแถวสี้าลามไปนถึสะโพราวับประเมินมันอยู่ " ริๆนะเนี่ย "
" อะไรเปลี่ยนบอมานะานยอล "
" นายะเสียเลฟ์รึเปล่า? "
" ฮือบอมานะ! " แพฮยอนอแแล้ว!
" เอาหูมาใล้ๆ " บนรถไฟบวนยาวที่แออัเบียเสียนแน่นนัำลัแล่นไปามเส้นทา เสียอแรอบ้าและผู้นมามายไม่ไ้เป็นผลเลยสันิับู่รัอย่าานยอลและแพฮยอน เ้าอร่าายสูร้อยแปสิบสี่เนิเมรสะพายเป้หนัที่บรรุี้าร์ไว้บนบ่า้มัวล่ำ ถ้าหาไม่สัเุ็ไม่เห็นร่าเล็ในอ้อมอที่ยืนพิเสาเหล็อยู่ในมุมนั้น
แพฮยอนำลัอแยให่ ร่าเล็เยิบใบหน้าเ้าใล้านยอลนะรวมเป็นร่าเียวันอยู่แล้ว เสียหวานรบเร้า ในะที่านยอล็ลอบยิ้มออมา เป็นรอยยิ้มที่แพฮยอนไม่ทันเห็นเลยสันิ
พลาท่าะแล้วบยอนแพฮยอน..
" สะโพนายให่ึ้น.."
" อ๊ะ!! "
แพฮยอนทุบลไปบนไหล่านยอลแรๆทันทีที่เ้าอเสียทุ้มพูบ รู้ัวทันทีว่าโนแล้หลัาที่านยอลูบลบนแ้มนิ่มแรๆแล้ว็ลามมาที่ริมฝีปาอนเอภายในเสี้ยววินาที ูบอานยอลร้อนมาและมันละลายแพฮยอนให้อ่อนเหลวเหมือนละลายไอศรีมีๆนี่เอ เราูึริมฝีปาันนนที่ยืนเยื้อๆหันมามอ าปลายหาาอแพฮยอน็พอะเห็นว่าเ็สาวนนั้นำลัสะิเพื่อนให้หันมาูพวเาที่ำลัยืนูบันอย่าูื่มรนี้
นถููบไม่ไ้สนในั ูบอานยอลพราสิเาไปหมแล้ว พอถููบแล้ว็อยาะโนูบอีสาน่อันไปเรื่อยๆ แอบิว่าถ้าหายัไม่ผละออาันภายในอีสามนาที้าหน้าพวเา้อเลยสถานีที่้อลแน่ๆ
นถููบไม่ไ้สนในั ูบอานยอลพราสิเาไปหมแล้ว พอถููบแล้ว็อยาะโนูบอีสาน่อันไปเรื่อยๆ แอบิว่าถ้าหายัไม่ผละออาันภายในอีสามนาที้าหน้าพวเา้อเลยสถานีที่้อลแน่ๆ
ฟรายเย์ไนท์อสิ้นเือนในเือนลาปีสอพันสิบสาม ู่รัู่หนึ่ำลัูบันบนรถไฟฟ้าสายสอ มันแปลมายิ่ในประเทศที่ไม่เปิรับเรื่อเพศที่สามแบบเาหลีใ้ แปลมาทีู่่รัู่นั้นทั้สอน่าเป็นผู้ายทัู้่ ำลัูบัน่อหน้าสาธาระนโยไม่สนใสายาใรๆ
มีนมอหรอ?
อืม..
่าสิ!
.
.
menthol 2
--------------------------------------
อบุทุเม้นและโหว่า ยิ่เยอะยิ่มีำลัใน้าฮ่าๆๆๆๆ
อบุนที่บอว่าะิามแล้ว็อบเรื่อนี้้วย่ะ อบุมาริๆ เย้><
อ่านแล้วอยาสรีมอย่าลืมิแท๊นะ! #ficmenthol
.
.
menthol 2
--------------------------------------
อบุทุเม้นและโหว่า ยิ่เยอะยิ่มีำลัใน้าฮ่าๆๆๆๆ
อบุนที่บอว่าะิามแล้ว็อบเรื่อนี้้วย่ะ อบุมาริๆ เย้><
อ่านแล้วอยาสรีมอย่าลืมิแท๊นะ! #ficmenthol
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น