Fic Soo New ,,, Duet Song [Yaoi] The Split Band

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO

:) Shalunla : THEME

INTIALLY

“อะแฮ่ม! คุณชายนิวครับ มึงจะวาง IPhone แล้วมาช่วยกูแบกเก้าอี้ได้ยังครับ หืม?” เสียงของเพื่อนรักสุดติ่งของผมนามว่า ‘เคน’ เอ็ดขึ้นขณะที่แบกเก้าอี้เบาะหนังที่วางซ้อนกันประมาณห้าตัวเข้าห้องประชุมโดยที่ผมกำลังเฉาะผลไม้เพลิน

            “”เดี๋ยวดิวะ! ไม่เห็นรึไงกูสับส้มอยู่ เฮ้ยเชี่ย ชวนกูคุย Frenzy ลอยผ่านเลยสาด!!” ผมพูดจบก็เก็บน้องไอฯเข้ากระเป๋าและเมื่อหันไปก็ปกับรีแอคชั่นของไอ้เคนทำเป็นส่ายหัวเอือมผม แหม.. ทั้งๆที่มันเป็นคนรับงานจากมาสเซอร์ดำรงเองแท้ๆนะครับเนี่ย ดันลากผมมาด้วย..

เช้านี้ที่โรงเรียนอากาศแจ่มใสดีมาก ฟ้ามีเมฆลอยบางๆ ขณะที่ดวงตะวันยังเดินทางมาไม่ถึง สูดอากาศเข้าปอดแล้วโล่งดีแฮะ นักเรียนยังมากันไม่ถึงสามสิบคนละมั้ง อย่าแปลกใจว่าทำไมผมถึงดูตื่นตากับเช้านี้ซะเหลือเกิน ก็ทั้งชีวิตจะมีวันที่ผมมาโรงเรียนเช้าสักกี่ครั้งกันเชียว หึหึ(อย่าเอาเป็นแบบอย่างนะครับ)

            “โทรตามกูมาแต่เช้า แม่ง ยังเรื่องมากอีก กูเล่นเพื่อให้ตื่นเว้ย มึงดูขี้ตากูดิเนี่ย” ผมเดินไปหาไอ้เคนแล้วกดผิวที่แก้มลงเหมือนเป็นการแหกตาให้มันดู

            “อี๋ น่าเกลียดว่ะมึง!!”

            “ฮ่าๆๆๆ โอเวอร์แล้วมึง กูอาบน้ำล้างหน้ามาเว้ย” ว่าแล้วก็ได้ทีเดินแซงมันไปยังด้านหน้าของเวที ที่มีป้ายติดไว้ว่า

‘HiSchool Music contest 2012’

14^th  February 2012

                        วันพรุ่งนี้จะมีการแข่งขันวงดนตรีชั้นมัธยมเพื่อคัดเลือกไประดับประเทศ ซึ่งแน่นอนว่าโรงเรียนผมได้ถูกคัดเลือกให้เป็นเจ้าภาพ ซึ่งภาระก็ต้องตกมาอยู่ที่พวกผมนี่ล่ะครับ การแข่งขันในวันพรุ่งนี้มีแข่งกันหลายประเภทครับ ทั้งวงดนตรี ร็อค ร้องเพลง บลาๆๆ มีหมดครับ นันทนาการดีจังโรงเรียนตู และชมรมผมก็ส่งเข้าประกวดมันหมดครับ เหลือก็แค่รายการเดียว Duet team ก็คือ เป็นคู่นั่นล่ะครับ จะเป็นร้องทั้งคู่ เล่นดนตรีทั้งคู่ หรือคละได้หมด แต่มีข้อจำกัดว่าสองคนเท่านั้น   แต่เผอิญไอ้คนที่จะแข่งดันขาเดี้ยงทั้งคู่ แล้วก็เพิ่งโทรมาบอกผม ยังคิดคำแกตัวกับหัวหน้าชมรมแทนพวกมันไม่ได้เลยครับ

            “เฮ้อ..”

            “เชี่ยนิว มึงยังไม่ลืมอีกเหรอวะ” เคนเดินเอาเก้าอี้มาวางข้างๆและกุมที่ไหล่ผมเบาๆ อดีตที่เจ็บปวด มันก็ใช่ว่าจะลืมกันง่ายๆนะครับ

            “ขอบใจว่ะเพื่อน... เฮ้ย มึงเอามือเปื้อนๆออกจากชุดนักเรียนกูเลย!! เดี๋ยวกูได้ตบหัวเกรียนๆ”ผมพยายามยิ้ม และเอาความฮามาบังหน้า ทั้งๆที่จิตใจมันกลับเจ็บแปลบๆ

            “เออ เอาออกก็ได้วะ สะอาดพอดี” แล้วมันก็วิ่งหนีไป หึ ผมควรจะดีใจดีไหมครับที่มีเพื่อนแบบมัน เจ้าเล่ห์ฉิบหายแต่ทำไมผมจะไม่รู้ว่าที่มันทำไปเพราะอยากให้ผมหายเครียด ถึงจะว่าอย่างนั้นมันก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมแล้วล่ะครับ  ถึงเรื่องเรียนมันจะไม่เอาอ่าว แต่เรื่องอื่นๆก็ถือว่ามันเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดคนหนึ่งของผมเลยล่ะครับ

ผมวิ่งตามมันออกไปข้างนอกเพราะเก้าอี้ยังเหลืออีกโขเลย แหม ไม่น่าหลงผิดมาอยู่ชมรมดนตรีเล้ย ไอ้เชี่ยเคนนี่ก็เสือกไปรับงานเค้ามาอีก แค่เรื่องเรียนก็ยุ่งพอแล้ว แต่นี่ต้องดูแลเรื่องงานประกวดพรุ่งนี้อีก เฮ้อ

 
***

“นิว กูว่ามึงน่าจะ..เอ่อ เปิดรับคนใหม่บ้างนะเพื่อน” เมื่อผมเดินไปถึงก็เจอหน้า(แอ๊บ)ซื่อๆ ของไอ้เคนถามประโยคหนึ่งมา และเดินมาหาผมอีกครั้ง

            “มึงหมายถึงคนเล่นกีตาร์คู่ไปประกวดกับกูวันพรุ่งนี้ใช่ป่ะ? กูก็กำลังหาอยู่ไง” ผมว่าแล้วเดินไปเอาเก้าอี้มาอีกตัว ให้ตายสิ... แขนมันเหมือนมีอะไรมาถ่วงนะ ยกไม่ขึ้นเลยสักนิด

            “เออ ถ้ามึงอยากได้ที่ปรึกษาเมื่อไหร่ก็บอกกูแล้วกัน”

            “เฮ้ย... กูซึ้งว่ะเชี่ยเคน มานี่สิๆ” ผมเรียกพร้อมกวักมือเรียก คนที่สูงกว่าผมนิดหน่อยให้เข้ามา.... เสร็จกูล่ะ!!

พั๊วะ!!

เสียงฝ่ามือของผมกระทบกับหัวเกรียนๆ ของไอ้เพื่อนรักดังไปทั่วอาณาบริเวณ ทำเอาคนที่โดนตบไปหมาดๆ ถึงกับต้องกุมหัวบิดไปมา สม ฮ่าๆๆๆ

            “ถือว่าเอาคืนครับ คุณชาย สำหรับเสื้อนักเรียนกู!! ฮ่าๆๆๆ”

            “ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ไอ้แสบ!” มันทันรอให้มันพูดจบผมก็แบกเก้าอี้ต่อ เพราะต้องการจะให้งานนี้เสร็จก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติ

                        และแล้วงานก็เสร็จ! ถึงจะดูลวกๆไปหน่อย หากแต่เป็นระเบียบ แต่ก็ทำไงได้ ให้ทำกันอยู่สองคน ให้ภารโรงมาจัดการก็ไม่ยักจะสั่ง ผมกับเคนจัดโต๊ะ เก้าอี้ และเช็คดูความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ประตูห้องประชุมจะปิดลงด้วยมือผม

***

-          ชมรมดนตรี     -

            “พี่พุดครับ เอกสารผู้เข้าประกวดวันพรุ่งนี้ให้นิวเอาไปวางไว้ไหนดีครับ” ผมถามประถามชมรมนามว่า ‘พุด’ พี่เค้าเป็นประธานซ้อนมาสามปีแล้วครับ ตั้งแต่พี่เค้าอยู่ ม.3 ตอนนั้นผมอยู่ ม.2 จวบจนตอนนี้พี่เค้า ม. 6 แล้ว

            “อ้อ เอาวางไว้บนโต๊ะพี่ก็ได้ ขอบคุณมากครับ” พี่เค้าเป็นคนสุภาพ โคตรๆ จนผมอดที่จะชื่นชมพี่เค้าไม่ได้ หน้าตาพี่เค้าก็ถือว่าใช้ได้เลยนะครับ ทั้งสาวแท้สาวเทียมในโรงเรียนต่างก็อยากจะมาอยู่ชมรมนี้ทั้งนั้น แต่ทำไงได้ครับ โควตาเต็มแล้ว ผมกับไอ้เคนก็เกือบๆมาเข้าไม่ทัน ดีที่พี่เค้าเปิดให้อีกสองที่

            “เฮ้ นิว ทำไมรายการ Duet team มันถึงว่างล่ะ ไหนว่าเต็มหมด?”

            “อ๋อ เอ่อ คืองี้ครับ พี่พุด ไอ้มินต์มันโทรมาบอกว่า เมื่อวานมันขับรถว่าจะไปเที่ยวงานวัด(?)กับไอ้แมนแล้ว... “

            “เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า... รถล้มน่ะ!!” พี่พุดทำหน้าตกใจ และนั่งลงกับโต๊ะประจำตำแหน่งเอามือเท้าไปข้างหลังยันตัวไว้

            “เปล่าครับ พอมันถึงงานวัดก็มีคนมาจีบมินต์มัน แมนทนไม่ได้เลยเข้าไปต่อย ต่อยไปต่อยมามินต์มันก็เอาตัวเข้ามาบัง สรุป เดี้ยงทั้งคู่ครับ” ผมยิ้มฝืดๆเมื่อพูดจบ ไม่รู้ว่าไอ้แมนมินต์ มันถูกหรือผิด รู้แต่ตอนนี้ท่านประธานชมรมกำลังกุมขมับอยู่

            “เอางี้ ! นิวช่วยพี่หน่อยได้มั้ย”

            “ช่วย ช่วยยังไงครับ” ผมว่าแล้วเดินไปจัดของกินที่วางเกะกะ เห็นแล้วมันขวางหูขวางตาชะมัด

            “เข้ารายการนี้แทนไอ้มินต์แมนมันหน่อย นะๆๆๆครับ พี่รู้ว่านิวร้องเพลงได้”

            ตุ้บ ! ห่อเลย์รสเกลือตกลงไปอยู่กับพื้น พร้อมกับผมที่มือสั่น

            “พี่รู้ ว่ามันลืมยาก แต่... รายการนี้มันขาดไม่ได้จริงๆ มิส..กนกพร ย้ำกับพี่ด้วยว่าต้องเอารางวัลสาขานี้มาให้ได้ นะครับ นะๆๆ”เสียงตอนแรก ดูอ่อนลง เหมือนกับเป็นการปลอบใจ...

            “แต่.. ถึงนิวจะตกลงแต่มันก็.. มีแค่คนเดียวนะครับ ยังขาดอีกตั้งคนนึงแล้วอีกอย่างวันแข่งก็พรุ่งนี้แล้วด้วย” ผมพยายามปัดเต็มกำลัง

            “แป๊บนะ!” พี่พุดว่าแล้วก็ ค้นหาใบสมัครและไล่ดู สงสัยจะหาคนมาแข่งคู่กับผมล่ะมั้ง ขอให้อย่ามีเลย...

            “ไม่มีเลย โถ่เว้ย รู้งี้น่าจะรับคนเพิ่มอีกสักหน่อย!” สงสัยจะไม่มีจริงๆ

            “ผมเสียใจด้วยนะครับ แหะๆๆ” ว่าแล้วก็รีบหันหลังกลับในทันที ใครมันจะไปอยากเข้ารายการนั้นกันเล่า รายการที่เป็นความทรงจำอันเลวร้ายของผม

เดินผ่านไปทางโซนของมาร์ชชิ่งแบนก็เห็นไอ้เคนกำลังหลีสาวที่เล่นแสนร์อยู่ โอ้โหไอ้นี่กะจะเอามันทุกโซนเลยรึไงนั่น เมื่อวานก็เห็นไปชมรมประสานเสียง เฮ้อ ผมส่ายหัวเอือมให้กับเพื่อนรักเบาๆ แล้วเดินต่อไปข้างหน้าห้องชมรมเพื่อจะกลับบ้าน ว่าจะชวนไอ้เคนไปกินไอติมสักหน่อย แต่ดูท่าคงจะไม่ว่างแล้วล่ะเพื่อนผม 

            แต่ผมก็สงสารประธานชมรมอยู่เบาเบานะครับ คนในชมรมมีเยอะแยะ แต่ไม่ยักกะสมัคร ส่วนไอ้เคนที่มาเล่นคู่กับผมไม่ได้ เพราะมันอยู่ Live band ไปแล้ว ผมก็สบายขายหมูล่ะพรุ่งนี้ ^^ เฮ้อ ไม่อยากจะคิดเลย ชลัชจักรเอ้ย

            แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกนั้นก็มีนักเรียนคนหนึ่งวิ่งมาเกาะที่หน้าประตูเอามือมาขวางหน้าประตูไว้ และก้มหน้าก้มตาด้วยความเหนื่อยก่อนจะยื่นใบที่ผมคาดว่าคงจะเป็นใบสมัครเข้าชมรมที่เปียกเหงื่อมาให้

“แฮ่กๆ ขอ... ขอโทษครับ ผม..แฮ่ก มาสมัครเข้าชมรมครับ”

จากใจนักเขียน : หลังจากที่เฝ้าดู โซ่+นิว มานาน ก็เล็งเห็นถึงความเรียลนิดๆ แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่เปิดรับคู่นี้ ผู้เขียนก็ไม่สามารถจะกล่อมจิตใจท่านได้ ฟิคนี้จึงถูกแต่งขึ้นมาเพื่อสนอง(Need)ผู้ที่ยังรักโซ่นิวและ The split band ถ้าชอบไม่ชอบอย่างไรก็ ติชมได้นะจ๊ะ :)