นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
เรื่อง ความทรงจำถึงเด็กสาว
เด็กชายกับความทรงจำที่เด็กสาวทิ้งไว้ให้กับกบเหลาแห่งความทรงจำและความรู้สึกของทั้งคู่อยู่ในนั้น
ผู้เข้าชมรวม
65
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
65
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 18 มี.ค. 67 / 23:44 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ทุกคนมีต่างก็มีเพื่อนในวัยเด็กกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่ร่วมทุกร่วมสุข เพื่อนที่ชอบทะเลาะกันบ่อยๆ
เพื่อนในจินตนาการ เพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน เพื่อนที่แชร์อะไรๆด้วยกัน
สำหรับเต้ก็เช่นกัน
เต้เด็กน้อยอายุ 8 ขวบเขามีเพื่อนมากมายแต่มีอยู่คนนึ่งที่เขาสนิทมากนั้นคือ
แก้ว เด็กสาวอายุไล่เลี่ยกับเต้ทั้งสองเป็นเพื่อนที่รู้จักตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้ทั้งสองก็ยังรักกันดีไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกันทำอะไรทำด้วยกัน ทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
“เต้เรารู้แล้วว่าเราชอบใคร”
--- ก้อยกล่าวด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ---
“ใครล่ะที่แกชอบ”
--- ???เต้ถามด้วยความสงสัย??? ---
“เราไม่บอกหรอก แต่คนที่เราชอบอ่ะเขาทั้งน่ารักทำให้เราได้ทุกอย่างเป็นคนที่ดีเลยเเหละ”
--- แก้วพูดด้วยสีหน้าเคอะเขิน พร้อมกับรอยยิ้ม---
“เราว่าคนที่แกแอบชอบคงเป็นคนที่โชคดีมากเลยเหละ”
--- เต้ตอบด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา ---
“อืม”
--- แก้วยิ้ม และเก็บความรู้สึกที่มีต่อเต้เอาไว้---
วันหนึ่งขณะอยู่ที่โรงเรียนในตอนบ่าย
พวกเด็เกเรเห็นแก้วเอาตุ๊กตาตัวใหม่มาอวดเพื่อนๆ แล้วรู้สึกไม่ชอบเลยเข้าไปแกล้งแก้วโดยการที่เข้าไปแย้งตุ๊กตาในมือมาแล้ววิ่งไปทั่ว
“เอาคืนมาน่ะไอพวกบ้า”
--- เสียงของแก้วตะโกนด้วยความไม่พอใจ ---
“อยากได้ก็ตามมาสิ ฮ่าฮา”
--- เด็กหนุ่มเกเรวิ่งพร้อมถือตุ๊กตาด้วยความสนุกสนาน ---
“ฮือๆ เอาคืนมาน่ะไอพวกบ้า”
--- เสียงของเด็กสาวร้องไห้ด้วยความเสียใจพร้อมน้ำตาและน้ำมูกไหลนองเต็มใบหน้า ---
“อยากได้ก็มาเอาสิยัยขี้แพ้ แบร๊ๆๆๆ”
--- เด็กหนุ่มเกเรเยาะเย้ยด้วยความสนุกสนาน ---
วันหนึ่ง ณ สนามเด็กเล่นแห่งหนึ่งในชุมชน แก้วนั่งเล่นที่ชิงช้าด้วยความเศร้าเสียใจที่เมื่อวานเธอโดนเอาตุ๊กตาไป เต้เดินเข้ามาพร้อมทักทายแก้วด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“แก้วหวัดดี”
“วันนี้แกดูเศร้าๆเป็นไรป่าว”
--- เด็กชายถามด้วยความเป็นห่วงต่อเพื่อนสาว ---
“แกไม่ต้องมายุ่งกับเราเลย แกไม่ต้องสนใจเรื่องเราเลย เวลาที่เราต้องการแกแกหายไปไหนลืมที่เราสัญญากันแล้วหรอ”
--- เด็กสาวพูดด้วยความโกรธบวกน้อยใจ พร้อมน้ำตาและน้ำมูกที่ไหลนองเต็มใบหน้า ---
เด็กสาววิ่งหนีไป ด้วยความไม่พอใจ
ปล่อยให้เต้เด็กชายตัวน้อยๆงงงวยเป็นอย่างมาก
วันต่อมาที่โรงเรียนในตอนเช้าเต้ไม่พบกับแก้วตั้งแต่เช้าเวลาผ่านไปเที่ยงก็แล้วบ่ายก็แล้วก็ไม่มีวี่แววของแก้วที่จะมาเรียนเลย เต้จึงกลับด้วยความสงสัยเลยไปถามแม่
“แม่แก้วไปไหนหรอครับ”
--- เด็กชายถามด้วยน่าตาสงสัย ?? ---
“แก้วเขาไปแล้วลูกไปอยู่กับย่าที่ต่างจังหวัด”
--- แม่นั่งลงและตอบเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา ---
“แก้วไม่เห็นบอกผมเลยอ่ะแม่ว่าจะไป”
--- เด็กชายร้องไห้พร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตา แม่ของเขาเข้าไปกอดและปลอบเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ---
ย้อนไปตอนที่ทั้งสองยังรักกันดีเด็กหญิงและเด็กชายได้ให้สัญญากันว่า จะไม่ทิ้งกันและเมื่อเกิดอะไรขึ้นก็ต้องช่วยเหลือกันผ่านกบเหลาดินสอมือหมุนราคาแพงของเด็กสาวให้กับเด็กชายเอาไว้เด็กหนุ่มจึงเก็บกบเหลาอันนั้นไว้เป็นอย่างดี
สามวันผ่านไปวันนั้นเต้ไม่ได้ไปเรียนและเป็นวันที่แก้วโดนพวกเด็กเกเรแกล้งพอดี เต้ไม่รู้จนกระทั้งจิ๊ฟเพื่อนร่วมชั้นของเต้มาบอก วันนั้นเองเต้จึงได้รู้และไปจัดการกับพวกเกเรและเอาตุ๊กคาของแก้วมาได้ แต่ทว่าตุ๊กตาของแก้วนั้นมันขาดเต้จึงพยายามซ้อมมันแต่ยังไงก็ซ่อมไม่ได้ เขาจึงออกไปเล่นข้างนอกจนพบกับแก้วที่นั่งที่ชิงช้าคนเดียวเขาจึงจะเข้าไปทักทายแล้วบอกเรื่องทั้งหมด แต่กลับโดนแก้วตะคอกใส่และไล่ให้ไปส้ะก่อน เต้เด็กชายรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากและได้เดินกลับบ้านไปด้วยสีหน้าที่เศร้าเสียใจและนึกคิดว่าตัวเองนั้นทำอะไรผิดไปรึป่าว
หลังจากที่แก้วหายไปจากชีวิตของเขาได้ประมาณ 10 ปีได้ ตอนนี้เขาอายุได้ 18 ปีพอดี แต่ในใจลึกๆของเขายังคิดถึงแก้วอยู่เสมอทุกครั้งที่คิดถึงเขาจะนั่งมองกบเหลาดินสอมือหมุนของแก้วที่ให้ไว้ที่เป็นของดูต่างหน้าที่ให้ไว้
แต่วันหนึ่งเต้ก็เห็นบางสิ่งบางอย่างติดอยู่ข้างใต้กบเหลาอันนั้น พอเขาเกะออกมาดูก็พบว่าเธอได้เขียนข้อความไว้ว่า
“เต้นายเป็นเพื่อนที่ดี ที่สุดสำหรับเราเลยเหละแกเป็นเพื่อนคนเดียวและคนแรกของเราแกชอบทำอะไรตลกๆ เราชอบมันมากเลยเหละ แกเป็นเพื่อนที่สุดยอดมากเลยเหละ และจำได้ไหมที่เราบอกว่าคนที่เราแอบชอบอ่ะเราไม่กล้าบอกเพราะจริงๆแล้ว ก็แกนั้นเหละ -////- กบเหลาอันนี้เราให้นายน่ะ”
เต้อ่านตัวหนังสือที่อ่านไม่ค่อยออกสักเท่าไหร่เพราะเป็นลายมือเด็กแต่เขาก็พยายามอ่านจนจบ จนเขานั้นไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาได้ไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้หลังจากอ่านจบเขาก็รู้สึกตื้นตันใจและร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึงเพื่อน………
“เราคิดถึงแกน่ะ”
--- คำพูดสุดท้ายของเต้ที่มีต่อแก้ว และสีหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและความคิดถึงอย่างเต็มเปี่ยม ----
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ทุนมี่า็มีเพื่อนในวัยเ็ันทั้นั้น ไม่ว่าะเป็นเพื่อนที่ร่วมทุร่วมสุ เพื่อนที่อบทะเลาะันบ่อยๆ
เพื่อนในินนาาร เพื่อนที่ไปไหนมาไหน้วยัน เพื่อนที่แร์อะไรๆ้วยัน
สำหรับเ้็เ่นัน
เ้เ็น้อยอายุ 8 วบเามีเพื่อนมามายแ่มีอยู่นนึ่ที่เาสนิทมานั้นือ
แ้ว เ็สาวอายุไล่เลี่ยับเ้ทั้สอเป็นเพื่อนที่รู้ัั้แ่อนุบาลนอนนี้ทั้สอ็ยัรัันีไปไหนมาไหน็ไป้วยันทำอะไรทำ้วยัน ทั้สอเป็นเพื่อนที่ี่อัน
“เ้เรารู้แล้วว่าเราอบใร”
--- ้อยล่าว้วยหน้าายิ้มแย้ม ---
“ใรล่ะที่แอบ”
--- ???เ้ถาม้วยวามสสัย??? ---
“เราไม่บอหรอ แ่นที่เราอบอ่ะเาทั้น่ารัทำให้เราไ้ทุอย่าเป็นนที่ีเลยเเหละ”
--- แ้วพู้วยสีหน้าเอะเิน พร้อมับรอยยิ้ม---
“เราว่านที่แแอบอบเป็นนที่โีมาเลยเหละ”
--- เ้อบ้วยสีหน้าที่ไร้เียสา ---
“อืม”
--- แ้วยิ้ม และเ็บวามรู้สึที่มี่อเ้เอาไว้---
วันหนึ่ะอยู่ที่โรเรียนในอนบ่าย
พวเ็เเรเห็นแ้วเอาุ๊าัวใหม่มาอวเพื่อนๆ แล้วรู้สึไม่อบเลยเ้าไปแล้แ้วโยารที่เ้าไปแยุ้๊าในมือมาแล้ววิ่ไปทั่ว
“เอาืนมาน่ะไอพวบ้า”
--- เสียอแ้วะโน้วยวามไม่พอใ ---
“อยาไ้็ามมาสิ ฮ่าฮา”
--- เ็หนุ่มเเรวิ่พร้อมถือุ๊า้วยวามสนุสนาน ---
“ฮือๆ เอาืนมาน่ะไอพวบ้า”
--- เสียอเ็สาวร้อไห้้วยวามเสียใพร้อมน้ำาและน้ำมูไหลนอเ็มใบหน้า ---
“อยาไ้็มาเอาสิยัยี้แพ้ แบร๊ๆๆๆ”
--- เ็หนุ่มเเรเยาะเย้ย้วยวามสนุสนาน ---
วันหนึ่ สนามเ็เล่นแห่หนึ่ในุมน แ้วนั่เล่นที่ิ้า้วยวามเศร้าเสียใที่เมื่อวานเธอโนเอาุ๊าไป เ้เินเ้ามาพร้อมทัทายแ้ว้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“แ้วหวัี”
“วันนี้แูเศร้าๆเป็นไรป่าว”
--- เ็ายถาม้วยวามเป็นห่ว่อเพื่อนสาว ---
“แไม่้อมายุ่ับเราเลย แไม่้อสนใเรื่อเราเลย เวลาที่เรา้อารแแหายไปไหนลืมที่เราสัาันแล้วหรอ”
--- เ็สาวพู้วยวามโรธบวน้อยใ พร้อมน้ำาและน้ำมูที่ไหลนอเ็มใบหน้า ---
เ็สาววิ่หนีไป ้วยวามไม่พอใ
ปล่อยให้เ้เ็ายัวน้อยๆวยเป็นอย่ามา
วัน่อมาที่โรเรียนในอนเ้าเ้ไม่พบับแ้วั้แ่เ้าเวลาผ่านไปเที่ย็แล้วบ่าย็แล้ว็ไม่มีวี่แววอแ้วที่ะมาเรียนเลย เ้ึลับ้วยวามสสัยเลยไปถามแม่
“แม่แ้วไปไหนหรอรับ”
--- เ็ายถาม้วยน่าาสสัย ?? ---
“แ้วเาไปแล้วลูไปอยู่ับย่าที่่าัหวั”
--- แม่นั่ลและอบเ็น้อยผู้ไร้เียสา ---
“แ้วไม่เห็นบอผมเลยอ่ะแม่ว่าะไป”
--- เ็ายร้อไห้พร้อมน้ำาที่ไหลรินออมาาวา แม่อเาเ้าไปอและปลอบเ็หนุ่มอย่าอ่อนโยน ---
ย้อนไปอนที่ทั้สอยัรัันีเ็หิและเ็ายไ้ให้สัาันว่า ะไม่ทิ้ันและเมื่อเิอะไรึ้น็้อ่วยเหลือันผ่านบเหลาินสอมือหมุนราาแพอเ็สาวให้ับเ็ายเอาไว้เ็หนุ่มึเ็บบเหลาอันนั้นไว้เป็นอย่าี
สามวันผ่านไปวันนั้นเ้ไม่ไ้ไปเรียนและเป็นวันที่แ้วโนพวเ็เเรแล้พอี เ้ไม่รู้นระทั้ิ๊ฟเพื่อนร่วมั้นอเ้มาบอ วันนั้นเอเ้ึไ้รู้และไปัารับพวเเรและเอาุ๊าอแ้วมาไ้ แ่ทว่าุ๊าอแ้วนั้นมันาเ้ึพยายาม้อมมันแ่ยัไ็่อมไม่ไ้ เาึออไปเล่น้านอนพบับแ้วที่นั่ที่ิ้านเียวเาึะเ้าไปทัทายแล้วบอเรื่อทั้หม แ่ลับโนแ้วะอใส่และไล่ให้ไปส้ะ่อน เ้เ็ายรู้สึเสียใเป็นอย่ามาและไ้เินลับบ้านไป้วยสีหน้าที่เศร้าเสียใและนึิว่าัวเอนั้นทำอะไรผิไปรึป่าว
หลัาที่แ้วหายไปาีวิอเาไ้ประมา 10 ปีไ้ อนนี้เาอายุไ้ 18 ปีพอี แ่ในใลึๆอเายัิถึแ้วอยู่เสมอทุรั้ที่ิถึเาะนั่มอบเหลาินสอมือหมุนอแ้วที่ให้ไว้ที่เป็นอู่าหน้าที่ให้ไว้
แ่วันหนึ่เ้็เห็นบาสิ่บาอย่าิอยู่้าใ้บเหลาอันนั้น พอเาเะออมาู็พบว่าเธอไ้เียน้อวามไว้ว่า
“เ้นายเป็นเพื่อนที่ี ที่สุสำหรับเราเลยเหละแเป็นเพื่อนนเียวและนแรอเราแอบทำอะไรลๆ เราอบมันมาเลยเหละ แเป็นเพื่อนที่สุยอมาเลยเหละ และำไ้ไหมที่เราบอว่านที่เราแอบอบอ่ะเราไม่ล้าบอเพราะริๆแล้ว ็แนั้นเหละ -////- บเหลาอันนี้เราให้นายน่ะ”
เ้อ่านัวหนัสือที่อ่านไม่่อยออสัเท่าไหร่เพราะเป็นลายมือเ็แ่เา็พยายามอ่านนบ นเานั้นไม่รู้ัวเลยว่าน้ำาไ้ไหลออมาอนไหน็ไม่รู้หลัาอ่านบเา็รู้สึื้นันใและร้อไห้ออมา้วยวามิถึเพื่อน………
“เราิถึแน่ะ”
--- ำพูสุท้ายอเ้ที่มี่อแ้ว และสีหน้าอเาที่เ็มไป้วยน้ำาและวามิถึอย่าเ็มเปี่ยม ----
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ผลงานอื่นๆ ของ lugus-g ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ lugus-g
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น