คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I part I (rewrite)
..... ณ ฟลอเรนซ์ , อิตาลี ยุคเรเนสซองค์
แสงไฟสลัวจากคบเพลิงบนยอดหอคอยของคฤหาส์นเก่าแก่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดยามรัตติกาล ตะเกียงดวงเล็กๆถูกจุดขึ้นตามทางเดินที่ทอดยาวไปยังท่าเรือตลอดริมฝั่งของแม่น้ำอาร์โน ความเงียบยามรัตติกาลมาเยือนอีกครั้งเมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า เหลือเพียงแค่กะลาสีเรือสองสามคนที่เหน็ดเหนื่อยมาจากการตรากตรำทำงานหนักมาตลอดทั้งวันและเริ่มที่จะทำความสะอาดท่าเรือในขณะที่กะลาสีคนอื่นๆเริ่มที่จะขนสินค้าของพวกเขาเข้าไปยังคลังสินค้าที่อยู่ใกล้ที่สุด
เป็นเวลาถึงเจ็ดปี... ที่เมืองแห่งนี้อยู่ภายใต้การดูแลของ ลอเลนโซ เดอ เมดิชี ผู้ซึ่งทำให้เมืองนี้กลายเป็นอีกหนึ่งเมืองที่รุ่งงโรจน์ด้วยศิลปะวัฒนธรรม ระบบสาธารณูปโภคที่ยอดเยี่ยม และมาตรฐานชีวิตที่ดีขึ้นของคนในเมือง หลังจากที่เด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้องห่ำหั่นกับพวกบ้าอำนาจที่ต้องการจะขึ้นมาเป็นผู้ดูแลเมืองนี้ และคอยจ้องที่จะหาโอกาศโค่นล้มผู้ปกครองคนปัจจุบันออกจากเมือง...
ค่ำคืนนี้ก็เป็นเหมือนกับหลายๆคืนทีผ่านมา... แสงสีนวลค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าหลังที่ตะวันลาผืนดิน แสงสลัวๆจากคบไฟทีจุดเพื่อให้คนที่เดินสัญจรไปมา ร้านรวงต่างๆที่วุ่นวายไปด้วยลูกค้าจำนวนมากในตอนเช้าเริ่มเงียบลงก่อนที่เจ้าของจะทยอยกันปิดร้านค้าของตนเองเพื่อพักผ่อนและเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในเช้ารุ่งขึ้นที่เต็มไปด้วยผู้คน... ถนนหนทางที่เคยวุ่นวายไปด้วยผู้คนในตอนเช้าเหลือแค่เพียงความสงบยามราตรีดั่งที่มันควรจะเป็น... เว้นเสียแต่ว่า...
เสียงฝีเท้าค่อยๆดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏกายของชายหนุ่มนิรนามบนหลังคาของอาสนวิหารประจำเมือง ดวงตาสีมรกตภายใต้ผ้าคลุมมองไปยังความมืดเบื้องหน้าอย่างสะใจราวกับเป็นเวลาที่เขารอคอยมาเนิ่นนาน... เด็กหนุ่มผิวปากเป็นสัญญาณให้คนอื่นๆที่รออยู่แล้วค่อยๆมารวมตัวกัน ณ ลานหน้าอาสนวิหาร... ภายในเวลาไม่กี่นาที... จากลานหน้าอาสนวิหารที่ว่างปล่าว เงียบสงบและไร้ผู้คน ก็กลายเป็นจุดนัดพบเพื่อที่จะทำการบางอย่างของกลุ่มวัยรุ่นราวยี่สิบคน ซึ่งแต่ละคนอยู่ในผ้าคลุมมีฮู้ด พร้อมกับดาบ หรือมีดสั้นที่เหน็บอยู่กับเข็มขัดหนัง...
ดวงตาสีมรกตมองกลุ่มวัยรุ่นเบื้องล่างอย่างพอใจ... ก่อนจะกระโดดลงจากหลังคาอาสนวิหารด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง... ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินตรงไปยังสะพานที่ทอดยาวผ่านแม่น้ำเบื้องล่างตรงไปที่จตุรัส...
.... ณ สะพานข้ามแม่น้ำเพื่อไปยังจตุรัส
" buonosera ... เวียเอรี่... " เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีมรกต ผู้นำกลุ่มวัยรุ่นประมาณยี่สิบคนที่เดินมาเมื่อครู่เอ่ยทักทายเงาของใครบางคนภายใต้ความมืด ก่อนจะโค้งตัวลงอย่างวางท่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มแสยะ...
"เอสซิโอ้... ออดิเทอเร...." ชายหนุ่มนิรนามภายใต้เงามืดที่ถูกเรียกว่าเวียเอรีค่อยๆเดินออกมาอย่างวางท่า... " พวกสวะขี้ขลาดตาขาวอย่างนายคิดจะหาเรื่องกับเขาด้วยหรือไง " เวียเอรี่พูดพลางหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างสะใจพร้อมกับกลุ่มวัยรุ่นอีกประสิบยี่สิบคนด้านหลังที่เดินออกมาจากเงามืด...
"มาจบเรื่องที่ค้างคาไว้กันดีกว่าเวียเอรี่..." เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีมรกตที่ถูกเรียกว่าเอสซิโอ้พูดขึ้น พร้อมชักดาบออกจากฝัก ก่อนที่คนอื่นๆด้านหลังจะชักอาวุธของตนเองออกมาตาม...
"อย่างพวกแกไม่คู่ควรที่จะให้เลือดเปื้อนมือหรอก... ออดิเทอเร.." เยเอรี่พูดพลางแสยะยิ้มก่อนจะประกาศกร้าวด้วยเสียงทรงอำนาจกับกลุ่มวัยรุ่นเบื้องหลัง... "จัดการพวกมันซะ!"
สิ้นเสียงประกาศกร้าวอย่างโกรธเกรี้ยว... ก้อนหินขนาดเท่ากำมือถูกเขวี้ยงออกมาจากฝั่งของเวียเอรี่ราวกับห่าฝน ก่อนที่มันจะเฉียดหัวของเอสซิโอ้และคนอื่นๆไปไม่กี่เซนติเมตร.. แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บกันได้บ้าง... การต่อสู้เริ่มดำเนินไปอย่างดุเดือด... พวกของเอสซิโอ้หลายคนโดนก้อนหินปาที่ปามาแบบไม่หยุดหยั้งจนล้มลงไปกองกับพื้นอยู่หลายคน.. ก่อนที่พวกเขาจะกระโจนเขาไปจัดการอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ
ดวงตาสีมรกตของเอสซิโอ้มองภาพที่เกิดขึ้นอย่างตื่นตระหนก พร้อมกับคว้าดาบสั้นของตัวเองก่อนจะวาดเป็นวงกว้าง พร้อมกับพวกของเวียเอรี่ที่โชคร้ายหลบดาบไม่ทันล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนที่เอสซิโอ้จะใช้ดาบของตัวเองเฉือนเข้าไปที่บริเวณเส้นเอ็นของพวกเวียเอรี่สักคน ตามด้วยเสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดของผู้เคราะร้ายที่พยายามจะห้ามเลือด... ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถพลิกสถานการณ์ให้เอสซิโอ้กลับมาได้เปรียบได้ในเมื่อพวกของเขาหลายคนกำลังถูกพรรคพวกของเวียเอรี่จัดการ พร้อมเสียงหัวเราะเย้ยหยันของเวียเอรี่และพรรคพวกที่เหลือที่ยืนอยู่ด้านหลัง...
พลั่ก...! เสียงพรรคพวกของเวียเอรี่สักคนล้มลงไปกองกับพื้นก่อนที่ความวุ่นวายจะก่อตัวขึ้นในบริเวณที่พรรคพวกของเวียเอรี่จับกลุ่มยืนหัวเราะกันอยู่ก่อนที่พวกนั้นจะวิ่งวุ่นกันพัลวันเหมือนกับผึ้งแตกรัง...
" fratellino!!! ทำบ้าอะไรของนาย! " เสียงทักทายที่แสนจะคุ้นหูเอสซิโอ้ดังขึ้นซึ่งนั่นทำให้เจ้าตัวถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากได้ยินเสียงนั้น...
" เฟรดเดอริโก!? พี่มาทำอะไรที่นี่...!? " เอสซิโอ้พูดอย่างตกใจหลังจากเห็นเจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่ ถึงแม้จะดีใจแค่ไหนก็ตามที่มีคนมาช่วยพลิกสถานการณ์ให้เขากลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบ...
" แค่จะตามมาสอนน้องชายของฉันว่าให้รู้จักระวังหลังซะบ้าง... แต่ดูเหมือนว่านายต้องการอะไรมากกว่านั้นนะ... " เฟรดเดอริโก ออดิเทอเร เด ฟิเรนเซ พี่ชายคนโตของบ้านออดิเทอเร เขาโตกว่าเอสซิโอ้เพียงแค่ไม่กี่ปี... ซึ่งเขาทั้งคู่เรียกได้ว่าเป็นพี่น้องทีเรียกได้ว่าสนิทกันพอควร.. เนื่องจาก... เฟรดเดอริคโกเองก็ต้องมาตามเก็บกวาดสิ่งที่น้องชายตัวเองทำไว้อยู่บ่อยๆ... รวมถึงครั้งนี้ด้วย... เฟรดเดอริโกเดินเข้าไปกลางวงก่อนจะเหวี่ยงหมัดใส่พรรคพวกของเวียเอรี่สองคนที่ดันมาขวางทาง ก่อนจะเตะเข้าที่ขากรรไกรพรรคพวกของเวียเอรี่อีกคนจนล้มลงไปกองกับพื้นแบบหมดสภาพ ก่อนที่เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายจะได้ชักดาบออกมาจัดการเฟรดเดอริโก...
" ถอย....! " เวียเอรี่ประกาศกร้าวด้วยความโมโหหลังจากที่เฟรดเดอริคโกเข้ามาพลิกสถานการณ์ให้เอสซิโอ้เป็นฝ่ายได้เปรียบ... ก่อนที่เขาจะจ้องมองเอสซิโอ้ก้วยสายตาอาฆาตแค้นแล้วถอยกลับไปพร้อมพรรคพวกของตัวเองที่กระจัดกระจายยิ่งกว่าผึ้งแตกรัง...
" เดี๋ยว!! " เฟรดเดอริโกร้องห้ามก่อนจะคว้าตัวน้องชายมาแบบทันควัน ก่อนที่เอสซิโอ้ได้จะตามไปจัดเอาคืนคู่อริ
" อยู่นิ่งๆ... " เฟรดเดอริโกพูดพลางขมวดคิ้วก่อนที่เขาจะใช้มือป้ายเลือดสีเข้มที่ไหลออกจากบาดแผลข้างศรีษะของเอสซิโอ้...
" แค่แผลถลอกนิดหน่อยเองพี่... " เอสซิโอ้พูดอย่างหมดอารมณ์ก่อนจะพยายามสะบัดแขนพี่ชายออกจากตัวอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จอีกเช่นเคย...
" นายควรจะไปหาหมอนะน้องชาย... " เฟรดเดอริโกพูดต่อ ก่อนจะยอมปล่อยเอสซิโอ้แต่โดยดี
" แต่... " เอสซิโอ้พูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ลงเล็กน้อย...
" ตามมา..." เฟรดเดอริโกพูดก่อนจะตบไหล่น้องชายเบาๆแล้วเดินกลับหลังหันไปยังพรรคพวกของเวียเอรี่ที่นอนสลบเหมือดไม่ได้สติจากการตะลุมบอนครั้งล่าสุดเมื่อสักครู่... " ดูเหมือนจะมีพวกเศรษฐีอยู่ในกลุ่มพวกนี้ด้วยนะ..ว่าไหมน้องชาย? " เฟรดเดอริโกพูดพลางหัวเราะร่วนซึ่งทำเอาเอสซิโอ้ถึงกับยืนงงเป็นไก่ตาแตกกับท่าทีของพี่ชายตัวเอง...
" สินสงครามเล็กๆน้อยๆ... น้องชาย " เฟรดเดอริโกพูดก่อนจะโยนถุงที่มีเหรียญทองคำอยู่สี่ห้าเหรียญที่ได้มาจากการให้เอสซิโอ " ทีนี้.. นายควรจะไปหาหมอเท่าที่เร็วที่สุดเท่าจะทำได้... " เอสซิโอ้พยักหน้ารับคำ ก่อนจะค่อยๆเดินออกจากบริเวณนี้ไปพร้อมกับเฟรดเดอริคโกด้วยท่าทุลักทุเลไม่น้อย...
" ให้ตายเถอะ... ฉันน่าจะพานายไปหาหมอให้เร็วกว่านี้นะเอสซิโอ้..." เฟรดเดอริโก้สถบอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่หนัก หลังจากที่น้องชายจอมแสบของตนดันเดินสะดุดพื้นถนนจนเกือบได้ไปนอนกองกับพื้นเหมือนพวกที่เหลือถ้าเขาไม่รีบเข้าไปพยุงซะก่อน...
ความคิดเห็น