The girl who Strange

Intro : 00

'ยัยตัวประหลาด!'

'แม่คะ ยัยนี้มันตัวประหลาด!'

'พวกคุณรับเด็กแบบนี้เข้ามาได้ยังไงกันห้ะ! 

ถ้าลูกชั้นเป็นอะไรขึ้นมาคุณรับผิดชอบไม่ไหวแน่!'

'ตัวประหลาดอย่างแกไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำ!'

"ค..คุณ..คะ..ผู้หญิงคนนั้นกำลังจ..จะ..ต..ตาย."

โครมม 

'กรี๊ดดด '

'ก.แก ไอตัวซวย!'

'ยัยปีศาจ! กรี๊ดดดดดดดด!'

เฮือกก

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้ายที่คอยหลอกหลอน

ฉันมาตลอด คำพูดเหยียดหยามพวกนั้น

สายตาแห่งความเกลียดชัง และ รังเกียจ

ภาพพวกนั้นคอยหลอกหลอนฉันมาตลอด

พวกมันวนเวียนอยู่รอบๆตัวฉัน จนกลายเป็นความชินชา

สวัสดี ฉันชื่อเซธ ทุกคนคงจะกำลังอยาก

รู้จักฉันมากขึ้นกว่านี้ ก็ได้ ฉันจะเล่าให้ฟัง

อย่างที่บอกไปข้างต้นว่าฉันชื่อเซธ และฉันเกิดมา

พร้อมกับโรคประจำตัวอย่างนึง ที่เรียกว่า

โรคไร้ความรู้สึก หรือ แอนฮีโดเนีย(Anhedonia)

ฉันเป็นโรคนี้มาตั้งแต่เกิด ฉันไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกต่างๆได้

แม้ว่าเรื่องพวกนั้นจะน่าตลกขบขับมากแค่ไหน หรือ แม้ว่าเรื่อง

นั้นมันเศร้าขนาดไหน ความรู้สึกของฉันคือการ

เฉยชาฉันไม่สามารถแสดง รอยยิ้ม หรือแม้แต่เสีย

น้ำตาได้ ทุกอย่างมันตายด้านไปหมด 

 รวมถึงความเจ็บด้วยฉันไม่เจ็บ ไม่รู้สึกตัว  

ไม่รู้สึกอะไรเลย คนพวกนั้นมักจะ

บอกว่าฉันเป็นตัวประหลาด แต่ฉันไม่มีความรู้สึก ฉันไม่รู้สึกอะไร

กับคำพูดพวกนั้น แต่ยังมีอีกอย่างนึงที่เป็นที่มาของชื่อยัยปีศาจ

ชื่อนั้นมันได้มาเพราะฉันสามารถ 

มองเห็นอนาคตได้น่ะสิ

หลายคน หลายเสียงหาว่าฉันบ้า และทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉัน

มักจะเป็นเลข 7 หมด ไม่เว้นแม้แต่วันเกิด

ฉันเกิดวันเสาร์ที่7เดือน7เวลา 7โมงเช้า  ทุกอย่าง

เหมือนถูกกำหนดไว้แล้วเลยนะ ว่ามั้ย?

ฉันมีพี่สาวสองคน

คนโตชื่อ อัน ฮานิ คนกลางชื่อ อัน จูฮยอน หรือ ไอรีน

ส่วนฉันเป็นน้องเล็กสุด พวกเราพ่อแม่เดียวกัน แต่คง

จะเบี่ยงเบนไปทางพี่สาวทั้งสองคนมากกว่าล่ะ

และฉันไม่มีชื่อเกาหลี คุณย่าเป็นคนตั้งชื่อเซธให้กับฉัน

ฉันเข้ากันได้ดีกับคุณย่า คุณย่ารับรู้เรื่องของฉันทั้งหมด

ทุกอย่างเป็นไปได้ดี จนกระทั่ง

'ออกไป!!! กรี๊ดดดดดดดดด'

'หยุดบ้าสะทีเถอะ! ผมทนคุณมานานแล้วนะ!'

'อีนั้นมันเป็นใคร!! ปล่อยฉัน! กรี๊ดดดดดด'

เรื่องทั้งหมด ในวันนั้น ทำให้ฉันกับแม่เราต้องย้าย

มาอยู่ด้วยกันข้างนอก แต่คุณย่าขอมาอยู่ด้วย

กลายเป็นเราสามคน จนบัดนั้น ถึง ตอนนี้ 

ตอนนี้ฉันอายุ 16 อยู่เกรด 10 และกำลังจะย้ายโรงเรียน

อีกแล้ว.. ใช่แล้วในปีนี้ฉันย้ายมาสามที่แล้วล่ะ แต่ที่ย้าย

บ่อยขนาดนั้นเพราะโดนไล่ออกน่ะ เรื่องต่อยตีกับพวกผู้ชาย

หลังห้องที่มาว่าแม่ของฉัน  ฉันไม่ได้โกรธ แต่ที่ทำไปเพราะแค่

ต้องการเหมือนเด็กคนอื่นที่เวลาโดนล้อเรื่องพ่อแม่มักจะมีการ

ต่อยตีเกิดขึ้นเท่านั้นแหละ อืมม.. โรงเรียนใหม่ของฉัน

พี่ไอรีน กับพี่ฮานิก็เรียนอยู่นะ  ถ้าจะให้เทียบความต่าง

ระหว่างฉันกับสองคนนั้น ... ฉันคงจะเทียบไม่ติด

พวกเธอสวย สูงสง่า นิสัยดี ต่างกับฉันโดนสิ้นเชิง

ฉันสูง 160 และหนัก 34 ฉันเป็นโรคขาดสารอาหาร

ทำให้ฉันต้องพึ่งยาหมออยู่ตลอดเวลา ฉันมีหลายโรค

แทรกซ้อนโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ถึงวันไหน

ฉันสามารถหายไปจากโลกนี้ได้ทุกวัน  โรคแทรกซ้อนหลายๆ

โรคของฉันมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองทนมาขนาดนี้

ได้ยังไง  บางทีโรคไร้ความรู้สึกก็ช่วยซึมซับหลายๆอย่างได้

เกิดมาฉันไม่เคยเสียน้ำตา หรือ แม้แต่จะยิ้ม ร่างกายของฉัน

ตอนนี้อาจจะดีกว่าพวกซอมบี้นิดนึง ติดแค่ตรงที่ว่าผิวไม่ซีดนี้แหละ

Mon, 7 , 2018

8:10 am

เปิดเทอมวันแรกอันแสนสดใส(?)

หึ  

พั่ก 

'เห้ยเธอ! เดินไงให้ชนคนอื่นวะ!'

'ขอโทษ'

'....'

End of Intro:00

The girl who Strange

             

             Love in Anhedonia