[SF] HOMIN SOLO

Title : HOMIN SOLO ตอน ถ้าไม่ใช่เขา... ผมก็ไม่เอาใครทั้งนั้น

Pairing : YUNHOXCHANGMIN

วันนี้เป็นวันที่ใครๆ ก็ต่างพูดกันว่าเป็นวันดี
เพราะเป็นวันที่เราสองคนได้กลับมาเจอกันอีกหน
หลังจากที่ภาระหน้าที่ของชีวิตทำให้เราต้องไกลกัน

เปล่าหรอกฮะ เราไม่ได้ไกลกันสุดฟากฟ้าที่ไหน...
ก็แค่คนตรงหน้าผมเขาต้องเข้ากรม
แล้วผมก็ต้องไปเป็นตำรวจ... ฟังดูก็ไม่น่าแปลกอะไร
หลายคนอาจจะคิดว่าผมไม่อยากลำบากอะไรก็เลยเลี่ยงจะเป็นทหาร
แต่ความจริงคืออะไรนะหรอ... ยุนโฮเขารู้ดี

"กินสิ เนื้อสุกจนเปื่อยแล้ว นี่สรุปอยากกินชาบูหรือเนื้อตุ๋นกันแน่"

"ใครกันแน่ที่อยากกินฮอทพอท ฮยองไม่ใช่หรือไง"

"ก็ร้านนี้ร้านโปรดนาย นายจะเข้าประจำการแล้ว ฉันก็อยากพานายมากิน นี่ฉันผิดอีกหรือไง"

"เหอะ พี่ทำไรก็ไม่ผิดหรอก ดูสิคนชื่นชมกันจะตาย"

"เอาอีกแล้ว นายนี่วกเข้าเรื่องนั้นตลอด เป็นไรมากวะ อย่าไปสนใจดิ"

ผมสั่นหน้าเล็กๆ ถอนหายใจถี่ๆ แสดงให้เขารู้ว่าผมระอากับลมปากที่พ่นอยู่ตรงหน้ามากแค่ไหน
เอาเข้าจริง ผมคงผิดแผกจากคนทั่วไปที่จะเป็นบ้าเป็นหลังตายกับอีแค่โมเม้นท์ยุนแจแบบนั้น

"ไม่กินละ จ่ายด้วยนะ"

ผมวางตะเกียบลง แค่คำเดียวผมก็กระเดือกไม่ลง
ในเมื่อบทสนทนามันหาที่ลงไม่ได้ ก็ไม่ต้องคุยกันหรอก

"อ้าว เอาดีๆ พี่มาหานายนะ ไม่ได้ไปหาเขา เห็นมั้ย?"

"คือถ้าอยากไป ก็ไปสิ พูดเหมือนผมพูดขอร้องให้พี่มา จนไม่ได้ไปเดทด้วยกันในนอกกรมงั้นแหละ"

เป็นเขาบ้างที่ถอนหายใจ ผมก็เหนื่อย เขาก็เหนื่อย
ความสัมพันธ์แบบนี้มันมีอะไรดี ผมเองก็อยากจะรู้

"เบื่อแล้ว...."

อีกฝ่ายยังตกตะลึง เพราะเขารู้ดี ผมเป็นคนจริงจัง และผมไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรพล่อยๆ
กับเรื่องราวความบาดหมางที่ผ่านมาหลายปี... ผมก็ไม่เคยย้อนไปพูดถึงมัน
ผมโกรธใคร ผมก็โกรธจริง
แต่ตอนนี้เป็นเขาเองที่ผิดสัญญา... เพราะเขาดึงใครคนนั้นกลับเข้ามาระหว่างเรา

"ไม่เอาน่า พี่ขอ ทางนั้นเขาไม่ได้จะรื้อฟื้นอะไร นายก็รู้นี่ฝั่งนั้นเขาเคยมาขอโทษเราแล้ว แล้วเจอกันซึ่งหน้าแบบนั้นจะให้พี่ทำไง"

"เอาเหอะ ผมก็คนเห็นแก่ตัวไง จบป่ะ"

"ชางมินอย่าพาลดิ แล้วงี้จะให้พี่ทำไง"

"อย่าให้มีข่าวแบบนั้นออกมาอีก ห้ามเจอ ห้ามทัก ห้ามคุย โอเคป่ะละ"

ผมใส่เข้าไปเป็นชุด แต่ผมก็รู้... คำตอบของคนปวกเปลียก

"ชางมิน!"

ผมเกลียดเสมอเวลาเขาเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงแบบนั้น
น้ำซุปเดือดพล่านตรงหน้าตอนนี้แทบไม่ต่างอะไรกับอารมณ์ร้ายของผมที่ปะทุอยู่ในใจ

"ผมไปละ"

ผมว่าพลางลุกขึ้น วันดีบ้าบออะไร แค่คุยกันไม่ถึงสิบนาทีก็ยังไม่รู้เรื่องเลย
ขณะที่ผมกำลังเดินออกจากห้องวี.ไอ.พี. เขาก็คว้าแขนของผมไว้ทันควัน
ผมตวัดสายตามอง ณ วินาทีนั้น ใช่ เขามีค่าแค่หางตาผมเท่านั้นแหละ

"ปล่อยผม คิดว่าผมไม่รู้หร.."

ยิ้มเจ้าเล่ห์ในแบบที่ผมหลงใหล

"แจจุงเขาอยากจะเจอนาย"

เสียงทุ้มกระซิบบอกพลางกระชับอ้อมแขนเพื่อแนบผมไว้ข้างกาย

ผมเริ่มรู้สึกว่าฮยองท่าจะรนหาที่ตาย

ผมเคยประกาศกร้าวไว้แล้วไง ทั้งชาตินี้ ให้ตายก็จะไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีก... คิมแจจุง

TBC...