คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SINDERELLA ONE
SINDERELLA ; ONE
“พ่อครับ...”
“อะไร”
“พ่อจะพาผมไปไหนเหรอครับ”ริม ฝีปากเล็กเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย วันนี้พ่อของเขารับเขาออกมาจากร้านอาหารก่อนเวลากำหนดสามชั่วโมง นาฬิกาข้อมือเรือนเก่าบอกเวลาบ่ายสี่โมงกว่าแล้ว แต่เขากับพ่อก็ยังคงนั่งเงียบบนรถโดยสาร
“แกจำเป็นต้องรู้เหรอ...”
“แต่...”
“นั่งเงียบๆซะคยองซู อย่าให้ฉันต้องทำอะไรแก”ข้อ มือเล็กถูกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดากำแน่นจนต้องนิ่วหน้า กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกจากลมหายใจทำให้เขารู้ว่าบิดากำลังเมา ร่างเล็กจึงไมได้นึกโกรธอะไร
คยองซูเลือกที่จะนั่งเงียบต่อไป รถโดยสารแล่นออกจากตัวเมืองมาซักพักใหญ่ ท้องทะเลข้างทางทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้างกว่าเดิม ในแววตาฉายแววสดใส...พ่อกำลังจะพาเขามาเที่ยวทะเล...เด็กน้อยเผลอยิ้มให้กับความรู้สึกตื้นตันในอกเขาเหลือบมองผู้เป็นพ่อเล็กน้อยก่อนจะก้มลงอมยิ้มคนเดียวจนกระทั่งรถจอดนิ่งสนิท
ทั้งสองคนพากันลงจากรถ ผู้เป็นพ่อกระชากแขนเล็กไปตามทางคยองซูกัดฟันทนความเจ็บเอาไว้...เขากลัวว่า หากเขาร้องออกมาอาจจะทำให้พ่อไม่พอใจ...
“ไปตามที่อยู่นี้...ด่วนเลย”ร่างเล็กถูกยัดเข้ามาในรถแท็กซี่ตามด้วยผู้เป็นพ่อที่ยื่นกระดาษยับๆแผ่นหนึ่งให้คนขับ คยองซูหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่ออีกครั้ง “มองอะไร”
“ปะ...เปล่าครับ”
“งั้นก็ไม่ต้องหันมา มองไปนอกหน้าต่างนู่น !”ร่าง เล็กทำตามอย่างว่าง่ายเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำหน้าอย่างไร ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจกลับมาอีกครั้งตลอดหลายเดือนมานี้เขามีความรู้สึกแบบ นี้มากมายหลายครั้งจนบรรยายออกมาไม่หมด
ความเงียบโรยตัวอีกครั้งตลอดการเดินทาง
...
รถแท็กซี่จอดลงที่หน้าบ้านพักริมทะเลหลังใหญ่ ดวงตากลมโตเหลือบมองพ่อที่กำลังจ่ายเงินค่าโดยสารด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก มันเต็มไปด้วยความสงสัย...ใคร่รู้ เมื่อเห็นว่าพ่อของตัวเองจ่ายเงินแล้วมือเล็กก็เอื้อมไปเปิดประตูข้างรถ ออกลมเย็นและกลิ่นอายของทะเลตีเข้าเบาๆที่ใบหน้าเล็ก ริมฝีปากรูปหัวใจยกยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
คยองซูเลิกสนใจทะเลตรงหน้าและเบี่ยงหน้ามามองผู้เป็นพ่ออีกครั้ง ริ้วรอยมากมายเกิดขึ้นบนใบหน้า รวมไปถึงรอยย่นตรงระหว่างคิ้วที่เจ้าตัวขมวดไว้แน่น ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากแห้งกร้านก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูรั้วบ้านหลังนั้นเขา ไป
“ตามมาสิ...ยืนโง่อะไรอยู่”
“คะ...ครับ”ร่างเล็กตอบรับผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินตามหลังไปติดๆ เดินมาสักพักก็ถึงบริเวณตัวบ้านที่มีชายชุดดำสองคนยืนหน้าเข้มอยู่หน้าประตูทางเข้า
“ฉันโดมยองจุน มาพบท่านปาร์ค”
“อ้อ...ท่านปาร์คบอกไว้แล้ว เชิญเข้าไป”ชาย ชุดชำเปิดประตูให้พวกเขาเข้ามาอย่างง่ายดาย...เมื่อก้าวแรกที่เหยียบเข้ามา ร่างเล็กก็เริ่มมีอาการหวาดกลัว บรรยากาศในบ้านช่างเงียบเหงา มีแม่บ้านคนหนึ่งเดินมาบอกให้พวกเขานั่งรอที่โซฟาก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปตาม ‘ท่านปาร์ค’ ลง มาพบ ดวงตากลมโตเหลือบมองตู้ปลาขนาดกลางตั้งอยู่หลังทีวีจอใหญ่ สัตว์ทะเลมากมายแหวกว่ายอยู่ในระบบนิเวศจำลอง ดอกไม้ทะเลที่โบกสะบัดช้าๆให้ความรู้สึกน่าหดหู่
“มาแล้วเหรอมยองจุน”เสียง ทรงอำนาจดังขึ้นจากบริเวณบันไดทำให้พ่อของเขาสะดุ้งเฮือกก่อนที่เหงื่อกาฬจะ ไหลพลั่กอย่างห้ามไม่อยู่ ชายร่างท้วมก้าวลงมาด้วยความเร็วสม่ำเสมอในชุดคลุมอาบน้ำสีน้ำเงิน กลิ่นน้ำหอมฉุนกึกลอยมาเตะจมูกของคนตัวเล็กจนต้องย่นจมูกหนี
“คะ...คร...ครับท่านปาร์ค”
“โอ้ยยย ทำไมเสียงสั่นแบบนั้นหล่ะไม่ต้องกลัวๆ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเองแล้วกันนะ” เสียงทรงอำนาจของ ‘ปาร์คยองมิน’ ดังขึ้นอีกหนึ่งที่ฝั่งตรงข้ามพวกเขา คยองซูค้อมศรีษะให้อีกคนช้าๆตามมารยาทจากนั้นก็ก้มหน้าต่อจนไม่เห็นสายตาแทะโลมที่มาจากอีกฝ่าย “แล้ววันนี้มาหามีธุระอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ...ผมเอาลูกชายมา ‘ทำงาน’ ตามที่ท่านบอกครับ”
“คนนี้หน่ะเหรอลูกชาย...น่ารักเหมือนในรูปเลยนะ”ยองมินเอ่ยด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเสแสร้งดวงตารีเล็กกวาดตามองตามทรวดทรงองค์เอวอีกฝ่ายด้วยความพอใจ “ไหนลองเงยหน้าสิ”
เมื่อ ได้ยินคำสั่งโดมยองจุนก็สะกิดลูกชายให้เงยหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตเผยออกมาแก่สายตายองมิน รอยยิ้มน่าเกลียดกับกลิ่นน้ำหอมของคนตรงหน้าทำให้คยองซูรู้สึกพะอืดพะอมอยาก จะอาเจียนให้รู้แล้วรู้รอด
“ชื่ออะไรหล่ะเรา”
“คยอง...”
“ฉันถามลูกชายนาย นายอย่าสะเออะตอบ !”เสียงทุ้มตวาดกร้าวจนทั้งสองร่างสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตของคยองซูสั่นระริกมากกว่าเก่า “สรุปเราชื่ออะไร”
“ดะ...โดค...คยองซูครับ”
“อืมมม โดคยองซูสินะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันปาร์คยองมิน”
“คะ...ครับท่านปาร์ค”คยองซูเอ่ยตอบกลับด้วยความหวาดกลัวเขาเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไรกันแน่
“ไม่เอา...ไม่เอาเรียกคุณยองมินสิ”
“อะ...เอ่อ จะดีเหรอครับ”
“ดีสิ ลองเรียกดู”
“คะ...คุณยองมิน”
“ดีมาก...ฮ่าๆ น่ารักมากแบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย”เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างน่ารังเกียจก่อนที่ร่างท้วมจะเอื้อมมือไปหยิบไวน์ที่ลูกน้องรินให้มาจิบ “แล้วรู้รึเปล่าว่าพ่อเราหน่ะ ให้มาทำอะไรที่นี่”
“มะ...ไม่ทราบครับ”
“อืมม...ไม่เป็นไรๆ ไม่รู้เดี๋ยวฉันจะบอกให้”
“...”
“พ่อ เธอหน่ะติดหนี้ฉันอยู่ห้าล้านวอน ฉันพยายามผ่อนปรนให้หลายเดือนแล้วแต่พ่อนายก็หาเงินมาจ่ายไม่ครบซักที ฉันไม่รู้จะทำยังไงฉันก็เลยให้พ่อเธอ ‘ขาย’ เธอให้กับฉัน”ดวงตากลมโตเบิกกว้างกว่าเก่าเมื่อได้รับคำตอบ แววตาตัดพ้อถูกส่งต่อไปยังผู้เป็นพ่อขอบตาร้อนผะผ่าวอีกครั้งจนยากจะห้ามอยู่
“พะ...พ่อ ไม่จริงใช่ไหมครับ ไม่จริงใช่ไหม...”ร่างเล็กพยายามเขย่าแขนของผู้เป็นพ่ออย่างแรงเพื่อเค้นหาความจริง โดมยองจุนเสมองไม่ทางลูกชายก่อนจะปาดเหงื่อกาฬทีไหลออกมามากมายออก
“คยองซูฟังพ่อ...ถ้าพ่อไม่ทำแบบนี้ครอบครัวของเราจะพัง เขาจะฆ่าพ่อฆ่าแม่ของลูก”คยองซูมองหน้าผู้เป็นพ่ออีกครั้งนาทีที่เขาเอ่ยคำว่า ‘ครอบครัวของเรา’ มัน ช่างดูอบอุ่นเพราะต่อไปครอบครัวของเขาจะไม่มีคยองซู คยองซูได้แต่ยิ้มแค่นหัวเราะให้กับตัวเองเพราะตั้งแต่แม่จากไปไม่มีครั้งไหน ที่ตัวของคนตรงหน้าจะแทนตัวเองว่าพ่อเลยซักครั้งและไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ เขาจะได้รับความรักจากคนที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อและแม่’ “ถ้า แกใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกก็มีแต่จะลำบากสู้แกมาอยู่กับท่านปาร์คที่นี่ดีกว่า ไหม เขามีเงินทองมากมายให้แกได้ใช้แกไม่ต้องทำงานหนักเพียงแลกเศษเงินไม่กี่บาท อีกแล้ว”
แต่ต้องขายศักดิ์ศรีความเป็นคนอย่างนั้นหรือ... เขาพูดได้เลยว่าเขายอมทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตดีกว่าต้องมาใช้ชีวิต อย่างสบายแต่ต้องทอดกายเป็นเมียน้อยให้กับผู้ชายน่ารังกียจคนนั้น
“เอา อย่างนี้ละกันนะ ในฐานะที่ฉันก็ถูกใจเธอไม่น้อยคยองซูนอกจากฉันจะยกหนี้ให้พ่อเธอแล้ว ฉันจะให้เงินเดือนเธอทุกเดือนเดือนละห้าแสนวอนเผื่อเธออยากจะส่งให้พ่อแม่ เธอใช้เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง”เมื่อได้ยินประโยคนั้น มยองจุนก็ได้แต่เบิกตากว้างห้าแสนวอนเป็นเงินไม่มากเท่าไรแต่หากมีรายได้ ส่วนนี้มาเพิ่มในทุกเดือนครอบครัวก็คงจะสบายขึ้น
“คยองซูท่านปาร์คเมตตาขนาดนี้แล้วแกยังจะรออะไรอีก ตอบรับท่านไปสิ”
“อย่าไปเร่งเร้าเด็กสิ...เขาคงต้องการเวลา”
“พ่อ...ผมไม่อยากทำ”
“เพื่อพ่อแกทำไม่ได้เหรอแกอยากจะเป็นลูกอกตัญญูที่ทำให้พ่อโดยฆ่าตายใช่ไหม ไอ้ลูกไม่รักดี!!”เสียง ทุ้มแหบตวาดกร้าวจนร่างเล็กสะดุ้ง เขาอยากจะบอกพ่อเหลือเกินหากเขาเป็นไอ้ลูกไม่รักดีจริงเขาจะยอมทำทุกอย่าง เพื่อพ่อขนาดนี้รึเปล่า...น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาจากดวงตากลมโตก่อนที่ ร่างเล็กจะปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างไม่คิดจะเช็ดมันออกเขาสบตาผู้เป็นพ่ออีก ครั้งก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าของชายอีกคนหนึ่งในห้อง
“ถ้าคุณสัญญาว่าจะทำให้ครอบครัวผมอยู่อย่างเป็นสุข”ร่างเล็กกลั้นใจพูดออกมาก่อนจะหลับตาลงช้าๆและพูดประโยคหนึ่งที่เขาคิดว่าเป็นประโยคที่พูดยากที่สุดในโลก “ผมก็ตกลงที่จะเป็นของคุณ”
. . . S I N D E R E L L A . . .
เสียง ครางหวานหูประสานกับเสียงโซ่เหล็กบริเวณข้อเท้าที่กระทบกับปลายเตียงดังก้อง ไปทั่วห้องสุดหรู ร่างเล็กรับแรงกระแทกกระทั้นจากชายร่างท้วมอย่างต่อเนื่อง ข้อเท้าบางเต็มไปด้วยรอยเสียดสีจากโซ่ตรวนสีดำขลับ คยองซูได้แต่ร้องครางสุดเสียงราวกับสุขสมยิ่ง แม้ความรู้สึกแท้จริงเขาอยากจะอาเจียนออกมาทุกครั้งที่ถูกสัมผัส ชายเบื้องบนร้องครางในลำคออย่างพอใจ ร่างเล็กตรงหน้าทำให้เขาเสพติดยิ่งกว่าสิ่งใด
ชายน่ารังเกียจกระแทกแรงขึ้นเมื่อใกล้จะถึงจุดหมายและก้มลงมอบจุมพิตนี่น่า สะอิดสะเอียนให้แก่ร่างเล็ก เขาได้แต่เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กไปตามความจำเป็นเพื่อสนองความต้องการแม้ใจ จริงอยากจะกัดลิ้นน่ารังเกียจนั่นให้ขาดก่อนจะต้องหวีดร้องสุดเสียงเมื่อชาย เบื้องบนปลดปล่อยความต้องการของตัวเองภายในกายร่างเล็กแล้วฟุบลงซุกซอกคอขาว
กว่าสามเดือนแล้วที่คยองซูต้อง ‘รับใช้’ คนๆ นี้แทบไม่เคยว่างเว้นแม้ซักวัน เวลานอนของเขาคือหลังเที่ยงคืนล่วงเลยจนถึงเช้า มันช่างทรมานเหลือเกินเพราะคยองซูไม่สามารถออกไปไหนมาไหนได้ ข้อเท้าเล็กถูกตรึงด้วยโซ่สีดำอย่างน่าเวทนาโซ่เส้นนั้นแม้จะยาวพอให้เขา เข้าห้องน้ำทำกิจธุระได้แต่ไม่สามารถพาเขาไปถึงหน้าต่างที่มองเห็นทะเลตรง หน้าได้เลย
อีกนานแค่ไหนจึงจะพ้นทุกข์กรรมครั้งนี้เสียที
.
.
.
“คุณคยองซูค่ะท่านให้เอาข้าวมาให้ค่ะ”เสียง ของแม่บ้านดังขึ้นพร้อมกับอาหารกลิ่นหอมฉุย คยองซูแค่นยิ้มให้กับตนเองก่อนจะเดินลากโซ่ที่ข้อเท้าตรงไปยังโต๊ะทานอาหาร ที่อยู่กลางห้อง “วันนี้ท่านไม่มานะค่ะ”
“ครับ”ร่าง เล็กตอบสั้นๆอย่างไม่ยินดียินร้าย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มจากเขา อารมณ์และความรู้สึกเหมือนค่อยๆกลืนหายไปพร้อมกับเวลาที่หายใจทิ้งไปวันๆ คยองซูไม่ได้ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขมาหลายวันแล้ว ทุกๆวันกลายเป็นวันที่น่าเบื่อกลางวันเขาได้แต่กอดเข่าเหม่อมองออกนอก หน้าต่างที่ไม่เคยได้สัมผัส คิดถึงเรื่องราวเลวร้ายในครั้งแรกที่เขาถูกชายคนนั้น ‘ขืนใจ’
น้ำตา ไหลออกมาอีกครั้ง มันมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขาคิดถึงมัน...มันเจ็บมาก เจ็บปวดราวกับร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงมันทรมานราวกับจะตาย เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้ที่ไหนมาก่อนนอกจากที่นี่
ปัง !!
เสียงกระแทกประตูดังขึ้นพร้อมกับหญิงสูงวัยคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาเขาอย่าง ไม่มีปี่มีขลุ่ย กลุ่มผมนิ่งถูกจิกทึ้งอย่างรุนแรงจนหัวกลมเอนไปตามแรงก่อนจะถูกเหวี่ยงร่าง ทั้งร่างลงพื้นแม้ตัวเองจะเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ด้วยความที่กินข้าวไม่ค่อยจะลง มาร่วมเดือนทำให้เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปหมด จนต้องตกเป็นเบี้ยล่างของผู้มาใหม่
“อินังเมียน้อย!!”เสียงแหลมหวีดลั่นพร้อมกับฝ่ามือที่ตบลงบนหน้าคยองซู คำพูดของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้ว่าผู้หญิงที่ท่าทีขาดสติเป็น ‘เมียหลวง’ ของ ท่านปาร์ค เขาได้แต่นอนนิ่งๆไม่ขัดขืนปล่อยให้คนๆนั้นตบ จิก ทึ้งจนหนำใจเลือดขมปร่าสัมผัสกับปลายลิ้นทำให้เขาหัวเราะออกมาจากที่แค่น หัวเราะเบาๆก็กลายเป็นหัวเราะดังลั่นราวกับจะเยาะเย้ยโชคชะตา
“แกหัวเราะใคร หา!!”
“หึ ผมหน่ะเหรอ ผมก็หัวเราะให้กับโลกอันโสมมนี่หล่ะสิ เมียนักการเมืองไม่มีปัญญาให้ผัวอยู่ติดบ้านต้องมาอาศัยหาเศษหาเลยกับอิตัว สกปรกแบบผม”
“กรี๊ดดดดดดดด อิเมียน้อย อิร่าน อิจัญไร มึงไม่มีปัญญาหาผัวรึไงถึงได้มาแย่งผัวชาวบ้านแบบนี้”
“ผมไม่แปลกใจเลยจริงๆ เพราะมีเมียก้าวร้าวขนาดนี้ท่านปาร์คถึงได้หลงผมนักหนา บ่นทุกวันที่เห็นเมียแก่ๆที่บ้านไม่เต่งไม่...อ่อก”ร่าง เล็กยังไม่ทันที่จะได้พูดจบมือเหี่ยวย่นนั่นก็ตรงเข้าบีบคอขาวทันที ร่างทั้งร่างพยายามกระเสือกกระสนหาอากาศนาทีนั้นเขาก็รู้ตัวซักทีว่าควรจะ ตายๆไปซักที เสมือนอากาศที่เข้าไปเลี้ยงร่างกายน้อยลงไปทุกที คำก่นด่ามากมายสะท้อนในหู ให้ตายสิเขาจะตายแล้วเหรอทำไมเร็วแบบนี้
“คุณแม่ !!!”เสียง ทุ้มนุ่มดังลั่นขึ้นพร้อมกับอากาศที่ไหลกลับเข้าสู่ปอดอีกครั้งคยองซูสูดม หายใจเฮือกใหญ่และไออกมาสามสี่ครั้งก่อนจะเงยหน้ามองผู้ชายที่กำลังจับตัว คุณหญิงที่ดิ้นเร่าๆเป็นกุ้งโดนมะนาวก่อนจะถูกส่งออกไปให้ผ้าแม่บ้านพาไปสงบ สติอารมณ์ คยองซูหยัดยืนด้วยขาของตนเองอีกครั้งและเดินไปตรงหน้าของชายแปลกหน้าก่อนจะ คุกเข่าลงบนพื้น
“ได้ โปรดปล่อยผมไปที...ผมไม่ไหวแล้ว ผมไม่สามารถจมอยู่กับความสกปรกของตัวเองได้แล้วโซ่เว้นนี้พันธนาการผมมากว่า สามเดือนได้โปรด ปล่อยผมไม่เถอะ”เสียงเว้าวอนดังขึ้นพร้อมกับหยดน้ำตา
“ป้าครับ...ผมขอกุญแจไขโซ่เส้นนี้ครับ”
“อะ..เอ่อคุณหนูค่ะป้าเกรงว่าจะไมได้”
“ทำไมครับ”
“กุญแจมีแต่ท่านเท่านั้นค่ะที่เก็บ...”เสียงของหญิงชราพูดอย่างรู้สึกผิดมองคุณหนูคนโตของบ้านด้วยความลำบากใจ
“งั้นผมไม่เกรงใจละนะครับ”ร่าง โปร่งพูดขึ้นพร้อมกับหยิบปืนที่เหน็บเอวขึ้นมาก่อนจะยิงลงไปสามสี่นัด เสียงปืนดังสนั่นทำให้คยองซูต้องก้มหน้าหลับตาปี๋ คนตรงหน้าทำให้เขาตกใจ หูยังคงอื้อไม่หายเพราะเสียงที่ดังเกินไป
“ตกใจรึเปล่า”
“มะ...ไม่ครับ”ริมฝีปากบางเอ่ยคำตอบเสียงสั่นเพราะร่างโปร่งก้มลงมากระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา
“ดีแล้ว...ตอนนี้นายเป็นอิสระแล้ว”
“ขอบคุณนะครับ...ขอบคุณขอบคุณมากๆ”คยองซูได้แต่เอ่ยขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะรีบเดินหอมเอาร่างกายที่บอบช้ำของตนเองออกไป
“เดี๋ยว”
“ครับ?”
“นายชื่ออะไร”
“คยองซูครับ โดคยองซู”
“ฉัน ‘ปาร์ค ชานยอล’ ยินดีทีได้รู้จัก”
. . . S I N D E R E L L A . . .
what's up ; สวัสดีค่ะรีดเดอร์มาอัพตอนที่หนึ่งให้แล้วนะค่ะ <3
เอนเจอยรีดดิ้งนะค่ะ
อย่าลืมร่วมฟินด้วยการสกรีมแท็ก #นางซินKD
ความคิดเห็น