หญิงมิน #kookmin

ข้อมูลเบื้องต้น

กรุ่นกลิ่นดอกไม้ลอยตามลม  อบอวลเต็มห้องไปหมด  กลิ่นพวกนี้ชวนให้ผ่อนคลายเสียจนอยากจะพักสายตา  สูดกลิ่นความหอมให้เต็มปอด

“  จีมินลูก  ทำอะไรอยู่จ๊ะ  “

“  คุณแม่  น้ำปรุงน่ะค่ะ  พอดีดอกจันทร์กะพ้อที่ปลูกในวังบาน  หนูเลยเก็บมา  “

“  จ้ะ  ไหน  แม่ดูหน่อย  อืม  หอมดี  “

คำชมจากผู้เป็นแม่เป็นเหตุให้จีมินยิ้มกว้างซะจนเห็นฟันแทบจะครบทุกซี่  

“  ลองเอาไปให้หม่อมจันทร์สิลูก  น้าเขาน่าจะชอบ  “

“  หนูไม่อยากไปเจอตานั่น  “

“  ให้เอาไปให้น้าจันทร์  ไม่ใช่ให้ไปเจอจองกุก  “

 ทำได้แค่เพียงทำหน้าบูดใส่คุณแม่  แต่ก็พยักหน้ากลับไป  ยังไงเสีย  เธอคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก  

ใครบอกกันล่ะ  โชคร้ายจริงๆด้วย  ไม่น่ามาเลย  น่าจะให้คนที่บ้านเอามาให้  

“  ว่าไงครับ น้องหญิงมิน  มาทำอะไรเหรอ  “

“  อย่าเรียกว่าหญิงมินจะได้มั้ย  ชื่อจีมิน  เรียกให้มันเต็มๆหน่อยค่ะคุณชายจองกุก  “

“  โถ  แค่นี้ก็ต้องดุด้วย  แล้วมาทำอะไรคะ  “

“  เอาน้ำปรุงมาให้หม่อมจันทร์ค่ะ  “

หลังจบการพูดคุยที่จีมินก็ไม่ได้อยากจะคุยสักเท่าไหร่  เจ้าของบ้านก็พาเธอมาที่ห้องรับแขกที่หม่อมจันทร์นั่งจิบชาอยู่

หม่อมจันทร์ยังคงสวยไม่สร่างแม้อายุจะเข้าเลขห้าไปแล้วก็ตาม  ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกันกับลูกชายบ่งบอกได้ทันทีว่าคุณชายหน้าตาดีได้ใคร

ถึงจะไม่ถูกกันสักเท่าไหร่  แต่เธอก็ขอยอมรับว่าหมอนั่นน่ะหล่อ  แต่ขี้หลีชะมัด

“  หม่อมคะ  “

“  อ้าว  หนูจีมิน  หม่อมอะไรกัน  บอกให้เรียกคุณแม่ไง  แม่เป็นเพื่อนแม่ของหนูนะ  “

“  ค่ะ  คุณแม่  จีมินเอาน้ำปรุงมาฝากค่ะ  “

ในขณะที่คุยกันเรื่องน้ำปรุง  คุณชายจองกุกผู้ซึ่งไร้บทบาทมานานก็พูดขึ้นมา

“  ดอกจันทร์กะพ้อเหรอ  “

“  รู้ได้ไงคะ  “

“  ได้กลิ่นมาจากตัวเธอนั่นแหละ   หญิงมิน  “

กลิ่นมันฟุ้งขนาดนั้นเลยเหรอ  หรือคุณชายเค้าเป็นโรคจิตอ่ะ  มาตั้งอกตั้งใจดมกลิ่นชาวบ้านชาวช่องเขาทำไมกัน

“  เด็กๆคุยกันตามสบายนะ  แม่จะไปบ้านหนูจีมินสักหน่อย  “

อยู่ด้วยกันสองคนแล้วอึดอัดชะมัด  ไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้  ก็เป็นปีสองปีแล้วกระมัง  ก่อนที่คุณชายจะคบกับหญิงวี

“  ทำไมถึงต้องทำท่าอึดอัดขนาดนั้น  เมื่อก่อนก็อยู่ด้วยกันออกบ่อย  “

“  นั่นมันเมื่อก่อนนี่คะคุณชาย  “

“  เรียกว่าพี่ชายเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ  “

เหมือนเดิมอะไรกัน  เขาเป็นคนบอกเองแท้ๆ  ว่าอย่าสนิทกันมากเกินไป  ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว

“  คงไม่ได้ค่ะ  ไม่อยากให้ใครมาเข้าใจผิด  “

“  โถ่  หญิงมิน  พี่เลิกกับน้องวีมาตั้งนานแล้วนะ  “ 

“  แค่ 5 เดือนเองค่ะ  ยังไม่นานสักหน่อย  “

เธอก็ได้ข่าวเรื่องเลิกกันอยู่หรอก  แต่จู่ๆจะให้กลับมาทำตัวสนิทกันเหมือนเคยก็คงทำไม่ได้แล้ว

“  เราอย่าสนิทกันไปมากกว่านี้เลย  น้องวีจะเข้าใจผิด  “

ตอนนั้นมันเจ็บปวดมากเลยนะ  ที่ต้องเสียสละคนที่ตัวเองรักให้กับเพื่อนรักน่ะ  ไม่มีใครรู้หรอก  ว่าการหลีกทางให้เขาคบกันมันเจ็บขนาดไหน

ตอนคบกันตัวเราแทบจะกลายเป็นอากาศตอนที่เค้ายู่ด้วยกัน  พอเลิกกันแล้วเพิ่งมาเห็นหัวหรือไง  

“  หญิงมิน  พี่ตัดขาดแล้วจริงๆนะ  ไม่ให้โอกาสพี่จริงๆเหรอคนดี  “

“  ไม่ค่ะ  “

“  หญิงมินคะ  แล้วจะให้พี่ทำยังไงล่ะ  “

“  หาวิธีเอาเองสิคะ  จะกลับแล้วค่ะ  ขอทางด้วย  “

“  งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง  “

ไม่ทันได้อ้าปากปฏิเสธ  เขาก็พาฉันมาถึงรถซะแล้ว  โวยวายอะไรก็จะดูไม่ดี  ต้องยอมๆให้พามาส่งบ้าน  

“ จีมิน  พี่จองกุก  “

“  สวัสดีครับน้องวี  เป็นยังไงบ้างล่ะ  “

เมื่อกี้ได้ยินว่าเขาทักเราก่อน  นี่เหรอตัดขาด  ฮึ่ย  คราวนี้ไม่คุยด้วยจริงๆแล้วนะ  

[ คุณชาย ]

หลังจากไม่ได้เจอน้องวีนานมาก  เราก็คุยกันซะยาว  ผมไม่รู้ตัวเลยว่า  น้องหญิงมินของผมเดินไปไหนแล้ว 

“  อ้าว  หญิงมินไปไหนซะแล้ว  "

"  งอนตุ๊บป่องไปในสวนแล้วค่ะ  พี่ชายสู้ๆนะคะ  ง้อให้ได้  “

ผมเดินไปทางสวนทันทีที่น้องวีพูดจบ  ผมกับน้องวีเคยคบกัน  เราคบกันนานเป็นปีเลยนะ  แต่ผมกับน้องวีก็เพิ่งมารู้จริงๆหลังจากที่คบกันมานานขนาดนั้น  ว่าพวกเราไม่ได้รักกัน  

ผมแค่ชอบที่น้องวีทำตัวน่ารัก  ส่วนน้องวีก็ยอมคบกับผมเพราะเห็นว่าเป็นคนดี  คงไม่เสียหายอะไร  ใครจะรู้ล่ะว่าหลังจากพูดประโยคแบบนั้นใส่หญิงมินไปจะกลายเป็นแบบนี้

น้องหญิงของผมจากที่เคยเรียกพี่ชายคะ  กลายเป็นคุณชายจองกุก  จากที่เคยมาที่วังบ่อยๆกลับแทบจะไม่มาเลย  จากที่เคยชวนไปนั่นไปนี่เพราะบอกว่าไม่อยากไปคนเดียว  ก็ไปคนเดียวซะงั้น 

ช่วงแรกๆก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก  นานๆเข้ามันก็คิดถึงน่ะสิครับ  ไม่เจอหน้ากันนานจนแทบจะกลายเป็นคนไม่รู้จัก

เคยมีคนทักพวกเราว่าเหมือนกับเป็นแฟนกัน  แต่ผมก็ปฏิเสธไปตลอด  น้องเองก็ไม่ได้พูดอะไร  จนกระทั่งวันที่เห็นเขาเดินอยู่กับคุณชายวี

อารมณ์หวงนี่พุ่งปรี๊ดเลย  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้  น้องเดินผ่านผมโดยไม่ทักด้วยซ้ำ   เจ็บจี๊ดที่หัวใจเลยจริงๆ

แล้วหลังจากนั้นไม่นาน  น้องวีก็มาบอกผมว่าชอบคุณชายจิน  เราคุยกันจนเข้าใจแล้วจบกันด้วยดี  เหลือก็แต่น้องหญิงของผมนี่แหละ  ไม่รู้จะง้อยังไงดี

“  มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ  “

“  เรื่องของฉันค่ะ  “

นี่ไง  เนี่ย  เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนบอกให้อย่าสนิทกันมากละ  ทุกคนครับ  ผมควรทำยังไงดี

“  หญิงมิน  อย่าใจร้ายกับพี่นักสิ  พี่เริ่มท้อแล้วนะ  “

“  ท้อก็หยุดสิคะ  “

“  งั้นก็เลิกงอนพี่ก่อนค่ะ  “

“  ไม่ได้งอนสักหน่อย  “

ลุกหนีเฉยเลย  ยัยเด็กคนนี้  จะทำยังไงเล่า  เมื่อไหร่น้องหญิงคนงามของพี่จะเลิกงอน  พี่ขอโทษจากหัวใจเลยนะที่รัก

“  หญิงมินคะ  พี่ขอถามอะไรหน่อยสิ  “

“  คะ ? “

“  ทำไมเราตัวหอมจัง  ฟอด!  “

“  อ๊ะ  ไอ้บ้า  “

ก็ถือว่าได้กำไรอยู่เว้ย  อย่างน้อยน้องก็ไม่กระทืบเราตาย  

“  หญิงมินคราวนี้พี่ขอพูดแบบจริงจังนะ  “

“  ไม่ฟังค่ะ  “

“  ต้องฟังค่ะคนดี  พี่ขอโทษที่วันนั้นพูดแบบนั้น  พี่รู้สึกไม่ดีเลยที่เราทำตัวห่างเหินกับพี่แบบนี้  จากที่เคยหยอกเล่นได้  เราก็ไม่เล่นกับพี่ซะแล้ว  พี่ขอโทษจริงๆนะคะ  แล้วก็  พี่ไม่อยากเห็นเราเดินกับผู้ชายคนไหนเลยนอกจากพี่  คืนดีกับพี่เถอะนะคะ  “

หญิงมินทำหน้ามุ่ย  แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี  น้องหญิงของพี่ทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลย  ทำไมตอนนั้นโง่จังวะ

“  ไม่ต้องมาพูดเลย  หญิงไม่เชื่อหรอก  “

“  เชื่อพี่เถอนะ  ให้หอมแก้มหนึ่งที  “

“  ไม่เอาหรอกค่ะ  “

นี่พูดตรงๆด้วยยังไม่ยอมคืนดีอีก  ต้องทำยังไงอ่ะ  จับปล้ำเลยดีมั้ย  เออ  ความคิดดีเหมือนนะเนี่ย 

“  ถ้าไม่คืนดีด้วยพี่จะจับเราปล้ำแล้วนะ  “

“  อย่ามาจับนะ  ก็ได้!  คืนดีก็ได้  “

ได้จับแขนนิดเดียวเองเมื่อกี้  โถ่ 

“  งั้นก็เรียกแทนพี่ว่าพี่ชายแล้วเรียกตัวเองว่าน้องเหมือนเดิม  “

“  ไม่เรียกหรอก  “

“  งั้นแสดงว่าอยากเป็นมากกว่าน้องอ่ะดิ  “

อ้าว  หญิงมินหน้าแดงอ่ะ  อยากเป็นจริงด้วย  ว้าย  คุณชายจะไม่นกแล้วนะทุกคน  ดีใจกับผมหน่อย

“  งั้นเลื่อนเป็นแฟนเลยแล้วกัน  ฟอด!  “

“  พี่ชาย  เอาอีกแล้วนะ  “

จากนั้นก็กลายเป็นว่าผมโดนหญิงมินวิ่งไล่ตีซะงั้น  เอาเถอะ  ถึงทีผมเมื่อไหร่จะฟัดให้ช้ำเลย  

Talk :  วูบมากอ่ะ 5555555  เกิดนึกจะเขียนก็เขียน  ช่วงนี้กำลังสนใจน้ำปรุง  พล็อตหลุดเข้ามาในหัวพอดีเลยเขียน  ไม่ค่อยถนัดภาษาแบบนี้สักเท่าไหร่  หวังว่าจะชอบกันนะคะ