คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่น้องท้องชนกัน 100%
พี่น้องท้องชนกัน
“นะ..นายมาได้ไง..มาทำอะไร!!”
ทันทีที่ตั้งสติได้ ผมก็รีบตะคอกใส่อีกฝ่ายด้วยความตกใจและหวาดกลัวทันที และคงไม่ต้องอธิบายเลยว่าหน้าตาของผมตอนนี้เป็นยังไง ขนาดภายในของผมยังตกใจขนาดนี้ สีหน้าของผมก็คงตกตะลึงไม่ต่างกัน ผิดกับอีกฝ่ายที่ตอนนี้มีแต่เสียงสีหน้าและแววตาที่กำลังแสยะยิ้มสร้างความแปลกใจให้กับผม
‘อะไรกันครับพี่ชาย ไม่ได้เจอกันหลายปีทักทายน้องชายแบบนี้หรอครับ ไม่คิดถึงผมหน่อยหรอ?’
น้ำเสียงและสีหน้าของอีกฝ่ายที่อาจจะเรียกว่าวิญญาณที่อยู่ด้านในของกระจกเงาบานใหญ่ในห้องแห่งนี้แสดงถึงความตัดพ้อใส่ผมอย่างเห็นได้ชัด แต่นั่นไม่ได้สร้างความสงสารให้แก่ผมได้เลย เพราะในแววตาคมคู่นั้นที่มองมา มันยากเกินกว่าจะบรรยายว่ากำลังรู้สึกเช่นเดียวกับสีหน้า
‘ใช่สิ ผมมันเป็นน้องที่พี่ไม่เคยจะคิดแยแสนี่นะ คงคิดล่ะสิว่าผมตายไปซะได้ก็ดีน่ะ!!’
หลังจากที่อีกฝ่ายเห็นว่าผมไม่สามารถเอ่ยคำพูดใดๆออกมาได้ ก็ยิ้มที่มุมปากและที่ผมสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มของคนที่มีใบหน้าเหมือนกันนั้น นั่นก็คือ ความสมเพช คิดได้เพียงเท่านั้นแวร์วูฟก็ตะคอกใส่ผมกลับมาด้วยน้ำเสียงกระแทกแดกดัน ผิดจากตอนแรกที่พูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอนอย่างโหยหา แต่แฝงไปด้วยเลศนัย แต่นี่คงเป็นความรู้สึกของนายจริงๆสินะ ฉันไม่เคยคิดกลัวคนอย่างแกหรอกนะ ถ้าหากตอนนี้แกยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่วิญญาณ!!
“นะ..นายต้องการอะไร”เสียงของผมสั่นเครือเล็กน้อย แต่ก็พยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้ผมหวาดกลัวเพียงใด เพราะก่อนตายผมทำเรื่องร้ายต่ออีกฝ่ายไว้ก็เยอะ ซึ่งนั่นจึงทำให้ผมคิด ว่ามันคงไม่กลับมาเพื่อทำดีต่อผมเป็นแน่
‘หึ กลัวหรอ? ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันกลับมาเพียงเพื่อ….’
เสียงแหบพร่าทุ้มต่ำนั้นที่ขาดหายไปทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวกับคำตอบที่ได้ยินต่อจากนี้ จนผมถึงกับเม้มริมฝีปากและหลับตาแน่น เพียงแค่เวลาเพียงชั่ววินาทีกลับบีบครั้นหัวใจผมจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ได้แต่ภาวนาขออย่าให้เป็นดั่งที่ใจผมกำลังคิด แต่เสียงนั้นก็เงียบไปอย่างกับต้องการกลั่นแกล้ง และทันทีที่ได้ยินคำตอบจากปากของอีกฝ่าย เล่นทำเอาผมสะดุ้งอย่างห้ามไม่อยู่ รวมไปถึงร่างกายที่ยืนนิ่งชาไม่ไหวติงราวกับถูกแช่แข็งไปในช่วงพริบตา
‘แก้เค้นยังไงล่ะ!!!’
แล้วจะไม่ให้ผมกลัวได้ยังไงในเมื่อสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายต้องกลับมาหาผมคือการแก้แค้น ภาพทุกภาพในอดีตไหลย้อนกลับมาราวกับถูกรื้อฟื้นอดีตที่ผมแทบไม่ได้ใส่ใจและคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกมาตลอด ฉายภาพเป็นฉากๆเหมือนฟิล์มสมัยก่อน นั่นยิ่งทำให้ผมเจ็บลึกไปไหนหัวใจ คุณอาจจะคิดว่าผมขี้ขลาด ทำเป็นเก่ง แต่ถ้าคุณลองเจออีกฝ่ายที่กลายเป็นวิญญาณมีบาดแผลและเลือดท่วมตัวแถมเป็นพี่น้องฝาแฝดที่เหมือนกันไปเสียทุกอย่างบอกกับคุณว่าต้องการกลับมาแก้แค้น คุณจะใจเย็นได้หรือเปล่า!!
‘กลัวจนตัวสั่นแล้วนะคุณพี่ชาย’
ยังไม่ทันให้ผมหายผวาจากคำพูดนั้นของอีกฝ่าย แวร์วูฟก็เดินออกมาจากกระจกเหมือนกระจกบานนี้เป็นเส้นทางเชื่อมต่อระหว่างภพแห่งคนเป็นและภพแห่งคนตายอย่างน่าตกใจ ทันทีก้าวเท้าออกมาจากกระจกบานนั้น จนยืนเต็มความสูงของตนเอง ทำให้ผมได้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นบัดนี้ไม่ได้มีส่วนสูงเทียบเท่ากับผมอีกต่อไปแล้ว แต่เมื่อวัดจากระดับสายตา บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าน้องกลับสูงนำผมไปราวๆเกือบ 10 เซน ทำให้ผมรู้สึกตัวหดไปทันตา อาจจะเพราะส่วนสูงนั้นที่ทำให้ตกใจ หรือเพราะร่างกายที่ท่วมไปด้วยเลือดและประดับไปด้วยบาดแผลนั่นก็ไม่ทราบได้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่า ตัวผมกำลังสั่งเทาอย่างห้ามไม่อยู่
“นะ..นายจะทำอะ..อะไรฉัน”
ผมถามอีกฝ่ายเสียงสั่นอย่างห้ามไม่อยู่อีกต่อไป เมื่อแวร์วูฟเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่ตรงหน้าของผม จนทำให้ผมถึงกับต้องถอยหลังเดินหนีไปจนทรุดนั่งไปกับที่นอน โดยมีอีกฝ่ายยืนประจันหน้ากับผมในระยะประชิด จนใบหน้าของผมแทบจะแนบไปกับหน้าท้องที่สวมเพียงเสื้อนักเรียนสีขาวตัวบางที่ชุ่มด้วยเลือด ส่งกลิ่นคาวเหม็นจนแสบจมูกอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายใช้มือเรียวยาวซีดนั้นยกขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของผมให้เงยหน้าขึ้น ประชันสายตากับตนที่ยืนค้ำศีรษะของผมอยู่
‘ก็ไม่อยากทำอะไรหรอกนะครับ แต่พี่ไม่คิดจะเก็บน้องชายหน่อยหรอ มันกำลังชี้หน้าผมอยู่นะ หึหึ’
เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ ผมก็รีบก้มลงมองน้องชายของผมทันที และก็เป็นอย่างที่อีกฝ่ายว่า น้องชายผมกำลังเด่นหราอยู่นอกกางเกง เพราะตกใจที่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในกระจกจนลืมเก็บยัดเข้าไปที่เดิม ไม่รอช้า ผมรีบจับมันยัดเข้าไปในกางเกงและไม่ลืมรูดซิป แต่แล้วอีกฝ่ายก็กระชากใบหน้าของผมให้กลับขึ้นไปสบตาตนเองอีกครั้ง ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
‘แววตาสั่นระริกเชียวนะครับคุณพี่ชาย นึกถึงแววตาเหยียดหยามที่พี่เคยมอบให้ผมเมื่อก่อนเลย ช่วยทำให้น้องชายคนนี้ดูอีกครั้งได้ไหมครับ’
น้ำเสียงนั้นต้องการที่จะตอกย้ำและกลั่นแกล้งผม!!
“”ฉันไม่เคยคิดว่าแกคือน้องชายของฉัน ออกไป!!!”ผมไม่พูดเปล่า แต่กลับผลักอีกฝ่ายไปเต็มแรงถึงแม้จะรู้ดีว่าต่อให้ผลักอีกฝ่ายไปก็คงวืด แต่กลับคิดผิด ผมสามารถผลักอีกฝ่ายออกไปได้อย่างไม่วืดเหมือนตามหนัง ตามละครทั่วไป แต่ผมสามารถผลักอีกฝ่ายให้ถอยห่างออกไปได้ แม้จะไม่ใช่ระยะที่พึงพอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ดีกว่าต้องดมกลิ่นคราวเลือดในระยะประชิดแบบนั้น
‘หึ ไม่ใช่พี่น้องกันสิดี เอากันทีจะได้ไม่ผิด จริงไหม?’
ในขณะที่ผมยังไม่ทันได้อึ้ง แวร์วูฟก็ทำการผลักผมให้ล้มลงไปบนที่นอนกว้างอย่างแรง จนเกิดอาการจุกเล็กน้อย และยังไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว อีกฝ่ายก็โถมร่างกายโชกเลือดนั่นลงมาทาบทับร่างกายผม ตามด้วยริมฝีปากบางสีซีดนั่น ที่สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกจากริมฝีปากนั้นอย่างที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน (แน่นอนเพราะผมไม่เคยมีเพศสัมผัสกับศพ)
“อื้อ…อึ้ก…!!”ผมรีบร้องท้วงอีกฝ่าย และพยายามเม้มริมฝีปากไว้ไม่ให้อีกฝ่ายล่วงล้ำมามากกว่านี้ พรางมือทั้งสองข้างก็พยายามผลักอีกฝ่ายออกเต็มแรง แต่ก็ไร้ประโยชน์ แวร์วูฟแรงเยอะเกินไป…
“อื้อออ..อึก”ในที่สุดอีกฝ่ายก็ทำสำเร็จ เพราะผมเผลอเผยอปากออกมาเนื่องจากอีกฝ่ายบีบน้องชายของผมเต็มแรงอย่างไม่เกรงใจ จนรู้สึกจุกหนักกว่าเก่า
และนอกจากลิ้นเย็นๆของอีกฝ่ายที่ล่วงล้ำเข้ามาก็ยังมีมือซนๆของอีกฝ่ายที่รูดซิปของผมลงและล้วงมือเข้าไปทันทีอย่างไม่รอช้า ก่อนที่จะนวดคลึงน้องชายของผมอีกครั้งหลังจากที่มันหลับไปได้เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น จนมันตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งเพื่อตอบรับสัมผัสอีกฝ่าย
ไม่จริงน่า ผมเกิดอารมณ์กับผีที่เป็นน้องชายฝาแฝดของผมเอง!
อีกฝ่ายล้วงล้ำริมฝีปากของผมอยู่นาน ทั้งดุนดันลิ้นของผมไปมา และควานหาความหวานในโพรงปากของผมทุกซอกทุกมุมอย่างกระหาย ถึงแม้ผมจะผ่านประสบการณ์การมีเพศสัมพันธุ์มาแล้วอย่างโชกโชน แต่ก็ไม่เคยมีใครให้สัมผัสที่ดีแก่ผมได้เท่านี้มาก่อน ริมฝีปากกับลิ้นเย็นๆนั่นทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังสัมผัสกับน้ำแข็งที่กำลังละลายในปากของผม ทำให้ผมเคลิ้มไปกับรสจูบนั่นจนเผลอตอบรับรสจูบของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว
ผมกับแวร์วูฟแลกลิ้นกันไปมาอย่างสนุกสนาน ราวกับกำลังวิ่งไล่จับกันด้วยลิ้นของผมและอีกฝ่าย แต่เหมือนผมจะลืมว่าอีกฝ่ายกลับมาเพื่อแก้แค้น ผมมารู้สึกตัวได้อีกทีก็ตอนที่อีกฝ่ายกัดเข้าที่ลิ้นของผมจนรู้สึกได้ถึงเลือดสีแดงสดไหลอยู่ปากจนขมปร่าอย่างเฝื่อนๆลิ้น พรางมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธ
‘มีอารมณ์กับทุกคนแม้กระทั่งผีน้องชายฝาแฝดตัวเองงั้นหรอ? หึ’
“ปล่อยฉันนะเว้ย! ฉันเป็นพี่แกนะ ไอ้ผีโรคจิต!!”ผมตะโกนใส่หน้าของอีกฝ่ายอย่างที่เคยชินในวัยเด็กหลังจากตั้งสติไม่ให้เคลิ้มกับสัมผัสของอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไปสะทกสะท้านกับคำพูดของผมเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เมื่ออีกฝ่าย
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ’แวร์วูฟหัวเราะออกมาเสียงดังจนผมถึงกับงงในการกระทำของอีกฝ่าย
“ขะ..ขำอะไร”ผมถามอีกฝ่ายเสียงแข็งพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งอย่างลืมความกลัว
‘ไหนบอกว่าผมไม่ใช่น้องพี่ไงครับ พี่ไลแคนท์ ลืมแล้วงั้นหรอ?
ใช่…เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วผมพูดเองนี่นาว่าเราไม่ใช่พี่น้องกัน แล้วคำพูดต่อจากนนั้นก็ไหลย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้งราวกับต้องการตอกย้ำคำพูดนั้นให้ผมได้ยิน เพื่อตะหนักแก่สิ่งที่จะเกิดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าต่อจากนี้
หึ ไม่ใช่พี่น้องกันสิดี เอากันทีจะได้ไม่ผิด จริงไหม?
‘ในเมื่อพี่เป็นคนพูดคำนั้นเอง ก็อย่ามาห้ามผมแล้วกัน’
พูดจบแวร์วูฟก็กระชากกางเกงของผมออกอย่างรวดเร็ว จนไม่เหลืออาภรณ์ใดๆปกปิดร่างกายสักชิ้น เสื้อก็ถูกโซอาร์ถอดออกไปแล้วตั้งแต่ต้น และนี่ก็ยังมาถูกถอดกางเกงอีก ตอนนี้ผมกำลังล่อนจ้อนต่อหน้าผีที่เป็นน้องชายฝาแฝดของผมอยู่!! (ตื่นเต้นกับผมหน่อย- -“)
“เฮ้ย!!”ผมร้องออกมาด้วยความตกใจที่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนผมไม่สามารถรั้งกางเกงในปราการชิ้นสุดท้ายของผมเอาไว้ได้ จนต้องเปลือยต่อหน้าอีกฝ่ายเช่นนี้ เพราะถึงแม้จะเป็นฝาแฝดกันก็จริง แต่เราก็ไม่เคยอาบน้ำด้วยกันอยู่ดี นอนห้องเดียวกันก็แยกเตียง ต่างคนต่างอยู่ เหมือนคนไม่รู้จักกัน นี่จึงเป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายเห็นผมเปลือยแบบนี้ (ไม่รวมฉากก่อนหน้านี้)
แววตาของอีกฝ่ายกำลังมองรูปร่างของผมอย่างยากที่จะอธิบายแววตานั้น ยิ่งจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่ก็เหมือนกับกำลังเดินอยู่ในเขาวงกต ที่ไม่ว่ามองยังไงก็ยังไม่เห็นทางออกที่เป็นจุดหมายปลายทางของอีกฝ่ายผ่านดวงตาสีเขียวมรกตนั้น
“ฮึก..พะ..พอแล้ว…อ๊า..ทร..มาน…อึ้ก”ผมพยายามอ้อนวอนอีกฝ่ายทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือแววตาเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว สมเพช ก่อนที่การกระทำนั้นจะหยุดไป
‘ทุกข์แล้วงั้นหรอ? ทรมานแล้วอย่างนั้นหรอ? ถ้าเทียบกับที่พี่ทำให้ผมล่ะมันคืออะไร มันมากยิ่งกว่าทุกข์ มากยิ่งกว่าทรมาน กับพี่ที่แทบไม่เคยต้องทุกข์อะไรเลย มีแต่คนชื่นชม มีแต่คนประเคนให้ แล้วผมล่ะ ที่ถูกทุกคนเปรียบเทียบมาตั้งกี่ปี กับพี่ชายที่ดีไปเสียทุกอย่าง กับผมที่ไม่มีอะไรดีเลย!!’
แวร์วูฟปลดปล่อยความในใจออกมาอย่างต้องการระบายความเศร้าโศกในหัวใจ แต่ผมกลับรู้สึกว่านั่นมันยิ่งทำให้อีกฝ่ายกลับทุกข์มากกว่าเก่าเสียอีก
‘แม่ก็เอาแต่ประคบประหงมพี่ดีทุกอย่าง แต่กับผมที่เหมือนกับเด็กนอกคอกไม่เคยได้รับความรักจากผู้เป็นแม่! เลี้ยงดูยิ่งกว่าหมูหมา อาหารที่ได้กินในแต่ละมื้อก็มีแต่ของเน่าเสียที่เหลือจากเมื่อวานแล้วขยำให้ผมกิน ผมต้องทนกินมันทั้งอย่างนั้นด้วยความรู้สึกที่อยากจะอ้วกออกมาตรงนั้น แต่ก็ต้องทนเพื่อความอยู่รอด ถ้าทนไม่ได้ก็ต้องอด และทุกครั้งพี่ก็จะแอบมาแกล้งทำเป็นชนโต๊ะของผมจนจานข้าวของผมล่วงลงพื้นจนแตก ผมต้องขมขื่นกับความทรมานแบบนี้ตั้งแต่พ่อเสียไป ต้องทนอยู่กับนังโสเพณีที่ได้ชื่อว่าแม่ กับพี่ชายฝาแฝดที่ดีแต่เยาะเย้ยและสมเพชน้องชายตัวเอง!’
ตอนนี้ผมเห็นได้ชัดว่าแววตาของอีกฝ่ายกำลังแดงก่ำและเริ่มมีน้ำตาที่ไหลคลอออกมาพร้อมที่จะรินไหลได้ทุกเมื่อ สีหน้าแววตาที่ทุกข์ทรมานนั้น ผมจำได้ดีว่าทุกอย่างที่แวร์วูฟพูดออกมานั่นคือเรื่องจริง ตั้งแต่พ่อของพวกผมจากไป แม่ก็เลี้ยงดูผมเหมือนคุณหนูเพราะความดีเด่นทั้งเรื่องกีฬาและการเรียน ผิดกับแวร์วูฟที่แย่ไปเสียทุกอย่างทำให้แม่เลี้ยงดูแวร์วูฟเหมือนไม่ใช่ลูกอย่างที่แม่ทุกคนควรกระทำ แต่ผมก็เห็นว่านั่นเป็นแค่เรื่องตลกเฮฮาไปวันๆเท่านั้น
“พี่ขอโทษ”
ณ ตอนนี้ผมพูดออกมาได้เพียงเท่านั้น เมื่อเห็นว่าน้ำตาของอีกฝ่ายที่เงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ได้ไหลออกมาแล้ว ถึงจะเป็นผีแต่ก็ยังคงมีความรู้สึกเหมือนมนุษย์สินะ…
‘หึ ขอโทษงั้นหรอ พี่ต้องชดใช้กับชีวิตของผมที่ทุกคนบังคับผมให้ทำแบบนี้ทางอ้อม จนผมไม่มีทางเลือกและเหตุผมที่จะอยู่ต่อ พี่ต้องชดใช้!!’
แต่แล้วผมก็ต้องหยุดชะงัก ลืมตาโพล่งออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ที่ทำให้ผมอึ้ง อยากจะโกรธแค้น แต่ก็ทำไม่ได้
คำพูดนั้นทำเอาผมสะอึกนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง เพราะเกิดมาไม่เคยมีใครด่าเขาได้เจ็บเช่นนี้ แต่แล้วคำพูดในจิตใต้สำนึกในวัยเด็กของผมก็ตอกย้ำผมผ่านเสียงให้ได้ยินจนผมถึงกับพูดไม่ออก
คำพูดที่ผมลืมมันไปแล้วจนแทบไม่ได้จดจำในสมองรื้อฟื้นขึ้นมาอีกรอบ พร้อมกับภาพเด็กชายอีก 3 คนที่กำลังข่มขืนเด็กชายตัวเล็กน่ารัก เจ้าของดวงตาสีเขียวมรกต ผู้ที่มีใบหน้าเช่นเดียวกับผมที่กำลังนอนอยู่กับพื้นอย่างทุกข์ทรมาน ใช่แล้ว ผมไม่เคยลืมภาพพวกนั้น ภาพที่สร้างความสนุกสนานกับเพื่อนๆได้เป็นอย่างดีในวัย 13 ปี วัยที่เริ่มอยากรู้อยากลอง ทำให้ผมชวนเพื่อนๆในกลุ่มข่มขืนน้องชายฝาแฝดแท้ๆของตัวเองในป่าใกล้โรงเรียน
ภาพที่แวร์วูฟกำลังถูกเพื่อนชายของผม 3 คนกลังข่มขืน โดยที่ทั้ง 3 คนสลับสับเปลี่ยนตำแหน่งกันอย่างสนุก ผิดกับผู้ถูกกระทำอย่างแวร์วูฟที่ใบหน้ามีแต่คราบน้ำตาที่ไหลออกมาม่ขาดสาย ภาพของเด็กชายที่มีใบหน้าเหมือนกันกับผมกำลังร้องไห้อย่างทุกข์ทรมาน แต่ในขณะที่ผมกำลังยืนหัวเราะพรางมองภาพน้องชายตัวเองกำลังถูกข่มขืนอย่างมีความสุข และคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก
‘นายนี่เป็นฝาแฝดที่ร่านไม่มีที่ติจริงๆ ไม่น่าเกิดมาเป็นฝาแฝดของคนอย่างฉันได้เลย ผิดหวังจริงๆ ฮ่าๆๆๆ’
และนี่ก็คือคำพูดของพี่ชายอย่างผมที่พูดกับน้องชายแท้ๆในวันนั้น มันทำให้ผมนึกถึงภาพเหตุการณ์นั้นก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว….
…………………………………………………………………….
ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิดนึง เพราะมันมีฉาก NC ไปกว่าครึ่งตอน เกือบทั้งตอนเลยก็ว่าได้
ก็เลยตัดฉากให้ทุกคนได้อ่านนิิดๆหน่อยๆ ก็ขอโทษนะคะ
แจ้งให้ทุกคนทราบนิดนึงนะคะ ว่าให้ไลค์เพจนิยายเรื่องนี้เอาไว้ด้วย
เพราะไม่รู้ว่ามันจะโดนแบนเมื่อไหร่ เพราะมันเสียงมาก ถ้าโดนแบนมันเป็นปัญหาที่แก้ยากมากๆ
ซึ่งมายด์อาจจะปลดแบน หรือไม่ปลดแบนก็ไม่รู้ จึงอยากให้ทุกคนไลค์เพจกันไว้
เพื่อติดตามข่าวสารนิยายเรื่องนี้ และเพื่อที่จะสามารถอ่านต่อได้ค่ะ
ไม่อยากเสี่ยงเอาฉากเลทลง แต่ก็กลัวมันจะสั้นจนเหมือนไม่มีอะไรให้อ่าน
คงเข้าใจกันนะคะ และก็ขอบคุณท่านที่ตามไปไลค์เพจด้วยค่ะ
ส่วนใครอยากอ่าน NC ของตอนที่แล้ว และ NC ในตอนต่อๆไป สามารถอ่านได้ที่เพจนี้นะคะ
เพิ่งสร้างเสร็จเมื่อกี้ รบกวนเพื่อนๆช่วยกันไลค์หน่อยค่ะ เพื่อเป็นกำลังใจมายด์นะคะ
และก็ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามด้วยค่ะ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ^^
Twins <<<<<< จิ้ม!
ความคิดเห็น