Friend to Lover . . .

 คำเตือน :  เรื่องนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ YAOI(หรือถ้าไม่รู้จักก็คือ แนวชายรักชาย ค่ะ) ถ้าหากผู้ใดรับไม่ได้กรุณาอย่าลองที่จะอ่านต่อเลยนะค่ะ ! ! ^ ^

บทนำ

ความรักในคำนิยามของผมคือ . . .  การเก็บมันไว้

                เพราะความรักของผมนั้น  ไม่ต้องการพูดมันออกไปให้ใครได้รับรู้

                ไม่ต้องการให้ความเป็น เพื่อนของผมกับเขาต้องพังทลาย

                ไม่ต้องการให้เขามาเข้าใจในความรู้สึกของผม

                ไม่ต้องการให้เขามาตอบรับในความรู้สึกที่ผมมีให้

                ไม่ต้องการให้เขามอบความรักจากเขามาให้ผม

      เพราะผม ไม่ต้องการที่จะสูญเสียเขาไป

. . .  ขอเพียงแค่ให้เขาสนิทกับผมในฐานะเพื่อนคนสำคัญ คอยปรึกษาผมในทุกเรื่องที่เขาแก้ไม่ได้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา  และให้เขาเป็นพวกทึ่ม  งี่เง่า ความรู้สึกช้าที่สุดในโลกแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

 . . .  อาจจะมีบ้าง ที่บางทีผมก็หวังให้เขาหันมามองผมบ้าง เท่านั้น  เพียงแค่นั้นจริงๆ

                ไม่ว่าจะมองผมในฐานะแบบไหน  มันก็เป็นความสุขและเป็นความรักในมุมมองของผมแล้ว  เพราะผมไม่ต้องการอะไรที่มากไปกว่านี้อีกแล้ว

                ได้สนุกสนาน  เป็นสุข ร่วมทุกข์ไปพร้อมกัน  เป็นคนแรกและคนสำคัญที่เขาจะนึกถึงทุกเมื่อ ได้ใกล้ชิดกับเขาทุกวัน  เป็นคนที่รู้ใจเขาดีที่สุด และเขาก็รู้ใจผมดีที่สุด

                ซึ่งบางครั้งความสนิทสนม ความห่วงใย ความรักที่เขามีให้ผม มันมากเกินไป จนทำให้เกิดความรู้สึกอ่อนไหวจนยากจะห้ามใจไม่ให้เผลอแสดงออกมาทุกที ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าไม่ควรอ่อนไหว ผมคิดอย่างนั้นมาตลอด มีเพียงแค่สายตาคู่นี้ของผมเท่านั้นที่ไม่มันยอมเชื่อฟังในสิ่งที่สมองสั่งการสักที มักจะแอบมองเขา และส่งความรู้สึกต่างๆ โดยที่เขาไม่เคยรับรู้อยู่เสมอ ซึ่งผมเองก็ไม่อยากให้เขารับรู้อยู่เหมือนกัน เพราะความคิดลึกๆที่ไม่อยากจะเสียเขาไป

                เขาเป็นทั้งเพื่อนคนสำคัญ  ในขณะเดียวกันก็เขาก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดด้วย ผมไม่มีความกล้าพอที่จะทำลายความกลัวที่มันอยู่ในใจ . . . กลัวว่า ถ้าผมสารภาพความรู้สึกที่มีต่อเขาออกไป มันจะทำให้มองหน้ากันไม่ติด อาจจะรวมไปถึงทำลายความสัมพันธ์ที่มีในฐานะเพื่อนที่ดีไปด้วยก็เป็นได้

ยิ่งสนิทกันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เจ็บปวดได้มากเท่านั้น  เพราะผมไม่อาจสามารถก้าวข้ามผ่านมันไปได้

หรือแม้แต่จะย่างก้าวเข้าไปก็ยังทำไม่ได้เลย ไอ้ความสัมพันธ์บ้าๆที่นำพาผมกับเขามาเจอกัน ได้มาสนิทกัน จนทำให้ตัวเองหลงรักเขาเข้าไปเต็มๆ จนยากเกินจะถอนตัว แล้วพอรักไปแล้วกลับทำอะไรไม่ได้

      เจ็บปวดจริงเลยนะครับไอ้ความสัมพันธ์บ้าๆที่เรียกว่า เพื่อนสนิท น่ะ มันเป็นตัวจุดชนวนที่นำผมเข้าไปหาสู่คำๆนึงที่ว่า เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

                . . . ถึงผมจะต้องเจ็บปวดมากเท่าไหร่  ต้องพยายามอดทนไม่แสดงอาการที่ทำให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกของผมที่มันมากกว่าความเป็นเพื่อนมากแค่ไหน ต้องคอยมองเขาอยู่ห่างๆ แอบมองและรักเขาไปวันๆ

                แต่ก็นี่แหละครับ ! คือสิ่งที่ทำได้ในการ(แอบ)รักใครสักคนของผม มันรั้งแต่จะทำให้เกิดความเจ็บปวดมากเลยสินะครับ ถึงจะอย่างนั้น ผมก็ยัง . . . รักเขาไม่เปลี่ยนแปลง และมันอาจจะยิ่งมากขึ้นด้วยกระมั้งครับ ?! แม้จะต้องเป็นได้แค่คนนอกสายตา แต่ผมก็มีความสุขที่ได้นั่งอยู่ข้างๆเขา มีความสุขทุกครั้งที่ได้พบเขา

                ผมอยากจะภาวนาต่อโชคความรักของตัวเองสักครั้ง(ถ้ามันเป็นไปได้ ?) . . . อยากขอให้ผมได้อยู่ใกล้ๆกับเขาคนนั้นที่ผม(บังเอิญ)รักจนหมดใจ และได้อยู่ข้างๆเขาตลอดไป . . .

                ความรักของผมอาจจะดูงี่เง่าไปเล็กน้อย ทว่าผมมันก็คงทำได้เพียงเก็บมันไว้ในใจเท่านั้นแหละครับ เพราะไม่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ หรืออาจจะเป็นเพราะผมไม่กล้าพอที่จะยอมรับความจริงก็ใช่

                ผมไม่อยากทรมานที่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย ไร้ซึ่งเขาอยู่ข้างกาย ผมคงจะสารภาพกับเขาไม่ได้แน่ๆ แต่ว่าผมก็คงไม่แน่ใจอยู่ดีว่า ผมจะเก็บไปได้นานแค่ไหนกัน ความรู้สึกที่มีมากกว่าความเป็นเพื่อนของผมน่ะ ?(ผมก็แอบสงสัย)

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

อ่านแล้ว ช่วยติในส่วนที่ผิดพลาดด้วยนะค่ะ

อีกอย่างขออภัยล่วงหน้าถ้าหากมันไม่สนุกอย่างที่ท่านผู้อ่านคิดไว้ หรือมีสิ่งใดบกพร่องด้วยนะค่ะ