คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่1 เมื่ออลาว...?!!!
บทที่1
เมื่ออลาว...?!!!
ตอนนี้ข้านั่งท้าวคางมองกองเอกสารที่ลดลงไปกว่าครึ่ง นี่ข้าไม่ได้ไปเที่ยวเมืองนรกนานแค่ไหนเนี่ย โอ้เดือนนึงเชียวล่ะที่ข้าไม่ได้ไปเยี่ยมอลาวที่น่ารักของข้าเลย ตอนนี้ข้าได้รับตำแหน่งเทพแห่งความตายแทนซีโร่ หะหะ เพราะอลาวแท้ๆเลยเชียว หน้าที่ของข้าคือเขียนรายชื่อคนที่หมดอายุไขส่งไปยังนรกเพื่อให้ยมทูตไปเก็บวิญญาณ ตอนแรกข้านี่แหละที่เป็นคนเอารายชื่อไปส่งแต่ตั้งแต่ต้นเดือนนี้ไม่รู้อะไรเข้าสิงท่านพี่ฟีนให้อยากลงไปเที่ยวนรกก็ไม่รู้ สงสัยจะอยากเจอท่านพี่อเล็กซ์ เอ๊ะ!นี่ข้ายังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าข้าเป็นใคร ข้าก็ฟรานที่น่ารักของพวกเจ้าไงล่ะ ฮ่าๆๆ
“เอาล่ะฟราน เจ้าต้องรีบทำงานให้เสร็จ แล้วแอบอู้ เอ้ย! แอบไปเที่ยวนรกดีกว่า”
ข้านั่งทำงานไปพลางฮัมเพลงไปพลางอย่างมีความสุข แล้วความสุขของข้าต้องเป็นอันยุติลงเมื่อจู่ๆประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามาอย่างแรง
“ท่านฟราน..แฮ่ก..ท่านฟรานขอรับ!”
“มีอะไร?”ข้าเลิกคิ้วถามนายทหารชั้นผู้น้อย
“ท่านเจ้าสวรรค์เรียกขอรับ”
ข้าลุกขึ้นเดินยังห้องของท่านพ่อทันที เกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ๆท่านพ่อถึงได้เรียกหาข้า แถมทหารนั่นก็ดูรีบๆมันมีอะไรหรือเปล่านะ
‘ฟราน..ช่วยข้าด้วย’
เสียงของอลาวที่แว่วมาทำเอาข้าหยุดเดินลงฉับพลัน เมื่อครู่นี้มีเสียงอลาวแว่วมากับสายลม ไม่ข้าไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ข้าเร่งฝีเท้าไปหาท่านพ่ออย่างเร่งรีบที่สุดถึงที่สุด ในใจภาวนาให้ไม่มีอะไรอย่างที่คิด
“ท่านพ่อ!”ข้าผลักประตูเข้าไปเห็นท่านพ่อและท่านพี่เฟรนด์มีสีหน้าไม่สู้ดีกันทั้งคู่ยืนอยู่หน้ากระจกสื่อสารที่มีรูปท่านพี่ฟีนปรากฏอยู่
“เจ้ามาก็ดีแล้ว”ท่านพี่เฟรนด์ว่าด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกลุ้มใจ
“เกิดอะไรขึ้นหรือท่านพ่อ?”ข้าหันไปถามโดยหวังว่าจะได้คำตอบโดยเร็ว
“คือ..ฟีนเจ้าพูดเถอะ”
“อะไรกัน ข้าอีกแล้วงั้นหรือ คืองี้นะฟรานเมื่อเช้าที่ข้าลงมาที่เมืองนรก ข้ามาเยี่ยมอเล็กซ์ตามปกติและข้าก็....”
“เอาเนื้อท่าน ข้าไม่เอาน้ำ!”ข้าว่าด้วยน้ำเสียงร้อนรนเต็มแก่
“อลาวกำลังจะตาย”
“หา?”ข้าตะโกนสุดเสียง ไม่ๆๆๆๆนี่มันต้องล้อกันเล่นแน่
“จริงๆฟราน ตอนนี้อลาวต้องการพบเจ้ามากที่สุด”เสียงท่านพี่ฟีนหนักแน่นแบบที่หาได้ยาก
“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
ข้าหมุนตัวตรงไปทางประตูมิติแต่ท่านพี่เฟรนด์ก็ขัดเอาไว้เสียก่อน
“ฟรานข้าไปด้วย เผื่อมันมีอะไร”ข้ามองท่านพี่เฟรนด์อย่างงงๆแต่ก็พยักหน้ารับ
เพียงแค่ไม่นานข้าก็มาอยู่ที่หน้าปราสาทของอลาว ระหว่างทางที่ข้าเดินผ่านทั้งทหาร ขุนนาง และองค์รักษ์ต่างก้มหัวให้ข้าเป็นแถบๆต่ข้าไม่สนใจเพราะตอนนี้ข้าสนใจอย่างเดียวคืออลาว!
“ท่านฟรานทางนี้ขอรับ”สตาร์ตะโกนเรียกข้าที่กำลังจะตรงไปยังห้องของอลาว
“มันเกิดอะไรขึ้นน่ะสตาร์”ข้าถามระหว่างที่เร่งฝีเท้าอยู่
“ไม่รู้ขอรับ พวกข้าไม่รู้อะไรแลย แม้แต่คิดช่วยก็ทำไม่ได้”
ข้าเห็นความเจ็บปวดอยู่ในแววตาคู่นั้น ข้ารู้ดีว่าหัวหน้าหน่วยทุกคนต่างรักอลาวมากแค่ไหน ไม่ได้เคารพเพราะหน้าที่ ไม่ได้ถวายชีวีเพราะคำสั่ง ทุกคนล้วนแล้วแต่ทำด้วยใจของตนเอง ไม่ใช่หลงรักในรูปกายแต่หลงใหลในจิตใจที่อบอุ่น เจ้าชายที่ดีอย่างเจ้าข้าไม่ยอมให้เป็นอะไรแน่!!
“ท่านฟรานมาแล้ว!”เสียงชิลลี่แว่วมาแต่ไกล
ทุกคนที่มุมเตียงอยู่ต่างแหวกออกให้ข้าเดินเข้าไป ท่านพี่เฟรนด์บีบไหล่ข้าเล็กน้อยเพราะรู้ว่าข้าทำใจไม่ได้ แต่ภาพที่เห็นคนบนเตียงไม่เป็นอะไรเลย ใบหน้าที่อาจแปลกตาไปเล็กน้อยกับนัยน์ตาสีแดงและเส้นผมยาวระต้นคอสีดำสนิท ภาพรวมดูแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสักหน่อย
“หายหน้าไปนานนะเจ้าแมวหื่นระดับท็อปคลาส”อลาวยิ้มให้ข้าอย่างร่าเริง หรือทุกคนจะแกล้งข้าแต่ปรากฎว่าทุกคนยังทำหน้าเครียดเหมือนเดิน พวกท่านนี่แสดงละครได้เนียนกันจริงพับผ่าเซ่ ข้าแอบหงุดหงิดเล็กๆนี่พวกท่านไม่มีอะไรจะเล่นกันแล้วใช่ไหมเนี่ย
เมื่อเห็นว่าอลาวยังปกติอยู่ข้าก็ถอนหายใจแกล้งทำหน้าเครียดแล้วเดินเข้าไปหา คงจะเล่นเกมส์อะไรกันอีกแน่ๆแต่แล้วข้าก็รู้ได้ถึงความผิดปกติ ความผิดปกติที่ข้าเคยเจอมาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง การที่ข้าไม่สามารถรับรู้การมีตัวตนอยู่ของอลาวได้!
“อลาว..เจ้า”ข้าพุ่งเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง ใบหน้านั้นพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม
ข้าไม่กล้าแม้แต่จะจับต้องตัวของอลาวเลยด้วยซ้ำเพราะกลัว...กลัวว่าร่างตรงหน้าจะจากข้าไปอีก
“จับได้น่า”อลาววางมือลงบนไหล่ข้าเป็นการรับประกัน
“!!!!”
ข้าดึงร่างนั้นเข้าไปกอดแน่น ทังๆที่ข้าก็กอดอยู่แท้ๆแต่ทำไมถึงได้ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเหมือนทุกทีล่ะ เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้วข้าเกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุดเลย
“ฟราน เจ้าต้องช่วยข้านะ”
“ช่วยอะไร”ข้าไม่ยอมปล่อยมือออกเพราะกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วเพื่อนของข้าคนนี้จะหายไป อลาวเองก็ไม่ได้โวยวายแบบทุกที
“สัญญาก่อนสิ”ร่างนั้นต่อรองเล็กๆ
“อ่า สัญญาสิ”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”
ดวงตาสีแดงสดถูกซ่อนไว้ภายใต้เปลือกตา มือที่ปล่อยลงยกขึ้นกอดตอบอย่างแผ่วเบา ก่อนร่างนั้น...จะกลายเป็นฝุ่นละอองไปอีกหน
“เจ้าเท่านั้นที่จะช่วยข้าได้ ฟราน...”ละอองแสงสีทองปลิวตามสายลมท่ามกลางความตกใจของข้าและทุกๆคนที่อยู่ในที่นั้น
แหวนสีดำตกลงสู่มือข้า ข้ากำมันแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ เพราะอะไรเจ้าถึงจากข้าไปอีก...นัวร์
“ไหนเจ้าเคยบอกว่าจะไม่ไปไหนอีกแล้วไง!”
ข้าไม่ได้โกธรที่อลาวทิ้งข้าไป ไม่ได้โกธรที่เขาไม่รักษาสัญญาแต่โกธรที่ตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เลย ข้าไม่รู้ว่าเพราะอะไรร่างของอลาวถึงได้หายไปอีกทั้งที่คราวนี้เป็นแค่ร่างวิญญาณแท้ๆ แต่ไม่ว่าครั้งไหนๆคนที่จากไปมักเป็นอลาวเสมอ ทั้งๆที่ตอนที่จบสงครามศักดิ์สิทธิ์ข้าอุตส่าขอท่านปู่เอาไว้แล้วแท้ๆว่าออยากจะให้ทั้งข้าและเขาเป็นเพื่อนกันไปให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อข้าสิ้นเข้าสิ้นตาม เมื่อเขาสิ้นข้าสิ้นตาม....
“!!!”
“อะไรงั้นหรือ”ท่านอาถามข้าที่จู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นมา
“แล้วทำไมข้าไม่เป็นอะไร? ทำไมข้ายังมีชีวิตอยู่”
คำพูดของข้าอาจจะทำให้ใครหลายๆคนงงกันแน่ๆถึงได้เอียงคอกันยกโขยงแบบนั้น
“ก็ในเมื่อพันธะของข้ากับอลาวคือเมื่อข้าสิ้นเขาสิ้น เมื่อเขาสิ้นข้าสิ้นแล้วทำไมข้าถึงได้ไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?”พอข้าพูดแบบนี้ทุกคนก็ดูเหมือนจะเข้าใจข้ามากขึ้น
“มันคงมีอะไรในก่อไผ่แน่”ซีโร่ลูบคางอย่างครุ่นคิด
“หน่อไม้เหรอ?”
“นี่มันใช่เวลาไหมเดฟ!!!”ทุกคนตวาดหัวหน้าหน่วยสุดมึน
เดฟก็ยังทำหน้ามึนๆไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อไป เชื่อเขาเลยจริงๆ
“ท่านฟรานหากท่านอลาวยังคงมีชีวิตอยู่ท่านสามรถจับจิตของเขาได้หรือไม่?”เจลาโต้กล่าวเสียงเรียบ แต่ใบหน้ากลับฉายความกังวลเอาไว้(เล็กๆ)
“ได้ข้าจะลองดู”ข้าพยักหน้ารับก่อนจะหลับตาตั้งจิตหาดวงจิตอีกดวงหนึ่ง
ทันทีที่ข้าจับติดพบก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“ไม่เจอหรือท่าน?”
“เจอเพียงแต่...มันแปลกๆ”
“แปลกยังไงกันหรือขอรับ?”ซีโร่ถามน้ำเสียงรนราน
“ข้าพบจิตอลาวดี้ที่....โลกปีศาจ”
“หาโลกปีศาจ!!!”
ข้าไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ซีโร่กลับหันควับไปทางเดม่อนด้วยแววตาโกธรเกรี้ยวละคน...ผิดหวัง
“เดม่อนเจ้าตามข้ามาเดี๋ยวนี้!”
ข้าเพิ่งเคยเห็นซีโร่ขึ้นเสียงก็วันนี้แหละ อดีตเทพแห่งความตายเดินออกไปนอกห้องโดยมีเดม่อนที่หน้าซีดสุดๆตามไปติดๆ ข้ามองภาพนั้นด้วยความงงเล็กๆอะไรกันน่ะเจ้าสองคนนั้น
“ตอนนี้ก็เท่ากับว่าท่านอลาวอยู่ที่โลกปีศาจใช่ไหม ท่านฟราน”จัสตินยกมือขึ้นลูบคาง
“แล้วเราจะตามอลาวกลับมาได้ไหม?”สมายด์หันไปถามเบลเฟ่ที่ดูท่าว่าแทบจะรู้ทุกอย่าง
เบลเฟ่ถอนหายใจเบาๆ มองใบหน้าทุกคนด้วยความกลุ้มใจก่อนจะตอบ
“ถ้าหากว่าจะไปที่โลกปีศาจเราก็ต้องใช้คนที่มีฝีมือไป เพราะเราไม่รู้ว่าที่โลกปีศาจจะมีอะไรรอเราอยู่บ้าง แล้วโลกปีศาจก็คงไม่ยินดีต้อนรับพวกเราเหล่ายมทูตง่ายๆด้วย อีกอย่างถึงจะรู้ว่าอลาวอยู่ที่โลกปีศาจแต่โลกปีศาจมันไม่ได้กว้างแค่ผืนเสื่อผืนเดียวนะ”
“เรื่องนี้เป็นฝีมือท่านลุงแน่”
ท่านพี่อลัวซ์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง
“จริงด้วยซินะ ข้าได้ยินมาแว่วๆว่าท่านตาเสียแล้ว ท่านลุงเลยรับตำแหน่งราชาปีศาจแทนไปก่อนแต่พวกเขาต้องการหาผู้ที่เหมาะสมมารับตำแหน่งราชาปีศาจ”พี่อเล็กซ์เสริม
“อย่างนั้นมันคงไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่หรอกมั้งขอรับ”คอรัสแสดงความคิดเห็นแต่ว่าท่านพี่ทั้งสองก็ส่ายหัว
“ถ้ามันไม่น่าเป็นห่วงอย่างที่เจ้าว่าจริง พวกข้าทั้งสองคงไม่หนีไปเกือบสิบปีหรอก”ท่านพี่อเล็กซ์ตอบพร้อมรอยยิ้มเครียดก่อนจะอธิบายต่อ”ถึงแม้ว่าราชาปีศาจเองจะเป็นซาตานที่มีอายุยืนยาวก็จริงแต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะมีชีวิตเป็นอัมตะ”ท่านพี่อเล็กซ์ส่งต่อให้ท่านพี่อลัวซ์
“ทั้งท่านตาและท่านลุงก็ต่างคิดหาวิธีที่จะทำให้ตนเองเป็นอัมตะ แล้ววิธีนั้นมันก็ตรงเสียจนบ้าบอ รู้ไหมล่ะว่าพวกเขาคิดได้วิธีไหนกัน?”ท่านพี่อลัวซ์ทิ้งท้ายเป็นคำถามให้พวกข้างงเล่น
แล้วไอ้วิธีที่ว่านั่นมันอะไรกัน ท่านเลิกยิ้มแล้วตอบมาได้ไหมเนี่ยท่านพี่อลัวซ์
“กำจัดที่ต้นตอ”จู่ๆท่านพี่เฟรนด์ก็เอ่ยขึ้นมา ข้าเกือบลืมไปแน่ะว่าเขามากับข้าด้วย
“ถูกต้อง เก่งมากองค์ชายสวรรค์องค์โต”ท่านพี่อลัวซ์ว่าพลางชี้นิ้ว
“ยังไง?”
ต่อให้ท่านพี่เฟรนด์ที่รักของข้าจะตอบแล้วแต่ว่ามันก็ไม่ได้เคลียร์ขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย พี่ข้ายิ่งขี้งกคำพูดอยู่นะ
“สรุปก็คือว่าต้องจัดการที่ต้นตอแห่งความตายซึ่งก็คือ....เหล่ายมทูตอย่างพวกข้าและเทพแห่งความตายอย่างท่าน ข้าสรุปถูกใช่ไหม?”
แบล็กว่าแล้วชี้มาที่ข้าก่อนจะหันไปหาท่านพี่อลัวซ์
“ถูกต้อง ส่วนวิธีนั้นก็คือ....”
“ใช้หนึ่งในสามของเจ้าชายนรกขึ้นเป็นราชาปีศาจ เพราะว่าพวกท่านเองก็มีเลือดซาตานอยู่สองในสิบหก และเลือดแวมไพร์อีกสามในสิบหก รวมเป็นห้าในสิบหก แต่ว่าพวกท่านเองยังมีเลือดนางฟ้าอีกสองในสิบหกกับเลือดมนุษย์หนึ่งในสิบหกรวมเป็นสามในสิบหก หากราชาปีศาจองค์ปัจจุบันทำให้เลือดปีศาจกับเลือดซานตานรวมกันเพื่อที่จะกัดกินเลือดนางฟ้าและมนุษย์ที่มีอยู่สามในสิบหก และถ้าหากเป็นแบบนั้นเลือดปีศาจในตัวอลาวก็จะกลายเป็นแปดส่วนสิบหกหรือครึ่งหนึ่งของเลือดทั้งหมด”เดฟร่ายยาวแทรกขึ้นมาเล่นซะพวกข้าอึ้งกันเป็นแถบๆ นี่เจ้าพูดอะไรที่เป็นสาระกับเขาเป็นด้วยหรือเนี่ย เจ้าเป็นตัวปลอมหรือเปล่าเนี่ย?
“และถ้าหากเป็นแบบนั้นก็ถือได้ว่าแย่เพราะว่าในตอนสงครามเมื่อเดือนก่อนที่อลาวจัดการพวกกบฎได้โหดสิ้นดีเพราะว่าเลือดปีศาจที่อยู่ในตัวแค่ห้าส่วนสิบหก แล้วนี่ถ้าอลาวมีเลือดปีศาจถึงครึ่งหนึ่งอลาวก็จะโหดมากกว่านี้และเลือดปีศาจนั้นอาจจะกัดกินเลือดยมทูตในตัวอลาวก็ได้....พวกท่านมองข้ากันทำไม หรือข้าพูดผิด”เดฟเลิกคิ้วขึ้นนิดๆด้วยความไม่เข้าใจ
“เจ้า...เจ้าพูดถูกแล้ว”
ท่านพี่อเล็กซ์ที่ได้สติก่อนใครเพื่อนพูดขึ้นมาก่อนเป็นการเรียกให้สติทุกคนบินกลับมาเข้าร่างก่อนจะลอยไปหาอลาวกันหมด
“แล้วมันยังไงล่ะ”
“นั่นสิยังไงล่ะ”
ดูท่าว่าทั้งชิลลี่และซัมวันจะยังไม่เข้าใจเท่าไหร่
“ถ้าเป็นแบบนั้นพวกปีศาจอาจจะนำเอาอลาวเป็นแม่ทัพในการบุกมาที่นรกน่ะสิ เพราะดูท่าว่าถ้าเลือดปีศาจกัดกิน
อลาวไปมากกว่านี้สติเองก็คงจะไม่อยู่กับตัวเท่าไหร่”สตาร์อธิบายเพิ่มเติม
“แล้วไม่ดีก็อาจจะบุกไปยึดสวรรค์ด้วยเพราะขั้วอำนาจนรกและปีศาจรวมกันย่อมแข็งแกร่งเป็นธรรมดา”เจลาโต้พูดบ้าง นี่ข้าก็เกือบลืมไปนะเนี่ยว่าเจ้าก็อยู่ด้วย
“และคราวนี้ก็จะถึงตาของโลกมนุษย์ที่จะถูกยึดครอง”สมายด์เสริม
ตอนนี้พวกข้าเริ่มเครียดมากกว่าเก่าแล้ว เพราะมันไม่ใช่แค่ว่าถ้าเราเอาอลาวกลับมาไม่ได้เราก็จะไม่ได้
เจออลาว แต่มันอาจจทำให้ขั้วอำนาจทั้งสามโดนดินแดนปีศาจยึดครองและหากว่าเป็นแบบนั้นจริงหายนะแน่!
“เราจะไปโลกปีศาจกันเมื่อไหร่?”ข้าถามขึ้นหลังจากทุกคนเงียบมานาน
“อย่าเพิ่งคิดเลยว่าเวลาไหน มีใครไปบ้างก่อนดีกว่า”ท่านอาว่าหลังจากที่เงียบมานานมาก
“ที่แน่ๆข้าไป”ข้าพูดพร้อมยกมือขึ้น
“ข้าสองคนไปด้วย”
เสียงซีโร่ดังมาทางประตู ร่างนั้นยังแผ่รังสีไม่พึ่งประสงค์เล็กๆออกมาถึงแม้ว่าจะยิ้มกลบเกลื่อนก็ตาม เดม่อนที่เดินตามมาด้วยสภาพที่ถ้าไม่มองดูดีๆคงไม่รู้ว่าแปลกไป ที่คอเสื้อมีรอยยับยู่ยี่ที่ดูว่าอาจเกิดจากการขย้ำแรงๆ พวกเจ้าสองคนไปทำอะไรกันมาเนี่ย
“อย่างน้อยเดม่อนก็รู้ทางในโลกปีศาจ”
รู้ทาง? เจ้าไปรู้ทางในโลกปีศาจได้ไงกันเนี่ยเดม่อน
“ข้าไปด้วย”
“ท่านจะไปทำมท่านพี่เฟรนด์!!”ข้าโพลงออกไป
แต่ท่านพี่ไม่ตอบเพียงแค่ปลายตามองข้านิ่งๆแล้วปลายตากลับ
“ถ้าอย่างนั้น....”
“พวกเจ้าไม่ต้องไป”ซีโร่เอ่ยขัดสตาร์ที่ทำท่าจะเสนอตัวตามไปด้วย
“พวกเจ้าสิบพ่อบ้านต้องอยู่ที่นี่ดูแลงานทุกส่วนแทนท่านอลาว หากเกิดปัญหาอะไรฉุกเฉินจะได้แก้ทัน ถ้ายกไปทั้งอาจจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้”ซีโร่ชี้แจงเหตุผล
สตาร์หยุดอยู่กับที่ หัวหน้าหน่วยคนอื่นๆก็ด้วยพวกเขาหยุดนิ่งไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งนั้น
“พวกข้าฝากด้วย ถ้าพวกท่านช่วยท่านอลาวไม่ได้”เจลาโต้ไม่พูดต่อแต่กลับปล่อยไอเย็นเฉียบออกมาแทน
“รู้แล้วๆ ข้าไม่ปล่อยให้ที่รักของข้ากลายเป็นราชาปีศาจหรอกน่า หรือถ้าไม่ทันข้านี่แหละที่จะหยุดอลาวเอง!!”หล่อมากข้า....หล่อสุดๆจนทุกคนมองค้าง แต่ข้าว่าเขาไม่ได้มองที่ประโยคสุดท้ายแหะ รู้สึกจะเป็นประโยคแรก...
“เมื่อครู่เจ้าเรียกอลาวว่าอะไรนะ?”ท่านพี่อเล็กซ์ว่า
“ที่รัก”ข้าตอบแบบมั่นใจมาก
“อย่าบอกนะว่าพวกเจ้าสองคน...จริงๆด้วยสินะข้าคิดว่าข้าคิดไปเองเสียอีก”ท่านพี่อลัวซ์ทำหน้าแบบที่อ่านไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่กันแน่
“ท่านฟรานขอรับ”ซีโร่เสียงข้าด้วยน้ำเสียงอ่อนใจเล็กๆ
“ท่านอลาวไม่ได้อยู่ในร่างผู้หญิงแล้วนะขอรับ ช่วยอย่าทำอะไรให้คนอื่นเข้าใจผิดด้วยขอรับ”
เออ! ข้าลืมไปเลย
“เฮ้ๆนี่ทุกคน มันไม่ใช่แบบนั้นนะ”
ทุกคนก็หาได้ฟังข้าไม่เดินออกไปกันเฉย
“ข้าเข้าใจ”เดฟเดินมาตบไหล่ข้าแปะๆแล้วเดินออกไปเป็นคนสุดท้าย ในห้องเหลือแค่เพียงพวกข้าที่จะไปตาม
อลาวกลับมา กับท่านพี่อลัวซ์ ท่านพี่อเล็กซ์ และท่านอา เดี๋ยวเดฟที่แกบอกว่าเข้าใจน่ะเข้าใจอะไรกันน่ะ!
“แล้วเจ้าจะเอายังไงกับแหวนนี่”ท่านอาชี้มาที่แหวนในมือข้า
“ข้าขอเก็บไว้ได้หรือเปล่าขอรับ?”
ท่านอาพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะส่งสร้อยเชือกให้ข้าเส้นหนึ่ง
“ร้อยมันใส่ไว้ในนี้ก็แล้วกัน ไม่เช่นนั้นนิ้วเจ้าจะเต็มไปด้วยแหวนนะฟราน และอีกอย่างข้าว่าแหวนของอลาวคงเล็กเกินไปสำหรับเจ้า”ท่านลุงยิ้มเล็กๆ ข้าแอบสงสารท่านลุงเล็กๆนะเนี่ยทั้งที่ควรจะได้อยู่กับลูกให้ครบสามคนแท้ๆ
ข้ารับสร้อยเชือกเส้นนั้นมา ก็คงจะอย่างที่ท่านลุงว่ามือข้างซ้ายข้ามีแหวนตั้งสองวงแล้ว แหวนของ
บลังซ์กับแหวนของรองหัวหน้าหน่วยที่หนึ่งของยมทูต นี่ข้ายังไม่ได้คืนให้อลาวอีกหรอเนี่ย
“ตอนนี้เจ้ามีตำแหน่งอยู่หลายตำแน่งในมือเลยนะฟราน”ท่านอาหัวเราะหน่อยๆแต่ข้ารู้สึกหนาวๆแปลกๆ ไอ้เสียงหัวเราะที่ดูไร้พิษสงแต่น่ากลัวก็พิษงูทะเลนี่มันเป็นพันธุกรรมใช่ไหมเนี่ย
“ใช่ๆ มีทั้งเจ้าชายสวรรค์ เทพแห่งความตาย รองหัวหน้าหน่วยยมทูตแล้วก็ยังมีแกนนำพาอลาวกลับมาอีก”ท่านพี่อเล็กซ์ว่าด้วยรอยยิ้มแบบท่านอาเด๊ะ!
โอเคข้าเข้าใจว่าท่านทั้งสองเป็นพ่อลูกผูกพันกัน แต่ยังไงก็ช่วยเลิกยิ้มแบบที่ว่าแอปเปิ้ลคลือบยาพิษได้ไหมเนี่ย เพราะลางสังหรณ์แห่งสวรรค์มันสะกิดข้าตงิดๆ
“ยังมีอีกตำแหน่งนะฟราน”ท่านอายิ้ม(อีกแล้ว)
“มีอะไรอีกหรือท่านพ่อ?”ท่านพี่อลัวซ์ดูจะไม่เห็นรังสีแปลกที่ท่านอากับท่านพี่อเล็กซ์ปล่อยออกมา ข้ารู้แล้วที่บางครั้งอลาวซื่อบื่อมันติดมาจากใคร
“มีสิท่านพี่”ท่านพี่อเล็กซ์ตอบแล้วยิ้ม(อีกแล้วเหรอเนี่ย!!)
“ก็ตำแหน่งลูกเขยของพ่อไง”
ท่านตอบไปได้....หน้าตายมาก!!!! แทนที่ท่านจะแก้ข่าวมันจะไม่ยิ่งไปกันใหญ่เหรอเนี่ย ให้ตายๆ ถ้า
อลาวกลับมาข้าโดนสับเละเป็นชิ้นๆแน่!!
ความคิดเห็น