FIC [SZ] *Fumarius*The Prince & The Beast (short ver.)

ข้อมูลเบื้องต้น

สายเลือด แห่ง กษัตริย์.......................


....................... สายเลือด อสูร........................

การครอบครองอาณาจักร............................

                          
                        ต่างสายเลือดจะบรรจบกันอย่างไร.....




ขอบคุณธีมจาก  

เนื้อเรื่อง

การครอบครองอาณาจักรของฝ่ายอสูร.............
   
   กับ ฝ่ายอาณาจักที่กำลังอ่อนแอ.......

จึงทำให้เกิด .........................

  เรื่องราวของการประทะกัน........

แต่.........กลับนำบางสิ่งมาให้อาณาจักรแทน....

วันนึง ณ อาณาจักร Jasmine มีกษัตริย์ พระนามว่า "ไคซุส โย" ได้ทรงพระประชวร โดยไม่ทราบสาเหตุทำให้ มีอาณาจักรอื่นๆ จ้องจะครอบครอง อาณาจักรนี้ เพราะ อาณาจักรนี้ ขึ้นชื่อ เรื่อง อัญมณี และ ทรัพยากรน้ำ และที่สำคัญ พระราชากำลังอ่อนแอ จึงทำให้เป็นที่จับตามอง โดยเฉพาะ ฝ่ายอสูร โดย มีแกนนำ ชื่อ ว่า "ฟูมะ คิคุจิ" เป็นอสูรในร่างชายหนุ่มรูปงาม และจิตใจหมองมัว ต่างจาก เจ้าชายแห่งอาณาจักรจัสมิน ชื่อว่า "มาริอุส โย" เป็นหนุ่มน้อยร่าเริง แจ่มใส เป็นที่รัก ของ ประชาชน และเป็น ที่รักใคร่ของ เหล่า เทพ เทวดา นางฟ้า 
เค้า เป็น ชายหนุ่ม หน้าตา งดงามราวกับ ดอกไม้ จนผู้ หญิงต้องอายกันเลยทีเดียว และขนาดนั้นเอง เจ้าชายน้อย กำลังจะไปเยี่ยม บิดาของตน ที่ห้อง พระบรรทม พระราชาทรงซูบผอม และไร้เรี่ยวแรง ได้แต่เพียงมองหน้าลูกชายอันเป็นที่รักของเค้า "มาริอุส เจ้ารับปากพ่อสิ ว่าเจ้าจะดูแลอาณาจักรแห่งนี้"
"ข้ารับปาก ท่านพ่อ ข้าจะดูแลจนกว่าลมหายใจสุดท้ายข้าจะสิ้นลง" ตอบอย่างมั่นใจ 
"ขอบใจ...." สิ้นเสียงพระราชาก็ ทรงสิ้นลมหายใจ และนิทราไปกับ โรคร้ายของพระองค์
"ท่านพ่อ! ...ท่านพ่อ ฮือออออออ ท่านพ่อ อย่าเพิ่งไป ข้าไม่เหลือใครแล้ว" เ้จ้าชายน้อยทรงหลั่งน้ำตาแห่งความอาลัยออกมาดั่งสายฝน  เพราะ พระมารดาก็ไม่อยู่แล้ว จึงทำให้ เจ้าชายน้อยต้องดูแลอาณาจักรด้วยพระองค์เอง
"ข้าจะดูแล อาณาจักรท่านพ่อให้ได้.." ซบหน้าลงกับพระศพ 
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งสัปดาห์ ข่าวได้กระจายแพร่ออกไป จนถึงหู อสูร ฟูมะ เค้าจึงว่าแผนยึดอาณาจักร ด้วยฝีมือตนเอง จึงบุกไปยัง พระราชวัง โดยใส่ชุดคลุมหน้าคลุมตา และลอบปลอมกายเป็น ทหารยาม 
เมื่อยามราตรีมาเยือน...............ขณะอสูรกำลังยืนปลอมเป็นยามอยู่นั้น ก็เหลียวไปเห็น เจ้าชายน้อย กำลังเดินมา ด้วยใบหน้าโศกเศร้า แต่ทว่าใบหน้าโศกเศร้า กลับ งดงาม ราวกลับ จันทราที่กำลังส่องแสง  เจ้าชายน้อยเห็นผิดสังเกตุ จึงเดินมา ทัก
"เจ้าทำมั้ยต้องปิดหน้าปิดตาด้วย" มอง 
"..............ข้า..........." มองกลับ 
เจ้าชายน้อยกระชากผ้าคลุมหน้าออก แต่ก็ต้องตกใจกับใบหน้าอันหล่อเหลา ราวภาพวาด ของอีกคน ตาดำขลับราวท้องฟ้ายามราตรี คิ้วคมเข้ม บนใบหน้าอันราบเรียบราว น้ำแข็ง
"ขะขะข้า ไม่เคยเห็นเจ้าอยู่ที่นี่มาก่อน"
".......ข้ามาใหม่ขอรับ" 
"งั้นข้ามีงานให้เจ้าทำ"
".........................."
จับแขนอสูรในร่างยามลากวิ่งไปที่สวน
"ท่านพาข้ามาที่นี่ทำมั้ย"
"ข้า.........." หันมายิ้ม 
0.0 .................
"ข้าแค่อยากมีเพื่อน น่ะ ข้าไม่เหลือใครแล้ว ดูท่าทางเจ้าเป็นคนเงียบๆคงจะไม่มีเหมือนกันสินะ" พล่างไปพร้อมกับจับดอกไม้
"ใช่ขอรับ.................." 
เจ้าชายน้อยตัดดอกกุหลาบแดงดอกนึงให้กับ อสูรปลอมกาย "ข้ามอบให้เจ้า สัญญากับข้านะ ว่าเราจะเป็นเพื่อนกัน" 
อสูรรับมา เก็บใส่ในกระเป๋าเสื้อคลุม ทันใดนั้นเค้าก็ลืมสนิทว่า เค้ากำลังจะยึดอาณาจักร เพราะ มัวแต่มองหน้า อีกฝ่ายทีกำลังเดินเล่นในสวน ผิวงามดั่งหิมะบริสุทธิ์ ตาสีน้ำตาลที่ให้ความอบอุ่นแจ่มใส  รอยยิ้มราว แสงพระจันทร์ ในใจเค้าเอง : ข้ากำลังนึกอะไรอยู่ ทำมั้ยข้าไม่ฆ่าเค้าซะตรงนี้แล้วข้าจะได้อาณาจักรทั้งหมด 
เค้าจึงชักดาบออกมาเดินตรงไปหมายจะแทงใส่เจ้าชายน้อย แต่เจ้าชายน้อยเหลียวหน้ามามอง จากดาบที่ฟาดลง กลายเป็นฟาด ไปตัดดอกกุหลาบอีกดอกนึง ในใจเค้าเอง : ข้าทำไม่ลง ข้ารู้สึกแปลกๆ ข้าทำมันไม่ลง
"เจ้าจะฆ่าข้ารึไงกัน......" เลิกคิ้ว
"เปล่า.......ข้าแค่ตัดดอกกุหลาบ" ยืนให้แล้วรีบเดินออกไป 
แต่ทว่า..........................
อีกฝ่ายเดินไปกอดจากด้านหลัง "อยู่เป็นเพื่อนข้างสักพักเถอะนะ ........." 
"............." อ้อมกอดที่ได้รับทำให้อสูรหยุดนิ่ง กระชากมืออีกคน "เจ้ากำลังทำอะไร!"
"โอ๊ย! ปล่อยสิ ข้าก็แค่อยากจะระบายความทุกข์ถ้าเจ้าไม่ชอบ ข้าก็ขอโทษด้วย!" เจ้าชายน้อยเดินตัดหน้าผ่านไป 
ณ ห้องบรรทม  อสูรได้แอบเข้ามา  เพื่อหมายจะฆ่าให้สิ้น แต่.......................
มองหน้าอีกคนที่กำลังนอน อสูรกำมือแน่น หนักใจคิดแล้วคิดอีก ไม่วันนี้ไม่วันหน้า เราก็ต้องฆ่า จึงดึงมีดพกออกมา หมายจะแทงตรงหัวใจ แต่ทว่า มือนั้นสั่นจนทำให้เสียสมาธิ 
ผ่านไปหลายชั่วยาม เค้าพยายามอย่างหนักแต่กลับทำไม่ได้ จึงทำให้เค้าเผลอหลับไป  อีกฝ่าย ตื่นขึ้นมา ตกใจ แต่ทว่า เค้าจะเอะอะเสียงดังไม่ได้ จึงจ้องมองใบหน้าอสูรโฉมงาม จากนั้น วางฝ่ามือลูบแก้มอีกคนเบาๆ ทำให้อีกคนสะดุ้งตื่น ! O O "เจ้าทำอะไร ! "
"ข้าแค่ สงสัยเจ้ามาอยู่ในห้องข้าได้ยังไง" 
"เออ............"
"เจ้าแอบเข้ามา ทำการอะไร......." หรี่ตามอง
"ข้าแค่.........." ตอบไม่ถูก 
^^ " ไม่เป็นไรข้าอนุญาต เพราะเจ้าเป็นเพื่อนข้า" 
O O??.......................................
ดึงมืออีกคนลากออกไป 
"ไปขี่ม้ากัน!" 
"เดี๋ยวสิ !" 
หลังจากไปขี่ม้ากันเสร็จกลับมา อสูรก็เพิ่งคิดได้ว่า กลุ่มตนจะมาบุกยึดที่นี่ในอีกสองวัน จึงคิดหนักว่าจะทำยังไง 
"เจ้าเป็นอะไร...." จ้องตาใส
"...อะเออ เปล่า...."
ดันหัวอีกคนซบไหล่ ลูบหัวเบาๆ "หน้าเจ้าไม่ได้บอกแบบนั้นเลยนะ" 
0.0........... อสูรรีบเขยิบออกห่าง
"เจ้าเป็นอะไร .........."
"เปล่าข้าว่าท่านไม่ควรใกล้ข้ามากกว่านี้......................" 
"เจ้าไม่ชอบข้าสินะ ก็ได้" ลุกออกไปด้วยอาการน้อยใจ 
"ไม่ใช่แบบนั้น.............." จะเอื้อมมือไปจับอีกคนแต่ กลับคิดว่าเราควรห้ามใจ ไม่ให้ปล่อยใจไปมากกว่านี้ 
ผ่านไปจนกระทั่งวันกลุ่มอสูรจะมาบุกยึด~~~~~~~~~~
อสูรฟูมะได้กลื่นกลุ่มตัวเองก็รู้ทันทีว่าพวกของเค้ากำลังมาแล้ว  แต่ทว่าเจ้าชายน้อยกำลังหลับใหลอยู่ 
จึงอุ้ม ออกไป ไว้ในป่าลึก ขณะไปนั้นเอง ทำให้ อีกฝ่ายตื่น 
"เจ้าจะพาข้าไปไหน ปล่อยนะ!"
"ไปที่ปลอดภัย" 
"ข้าไม่เข้าใจเกิดอะไรขึ้น!" ทุบอกอีกฝ่าย แต่อสูรไม่สนใจเพียงแค่ต้องการให้อีกฝ่ายปลอดภัยเค้ารู้แค่นี้ จนถึงในถ้ำ 
"เจ้าพามาที่นี่ทำมั้ย" มะกี้เจ้าขี่อะไรมาที่นี่ไกลมากๆนะ 
"ข้าเหาะมา................"
"อะไรนะ เจ้าเป็นมนุษย์รึเปล่า!" มอง
"ข้าเป็นอสูร........"
"ฮ่าๆ ตลกหน่าไม่จริงหรอก "
ก้มหน้าลง "จริงๆ......."
"หน้าตาแบบเจ้า และนิสัยแบบนี้เนี่ยนะ" 
"ใช่!" ใช้พลังผลักอีกคนติดผนังถ้ำ 
"อึก....."
"ข้าขอโทษ........." ก้มหน้า เสกโซ่คล้องข้อเท้าไว้ 
"เจ้า ฮึก! ทำมั้ยเจ้าทำแบบนี้ ! ทำมั้ยเจ้าต้องจับเรา เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ!"
"ข้าปลอมกายมา .........และข้าเป็นอสูรจริงๆ" (_ _)
"ข้าไม่้เชื่อ!" **ดิ้น**
"ข้ากำลังยึดอาณาจักรเจ้า ชัดรึยัง!"
"ไม่นะ..........." ทรุดลง 
"จริงๆ.............."
"เจ้ามันชั่วช้า เจ้ามันไร้ความคิด เจ้ามันปีศาจ! ฮึกๆ........" 
"เพราะข้าเป็นอสูรไงเจ้าเข้าใจมั้ย!" ตะคอก 
"..............." 
อสูรเดินมา่ จับใบหน้าอีกคน "แต่ข้าก็อยากให้เจ้าอยู่ที่นี่ี.." เพราะมือไม่ได้ถูกล่ามเจ้าชายน้อยจึง ฟาดฝ่ามือลงใบหน้าอีกคน "ข้ายอมตายที่นั่นดีกว่าอยู่ที่นี่!" 
"........." เสกโซ่ ล่ามมือไว้
"ปล่อยนะ!..........." 
"เจ้าจะตายไม่ได้...........จงมีชีวิตอยู่" 
"ทำมั้ยเจ้าหักหลังข้า.................เจ้ามันเลว......ฮือ........ข้าอุตส่าห์ให้ใจเจ้าไปแล้ว" *ทรุดลง*
"ข้าต้องไปแล้ว........." เดินออกไป 
"กลับมานะไอ่ปีศาจมาฆ่าข้า!" **ดิ้น**
หลังจากตียึดอาณาจักรได้แล้ว กลุ่มอสูรตกลงจะตามฆ่าเจ้าชายน้อยทำให้อสูรฟูมะ รีบหนีออกมาจากกลุ่ม 
ตรงไปที่ถ้ำทันที 
"มาริอุส!"
อีกฝ่ายหมดแรง "เจ้ามาทำมั้ย ไอ่ปีศาจ...."
"หนีกัน!"
"เหตุผลล่ะ........."
"เจ้าจะตายไม่ได้!"
"ข้าสมควรแล้วข้าดูแลอาณาจักรไม่ได้..............." 
เสกโซ่ตรวนออก 
"เจ้าทำแบบนี้ทำมั้ย......." มองอีกคน 
อสูรโอบกอดร่างบางไว้ "ข้าไม่รู้....................แต่เจ้าต้องไปเดี๋ยวนี้"
"หึๆ ......เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวข้าก็ฆ่าเจ้าหรอก" 
"ข้าฆ่าได้ แต่เจ้าต้องอยู่นะ........." 
".................."
"พวกอสูรมาแล้ว ข้าได้กลิ่น"
"เจ้าก็ใช่ไม่ใช่รึไง...."
"ใช่แต่...............รีบไปเถอะ"
อีกฝ่ายกอดกลับ "ข้าไม่มีแรงแล้ว.............."
"ไม่นะ เร็วๆสิ!" เขย่าตัวอีกคน
"......" ^^
"ข้า ......................มีไรจะบอก ..........."
"อะไร............."
"ข้ารักเจ้านะ" 
"................." 0///0
"เจ้าต้องปลอดภัย" 
".............เจ้าพูดจริงหรอ แต่ข้าไม่มีแรงแล้ว"
ผ่านได้ไม่นานพวกอสูรมาถึงถ้ำค้นถ้ำแต่อสูรฟูมะกับเจ้าชายน้อยหลบอยู่ใต้โขดหินใหญ่ 
"ไม่ต้องกลัวนะ..................." กอดอีกฝ่าย
อีกคนกอดแน่นซบลงบนแผงอกกว้าง
"ลองดูต้องโขดหินนั่น!" ฝ่ายอสูรกำลังตรงมาทางนี้
"แย่แล้ว................" เจ้าชายเอ่ยเบาๆ
"หลับตาสิ........." ^^
"แต่ว่า............." 
จ้องตา เจ้าชายน้อย 
จ้าชายน้อยค่อยๆหลับตาลง U U
อสูรฟูมะค่อยๆโน้มใบหน้าของค้าทาบริมฝีปากลงเบาๆ
0//0 
ผละเบาๆ "ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเราจะอยู่ด้วยกันนะ" 
"เจอแล้ว! เจ้ากบฎ เผ่าพันธุ์เหรอมาช่วย!" 
"ไม่รู้สิ " กอดเจ้าชายน้อยแน่น
"ไปตายซะ!" พลังไฟจู่โจม แต่ทว่าฟูมะพลังเยอะจึงทำให้ไฟไม่สามารถทำไรเค้าได้ 
เค้าจึงเหาะออกไปจากถ้ำ
"กลับมาเดี๋ยวนี้ไอ่ทรยศ!" 
ลอยไปไกลแสนไกล~~~~~~
"เราจะไปไหนกันเหรอ ..." 0.0
"ไม่รู้สิ หาที่ปลอดภัยให้เจ้ากับลูกของเราอยู่......." ^^
"ลูก จะบ้าเหรอข้าเป็นผู้ ชายนะ!" -///-
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ย้ายไปอยู่ที่ไกลแสนไกลโพ้นจนใครก็หาไม่เจอ 
~~~~~~~~~~~จบบริบูรณ์~~~~~~~~~~~~~~~~~