Play Girl รักหมดใจยัยจอมซ่า

เรื่องมันเริ่มตอนที่ว่า...


เจมิกา เจมิกา เจมิกา เจมิกา เย้!! ติดแล้วๆๆ เฮ้อ!! นี่เราสอบติดชื่อเกือบสุดท้ายเลยหรอเลยหรอเนี่ย เอาเถอะก็ยังดีที่ไม่ได้อยู่ชื่อสุดท้าย

ห๊าาาา!! นี่เราติดเกือบคนสุดท้ายเลยหรอนี่ โอ๊ย!!! หูจะแตกอยู่แล้ว เบาๆหน่อยไม่ได้รึไง                                                              

พี่คิก็รู้อยู่แล้วว่ามิเรียนไม่ดี ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลยนี่ นี่พี่ทาคิยังไม่ชินกับผลสอบของชั้นอีกเหรอเนี่ย เฮ้อ!! น้องล่ะกลุ้ม

อ้อ!! ลืมแนะนำตัวไปค่ะ ฉันชื่อ เจมิกา' หรือ เจมิ' ส่วน ทาคิระ หรือ ทาคิ คือชื่อของพี่ชายฉันค่ะ ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น แม่ของฉันเป็นคนไทย ส่วนพ่อเป็นคนญี่ปุ่น ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ถูกเลี้ยงดูมาโดยพ่อเพียงลำพัง เพราะแม่ของฉันเสียตั้งแต่เกิด ฉันจึงจะมีนิสัยออกไปทางผู้ชายซะหน่อย จนทุกคนมองว่าฉันเป็นเพลย์บอย (เกิร์ล) ซะหมด และด้วยที่ว่าพ่อของฉันเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟีย พ่อของฉันจึงสอนให้เรียนรู้ศิลปะการป้องกันตัวทุกประเภท เพราะเหตุนี้เองทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้ามารังแกฉันซักเท่าไหร่ แต่ถึงยังนั้นพี่คิก็ยังเป็นพวกหวงน้องสาวเกินเหตุอยู่วันยังค่ำ พี่ทาคิถูกฝึกให้เรียนรู้ศิลปะการป้องกันตัวมาเหมือนๆกับฉัน (แต่เก่งกว่า อิๆ) ต่างแต่เด็กๆ ถ้ามีใครมาจีบหรือรังแกฉัน คนๆนั้นมันต้องโดนลูกเตะพิฆาตจากพี่คิ บางคนถึงกับต้องไปนอนหยอดน้ำเกลือ 3 วัน 3 คืน โฮๆ ทำไมพระเจ้าถึงโหดร้ายกับลูกเสียจริง จะมีคนมาจีบทั้งทีก็ต้องโดนขัดขวาง (ด้วยแข้ง) จากพี่ทาคิ ถึงพี่ทาคิจะออกแนวโหดๆแต่ก็เรียนเก่งมาก ถึงขั้นปรมาจารย์ (เว่อร์ไป) ซึ่งต่างกับฉันโดยสิ้นเชิง

... พี่ทาคิไม่ตอบ แต่กลับแสดงสีหน้าเอือมระอาเล็กน้อย

โธ่!! พี่คิ มิขอโทษ... น้า... คราวหลังมิจะตั้งใจกว่านี้ นะๆๆ ฉันขอโทษขอโพยยกใหญ่

เฮ้อ!! ก็เรานี่น้า พี่ทาคิถอนหายใจแล้วเอามือลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู

                และแล้ววันเปิดเทอมก็มาถึง

เจมิ!! ทางนี้!! เสียงของคนคุ้นหน้าเรียกชื่อฉัน

อ๊าย!! เจอกันอีกแล้วมะเหมี่ยว ฉันวิ่งเข้าไปกอดมะเหมี่ยวด้วยความดีใจ

                มะเหมี่ยว เพื่อนสนิทอันดับหนึ่งของชั้น เธอเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง จะถือว่าสวยเลยก็ได้ ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลแดงยาวประบ่า ผิวขาวเนียนลับกับปากสีแดงสด ตาสีน้ำตาลอ่อนออกเหลือง น่ารักอะไรอย่างนี้เนี่ย

เหมี่ยว แพงมายังอ่ะ ฉันถาม

มาแล้ว รออยู่ที่ม้าหินด้านนู้น แพงทำหน้าพยักเพยิดไปทางที่มีโต๊ะม้าหินตั้งอยู่หลายกลุ่ม

งั้นเราไปหาแพงกัน พูดยังไม่ทันจบ ยัยเหมี่ยวก็ลากฉันมาทางที่แพงนั่งอยู่

หวัดดีจ้ะ มิ แพงทักฉัน

หวัดดีจ้า แพง ฉันตอบรับ

                เราสามคนอยู่คณะศิลปศาสตร์ ปี 1 ลงวิชาเดียวกันหมด จะไปไหนก็เลยไปด้วยกันเป็นส่วนใหญ่

แพง เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของฉัน แพงน่ารัก อ่อนโยน นิสัยดี เรียนก็เก่ง ตอนมัธยมแพงเป็นถึงดาวของโรงเรียน และยังได้เป็นประธานนักเรียนอีกด้วย แพงมีคนมาจีบมากมายแต่ก็ไม่สนใจใครซักคน แพงผิวขาว ผมสีดำยาวสนิทที่มัดรวบเอาไว้ปล่อยปอยผมลงมาเล็กน้อย ทำให้เธอดูน่ารัก เรียบร้อย ตาของเธอมีสีดำ ปากเล็กสีส้มอมชมพู โหย น่ารักมากมาย

เราคุยกันไปพักใหญ่ออดก็ดังขึ้น

เราไปเรียนกันเถอะ แพงทักเป็นคนแรก ฉันกับเหมี่ยวไม่ตอบอะไรได้แต่เก็บข้าวของแล้วขึ้นไปยังห้องเรียน

อาจารย์ยังไม่เข้าเลย ไปหาที่นั่งกันเถอะ เหมี่ยวเสนอ ฉันกับแพงพยักหน้า

ด้านหลังห้องมีโต๊ะห้าตัวเรียงติดกัน ด้านในมีคนนั่งอยู่แล้วสองคน

ตรงนี้มีคนนั่งไหมคะ ฉันเดินเข้าไปถาม

ผู้หญิงผิวคล้ำผมซอยสไลด์ทรงรากไทรยิ้มนิดๆแล้วส่ายหัว

งั้นนั่งตรงนี้เลยนะ ฉันหันไปถามเพื่อนๆ

อืม นั่งตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน เหมี่ยวพูด

ฉันจึงเดินเข้าไปคนแรก ตามด้วยเหมี่ยวและแพง

นั่งเรียนมาได้ซักพักผู้หญิงผิวคล้ำที่นั่งข้างๆทักขึ้นว่า

เราชื่อเมเปิ้ลนะ ส่วนนี่หลินเพื่อนเรา เมเปิ้ลชี้ไปทางผู้หญิงผมยาว (มาก) ตรง ไฮไลค์ที่ทองน้อยที่นั่งยิ้มน้อยๆ

ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ เราชื่อเจมิ ส่วนนี่มะเหมี่ยวกับแพงเพื่อนเรา ฉันชี้ไปทางมะเหมี่ยวกับแพง

ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ม่าเหมี่ยวกับแพงตอบพร้อมกัน

                เมเปิ้ล เธอเป็นผู้หญิงผิวออกคล้ำๆ เพราะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ ผมสีน้ำตาลทองซอยสไลด์ทรงรากไทร เรียวปากสีส้มบางทำให้เธอดูโดดเด่น ดวงตาสีน้ำตาลประกาย

                หลิน ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ผิวขาว ผมดำยาว ไฮไลค์สีทอง ปากแดงดวงตาสีชา เธอเป็นนักยิมนาสติกของโรงเรียน

                ฉันแทบกระโดดเมื่อเสียงสวรรค์ดังขึ้น ออดพักกลางวันนั่นเอง หิวจนตาลายแล้วในที่สุดก็ได้พัก เย้ๆๆ ข้าวจ๋า หมูจ๋า ไก่จ๋า เจมิมาแล้ว...

ไปกินข้าวด้วยกันไหม เมเปิ้ล หลิน มะเหมี่ยวเอ่ยชวน

ไปสิจ๊ะ หลินกับเปิ้ลยังไม่ค่อยมีเพื่อนเลย หลินพูดขึ้นแล้วยิ้มอย่างน่ารัก

                พวกเราเดินไปกินข้าวด้วยกันระหว่างทางก็พูดคุยทำความรู้จักกันเล็กน้อย ก่อนจะถึงร้ายขายอาหารตามสั่งที่พวกเราตกลงกันว่าจะกินที่นี่ แล้วก็...

อุ๊บส์...โอ้ย!! ร้อนนน ฉันเดินชนเข้ากับชายร่างสูงอย่างจัง ข้าวกะเพราหมูกรอบในมือเขาหกมาเต็มๆแขนฉันเลย ฮือ

นี่นายเดินดีๆหน่อยสิ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขา โหย หล่อเป็นบ้าเลยอ้ะ

นี่ยัยซุ่มซ่าม เธอเดินไม่ดีเองนะ ฉันขอถอนคำพูดเมื่อกี้ได้มะ นิสัยแย่เป็นบ้าเลย

นี่นายว่าใครซุ่มซ่ามหะ ฉันมองหน้าเขาอย่างหาเรื่อง

แล้วเธอเห็นหมาตัวไหนยืนอยู่ตรงหน้าฉันมั๊ยล่ะ ดูมั๊น ดูมัน ดูมันด่าฉัน

ปึก!

ฉันไม่พูดอะไรสวนหมัดเข้าไปอย่างจัง ดูมันด่า เจมิยอมไม่ได้ ดูสิ เอามือกุมตาเลย ท่าทางจะเจ็บ

นี่เธอ เขาทำท่าโอดโอย

ทำไมspan lang="AF" style="font-size: 14pt; color: black; font-family: 'Cordia New'; mso-ansi-language: AF"> ฉันยิ้มอย่างมีชัย

ฝากไว้ก่อนเถอะ เขาพูดแล้วเดินไป

อย่าลืมมาเอาคืนนะ...ฉันตะโกนไล่หลัง

นี่มิ ยังเหมือนเดิมเลยนะเธอเนี่ย มะเหมี่ยวแซวฉัน

แพง เมเปิ้ล และหลิน มองฉันด้วยสายตาตะลึง โอ้ว จ้าวจอร์ช อะไรกันนี่ มันมหัศจรรย์พิลึกโลก (เว่อร์ไป ผู้แต่ง)

เราไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้วง่ะ หลินพูดแบบน่ารัก

งั้นไปกัน ฉันตอบ