เขย่ากล่องรัก~ควักหัวใจนายจอมเหวี่ยง!!

บทนำ

 

           กระดาษขนาดเอสี่หนึ่งแผ่นวางอยู่บนโต๊ะ ผมค้นแสต็ปเปิ้ลในลิ้นชักออกมา ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นแล้วเดินออกไปจากห้องชมรม  ชมรมฟรีเซอฟซึ่งมีสมาชิกทั้งหมดยี่สิบเอ็ดคน ชมรมของเราไม่มีนโยบายรับสมาชิกเพิ่ม เนื่องจากน้ำมันแพง เศรษฐ์กิจย่ำแย่ ที่จริงแล้ว ผมว่ามันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน แต่เพราะมันเป็นคำที่หลุดมาจากไอ้โอ (ประธานชมรม) จึงไม่มีใครกล้าคัดค้านซักคน รวมทั้งตัวผมด้วย...

           ผมถือแผ่นประกาศจากทางชมรม มันเป็นกิจกรรมที่ทางสมาชิกเห็นว่าควรจัดขึ้น ซึ่งคนที่มีหน้าที่แปะกระดาษแผ่นนี้ที่บอร์ดหน้าห้องก็คือผม เพราะทุกคนกลับกันหมดแล้ว

           ฟิ้ว~

          ลมมรณะพัดกระดาษนั่นปลิวว่อนหลุดมือผมไป  ผมเอื้อมมือหมายจะคว้ากระดาษนั่นไว้ แต่ก็ไม่ถึง... มันปลิวตกลงไปข้างล่าง หน้าอาคารที่ผมกำลังยืนอยู่

         ให้ตายเถอะ! ผมต้องเดินลงไปเก็บเจ้ากระดาษนั่นข้างล่างแล้วต้องวกกลับขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

         ผมเดินลวงกระเป๋ากางเกงพร้อมก้าวลงขั้นบันไดทีละขั้นอย่างใจเย็นสุดๆ

         เฮ้อ~ แล้วป่านนี้ไอ้กระดาษนรกนั่นจะไปถึงไหนแล้วเนี่ย

         ที่หน้าอาคาร ผมเจอผู้หญิงผมสีดำสนิท ปลายผมหยิกม้วนเป็นลอนยาวถึงกลางหลัง เธอใส่ชุดนักเรียนของ S school ชายเสื้อปล่อยหลุดหลุ่ย สะพายกระเป๋าข้างสีดำ เท้านั้นสวมด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาวเธอยืนหันหลังให้ผม และที่สำคัญในมือของเธอคือแผ่นประกาศที่ผมกำลังตามหา!

         คิดว่าพวกผู้หญิงไม่มีปัญหาแฟนรึไง!

         ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปหาเธอแทบทันที ยัยนั่นว่าไงนะ!!

         ฮึ พวกนาย..ก็ดีแต่เก๊กหน้าหล่อไปวันๆ ไม่เห็นจะสร้างประโยชน์ให้สังคมเลยซักนิด... พวกขยะโลก!

         มะ..เมื่อกี้ ผมได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย ยังมีคนที่ไม่ชอบฟรีเซอฟแฝงตัวอยู่ในโรงเรียนนี้ด้วยเรอะ!!

         ไร้สาระ

         พูดจบ ยัยนั่นก็ขย้ำกระดาษเป็นก้อน ก่อนจะขวางมันทิ้งมันลอยละล่องมาตกตรงปลายเท้าของผม ที่ยืนมองเธอทางด้านหลังโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว แล้วเธอจะเดินเชิดๆออกไปจากตรงนั้น

        เฮ้ย! ยัยบ้านี่!

        ผมกัดฟันกรอด กำมือแน่น มองไปยังร่างบางที่เคลื่อนตัวออกไปจากหน้าอาคารอย่างแค้นสุดๆ ก่อนจะหยิบไอ้กระดาษนั่นขึ้นมาแล้วคี่มันออก

       ชมรมฟรีเซอฟ!

       ให้ตายเถอะ! ยัยบ้านั่นทำกระดาษยับไม่เป็นรูป มันมีแค่แผ่นเดียวนะ!! ไม่ได้บันทึกไว้ด้วย!! ผมยืนกุมขมับอย่างกลุ้มจัด

       โธ่โว้ยยย!!

       ผมขว้างกระนั่นทิ้ง ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะขวางใส่หน้ายัยนั่นล่ะ!!  โอ๊ย!! นี่ผมต้องกลับไปพิมพ์ใหม่อีกแล้วเรอะ!!  ยัยบ้าเอ๊ย!! ผมต้องสั่งสอนยัยนั่นให้รู้สำนึก!!!

      จำไว้!!! เราได้เจอกันแน่!!!