กาลเวลาแห่งความเศร้า...

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณมี"พี่" หรือว่า "น้อง"บ้างไหม?

ถ้ามี... คุณรักเขามากแค่ไหน?

คุณสามารถตายแทนเขาได้หรือเปล่า?

ถ้ายังไม่รู้คุณลองอ่านนิยายเรื่องนี้ดู

มันจะสะท้อนถึงความรักระหว่างพี่และน้อง

ตัวผู้เขียน(ผม) มีพี่ชายแท้ๆอยู่คนนึง

แน่นอนผมรักเขามาก เพราะเป็นพี่ชายเพียงคนเดียว

และผมก็เชื่ออยู่เสมอว่าเขาก็รักผมมากเช่นเดียวกัน

เพราะว่าผมกับเขานั้นเป็น "พี่น้อง" กันยังไงล่ะ... ^^

เนื้อเรื่อง

ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่สวยงาม มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งอายุราวๆ 18 ปี ผมสีดำสนิททรงกระเซอะกระเซิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน นัยน์ตาสีดำ คิ้วเข้ม ใบหน้าขาวเนียน จัดได้ว่าหน้าตาดีพอสมควร มีผิวขาว สูงราวๆ 175 ซม.



ยืนอยู่หน้าป้ายหลุมศพหลุมนึง ในตอนนี้นัยน์ตาของเขาเริ่มมีน้ำตาคลอ  น้ำตาของเขาค่อยๆไหลรินอย่างช้า เขาคุกเข่าลง กับวางช่อดอกกุหลาบสีขาวที่สวยสดงดงามบนหลุมศพนั้น

"พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษนะไวท์ พี่ไม่อาจปกป้องน้องได้ น้องรักของพี่..."

น้ำตาของเด็กหนุ่มเริ่มไหลมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ตาของเขาแดงไปหมดแล้ว และเขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง เด็กหนุ่มปล่อยโฮลั่นเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกที่แสนโศกเศร้าทั้งหมดออกมา

"ถ้าหากพี่อยู่เคียงข้างน้องในวันนั้น น้องคงไม่ต้องมาตายแบบนี้หรอก... โธ่เว้ย!!!"

3 วันก่อนหน้านี้....

"พี่รันครับตื่นได้แล้ว... พี่รันครับๆ เช้าแล้วน้า!"

เด็กหนุ่มอายุราว 15 ปี ผมสีน้ำเงินเข้ม นัยน์ตาสีฟ้า คิ้วเข้ม ใบหน้าเนียนใส แต่ออกหวานนิดๆ ผิวขาว สูงราวๆ 170 ซม. พยายามปลุกผู้เป็นพี่ชายที่แสนจะขี้เซาให้ตื่นจากความฝันสักที

"เดียวซิไวท์... ขออีกสัก 5 นาทีน่า..."

รันยังคงงัวเงียอยู่ แต่เขาก็ต้องตื่นขึ้นทันทีเมื่อผู้เป็นน้องดึงหมอนออกจากหัวของเขา

"เฮ้ย!!! ทำอะไรเนี่ย!?"

"ก็พี่และ! ดูมั่งซิครับกี่โมงกี่ยามแล้ว เดียวก็ได้สายกันพอดี!"

"หืม..? จ๊ากกก!!! 7โมงครึ่ง ชิบหายแล้ว!!! ไวท์ทำไมไม่ปลุกพี่เร็วกว่านี้ล่ะ!?"

"โธ่... ผมปลุกพี่ตั้งแต่7โมงแล้วครับ เอานี่หนมปัง"

ไวท์หยิบขนมปังให้พี่ชาย 3 แผ่น พร้อมกับหยิบกระเป๋าส่งยื่นให้

"ไปกันเถอะไวท์! เดียวจะซวย!"

"ครับๆ..."

รันและไวท์รีบวิ่งจากบ้านของพวกเขาทันที เพื่อไปให้ทันก่อนเสียงออดเข้าห้องเรียน

บ้านของพวกเขานั้นไม่มีใครอยู่อีกแล้วเหลือเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น เนื่องด้วยอุบัติเหตุที่พรากชีวิตพ่อและแม่ของเขาไปเมื่อ 2 ปีก่อน

ทั้งคู่จึงจำเป็นต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังสองพี่น้อง แต่โชคยังดีที่พ่อแม่ของเขามีมรดกพอที่จะส่งให้พวกเขาได้เรียนต่อจนถึงระดับปริญญาโทได้เลยทีเดียว

"เฮ้อ... เกือบสายแน่ะ ฟู่..."

รันหอบแฮ่กๆ หลังจากที่รีบวิ่งด้วยความเร็วสูงตรงดิ่งมาที่โรงเรียนทันที

"เหอะ... แกนี่ น้องก็ปลุกเร็วดันตื่นสายซะงั้นอะ?"

"โธ่! ก็คนมันง่วงนิหว่า ทีแกเมื่อก่อนยังสายบ่อยๆเลย ใช่ไหมล่ะ? ว่าไงไอ้โก"

รันหันไปทำหน้ากวนๆใส่โกเพื่อนสนิทของเขา ผมของโกนั้นมีสีแดงเข้ม นัยน์ตาสีดำ ผิวคล้ำเล็กน้อย สูงประมาณ 172 ซม.

"เหอะ... ช่างฉันเถอะ"

ครืด...

ทั้งสองจำต้องหยุดเถียงกัน เพราะว่าตอนนี้คุณครูได้เข้ามาสอนเรียบร้อยแล้ว

หลังเลิกเรียน

"เฮ้ย... รัน วันเสาร์พรุ่งนี้ว่างไหม? ไปเที่ยวกันเหอะ"

"วันพรุ่งนี้เหรอ... อ๊ะ อาจจะไม่ได้ว่ะ พรุ่งนี้วันเกิดน้องฉันอะ"

"โธ่... ไรว่ะ เอาน่าไม่เป็นไรหรอก"

"ไม่ได้เว้ย!!! ฉันอยู่กันสองพี่น้อง แถมฉันไม่อยากปล่อยน้องให้อยู่คนเดียวด้วย"

"ทำไม? จะมีคนมาข่มขื่นรึไง น้องแกถึงจะหน้าหวานยังไง แต่ฉันคิดว่าคงไม่มีคนคิดจะข่มขื่นหรอกเว้ย!"

"โห...ไอ้นี่! เอาไปกินหนึ่งดอกไป!"

รันถีบใส่โก โกเอียงตัวหลบ ทำให้รันนั้นล้มลงไป แต่ทั้งคู่ก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ระหว่างทางกลับบ้านรันขอแยกกับโกเพราะว่าจะไปดูของขวัญให้กับน้องชายของเขา

"อืม... น้องเรามันชอบอะไรหว่า?"

รันเดินไปบ่นพึมพำไปขณะที่กำลังกวาดสายตาดูของในห้างสรรพสินค้า เพื่อจะมอบให้ไวท์ในวันเกิดพรุ่งนี้ รันยังคงเดินดูของเรื่อยๆ เพราะยังไงเขาก็ยังไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี

(เอ... น้องเราวันๆมันมัวแต่จัดสวนดอกไม้ในบ้าน สงสัยจะชอบดอกไม้แหะ~)

และแล้วรันก็ไปสะดุดตากับดอกกุหลาบสีขาวสดใส ในร้านดอกไม้ร้านหนึ่งเข้าให้ รันจึงรีบเดินตรงเข้าไปในร้าน พร้อมสอบถามพนักงาน

"พี่ครับ ดอกกุหลาบขาวนี้ ถ้าผมจะสั่งเป็นช่อเพื่อใช้ในวันพรุ่งนี้จะทำได้ไหมครับ?"

"ได้ค่ะน้อง แล้วจะเอาเป็นช่อห่อด้วยกระดาษแบบไหนเหรอค่ะ?"

"เอา16 ดอกน่ะครับ พอดีวันเกิดครบ 16 ปีของเขาพอดี แล้วก็ขอหอด้วยกระดาษใส มีลายหัวใจสีชมพูด้วยครับ"

"ได้ค่ะ จ่ายเงินที่เคาเตอร์แล้วพรุ่งนี้น้องมารับได้เลยนะค่ะ"

"ขอบคุณครับ"

หลังจากเลือกของขวัญให้ไวท์ได้แล้ว รันก็เดินตรงกลับบ้านทันที

"อะ... กลับมาแล้วเหรอครับพี่ ^^ "

ผู้เป็นน้องต้อนรับพี่ที่กลับมาบ้านด้วยรอยยิ้ม

"ผมทำกับข้าวไว้แล้วพี่ไปทานได้เลยครับ"

"ขอบใจนะ ไวท์"

รันเดินไปที่โต๊ะอาหาร เขามองอาหารแต่ละจานที่ท่าทางดูน่าอร่อยทั้งนั้น และเริ่มลงมือกินโดยไม่รอช้า

"ฝีมือทำอาหารของนายนี่ไม่แพ้แม่เลยนะไวท์"

"แหะๆ ก็เมื่อก่อนผมชอบให้แม่สอนนิครับ ^^ "

รันเอ่ยชมน้องชายผู้ซึ่งเป็นพ่อครัวให้เขามาตลอด 2 ปีที่ผ่านมา ในตอนที่พ่อแม่เพิ่งเสียนั้น เขารู้สึกเหมือนต้องรับภาระที่หนักอึ้งเพียงคนเดียว

แต่เขาคิดว่าเขาคงคิดผิด เพราะอาจจะเป็นน้องชายของเขาเองต่างหากที่ต้องรับภาระมากกว่าผู้เป็นพี่อย่างเขาซึ่งทำอะไรไม่ค่อยเป็นสักเท่าไร

"ขอบใจในเรื่องที่ผ่านๆมานะ ไวท์"

"แหม...พี่ พูดอะไรอย่างนั้น พี่ก็ช่วยผมมาเยอะเหมือนกันและ ^^ "

"อืม... เข้านอนได้แล้วล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว"

"อ่ะครับ ^^ "

รันเดินตรงเข้าห้องนอน ส่วนไวท์ยังคงเก็บจานเพื่อเอาไปล้าง

"เฮ้อ... ทำไมพี่อย่างเราถึงไม่ได้เรื่องแบบนี้นะ สงสัยพรุ่งนี้ต้องทำให้ประทับใจสักหน่อยแล้วล่ะมั่ง~"

รันพูดบ่นกับความไม่ได้ความของตัวเองที่ทำอะไรก็ไม่เป็น เขายังคงคิดอยู่ทุกวันว่าตัวเขานั้นทำหน้าที่เป็นพี่ชายได้ดีพอแล้วเหรอ? แม้ว่าคำถามนี้จะอยู่ในใจตลอดเวลา แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำอะไรให้ไวท์ผู้เป็นน้องนั้นมีความสุขได้สักเท่าไรเลย...

เช้าวันรุ่งขึ้น

"พี่ไปก่อนนะไวท์ เดียวตอนเย็นจะกลับมา!"

"ครับพี่! โชคดีนะครับ ^^ "

รันเดินออกจากบ้านแต่เช้า เพราะเขากะจะไปดูเค้กสำหรับวันเกิดของไวท์ด้วย และอุปกรณ์พวกเทียนกับของตกแต่งเล็กน้อย เพื่อใช้ในงานปาร์ตี้เล็กๆสำหรับเขาและน้องเพียงสองคน

ตลอดทั้งวันรันอยู่แต่ในห้างสรรพสินค้าเพื่อหาเค้กที่ดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้แก่น้องชายที่น่ารักของเขา และพยายามซื้อของตกแต่งที่ดูสวยงามน่ารัก และแน่นอนที่ขาดไม่ได้คือของขวัญวันเกิด ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ช่อหนึ่งที่เขาได้สั่งไว้เมื่อเย็นวานนี้

"อ้าว... เวรกรรม 1 ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ไม่ได้การละเดินเพลินไปหน่อย - -" "

รันจึงรีบออกจากห้างสรรพสินค้า และตรงไปยังบ้านของเขา

แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปในบ้าน  เขาก็ต้องตกใจกับสภาพที่เกิดขึ้น ข้าวของกระจัดกระจายเหมือนกับถูกกลุ่มคนมารื้อ กระจกหลายบานแตกกระจาย สิ่งของต่างๆเละเทะไม่มีชิ้นดี 



(แล้วไวท์ล่ะ!?) ความคิดนี้ผุดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสภาพบ้านของเขา รันรีบวิ่งไปยังห้องนั่งเล่น

"ไวท์!!!"

ในตอนนี้เขาพบน้องชายของเขาแล้ว ไวท์นอนจมอยู่บนกองเลือด รันรีบวิ่งเข้าไปเพื่อพยุงน้องชาย ไวท์เงยหน้าขึ้นมาหาพี่ชายของเขา ขณะที่เลือดของเขายังไหลต่อไป...

"พี่รัน... ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ ^^ "

ไวท์ยังคงฝืนยิ้ม เพราะเขารู้ว่าที่พี่ชายไม่อยู่บ้านวันนี้ เพื่อไปหาซื้อเค้กและของขวัญให้แก่เขา

"พี่จะรีบตามรถพยาบาลนะ!!!"

มั๊บ...

ไวท์จับแขนเสื้อของรันไว้ ขณะที่ไวท์นั้นเริ่มหายใจติดๆขัดๆเนื่องจากอาการเสียเลือดไปมาก

"พี่รัน... โจรมันบุกเข้ามาแต่ไม่ต้องกลัวนะครับ สมุดบัญชีธนาคารยังอยู่นี่..."

รันได้แต่จ้องมองน้องชายทั้งน้ำตา แม้ว่าไวท์จะโดนพวกโจรทำร้ายเท่าไร แต่เขาก็ยังนึกถึงอนาคตพี่ชายเสมอ

"พี่เอาเงินนี้ไปเรียนต่อนะครับ... แล้วก็ทำงานหาเงินให้กิจการสูงๆนะครับ... ^^ "

ไวท์ยังคงพูดต่อไป เขาพยายามพูดทุกสิ่งที่เขาอยากจะพูด เพราะว่าเวลาของเขาคงเหลือน้อยเต็มที

"สุดท้าย... ขอบคุณสำหรับเค้กและของขวัญวันเกิดที่พี่ไปหาซื้อมานะครับ ผมดีใจมากเลย ผมรักพี่ที่สุดเลยครับ พี่รัน.... ^^ "

ไวท์พูดจบ ร่างของเขาก็แน่นิ่งไปทันที ในตอนนี้รันได้แต่กอดร่างของผู้เป็นน้องไว้แนบชิดกาย

"ถ้าหาก... อย่างน้อยเราอยู่ข้างน้องล่ะก็... เรื่องเลวร้ายแปปนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น... ไวท์...!!!!!!!!!!!"

รันตะโกนอย่างสุดเสียง เขาแค้นตัวเขาเองที่ไปมัวแต่ซื้อของ ถ้าหากเขากลับมาเร็วกว่านี้เพื่อเตรียมงานวันเกิดกับน้องชาย อย่างน้อยเขาก็ยังพาน้องชายหนีหรือว่าปกป้องได้ แต่นี่เขาไม่สามารถทำอะไรเลย สุดท้าย... เขาก็ไม่สามารถทำหน้าที่พี่ชายที่ดีได้เลย เขาไม่สามารถจะทำมันได้เลย...

เช้าวันรุ่งขึ้น

ตำรวจมายังสถานที่เกิดเหตุ และสันนิษฐานว่าคนร้ายคงเป็นกลุ่มวัยรุ่นของแก๊งค์ แก๊งค์หนึ่งในเมือง เพราะช่วงนี้แก๊งค์นี้ได้ออกอาละวาดหนักรวมถึงการเข้าไปขโมยของด้วย ตำรวจสอบปากคำรัน แต่ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออก



เพราะตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เขาได้เสียพ่อและแม่ไปเมื่อสองปีก่อน เหลือเพียงแต่น้องชายเพียงคนเดียว แต่ว่าตอนนี้... แม้แต่น้องชาย เขาก็สูญเสียไปแล้ว... แล้วเขาจะอยู่ไปทำไมกัน...?

รันขออนุญาตบาทหลวงให้นำศพของไวท์ไปไว้ที่ทุ่งดอกไม้ ที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดและหลากหลายสีสัน เพราะเขารู้ว่าไวท์นั้นชอบดอกไม้มาก อย่างน้อยเขาก็ขอให้น้องเขาได้หลับอยู่ท่ามกลางเหล่าดอกไม้ที่น้องเขาชื่นชอบ

กลับมา ณ ปัจจุบัน

รันยังคงนั่งคุกเข่าร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาของเขายังคงไหลรินไปเรื่อยๆ

"ไวท์... สมุดบัญชีที่น้องเก็บไว้ให้น่ะ พี่นำไปถอนเงินและนำเงินที่ได้ไปบริจาคยังสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าต่างๆแล้วนะ ^^ "

"เพราะว่าพี่ไม่สามารถที่จะอยู่คนเดียวได้หรอก... และพี่ก็ไม่อาจปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวได้... เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป ใช่ไหมล่ะไวท์ น้องรักของพี่..."

รันเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เขาหยิบปืนขึ้นมา และนำมันมาจ่อไปที่ข้างหัวของเขา

"พี่จะตามน้องไปเดียวนี้และ เพราะว่าเราจะไม่มีวันแยกจากกัน... ^^ "

ปัง!!!

เสียงลั่นไกปืนดังขึ้น กระสุนพุ่งผ่านทะลุสมองของรันไป ร่างของรันค่อยๆทรุดลงไปบนหลุมศพของไวท์

ช่อดอกกุหลายสีขาวบริสุทธิ์ ตอนนี้ถูกย้อมด้วยสีแดงของเลือด กลายเป็นกุหลาบสีแดงสด ที่เป็นสัญลักษณ์ แห่งรักนิรันดร์

ฟิ้ว...~

เสียงลมพัดกระดาษอวยพรที่แนบมากับช่อดอกไม้ มีข้อความที่รันนั้นเขียนไว้เพื่ออวยพรให้แก่ไวท์ น้องอันเป็นที่รักของเขา

ข้อความนี้มีอยู่ว่า...

"ไวท์ พี่น่ะอาจจะทำอะไรไม่ค่อยเก่ง ทำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ว่านะ พี่จะคอยปกป้องน้อง จะไม่มีวันให้รอยยิ้มของไวท์นั้นต้องมนหมองอย่างเด็ดขาด เชื่อพี่นะ พี่จะคอยปกป้องน้องตลอดไป และเราสองคน จะไม่มีวันพรากจากกันอย่างแน่นอน แล้วก็ข้างล่างนี่เป็นประโยคที่พี่แต่งเองลองอ่านดูนะ อาจจะไม่เพราะสักเท่าไร แต่พี่ก็พยายามสุดๆแล้วน้องรัก~"

ข้อความหนึ่งที่ถูกตีกรอบไว้ด้วยดอกกุหลาบเล็กๆหลายดอกที่ถูกเขียนขึ้นด้วยหมึกสีชมพู

"จะเป็นต้นไม้ให้ร่มเงา...จะเป็นสายลมพัดพาไป...จะเป็นลำธารล่อเลี้ยงใจ...จะเป็นทุกสิ่งเพื่อน้องชายคนนี้...น้องรักของพี่... "

จากพี่ชายที่ไม่ได้ความ (รัน) ถึงน้องชายที่แสนดีเสมอมา (ไวท์)...