คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [First]...น้อยใจ
[Rit Part]
"อย่าลืมทำโปรเจคส่งอาทิตย์หน้า เลิกคลาสได้" เสียงอาจารย์ร่างท้วมพูดก่อนเลิกคลาส
"สวัสดีค่ะ/ครับ"
"ง่วงสัด!!" โจ้
"แล้วมึงจะมาตะโกนคำว่า สัด!! มาทางกูหาพระแสงอะไร" พ็อตพูดขึ้น ศึกเปิดอีกแล้ว 2คนนี้อยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ต้องมีเรื่องทะเลาะกันทุกที
"พอเลยพวกมึง จะรีบไปนัดไม่ใช่หรอ"
"เฮ้ยลืม!! รีบๆเก็บของเลย ชักช้าจริง" พ็อต
"ไม่ต้องมาโบ้ยให้กูเลย มึงช้าสุดแหละสัด!!" มาร์ค
"พูดกับพวกมึงแล้วปวดหัวกูไปชมรมก่อนแล้วกัน" โจ้
"ไอ่พ็อตงั้นกูไปสตาร์ทรถรอเลยนะ ชักช้าไม่ทันการ" เนส
"ได้ทีด่ากูใหญ่ รีบๆไปเลย" พ็อต
แต่ละคนดูวุ่นวายเว้นแต่ผมที่ยังไม่รู้จุดหมายของตนเองในเย็นนี้ว่าจะไปไหนดี
แอ๊ด~
"หนุ่มๆ"
"ครับอาจารย์"
"รีบไปไหนกันรึป่าว"
"ผมกับมาร์คจะรีบไปธุระครับ" พ็อต
"ผมว่างครับ"
"งั้นอาจารย์วานให้เราช่วยเขียนงานนี้ให้หน่อยสิแล้วมาส่งอาจารย์วันพรุ่งนี้เช้า"
"ได้ครับๆ"
"ขอบใจมากนะ"
ปัง~
"โดนใช้เลยมึง"
"นิดหน่อยหน่า"
"แล้วนี่มึงจะกลับเลยมั้ย กูผ่านแถวคอนโดมึง"
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกูนั่งเขียนงานให้อาจารย์ก่อนสักพักแล้วค่อยกลับดีกว่า"
"งั้นกูกับมาร์คไปแล้วนะ กลับคนเดียวระวังด้วยนะมึง"
"ใช่ เดี๋ยวจะถูกพวกผู้หญิงลากไปข่มขืนเอาฮ่าๆ" มาร์ค
"ไอ่สัดรีบๆไปเลย" ผมทำท่าไล่พวกมันไป
หลังจากที่พวกมันหายไปกันหมด เห็นทีว่าผมต้องออกไปนั่งทำงานข้างนอกซะแล้ว ก็ตอนนี้ในคลาสไม่มีคนแล้ว บรรยากาศก็มืดๆ จะรออะไรอยู่เล่า วิ่งสิครับ!!
ผมเลือกที่จะนั่งโต๊ะประจำของกลุ่มผมหรือว่ากลุ่มพี่โน่นั่นแหละ ตอนนี้ก็ยังมีคนพลุกพล่านอยู่ แค่ผมนั่งเฉยๆก็มีสาวๆเอาน้ำเอาท่ามาเสิร์ฟให้ถึงที่เลย
ชอบก็จีบเลยเซ่~
เสียงโทรศัพท์เข้าปรากฏชื่อหน้าจอ "พี่โน่"
"ฮัลโหลคร๊าบ"
["เป็นไงกลับคนเดียวได้มั้ย"]
"ได้พี่ ไม่ต้องห่วง"
["แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย"]
"ยังอยู่ในมออยู่เลย"
["ทำไมยังไม่กลับอีก"]
"นั่งทำงานให้จารย์อยู่"
["ทำเสร็จแล้วจะไปไหนอีกมั้ย"]
"ไม่ไปหรอก กะว่าจะซื้อก๋วยเตี๋ยวหน้ามอไปกินที่ห้อง"
["เออๆ ถึงห้องแล้วโทรบอกกูด้วย"]
"คร๊าบ กระผมไม่เถลไถลไปที่ไหนหรอกคุณหลวง "
["อย่าให้รู้แล้วกันนางทาส! ติ๊ด.."]
เรียกเราว่านางทาสเลยหรอ ไอ่คุณหลวงกุ๊ยเอ้ยยย
"ริท" เสียงใสที่คุ้นหูตะโกนมาจากด้านหลัง ถ้าจำไม่ผิดนี่มันเสียง..
"เบส!!"
"คิดถึงจังเลย" หญิงสาวสวมกอดร่างบาง ด้วยความดีใจ
"มาได้ไงเนี่ย"
"ถามเพื่อนริทที่ชื่อพ็อตหน่ะ"
"รู้จักด้วย?"
"กลุ่มริทดังจะตายใครไม่รู้ก็ตกเทรนแล่ว นี่ทำงานอยู่ป่าว เสร็จแล้วไปกินข้าวกัน"
"ไปเลยดีกว่า หิวอยู่เหมือนกัน แต่ริทไม่ได้เอารถมานะ"
"เบสเอามา เราก็ไปด้วยกันไง"
"โอเคๆ"
หลังจากนั้นผมก็เก็บของแล้วก็เดินไปกับเบสระหว่างทางเจอพ็อตพอดี
"ยังไม่ไปอีกหรอมึง"
"กู..ละ..ลืม..ของ" ดูจากสภาพแล้วคงวิ่งมาแต่ไกล ไอ่นี่มันขี้ลืม
"แล้ว..นี่..มึง..จะ..ปะ..ไป..ไหน"
"มึงพักหายใจก่อนก็ได้มั้ง กูจะไปดินเนอร์กับเบส พ็อตนี่เบสนะส่วนเบสนี่พ็อตนะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"ยินดีครับ"
"งั้นกูไปก่อนนะ" ยังไม่ทันได้ก้าวเดินไปไหนไอ่พ็อตก็กระซิบถามข้างหูว่า
"แฟนมึงหรอ"
"ไม่เชิงมั้ง" ตอบพร้อมยกคิ้วกวนๆให้มัน แล้วเดินจากมันไป
[Pot part]
"ไม่เชิงมั้ง" เปิดเรียนไม่ถึงเดือนแม่งชิงมีแฟนก่อนกูอีก
ที่ผมเดินกลับมาไม่ใช่อะไรหรอก ดันลืมงานไว้หน่ะสิ ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วย พอเดินขึ้นตึกไปมีแค่ไฟจากริมระเบียงส่องเท่านั้น ทำไมมันวังเวงอย่างนี้ว่ะ
แอ๊ด~
โชคดีที่มีไฟในคลาสเปิดอยู่ดวงนึงเผยให้เห็นแฟ้มงานที่ผมลืมไว้อยู่
กรุก กรัก
เสียงอะไรว่ะ พอหันไปดูทางประตูที่เปิดไว้ เห็นเงาลางๆของใครซักคนยืนอยู่
"ใครหน่ะ!!"
"..."
"ใคร!!"
"..."
"ถามว่าใครไง!!"
"กูเอง"
"อ่าวพี่โน่หวัดดีครับ"
"ตะโกนถามซะเหมือนตุ๊ดเลยมึง"
"ก็บรรยากาศมันน่ากลัวหนิพี่ แล้วนี่มาได้ไงเนี่ย"
"กูจะมาถามมึง ว่าริทไปไหน"
[Tono part]
"กูจะมาถามมึง ว่าริทไปไหน" ผมเห็นมันตั้งแต่คุยโทรศัพท์กับผมแล้ว ทีแรกตั้งใจจะไปทักแต่เห็นมีผู้หญิงทักมันเสียก่อนเลยมองดูอยู่ห่างๆ ซักพักไอ่พ็อตก็เดินมาส่วนริทกับผู้หญิงคนนั้นก็เดินไปแถวๆลานจอดรถ เพื่อให้ได้ความผมก็ต้องมาถามไอ่พ็อตนั่นแหละ
"อ๋อ ริทไปดินเนอร์อ่ะพี่"
"ดินเนอร์ กับใคร?"
"ผู้หญิงคนที่ริทไปด้วยหน่ะ"
"คนนั้นเป็นใคร แฟนไอ่ริทหรอ?"
"ผมถามมันแล้วมันบอกว่าไม่เชิงมั้ง"
"คนนั้นชื่ออะไร"
"ชื่อเบสหน่ะ อยู่นิเทศ เป็นดาวคณะด้วย"
"อ๋อ งั้นไม่มีอะไรแล้วกูไปก่อนนะ"
"ครับพี่แล้วเจอกันครับ
"
ไอ่ริทนะไอ่ริท ไหนบอกว่าจะกลับห้องเลยไง ใช่ได้ที่ไหนเถลไถลไปเที่ยวกับหญิง ฮึ่ย
"ไอ่อาร์มฝากขอโทษพี่เกมส์และคนอื่นๆด้วย กูติดธุระด่วนเลยไปไม่ได้หว่ะ"
"ธุระด่วนเว่ย แค่นี้แหละ ติ๊ด.."
"เกลียดที่สุดคนที่ไม่รักษาคำพูด!!"
[Rit part]
ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างดังใจกลางเมือง ผมตัดสินใจเข้าร้านอาหารญี่ปุ่น เป็นร้านอาหารประจำของผมและเบสเองหล่ะ
"แล้วนี่ริทพักอยู่ที่ไหนอ่ะ" หญิงสาวตรงข้ามเป็นคนเปิดประเด็นสนทนา
"พักกับพี่รหัสหน่ะ เบสหล่ะ?"
"พักที่คอนโดใกล้ๆมอนี่แหละ พี่รหัสริทใช่พี่โน่ป่ะ"
"ใช่ๆ"
"ขอถามหน่อยนะ พี่โน่ใช่คนที่เคย..เอ่อ..พี่โน่รร.เก่าเราป่าว"
"ใช่..คนนั้นแหละ..คนที่ริทเคยรัก"
"เฮ้ย..อย่าพูดอย่างงั้นสิ เปลี่ยนเรื่องๆ"
"เปลี่ยนก็ได้ แต่ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกฮ่าๆ" จะไม่ให้ผมขำได้ไงก็เบสเล่นทำหน้าเครียดคิ้วขมวดซะอย่างนั้น
"ริทว่าเบสอ่ะ งอนแล่ว เชอะ"
"โอ๋ๆอย่างอนเลยนะ เดี๋ยวเลี้ยงข้าว"
"หายก็ได้"
"พอพูดว่าเลี้ยงหน่อยหายเลยนะ"
"พอๆ อาหารมาแล้ว สรุปริทเลี้ยงนะ"
"ได้อยู่แล้ว มื้อนี้ป๋าเลี้ยง"
หลังจากนั้นพวกเราก็กินอาหารแล้วก็ไปเดินเล่นสักพัก ก่อนที่เบสจะให้ผมยืมรถขับมาที่คอนโดของพี่โน่เพราะอยากรู้ทางครั้งหาจะได้มาหา
"เอ็นอาร์คอนโดมิเนียม หูยย..คอนโดนี้แพงนะ เห็นเขาบอกต่อๆกันมา"
"คงงั้นแหละ ริทเลยไม่ค่อยกล้าทำอะไรซะเท่าไหร่กลัวทำของเขาพัง จะขึ้นไปด้วยมั้ย พี่โน่ไม่อยู่หน่ะไปกินข้าวกับเพื่อน"
"ไม่เป็นไรหรอก แม่โทรหาแล้ว เราไปก่อนนะ"
"บาย ขับรถดีๆหล่ะ ฝากความคิดถึงให้คุณแม่ด้วย"
"จ้า ไว้เดี๋ยวจะโทรหาบ่อยๆ"
หลังจากรถของเบสขับเคลื่อนออกนอกคอนโดแล้ว ผมก็ขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังห้องของตนเอง รู้สึกแปลกๆแฮะ
กรึก! แอ๊ด~
"เอ๊ะ! ทำไมไฟกลางห้องเปิดอยู่ เมื่อเช้าตอนออกจากห้องจำได้ว่าปิดแล้วนะ"
ครั้นร่างบางหันไปทางห้องนอนก็พบกับความแปลกใจอีก
"ไฟในห้องนอนก็ลืมปิดอีกหรอเนี่ย โอ้ยไอ่ริท ถ้าพี่โน่รู้ด่าตายแน่เลย โชคดีที่วันนี้เค้าไปเที่ยวนะเนี่ย" มือเล็กตีหัวตัวเองเหมือนเป็นการลงโทษ "เมื่อยจริงเล๊ยวันนี้ อาบน้ำนอนดีกว่า"
กรึก! แอ๊ด~ พลั่ก
"โอ้ย.."
ทันทีที่ร่างบางเปิดประตูเข้ามาในห้องก็ถูกแรงเหวี่ยงและตรึงแขนไว้กับผนังห้อง
"มึงไปไหนมา"
"ไปกินข้าวมา"
"กูไม่เชื่อ../พี่โน่ริทเจ็บ" ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ ความโกรธของร่างสูงตอนนี้ยากเกินกว่าที่ใครๆจะรับได้
"มึงไม่รักษาคำพูดกู"
[Tono part]
"มึงไม่รักษาคำพูดกู"
"ริทขอโทษ ปล่อยมือเหอะ ริทเจ็บ"
"แค่ขอโทษมันจะไปพออะไร กูจะสั่งสอนมึง"
"พี่โน่!! แค่ริทกลับช้าเพราะไปกินข้าวกับเพื่อนเนี่ยนะ ถึงต้องทำกันขนาดนี้พี่โน่..ฮึก..มะ..ไม่..เข้าใจ..ฮึก..ริทเลย!!!"
"มึงก็ไม่เข้าใจกูเหมือนกัน มานี่!!"
"ปล่อย!! ปล่อยไง!! ปล่อยยย!!"
พลั่ก ตึ่ง!!
ร่างสูงถูกร่างบางผลักจนหัวล้มลงไปเฉี่ยวกับขอบเตียง
"พะ..พี่โน่"
"ไม่ต้องมายุ่งกับกู กูปล่อยมึงแล้วไง พอใจยัง!!"
"ระ..ริท..ขอโทษ"
พูดจบร่างบางก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปเพราะกลัวอีกคนจะทำร้าย คืนนั้นจึงกลายเป็นอีกคืนที่เงียบที่สุดเลยก็ว่าได้ นับตั้งแต่วินาทีนั้น..
Tono Part
ผมตื่นเช้าขึ้นมาจากนาฬิกาปลุก รู้สึกมึนหัวนิดๆเลยนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน อ่าว... ไอ่แสบที่นอนข้างผมหายไปไหนเนี่ย มันไม่ได้หายไปเมื่อคืนหรอกเพราะมันยังนอนข้างผมเมื่อคืนอยู่เลย เสื้อผ้าอยู่ครบ เว้นแต่สิ่งที่มันต้องไปมอ ไม่อยากเจอหน้าเราขนาดนั้ยสินะ
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเพราะวันนี้อาจารย์นัดเร็ว10นาที ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชม.ในการทำธุระของตนเสร็จ วันนี้ผมเลือกที่จะซิ่งมอไซต์คู่ใจมาเพราะเร่งด่วนจริงๆ
"สัดโน่มาแล้วพวกเรา" อาร์ม
"ถ้าจะต้อนรับกูกันขนาดนี้"
"พี่โน่ ริทไปไหนหรอ" พ็อต
"มันยังไม่มาอีกหรอ"
"ผมควรจะถามพี่มากกว่านะ" ดูไอเด็กนี่มันย้อน
"ทะเลาะกับน้องหรอมึง"
"เมื่อเช้ามันออกมาก่อนที่กูจะตื่นซะอีก"
"ไม่ต้องสงสัยแล้วพี่ เดินมานู่นแล้ว" โจ้
"สวัสดีครับ"
"เป็นไรว่ะมึงวันนี้ดูหมองแปลกๆ"
"กูไม่เป็นไร"
"ไอ่โน่ ริท มึงทะเลาะกันใช่มั้ย" อาร์ม
"ยุ่ง!!"
"มือริทไปโดนไรมาช้ำหมดเลย"
"หน้าไอ่โน่ก็มีรอยแผลด้วย"
"พวกมึงเป็นไรกัน"
"ถามคนหาเรื่องเองและกันกูไปรอที่คลาสนะมึง"
ไอ่ตัวดีหันไปพูดกับเพื่อนมันแล้วหันหน้ามาทางผม
"วันนี้ไม่ต้องรอนะ ริท ไม่ กลับ ด้วย"
"เกิดไรขึ้นว่ะมึง"
"สัส!!"
"อ่าว ไอ่เชี่ยโน่ รอกูด้วย"
วันนี้ทั้งวันผมแทบจะนั่งเรียนแบบไร้วิญญาณ และตลอดทั้งวันก็เต็มไปด้วยคำถามมากมายทั้งที่เกิดจากคนอื่นๆแม้กระทั่งตัวผมเอง
"ไอ่สัดโน่ เลิกคลาสแล้ว" อาร์ม
"มึงจะไปชมรมมั้ย" ไอซ์
"กูไม่ไปหว่ะ วันนี้กูรีบ"
"จะไปง้อเมียหรอมึง" บอล
"ฮิ้วววววว~"
"ไอ่สัด!!"
ไม่รอให้พวกมันพูดอะไร ผมก็เดินออกจากคลาสมาที่บริเวณลานจอดรถเลย
"อ่าวพี่โน่ สวัสดีค่ะ จำเบสได้มั้ย"
"เบสเพื่อนริทใช่มั้ย จำได้สิ เป็นไงบ้าง เรียนที่นี่หรอ"
"ดีใจจังที่พี่จำเบสได้ เบสอยู่นิเทศค่ะ" รู้สึกคุ้นๆกับเบสมากทั้งๆที่ไม่เจอกันหลายปี ชื่อเบสอยู่นิเทศเป็นดาว เฮ้ย! นี่มันคนที่ริทไปกินข้าวด้วยเมื่อวานหนิ
"อ่อครับ เมื่อวานเบสไปกินข้าวกับริทตอนเย็นใช่มั้ย"
"ใช่ค่ะ แล้วนี่ริทไปไหนหรอค่ะ"
"สงสัยยังไม่เลิกหน่ะ ลองโทรถามเขาเองแล้วกัน"
"เบสไม่ได้มาหาริทหรอกค่ะ พอดีนัดเพื่อนเอาไว้ งั้นขอตัวเลยแล้วกันนะคะ"
"บ๊ายบายครับ"
ที่แท้เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ไอ่โน่เอ้ยย ทำอะไรไม่เคยคิดถึงคนอื่น รุนแรงกับน้องได้ไงเนี่ย ไม่ได้การและ ต้องรีบกลับห้องก่อนที่ริทจะมาซะแล้ว
[Rit part]
"ไอ่ริท จารย์เลิกคลาสแล้ว" พ็อต
"ขอบคุณที่บอก"
"มึงเป็นไรเนี่ย ทำร่างไร้วิญญาณทั้งวัน บอกให้เล่าเรื่องก็ไม่ยอมเล่า" โจ้
"อย่าไปคั้นมันเลยเดี๋ยวมันอยากเล่ามันก็พูดเอง" เนส
"งั้นกูกลับแล้วนะ"
"เฮ้ย! พูดแค่นี้จะกลับแล้วหรอว่ะ วันนี้มึงพูดไม่ถึง10คำเลยมั้ง" มาร์ค
"กูไม่อยากพูดหนิ พูดไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก" อยู่ๆน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลลงมาเพราะกลั้นไม่ไหวแล้ว
"ริท" ไอ่พ็อตพูดพร้อมดึงผมไปกอดปลอบ ผมมันแย่จริงเลยเนอะ ทำให้คนรอบข้างไม่สบายใจไปเรื่อย
"เอ่อ..โทษนะ ริทสะดวกคุยกับพี่ตอนนี้มั้ย" ไม่ต้องเงยหน้าไปมองก็รู้ว่าเสียงใคร พี่อัค...ผมปาดน้ำตาลวกๆแล้วเดินไปหาพี่อัค
"มีปัญหาอะไรรึป่าว"
"เรื่องส่วนตัวนิดหน่อยครับ พี่มีเรื่องจะคุยกับริทหรอ"
"คือพี่จะมาบอกวันที่เราต้องประกวดเดือนมหาลัย คือวันที่x/x/xx ซึ่งมีเวลา2อาทิตย์ในการซ้อม"
"อ่อครับ แล้วเน้นตีมในการประกวดรึป่าว"
"ไม่เน้นนะ ขอแค่ตามสไตล์เราก็พอ ขนาดยังไม่ได้ประกวดคนก็ชอบกันทั้งมหาลัยแล้ว"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ งั้นเดี๋ยวริทลองคิดโชว์แล้วมาแสดงให้พี่ดูก่อนวันแข่ง3-4วันนะครับ"
"ได้ๆ มีอะไรก็โทรปรึกษาพี่แล้วกัน แต่คิดว่าไม่ต้องหรอกก็คงมีคนคอยช่วยอยู่แล้วหนิ งั้นพี่ไปแล้ว ฝากด้วยแล้วกัน"
"ครับ สวัสดีครับ"
คนคอยช่วยหรอหึ คอยแต่จะ ทำร้าย เรามากกว่าสิ ไม่รู้ว่ากลับไปจะโดนอะไรอีก
[Tono part]
ตอนนี้ผมก็ถึงห้องแล้ว ตั้งใจว่าจะขอโทษ ตัวเล็ก มัน แต่สภาพตอนนี้คงไม่ไหว ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมารอแล้วกัน
ผ่านไป15นาทีผมก็ทำธุระส่วนตัวเสร็จ จนตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่ามันจะมา ผมเลือกที่จะนั่งรอตรงโซนห้องนั่งเล่นพร้อมย้ายทีวีดูพวกหนังแอ็กชั่นต่างๆ ประมาณครึ่งชม.ก็ได้ยินเสียงคนที่กำลังรอคอยมาถึง
ไม่มีใครพูดอะไร ร่างบางเดินผ่านผมไม่มองแม้กระทั่งหน้าผมด้วยซ้ำ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงฟักบัวเปิดอยู่ ผมไม่รีบร้อนอะไร กลัวว่าถ้ารีบร้อนอาจจะทำให้เราโกรธกันอีกจนต่างฝ่ายต่างยับยั้งไม่ได้
แอ๊ด~
ไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ผมเลือกที่จะใช้จังหวะนี้เพื่อเป็นการคุยกัน
"ริท" ร่างบางหันมามองเพียงครึ่งหน้าแล้วก็หันกลับไป อีกทั้งจะเดินหนีแต่ถูกร่างสูงคว้าข้อมือไว้ได้
"โอ้ย!เจ็บ"
"พี่ขอโทษ เจ็บมากมั้ย"ร่างบางหันมามองด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร "พี่ขอโทษที่เอาแต่ใจไม่ฟังเหตุผลทำให้ริทต้องเจ็บ..แบบนี้"
ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบกระปุกยาพร้อมกับนวดให้ร่างบาง
"อู้ยยย"
"ขอโทษที่ทำให้เจ็บ"
"..."
"ขอโทษจริงๆกูขอโทษ"
"ไม่เป็นไรหรอก ริทต้องขอโทษด้วยเหมือนกัน ที่ไม่ทำตามคำพูด"
"ขอโทษที่ทำให้เจ็บ ขอโทษจริงๆ"
"ไม่เป็นไรพี่ มานี่เดี๋ยวทาแผลให้" ร่างบางหยิบกระปุกยาจากมือร่างสูงไป
"เอาไปทำไมเดี๋ยวนวดให้"
"ลืมแล้วหรอว่าตัวเองก็มีแผลเหมือนกัน"ร่างบางพูดด้วยเสียงสำนึกผิดนิดๆ
"แค่นี้เอง ไม่ต้องทาหรอก ไปกินข้าวเถอะ"
"วันนี้ไม่ได้ซื้อหนิ"
"มาม่าไง"
"พี่โน่ ริทกินติดกันมา3วันแล้วนะ"
"กินไปเถอะ เมื่อเย็นซื้อรสแกงเขียวหวานมาด้วยนะ เห็นว่ากินต้มยำเบื่อแล้ว"
"พี่โน่อ่ะ"
และแล้วความสุข เสียงหัวเราะก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง
ว่ากันว่าความรักมักจะทำให้ควมทุกข์ลดน้อยลง...สินะ
:)
Shalunla
ความคิดเห็น