คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [House]...พี่ชายที่แสนดี
-5
"เฮีย..ช่วยริทด้วย"
ทันทีที่ร่างบางพูดจบ ก็มีรถกระบะเก่าๆคันนึงขับผ่านมา เขารีบโบกทันที แต่คนที่อยู่ในรถกลับเป็นชายร่างใหญ่ หน้าตาดุร้าย คล้ายกับโจร
"เอ่อ ขอโทษครับ ผมมองผิด นึกว่าเป็นคนรู้จัก"
"คงไม่ผิดมั้งน้อง มาจอดรถทำไมตรงนี้คนเดียว ถ้ารถไม่เสียก็หลงทางหล่ะมั้ง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"เอ่อ..ไม่ใช่ครับ ผมรอพะ..เพื่อนอยู่"
"อย่ามาโกหกพี่เลยไอน้อง" เขาเปิดประตูรถลงมา ร่างเล็กค่อยๆถอยหนี
"หน้าหวานๆอย่างงี้ ผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะ น่าจับทำเมียเสียเหลือเกิน"
"อย่ามายุ่ง!!"ร่างเล็กวิ่งหนีไปบนท้องถนน แต่ด้วยสรีระร่างกายที่เป็นรอง ทำให้คนที่วิ่งไล่ตามจับทันเสียก่อน
เพี๊ยะ
"จะไปไหน!" ผมถูกตบเข้าที่แก้มซ้ายอย่างแรง รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่มุมปากนิดๆ
"ปล่อยกู!" ชายคนนั้นอุ้มผมไปที่เบาะหลังรถ ผมพยายามขัดขืนแต่ไม่เป็นผล น้ำตาผมไหลพราก ผมกลัว กลัวมากที่สุด เข้าขึ้นคร่อมร่างผมไว้ พยายามจะปลดกระดุมเสื้อผม
"ปล่อย! ฮึก.."
เขาลูบไล้ใบหน้าผม เลื่อนมาที่คอ จนถึงบริเวณหน้าอก ที่ถูกปลดประดุมเม็ดบนไว้แล้ว ร่างกายผมอ่อนล้า จะยกมือสู้ก็ไม่ได้ สมองผมขาวโพลนหมด
"เดี๋ยวพี่จะพาน้องขึ้นสวรรค์เอง"
"ไม่เอา ปล่อยกู สัด!!! ฮึก.."
"พูดจาแบบนี้ไม่ดีเลยนะ"
ปั้ง!
"มึงทำแบบนี้ก็ไม่ดีเหมือนกันแหละวะ"
"เฮีย!" ผมพูดขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนรีบผลักอกชายบนร่างให้ล้มลงไปกองกับพื้น แล้ววิ่งไปหาเฮียและโผเข้ากอดทันที
"เป็นอะไรมั้ย"
"ไม่ ฮึก..." จู่ๆน้ำตาก็ไหลขึ้นมา ผมซุกหน้าลงบนอกแกร่งเหมือนเมื่อตอนยังเด็ก เวลาผมกลัว ผมจะทำอย่างนี้เสมอ มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ เขากอดตอบผม และลูบหัวเพื่อเป็นการปลอบ
"ไม่ต้องกลัวนะ เฮียอยู่นี่แล้ว ไบรอันท์ วินตาร์ จัดการมัน"
"ครับ" ลูกน้องสองคนรับคำสั่ง ผมไม่เห็นภาพตรงหน้า ได้ยินแต่เสียงร้องโอดครวญ พี่โน่เดินพาผมไปขึ้นรถ ผมยังคงกอดเขาไม่ปล่อย น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด
"ขี้แงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน" เขาว่า แต่ก็ไม่วายที่จะเอามือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วเลื่อนมือลงมาติดกระดุมคอเสื้อของผมให้เหมือนเดิม
"เฮีย.."
"หืม"
"ริท..ริทขอโทษ ที่ไม่เชื่อเฮีย"
"ไม่เป็นไร เฮียไม่โกรธ"
"จริงๆนะ"
"จริง"
ผมโผเข้ากอดพี่ชายอีกครั้ง อ้อมกอดนี้อบอุ่นเสมอ จนทำให้ผมเผลอหลับไป
TN PART"
ร่างเล็กตรงหน้าซุกอยู่ที่อกผม นานจนผมรู้สึกได้ว่าเขาหลับแล้ว
อันที่จริงผมโกรธเขามาก ท้องฟ้าก็มืดแล้วแต่ยังไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง จนผมต้องเรียกวินตาร์ให้ไปตรวจสอบสัญญาณจีพีเอสจากดาวเทียม ถึงแม้แบตจะหมด หรือมันจะพัง สัญญาณดาวเทียมก็ยังคงหาได้อยู่ จนพบพิกัดของริท ผมจึงรีบขับรถมา พอถึงจุดหมาย ภาพตรงหน้าที่เห็นทำผมตกใจไม่น้อย ความโกรธหรือคำพูดที่ผมสรรหามาเพื่อจะต่อว่าน้องชายก็หายไป แต่เป็นความโกรธใหม่เข้ามาแทนที่ ผมชักปืนยิงไปตรงข้างๆรถ ก่อนที่คนร่างเล็กจะวิ่งเข้ามากอด ภาพนั้นทำให้ผม ไม่สามารถที่จะโกรธเขาได้อีกเลย...
"บอสครับ ถึงแล้วครับ แล้วคุณหนู.."
"ฉันแบกเขาขึ้นไปเอง แล้วเดี๋ยวนายช่วยไปสืบประวัติของคนที่จะพยายามข่มขืนน้องฉัน ดูซิว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับแก๊งไหนรึเปล่า"
"ครับ"
ผมอุ้มร่างเล็กขึ้นมาก่อนตรงไปที่ห้องนอนของเขา ค่อยๆวางเขาให้เบาที่สุด ไม่อยากให้ตื่น ค่อยๆห่มผ้าให้เขา แล้วเดินกลับห้องตัวเองไป
RT PART"
ผมตื่นขึ้นมา นาฬิกาบอกเวลา 3 ทุ่ม แล้วผมมาอยู่ตรงนี้ได้ไงแหะ เมื่อกี้ผมฝันหรอ แต่คงไม่ใช่เพราะชุดยังใส่ชุดเดิม เดินไปมองกระจก ใบหน้าก็มีรอยแผลที่มุมปาก ผมสลัดความคิด แล้วเดินไปอาบน้ำชำระร่างกาย
.
.
.
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เดินมาข้างล่าง นี่ยังไม่มีอะไรตกท้องตั้งแต่กลางวัน มีแรงเดินได้ไงยังไม่รู้
"อ้าว คุณหนูยังไม่นอนอีกหรอค่ะ แล้วนี่ปากไปโดนอะไรมาค่ะเนี่ย"
"ริทซุ่มซ่ามเองจ้ะป้า ป้ามีอะไรให้ริทกินมั้ย ริทหิว"
"เดี๋ยวป้าไปอุ่นข้าวต้มกุ้งให้แล้วกันนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
ผมนั่งรอซักพักก็มีข้าวต้มกุ้งร้อนๆมาเสิร์ฟ ผมจัดการกับอาหารตรงหน้าจนหมด แล้วจะเดินกลับห้อง
"ป๊า ม๊า จะไปไหน" ผมทักท่านทั้งสอง เพราะเห็นคนรับใช้แบกกระเป๋าใบโตไปใส่หลังรถตู้หน้าบ้าน
"จะไปฮ่องกงซักอาทิตย์สองอาทิตย์หน่ะ อยู่นี่ดูแลตัวเองด้วยนะลูก แล้วนี่ไปโดนไรมา" ม๊าชี้ที่มุมปากผม
"ซุ่มซ่ามครับ แหะๆ"
"ระวังด้วยแล้วกันเราหน่ะ"
"คร๊าบ"
"แล้วนี่ตาโน่ไปไหนหล่ะ เห็นเมื่อเย็นรีบขับรถออกไปเลย" ป๊าถาม
"คงอยู่ในห้องมั้งครับ ป๊า ม๊า รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา"
"จ้ะ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก"
ฟอด
ม๊าหอมผมก่อนจะเดินขึ้นรถตู้ไป ผมเดินกลับห้องตัวเองอย่างเหงาๆ นั่งเล่นมือถือซักพักแล้วตัดสินใจจะนอน แต่พอปิดตา ภาพเลวร้ายของวันนี้ก็วนเวียนอยู่
"ทำยังไงให้หลับนะไอริท"
ผมนึกถึงตอนเด็กๆ เมื่อผมนอนไม่หลับ ผมจะนอนกอดพี่ชายเสมอ
"เอาวะ เป็นไงเป็นกัน"
ผมตัดสินใจเดินออกไปห้องข้างๆ เคาะประตูเรียก ได้ยินเสียงเจ้าของห้องบอกอนุญาติ ก็เปิดเข้าไป เห็นเขานั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน หันหน้าเข้ากำแพง
"อาเฮียยยย"
"อ่าว ริทเองหรอ เฮียก็นึกว่าไบรอันท์หรือวินตาร์มาซะอีก"
"ชอบเห็นริทเป็นคนอื่นอยู่เรื่อย" ผมพูดน้ำเสียงติดงอนๆ แล้วหย่อนตัวลงบนโซฟานุ่มหน้าเตียง
"ถ้าเฮียเห็นริทเป็นคนอื่น ก็คงไม่ออกตามหาหรอกมั้ง ปล่อยให้โดนผู้ชายปล้ำตายเลย"
"ชอบว่าน้อง"
"ก็คนมันน่าว่าหนิ แล้วนี่มาห้องเฮียทำไม นอนไม่หลับหรอ" เฮียลุกขึ้นมาแล้วมายืนมองผมตรงหน้า พร้อมลูบหัว
"อือ" เฮียคนนี้อ่านใจผมออกเสมอ ขนาดยังไม่บอกก็รู้แล้วว่าปัญหาของผมคืออะไร
"ขอนอนด้วยได้มั้ย" ผมเอ่ยปากไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ได้สิ นี่ก็ดึกแล้ว นอนเลยมั้ย"
"อื้อ" ผมตอบสั้นๆ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ รู้สึกถึงที่นอนข้างๆยวบลง
"ปิดไฟได้ใช่มั้ย"
"ได้"
สาเหตุที่เขาต้องถาม เพราะผม...กลัวความมืด
"ฮึก..."
"ตัวเล็กเป็นอะไร"
"มะ..มันมืด ริทมองไม่เห็น ระ..ริทกลัว"
"โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะ เฮียอยู่นี่แล้ว" ทุกครั้ง เขาจะคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ
"เป็นไรฮะเรา นอนไม่หลับอีกหรอ พลิกตัวหลายทีแล้ว เฮียเปิดไฟหัวเตียงให้เอามั้ย"
"ไม่เป็นไรครับ" ผมบอก
ผมรู้ ว่าพี่เขาไม่ชอบเปิดไฟตอนนอน แต่วันไหนที่ผมมานอนกับเขา เขาก็จะเปิดเสมอ
"เฮีย..ริทขอนอนกอดได้มั้ย"
"ได้สิ" หลังจากที่เขาตอบ ผมก็ขยับร่างตัวเองไปนอนใกล้เฮีย ซุกใบหน้าลงอกแกร่ง
ยังเหมือนเดิมไม่มีผิด..พี่ชายที่แสนดี
เขาเอามือมาลูบหัวผม ผมรู้สึกสบายและผ่อนคลายมาก จนเผลอหลับไป
:)
Shalunla
ความคิดเห็น