House พี่สุดโหดกับน้องแสนกวน

ลำดับตอนที่ #20 : [House]...ใกล้ความเป็นจริง

-20


 
TN PART"

"ถ้าเฮียรู้ว่าเราสองคนไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ เฮียจะยังรักริทอยู่มั้ยนะ.."

"แล้วถ้าใครซักคนไม่ใช่ลูกของป๊าม๊า คนๆนั้นเป็นเฮีย เฮียจะทำใจได้มั้ย"

"ริทรักเฮียนะ..รักมากกว่า..พี่น้อง "

แล้วเขาก็จูบผากผม ก่อนเดินออกไป


    แน่นอนว่า..ผมได้ยินทั้งหมดที่เขาพูดมา


นี่สินะ สิ่งที่เขากำลังจะปิดผม สิ่งที่เมื่อวานม๊าไม่ให้ริทบอก

          ผมรู้สึกอึ้งเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยิน แต่กลับรู้สึกดีมากกว่า ที่เขารักผมที่เป็นผม ไม่ใช่ในฐานะพี่ชายคนนึง

ผมยังคงมีเรื่องค้างคาใจอีกมาก ตราบใดที่ยังไม่มีการยืนยัน ผมก็ยังไม่เชื่อสนิทใจ

ผมจัดการกดโทรศัพท์หาไอก้อง

["ฮัลโหล มีไร โทรมาแต่เช้าเลยมึง หิมะจะตกป่าวว่ะ"]

"เว่อร์แล้วมึง?? คือกูมีเรื่องให้ช่วยหว่ะ กูอยากให้มึงช่วยตรวจดีเอ็กเอกูกับน้องให้หน่อยว่าตรงกันมั้ย"

["น้อง?? ริทหรอ ทำไมต้องตรวจวะ ก็พี่น้องกันต้องเหมือนกันดิ"]

"คือกูรู้อะไรบางอย่างมา ริทกับกู..อาจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ"

["เชี่ย จริงดิ โคตรนิยายเลยหว่ะ งั้นมึงเอาพวกเส้นผมของมึง ของริท ของป๊าหรือม๊ามึงก็ได้มา เดี๋ยวกูฝากตรวจให้"]

"เออๆ ขอบใจมาก เดี๋ยวกูจะเข้าไปโรงบาลตอนบ่าย เจอกัน"

["เออๆ เจอกัน"]

ไอก้องมันชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ยิ่งเกี่ยวกับเรื่องสืบๆสอบสวนๆ ไม่เคยพลาด

           ผมจัดการอาบน้ำแต่งตัว ก่อนย่องเดินตรงบันได มองดูไปที่ห้องกินข้าว เห็นร่างเล็กนั่งกินอาหารอยู่
 
           ผมจัดการเดินกลับขึ้นมาที่เดิม แล้วเดินไปยังห้องข้างๆ ก่อนจะไปหยิบผมที่หวีมาพอสมควร เก็บใส่ถุง ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องป๊าม๊า เมื่อจัดการเก็บเสร็จเรียบร้อย ผมก็เอาของไปเก็บที่ห้องทันที

   ก็อก ก็อก

"เชิญ"

ร่างบางเดินเข้ามา ในมือถือถาดอาหาร

"อ่าว"

คำอุทานสั้นๆจากปากของเขา ก่อนเดินเข้ามาวางที่โต๊ะทำงาน

"ก็นึกว่ายังไม่ตื่น"

"กำลังจะลงไปพอดีเนี่ย"

"งั้นกินไปนะ ริทไปและ"

"เดี๋ยวก่อนสิ"

ผมคว้าข้อมือเล็กไว้

"ทำไมหรอ"

"ป้อนหน่อย"

"บ้า! โตจะตายและ กินเองเลย"

"นะ นะ ไม่ป้อนเฮียงอน"

"อะไรเนี่ย อายุตั้งเท่าไหร่ คิดว่าน่ารักตายแหละ"

ปากก็บ่น แต่มือก็ไม่วายหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวต้มให้

"อ่ะ"

เขายืนช้อนมาตรงหน้า ผมอ้าปากรับไว้

"กินดีๆไม่เป็น"

"ก็กินได้ทำไมไม่กิน"

"นี่หรือบอสผู้น่าเกรงขาม"

"อายุ28ทำตัวแบบเด็ก8ขวบ"

ก็บ่นทุกคำที่ป้อนผม..แต่ก็ไม่วายป้อนจนผมกินเสร็จ

"กินเองแต่แรกก็หมดเรื่อง"

ร่างเล็กทำหน้ามุ่ยใส่ แล้วก็ยกถาดเดินออกจากห้องไป

           ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปข้างนอก หยิบเส้นผมที่เก็บมาได้ใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินลงข้างล่าง

"ไปไหนอ่ะเฮีย"

"ทำธุระข้างนอก"

"อือ รีบกลับมานะ"

"โอเค"

ผมขยี้หัวเขาเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถไป

"ไปไหนครับนาย"

วินตาร์หันหน้ามาถามผม

"ไปโรงบาลxxx"

.
.
.
.
.

"ว่าไงมึง"

"นี่ กูเอามาได้เท่านี้ พอมั้ย"

ผมส่งถุงไปตรงหน้า มันรับไปดู

"โอเคเลย เดี๋ยวกูฝากตรวจให้ คงจะรู้ผลอาทิตย์หน้า"

"เออ ขอบใจมึงมาก ไม่เสียแรงที่ตอนอยู่หอกูยอมเปิดไฟนอนเพื่อมึง"

           ก็ตอนไปเรียนต่างประเทศผมเป็นรูมเมทกับมัน ไอก้องมันเรียนหมอ มันขยันมาก อ่านหนังสือจนดึกดื่น ผมที่ปกติชอบนอนปิดไฟ ก็ต้องยอมเพื่ออนาคตของเพื่อนคนนี้ ไม่ผิดหวังจริงๆ

"มึงก็พูดไป ว่าแต่ มึงไปรู้ได้ไงว่ะ"

"เอาเป็นว่ามึงอย่ารู้เลย"

"เออๆ ไม่รู้ก็ได้"

"หมอคะ อีกสิบนาทีเข้าห้องผ่าตัดค่ะ"

"ครับ งั้นกูไปเตรียมตัวก่อนนะเว่ย ถ้าได้ผลแล้วจะรีบโทรหา"

"ขอบคุณมาก"

ผมตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนมุ่งหน้ากลับบ้าน

.
.
.
.
.

          ทำไมมันเงียบแปลกๆ นี่ก็จะเย็นอยู่แล้ว ปกติต้องมีคนรับใช้เดินเก็บกวาดอุปกรณ์ทำสวน ไม่ก็ล้างรถสิ แต่นี่ไม่มีเลย ยามที่เฝ้าหน้าประตูก็หายไป

ผมรีบลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว เงียบไปหมด ไม่มีใครอยู่

"ริท!!!!"

   ไม่มีเสียงตอบรับ

ผมรีบเดินขึ้นไปยังห้องนอน ว่างเปล่า ไปไหนนะ

ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจัดการโทรออกทันที

    กริ๊ง กริ๊ง

โทรศัพท์บนโต๊ะเครื่องแป้งดังขึ้น

"โถ่เว่ย!"

ผมสบถอย่างหัวเสีย ก่อนเดินไปดูที่ห้องตัวเอง

    ไม่มี!

ผมเริ่มหัวเสียมากขึ้น

"มีไรหรอครับนาย"

"เห็นคนอื่นบ้างมั้ย"

"ไม่ครับ"

ก่อนเดินลงไปที่ห้องครัว เผื่อจะเจอสาวใช้

ทันทีที่เดินเข้าไปก็ตกตะลึง ทุกคนโดนมัดมือมัดเท้าปิดปากนั่งกองรวมกันไว้

"วินตาร์ มาแกะเชือกพวกนี้ทีซิ"

ผมมองไปรอบๆ ก็ยังไม่เห็นริท รวมถึงไบรอันท์ด้วย

"ริทไปไหน"

ผมถามสาวใช้ที่ตอนนี้วินตาร์ช่วยแกะผ้าปิดปากออกแล้ว

"เห็นคุณไบรอันท์ พาหนีไปทางหลังบ้านค่ะ"

ผมรีบวิ่งไปทันที เมื่อมาถึง เห็นไบรอันท์นอนจมกองเลือดอยู่

"ไบรอันท์!!"

"ขะ..ขอโทษนะครับบอส"

"ริทอยู่ไหน"

"คุณหนู..ถูกแก๊งไฮ่หลงจับไปครับ"

"ห๊ะ!!! ไปไหน"

"จดหมายตรงนั้น.."

"วินตาร์ เรียกรถพยาบาลมารับทีซิ"

"ครับ"

ผมเดินไปหยิบซองจดหมายสีดำที่ตกอยู่ที่พื้น มีตราสัญลักษณ์แก๊งไฮ่หลงอยู่
 
"ถึงไอพี่ชายแสนดี

ตอนนี้ น้องชายแกก็ถูกจับแล้ว แกต้องเอาเงินร้อยล้านและบริษัทของแกมาแลกกับตัวเรืองฤทธิ์ ฉันให้เวลาแกภายใน5วัน ถ้ามาช้ากว่านั้น ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของน้องแก อ้อ! ลืมไป สถานที่ที่ฉันอยู่ แกคงคุ้นเคยดี เกาะฮ่องกง เอาไว้แกถึงแล้ว ฉันจะส่งข้อความไปบอก ส่วนน้องแกไม่ต้องห่วง เขาจะปลอดภัย แต่ขืนแกทำตุกติก ไม่รอดแน่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ เพราะฉัน ได้ติดสัญญาณทุกอย่างไว้รอบตัวแกหมดแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

"เชี่ยเอ้ย!!!!!"


ถ้าน้องกูเป็นอะไรไป มึงตายไม่ดีแน่!






ขอบคุณธีมจาก :) Shalunla