House พี่สุดโหดกับน้องแสนกวน

ลำดับตอนที่ #17 : [House]...งอนๆง้อๆ

-18



RT PART"

           เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างนอก ทำเอาผมตื่นก่อนที่พระอาทิตย์จะแยงตาเสียอีก มองนาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง ทว่าจะนอนต่อก็คงไม่หลับ เลยลุกขึ้นมาแปรงฟันก่อนเดินลงไปข้างล่าง

"อ่าวป๊าม๊า กลับมาแต่เช้าเลยหรอเนี่ย"

"ตาริท เป็นไงบ้างลูก เจ็บมากรึเปล่า ไหนให้ม๊าดูแผลหน่อยซิ"

ผมถกแขนเสื้อให้ม๊าดู ก็คุยกันซักพัก ก่อนที่ป๊าม๊าจะขอตัวไปนอนเอาแรงต่อ

บางที...บนโต๊ะอาหารคนเดียวมันก็เงียบนะ

"รับอะไรดีค่ะคุณชาย"

ผมเงยหน้าขึ้น เห็นคนตรงข้าม มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่ทันสังเกตุ


...


ใจลอยขนาดนี้เลยหรอเรา

"เหมือนเดิมครับ"

           วันนี้เขามาในชุดนอน ไม่ไปทำงานอีกแล้วสินะ จู่ๆผมก็เกิดยิ้มออกมาอย่างนั้น เป็นจังหวะพอดีกับที่เขายิ้มออกมาพอดี

"ยิ้มไร"

"เปล่า"

ผมก้มหน้ากินอาหารต่อจนเสร็จ แล้วรีบลุกออกจากโต๊ะกินข้าวอย่างเร็ว

ทำไมใจต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยนะ

..

ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน





TN PART"

          ผมมองร่างเล็กที่ลุกออกจากโต๊ะไป ไม่อยากคุยกับเราขนาดนั้นเลยสินะ ผมได้แต่ยิ้มให้กับการกระทำแย่ๆของตัวเองก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าให้เสร็จ

          วันนี้ผมไม่ไปทำงานอีกตามเคย อยากจะอยู่ง้อน้องซะหน่อย เมื่อวานหลังจากผมเดินโมโหเข้าห้องแล้ว ก็ไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย

     ก็อก ก็อก

ผมเคาะห้องนอนข้างๆ เสียงที่คุ้นเคยบอกอนุญาติให้เข้าไป

       ร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เมื่อเห็นผมเดินเข้ามาก็หยุดชะงัก แล้วเดินไปนั่งก้มหน้าที่ปลายเตียง

"โกรธเฮียหรอ"

ผมหย่อนตัวลงนั่งข้างๆเขา

..

เขาไม่ตอบอะไร

"นี่! ปล่อย"

ร่างเล็กโวยวายจะแกะมือผมออกจากเอวเขา แต่นั่นทำให้ผมยิ่งกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีก

"ก็ตอบมาสิ หายโกรธเฮียยัง"

"หายแล้ว ปล่อย!"

"เอาดีๆ"

"หายแล้ว"

ผมปล่อยแขนให้เขาเป็นอิสระ

"ขอดูไหล่หน่อย เมื่อวานเฮียไม่ได้ตั้งใจ"

ร่างเล็กถกแขนเสื้อขึ้น แผลปกติดีเหมือนเดิม

จริงสิ ผมลืมเลยว่าเขาต้องกินยา แต่เขากินยาเม็ดไม่เป็น งั้นแสดงว่า...

ผมเดินเข้าไปหยิบถุงยาบนโต๊ะ..ยังคงสภาพเหมือนเดิม ยาในแผงอยู่ครบ

ร่างเล็กก้มหน้าแบบรู้ความผิด

          ผมหยิบขวดน้ำและยาก่อนเดินไปหาเขา กินน้ำและยา ก่อนจะจับหน้าของคนข้างๆมาใกล้ และประกบริมฝีปากลงไป

          เขาเปิดปากรับยาของผม ก่อนจะกลืนลงไป แต่ผมยังคงจูบต่อ ให้สัมผัสนี้แทนการขอโทษ ผมเลื่อนมือไปโอบเอวร่างเล็กให้กระชับเข้ามาใกล้อีก ส่วนร่างในอ้อมแขน ก็เอามือมาโอบไหล่อย่างเผลอตัว

เราจูบกันเนิ่นนาน จนผมเป็นฝ่ายผละเขาออกเอง

ใบหน้าหวานมีสีแดงจัด ยิ่งเพิ่มความน่ารักมากขึ้นอีก

"หายโกรธเฮียจริงๆใช่มั้ย"

"อื้อ"

ผมกดจมูกลงแก้มสีแดงนั่นอีกครั้ง ยิ่งอยู่ใกล้กัน ยิ่งอยากสัมผัสตัวเขาอีกครั้ง ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า

"เอ่อ..ริทถามอะไรได้มั้ยเฮีย"

"ได้สิ"

"คือ..พี่ฮั่นเขาอยู่แก๊งที่โจมตีพวกเรางั้นหรอ"

"ใช่ ทีหลังเขามาก็ไม่ต้องเปิดประตู เข้าใจมั้ย และอย่าไปไหนกับเขา อย่าไปคุยเลยจะดีกว่า"

"อือ ไม่ทำหรอก"

"ดีมาก"

ผมจูบเบาๆที่หน้าผากคนตรงหน้า ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

คนบ้าอะไรไม่รู้ มองทางไหนก็น่ารัก






RT PART"

      ผมได้แต่เขินหน้าแดงกับการกระทำของเขา ทำไมใจต้องเต้นแรงขนาดนี้นะไอ่ริท เมื่อนึกย้อนไปเมื่อสี่ห้าวันก่อน ก็แอบที่จะยิ้มเขินออกมาอีกไม่ได้

"ยอมเขาได้ยังไงนะริท นั่นพี่ชายแกนะเว่ย"

ผมพูดกับตัวเองราวกับเป็นคนบ้า ก่อนจะสลัดความฟุ้งซ่าน แล้วไปอาบน้ำ
.
.
.

      ผมเดินลงมาข้างล่าง เห็นร่างสูงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา ใส่ชุดสบายๆสำหรับอยู่บ้านก็ได้ หรือจะออกนอกบ้านก็ได้

"ไม่ไปทำงานหรอ"

"ถ้าไปก็คงไม่เห็นสิ"

เขาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ ตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงกวนๆ

"กวน! ไม่ไปทำงานบ่อยๆ ระวังริทจะซิ่วตำแหน่งรองประธานบริษัทหล่ะ"

"แน่หรอ"

ร่างสูงตวัดเอวผมจนเซลงไปนั่งตักเขา

"ปล่อย! เดี๋ยวใครมาเห็นเขา"

     ผมบอกเขาด้วยน้ำเสียงติดดุๆ ก็ที่นี่กลางบ้าน ป๊าม๊าออกจากห้องมาก็เห็นแล้ว นี่ยังไม่รวมสาวใช้และบอดี้การ์ดที่เดินกันวุ่นทั่วบ้าน

ร่างสูงฉวยโอกาสกดจมูกลงแก้มผมอย่างแรง

วันนี้โดนก็รอบแล้วเนี่ย

ผมได้แต่คิดในใจ จะขัดขืนก็ไม่เป็นผล ตัวเล็กๆนี่มันเสียเปรียบจริงๆ

"ไปเที่ยวกับเฮียนะครับ"

"ไปไหนอ่ะ"

"ริทอยากไปไหนหล่ะครับ"

"ริทอยากไปขี่จักรยานเล่นบ้าง ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ไปสูดอากาศบริสุทธิ์เลย"

"โอเค แต่บ่ายๆค่อยออกไปเนอะ ดูแดดสิ ไปตอนนี้คงลมจับ"

เขาพูดติดตลก ทำเอาผมขำไปด้วย

"เฮียปล่อยริทก่อน ริทจะกลับเข้าห้องแล้ว"

เขากดจมูกลงแก้มผมแรงๆอีกครั้ง ก่อนปล่อยผมให้เป็นอิสระ
.
.
.
.
เมื่อเปิดประตูห้องออก ก็เห็นคนห้องข้างๆกำลังปิดประตูอยู่

"บังเอิญจริงเลยนะ"

เขาเดินเข้ามาโอบเอวผมหลวมๆ แล้วเดินลงบันไดไปขึ้นรถพร้อมๆกัน

          วันนี้ไบรอันท์ทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้ เราเลือกที่จะมาสวนสาธารณะไม่ไกลบ้านนัก ที่นี่เป็นที่ที่ตอนเด็กๆผมมาวิ่งเล่นบ่อยๆ

"นั่งรอตรงนี้นะ เฮียไปเช่าจักรยานให้"

"อืม"

ผมบอกเขา เขาเดินไปแถวๆทางเข้า ส่วนไบรอันท์รออยู่ที่รถไม่ได้ตามมาด้วย

"เฮียไม่ขี่หรอ"

ผมทักเขาเมื่อเห็นเขาเข็นจักรยานมาแค่อันเดียว เมื่อกี้ก็ไม่ได้เอะใจตอนเขาไปเช่าคนเดียวด้วยซิ

"เปล่า"

"แล้วทำไมเอามาให้ริทคนเดียว"

"ใครบอกเฮียเอามาใหริท เฮียเอามาขี่ตังหาก"

"แล้วริทหล่ะ"

เขาตบเบาะหลัง...

"ยืนบื้ออีกนานมั้ย ขึ้นมา"

"ห๊ะ!"

"ไม่ต้องห๊ะ มาเร็วๆเลย"

ในที่สุดท้ายผมก็จำยอมโดยดี

"จับเอวสิ เดี๋ยวก็ตกหรอก"

"ไม่ตกหรอก"

"โอ้ยยยยย!"

เขาเบรคกระทันหัน ทำเอาผมที่ไม่ทันตั้งตัว หัวชนกับแผ่นหลังแกร่งอย่างแรง

"บอกแล้วก็ไม่เชื่อ"

"แกล้งริทอ้า เจ็บหัวเลย"

"หึหึ"

ผมไม่พูดอะไรต่อ นั่งซ้อนท้ายแล้วกอดเอวเขาไว้หลวมๆ เดี๋ยวโดนแกล้งอีก
.
.
.
"ริทหิวน้ำอ่ะ จอดตรงร้านข้างหน้าได้มั้ย"

"ได้สิ"

เขาตอบ แล้วลงไปซื้อน้ำให้ผม

"ขอบคุณคร๊าบบบ"

ผมรับน้ำไปดื่ม

"กินมั้ย"

ผมยื่นขวดน้ำไปตรงหน้าเขา

"ป้อนหน่อย"

"บ้าหรอ โตจะตายแล้ว"

"นะ ทำให้เฮียหน่อย"

ผมหยิบหลอดแล้วเอาไปจ่อปาก คนร่างสูงยิ้มอย่างสบายใจ

"ชื่นใจจริงจริ๊ง"

เขาว่าพร้อมส่งสายตาเหนือชัยชนะมาให้ผม

"จะหมดเวลาเช่าจักรยานแล้ว รีบเอาไปคืนเถอะ"

ผมพูดตัดบท แล้วขึ้นไปนั่งรอที่เบาะหลังทันที เขามาติดๆ แล้วปั่นไปยังที่เดิม

เมื่อถึงที่ผมก็ยืนรอร่างสูงอยู่ไม่ไกล

"มานี่ทีซิพ่อหนุ่มน้อย"

"ผมหรอครับ"

หญิงวัยกลางคนที่นั่งปูเสื่ออยู่บนพื้นหญ้า แต่งตัวคล้ายๆแม่หมอตามละครหลังข่าวที่ผมเคยดูทักผมขึ้น

"มีไรหรอริท"

"ป้าแกเรียกให้ริทไปหา"

"ไม่ต้องหรอก กลับกันเถอะ"

"เดี๋ยวสิพ่อหนุ่ม"

"ริท! กลับ"

"แปปเดียวเองนะเฮีย ไหนๆเขาก็เรียกแล้ว"

"งั้นเฮียรอตรงนี้แหละ"

ผมเดินเข้าไปนั่ง

"พ่อหนุ่มคนนั้นด้วยสิจ๊ะ"

"ยุ่งยากจริง"

เขาบ่นพึมพัมแต่ไม่วายเดินเข้ามานั่งข้างๆผม

"อยากทำนายเรื่องไหนก็เชิญเถอะครับ"

เขาบอก พร้อมส่งสายตาดุๆมาที่ผม หน้ากลัวจริงๆ






 :) Shalunla