ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [First]...ขอคืนดี
"ริท ริท ฟื้นสิ" ผมงัวเงีย ลืมตาที่ยังปรับสภาพแสงไม่ค่อยทัน ก็พบผู้คนรายรอบห้องไปหมด พบผู้ชายที่เรารักกุมมืออยู่ข้างเรา ตอนนี้ผมนอนอยู่ที่โซฟา เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นนะ..ผมนึกทวนไปได้ก็รีบลุกตัวขึ้นและสะบัดมือผู้ชายคนข้างๆออกทันที
"ริท...."
"ไหนบอกไม่รัก.."
"กูไม่ได้รัก"
"โกหก..แล้วไปไหนหล่ะคนนั้น ตัวต้นเหตุ!!!"
"ริท!!!"
"พี่รู้มั้ย ริทเจ็บมามากแล้ว ผ่านมากี่ปีกี่ปีริทก็ต้องเจ็บเพราะผู้หญิงคนนี้หรอ ผู้หญิงที่ชื่อว่าวิว!!!" ผมพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบข้างแก้ม
"ริท..ฟังพี่ก่อน"
"ริทไม่ต้องการฟังอะไรอีกแล้ว ลืมเรื่องของเราซะ ลืมว่าพี่เคยบอกรักริท แล้วลืมไปด้วยว่าเมื่อ6ปีก่อนพี่สัญญาอะไรกับริท ลืมด้วยว่าพี่เคยรักริท ลืมไปเลย..ว่าริทไม่มีตัวตน..ฮึก..เราไม่..ฮึก..เคย..ระ...รู้จักกัน"
"ริท ฟังกูก่อน กูขอโทษ" พี่โน่สวมกอดผมแน่นจากด้านหลัง
"ริทไม่ต้องการ พี่เอาคำขอโทษ ไปบอกรักเขาแทนเถอะ"
ผมวิ่งออกจากห้องทันที โดยมีมาร์ควิ่งตามมาติดๆ
"ริท..กูเข้าใจมึงนะ"
"ขอบคุณที่เข้าใจกู มึงกลับขึ้นไปเถอะ ส่งกูแค่นี้ ก็พอแล้ว"
[Tono part]
"มึงทำงี้ได้ไงว่ะสาดดดด!!" อาร์ม
"เชี่ยหว่ะโน่" น็อต
"ไอ่ห่าาาาา" ไอซ์
"มึงเจ็บมั้ยกูถามหน่อย"บอล
"สัด! พอได้แล้ว กูไม่ได้ตั้งใจ มันคือเรื่องเข้าใจผิด"
"เห็มเต็มตาอย่างนั้น เป็นใครๆก็เฟลป่ะมึง" น็อต
"กูพูดจริง พวกมึงไม่เชื่อก็ตามใจ" ผมปล่อยให้พวกมันคิดกันไปเองก่อน ผมอธิบายความรู้สึกตอนนี้ออกมาไม่ได้ มันเจ็บปวดที่สุด
"ไปง้อน้องดิว่ะ มามัวแต่ทำแบบนี้ มึงเห็นน้ำตาริทมั้ย มึงเจ็บมั้ย" อาร์ม
"กูมันเลว กูมันไม่ดีพอ กูทำให้มันเจ็บหลายครั้งแล้ว กูแย่มาก"
"ใช่ พี่มันแย่!!" เสียงใสตะโกนขึ้นเมื่อก้าวเท้าเข้าห้องอีกครั้ง
"ริท มึงกลับมาหากูแล้วใช่มั้ย กูขอโทษ"
"ริทกลับมา..กลับมาเก็บของ พี่จะได้มีความสุขโดยไม่มีใครขวางซักที"
"ริท กูรักมึง มึงอย่าไปเลย"
"พี่ไม่เคยรักริท!!"
"กูรักมึง กูไม่เคยพูดว่าไม่รักมึง"
"ถึงแม้พี่ไม่พูดแต่การกระทำของพี่ทำให้ริท..เจ็บยิ่งกว่า!!"
"ริท..กูขอโทษ"
"ปล่อยริทไป แล้วพี่ก็ไปมีความสุขกับผู้หญิงคนนั้นซักที...เราเลิกกันเถอะ"
"ริท!!!"
"ขอบคุณสำหรับน้ำตาที่เสียให้ริท และหวังว่าพี่จะไม่เสียมันให้ริทอีก ขอให้พี่มีความสุขกับผู้หญิงคนนั้นมากๆ ลาก่อน" ริทเขย่งตัวมาจูบผม เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผม และเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมาเลย...
[Pot part]
หลังจากเหตุการณ์วุ่นๆพวกผมและพี่ๆก็รีบมามอตามปกติ ขาดแต่ริทและพี่โน่ก็แค่นั้น
"6ปีที่ริทพูดมันคืออะไรว่ะ กูหล่ะสงสัย" พี่อาร์ม
"ไอ่เนส มึงเคยอยู่รร.เดียวกับริท มึงน่าจะรู้อะไรบ้าง" พี่น็อต
"ผมไม่ค่อยรู้อะไรนะพี่ แต่ก็เห็นมีข่าวลือว่าริทกับพี่โน่เคยเป็นแฟนกัน" เนส
"กูว่าอย่าเดาเลย เจ้ไอ่ริทมานู่นแล้ว"
"ริทอยู่มั้ย"
"ไม่อยู่หน่ะ แต่กูขอถามอะไรหน่อยเหอะ" ไอซ์
"นั่งก่อน" พี่บอลตบเก้าอี้ข้างๆให้มานั่ง
"พวกกูอยากรู้ว่าริทกับโน่เคยเป็นอะไรกันเมื่อ6ปีก่อน"
"เมื่อ6ปีก่อนนะหรอ..อืม..ริทกับโน่ เคยเป็นแฟนกัน"
"จริงดิ!"
"จริง เคยเป็นเมื่อ6-7ปีที่แล้ว
"เท่ากับว่าพึงอยู่ม.ต้นกันเองนะ" พี่อาร์ม
"ใช่ คบกัน1ปี แต่ที่ต้องเลิกกันก็เพราะวิว"
"ป๊าดดด ว่าแล้วเชียว" น็อต
"แต่สิ่งหนี่งที่ทำให้เป็นอุปสรรคอีกอย่างคือคู่หมั้น"
"คู่หมั้น?"
"คือช่วงที่ริทโกรธโน่ แม่ก็สั่งหมั้น ริทกับเบส และโน่กับวิว"
"เบส คนที่ริทไปเที่ยวด้วยบ่อยๆไง" โจ้
"อย่างนี้นี่เอง" มาร์ค
"เห็นแล้วก็สงสาร ว่าแต่เกิดเรื่องกันหรอ"
"ใช่ ริทเห็นโน่..นอนกับวิว" พี่อาร์ม
"เชี่ย!! ไอ่วิวนั่นก็โคตรเลว กูก็ไม่ถูกชะตากับมัน แล้วใครรู้บ้าง ว่าตอนนี้ริทมันไปไหนแล้ว"
[Rit part]
ผมขับรถมาที่คอนโดเจ้ริน โชคดีที่ยังมีกุญแจสำรองในรถ นี่ผมคิดถูกแล้วจริงๆใช่มั้ย
ชอบก็จีบเลยเซ่~
"ฮัลโหล"
["ริท แกอยู่ไหน"]
"ริทอยู่คอนโดเจ้"
["งั้นเดี๋ยวเจ้จะไปหาแกแล้วกัน"]
"ครับเจ้"
ผมปล่อยตัวเองให้นั่งพิงกับเตียงปล่อยให้น้ำตาระบายความทุกข์ออกมา จนเวลาผ่านไปได้ซักพัก เจ้รินก็มา
"ริท!"
"ฮึก..เจ้ริน" เจ้วิ่งมากอดผม แต่ผมสังเกตเห็นข้างหลังมีพวกพี่ๆและไอ่พ็อตมาด้วย
"เจ้พาพวกเขามาเองแหละ"
"มึงโอเคมั้ย" โจ้ถาม ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
"พวกกูเข้าใจมึงนะ แต่มึงก็น่าจะรับฟังไอ่โน่มัันหน่อย" พี่อาร์ม
"ผมฟังพี่โน่มามากพอแล้ว ผมเหนื่อยเกินกว่าจะรับคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า"
"แกก็ใจเย็นๆหน่อย กูเชื่อว่าโน่มันไม่เป็นอย่างนั้น แกก็รู้นิสัยไอวิวดี มันแผนสูงขนาดไหน มันแย่งโน่จากแกไป"
"ถึงไม่ใช่เพราะพี่วิว ริทก็เหนื่อยเกินพอแล้ว กับการที่ต้องแบกรับคำขอโทษที่ไม่เคยหาย"
[Tono part]
ทันทีที่ผมนั่งลงบนโต๊ะก็มีคำรุมด่ามากมายจากเพื่อนผม
"ไอสัด!!" อาร์ม
"มึงรู้มั้ยว่าพวกกูไปหาน้องริทเมื่อวาน ร้องไห้จนตาบวม เพราะมึง!!" ไอซ์
"กูก็น่าจะนึกถึงใจน้องเค้าบ้าง เคยคบกันแล้ว แล้วเลิกเพราะอะไร มึงก็ยังทำอีกนะ!!" น็อต
"พี่ของริทไม่เอาปืนมาจ่อหัวมึงก็บุญแล้ว ทำร้ายจิตใจน้องตั้ง2รอบ" บอล
"กูก็ไม่ต่างไปหรอก กูบอกว่าไม่ทำคือไม่ทำจริงๆ กูไม่ได้รักวิว"
"แต่การกระทำมึงแสดงให้เห็นทุกอย่าง อย่างนี้เจ็บกว่ามั้ย!!" น็อต
"กูผิด กูยอมรับ แล้วริทไปไหน"
"เข้าตึกไปแล้ว" อาร์ม
หลังจากนั้นพวกผมก็เข้าคลาสและดำเนินชีวิตมาเรื่อยๆ เพราะใกล้ช่วงสอบปลายภาค ผมก็ไปตามขอโทษริท แต่มันก็ไม่สำเร็จทุกครั้ง และผมก็ต้องเห็นน้ำตาริททุกครั้ง 2-3วันมานี้ผมเลยเลือกที่จะไม่ไปเพราะอยากให้มันมีสมาธิซักที ไม่ต้องมาใส่ใจกับผม...
[Rit Part]
"พวกมึงวันนี้ไปอ่านหนังสือบ้านกูกัน" เอิร์ธ
"นึกคึกไงเนี่ยมึง ปกติมาขออยู่หอพวกกูตลอด" มาร์ค
"เอาหน่า บ้านกูใหญ่ มีคอมมีทีวีมีเกมให้พวกมึงเล่น ตอนเย็นเดี๋ยวม๊ากูจะเลี้ยงสุกี้กับบาบีคิว มาเหอะ นะนะนะ"
"เออๆไปก็ได้ กูเห็นแก่ของกินมึงนะ เดี๋ยวจะไม่หมด" เนส
"ถ้ากูไม่พูดเรื่องของกิน มึงก็จะไม่มาใช่มั้ย"
"ใช่!!" พวกผมประสานเสียงใส่มัน
"ไอ่สาดดด ไปรถใคร"
"รถกูก็ได้" ผมเอ่ยปากอาสา เพราะดูเหมือนรถคนอื่นจะเล็กกว่าผม ส่วนโจ้มันจะขี่มอไซต์ตามมาเอง
ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านเอิร์ธ เห็นผู้หญิงเดินมาต้อนรับพวกเราคาดว่าเป็นแม่ของเอิร์ธ
"สวัสดีครับ" พวกผมยกมือไหว้
"เชิญเลยจ้ะ วันนี้อยู่ทานอาหารเย็นกันด้วยนะจ้ะ ม๊าเตรียมของไว้เยอะแยะเลย เอิร์ธดูแลเพื่อนให้ดีหล่ะ เดี๋ยวม๊าจะออกไปข้างนอก"
"ครับ" เอิร์ธตอบรับคำ แล้วพาพวกผมมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของมัน สิ่งอำนวยความสะดวกครบถ้วน บ้านมันใหญ่ใช้ได้ มี3ชั้น ห้องมันอยู่ชั้นที่3ห้องเดียว ขอบอกว่าสบายเลยครับ
พอเข้าห้องมันมาเรียบร้อยก็จัดการติวหนังสือ มีคุยบ้าง เล่นเกมบ้าง ตาภาษาคนขี้เกียจอย่างพวกผม แต่มี2คนที่ดูเหมือนจะไม่สนใจโลก มดจะขึ้นแล้วคร๊าบบบคุณเนสคุณพ็อต นั่งจับมือถือแขน ไอ่เนสก็นัวเนียพ็อตอยู่นั่นแหละ "เตียงอยู่ข้างหลังมึงแล้ว เอากันเลยมั้ย" จนมาร์คอดแซวพวกมันไม่ได้ เห็นคนอื่นๆแล้วอิจฉานะ ทำไมความรักผมมันไม่หวานชื่นแบบนี้บ้างเลย
[Tono part]
"พวกมึงงงงง ไปติวบ้านกูกัน วันนี้ม๊ากูจะเลี้ยงข้าวเย็นเว่ย ไปกันๆๆๆ" ไอซ์เอ่ยปากชวน
"บ้านมึง?" ผมทวนคำอีกครั้ง
"เออ บ้านกู"
"ฟ้าจะผ่ามั้ยเนี่ย ปกติเกาะคนอื่นตลอด" อาร์ม
"เอาหน่า ถือว่าตอบแทนพวกมึงที่กูไปอาศัยอยู่ด้วย บ้านกูใหญ่ ของอำนวยความสะดวกครบ ไปกันเถอะ"
"ว่าไงพวกมึง" บอล
"ไปก็ได้ เห็นแก่สรรพคุณของบ้านมัน" อาร์ม
"ขอบคุณที่เห็นข้อดีของบ้านกู สัด"
หลังจากด่ากันเรียบร้อย ก็ไปบ้านไอซ์ เมื่อถึงก็เห็นบ้านมันโคตรเงียบ
"ทำไมรองเท้าเยอะงี้ว่ะ พวกมึงเรียงไว้ตรงข้างประตูก็ได้ ตู้เก็บแม่งเต็มหว่ะ สงสัยไอเอิร์ธมันเหมารองเท้าแถวจตุจักรมา"
จะว่าไปรองเท้าคู่นั้นมันคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่ช่างเถอะ รองเท้ามันก็คงคล้ายๆกันเยอะแยะไป ผมปล่อยความคิดฟุ้งซ่านในหัวแล้วเดินตามเจ้าของบ้านมาที่ห้องบริเวณชั้น2 ห้องนอนมันแหละ พวกผมก็ติวกันไปผลัดกันคุยบ้าง
ก็อก ก็อก
ผู้หญิงมีอายุหน่อยเปิดประตูเข้ามา
"เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงลงไปกินกันนะลูก ม๊าเตรียมของไว้แล้ว"
"ขอบคุณครับ" พวกผมยกมือไหว้แม่ของไอซ์ ไม่สงสัยเลยทำไมมันถึงหน้าตาดีขนาดนี้ ได้แม่มาเต็มๆ น้องมันก็ด้วย หน้าตาดีกันทั้งบ้าน พูดแล้วก็คิดถึงตัวเล็กมัน ป่านนี้จะไปติวกับเพื่อนที่ไหนแล้วเนี่ย
[Rit part]
ก็อก ก็อก
"อีกครึ่งชั่วโมงลงมาทานนะลูก เดี๋ยวม๊าเตรียมของไว้ให้"
"เดี๋ยวพวกผมลงไปช่วยก็ได้ครับ อ่านหนังสือมานานแล้ว ไปยืดเส้นยืดสายหน่อย" มาร์ค
"ตามใจพวกเราแล้วกัน แม่อยู่สวนหลังบ้านนะลูก"
"ครับ"
หลังจากนั้นก็จัดการเก็บชีทและอุปกรณ์ต่างๆเพื่อลงไปช่วยแม่เอิร์ธข้างล่าง
"พวกมึงไปหยิบรองเท้าป่าว" เอิร์ธ
"ไม่ต้องหรอก บ้านมึงก็โคตรกว้าง จากหลังบ้านถึงหน้าบ้านไกลเกิน กูเหนื่อย พื้นก็ไม่ได้เลอะมากนิหว่า" โจ้
"กูก็ขี้เกียจเดิน บ้านใหญ่ชิบหาย"
"ตามใจพวกมึงแล้วกัน" หลังจากนั้นเจ้าบ้านก็พามาถึงสวน ที่ตอนนี้แม่ก็เตรียมอาหารอยู่
"เดี๋ยวลูกๆช่วยกางโต๊ะเลย2โต๊ะนะลูก"
"ม๊า พวกเรามากันแค่6คนเองนะ โต๊ะเดียวก็เกินพอแล้ว" เอิร์ธ
"ก็../ม๊าพว..สาดดด มาได้ไง" ยังไม่ทันที่แม่จะตอบคำถาม ก็ไขข้อสงสัยได้ทันที พี่ไอซ์อาร์มน็อตบอลและ..พี่โน่ คนที่ผมเลี่ยงและปฏิเสธเค้ามาตลอดเดือนและผมเสียน้ำตาทุกครั้ง ที่พบเจอ เรียกได้ว่าสถานการณ์ตอนนี้อึมครึมไปเลยทีเดียว
"พวกลูกๆมาก็ดีแล้ว ช่วยจัดโต๊ะ ตั้งหม้อสุกี้ได้เลย ม๊าเตรียมเตาบาบีคิวไว้แล้ว"
"ริท..มึงโอเคใช่ป่าวว่ะ" เอิร์ธ
"เออ กูโอเค กูไม่ได้รังเกียจถึงขนาดแดกข้าวร่วมโต๊ะไม่ได้" ผมบอกมันไปตามตรง ผมก็ไม่ได้เกลียดอะไรขนาดนั้น ก็ยังพูดคุยได้ตามปกติ แต่แค่เสียความรู้สึกนิดหน่อย
"ม๊า พี่จิ๋มอยู่ไหน" พี่ไอซ์
"ไม่ต้องทำหน้างง คนใช้บ้านกูเอง"
"อ๋อ" สงสัยหน้าพวกผมคงออกขนาดนั้นเลยมั้ง มันถึงพูด
"ไปทำธุระ กลับตอนประมาณ2-3ทุ่ม เดี๋ยวพวกลูกกินเสร็จก็เอาไปกองไว้ในครัวได้เลย เดี๋ยวยัยจิ๋มก็มาล้างให้"
"อ่่อ ครับๆ"
หลังจากนั้นพวกเราทำจัดการโต๊ะเสร็จเรียบร้อย เตรียมลงมือกิน โดยพี่ไอซ์และเอิร์ธก็จัดการเอากีต้าร์มา พร้อมลำโพง เปิดเพลงเหมือนเป็นปาร์ตี้เล็กๆ
"ไอซ์ เอิร์ธ เดี๋ยวม๊าไปหาป้าแดงที่ซอยตรงข้ามนู่นก่อนนะ อีกชั่วโมงคงจะกลับ ถ้ากินเสร็จก็จัดการให้เรียบร้อยหล่ะ"
"ครับ"
"พวกมึง เล่นเพลงกัน" พี่ไอซ์
"โหมึงพอแม่ออกนอกบ้านก็จัดเลยนะ" พี่บอล
"มันก็ต้องมีบ้าง ตกลงเอาเพลงไร"
"ฤดูร้อน" พี่โน่
"มึงเล่นกีต้าร์เลย" พี่อาร์มบอกพร้อมยื่นกีตาร์มาให้พี่โน่ ที่ตอนนี้นั่งตรงข้ามผม
"ฉันเดินหลงทางอยู่กลางผู้คน สับสนวุ่นวาย หันไปหาเธอไม่เจอผู้ใด เมื่อเธอเดินจากฉันไป ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย ฤดูร้อนไม่มีเธอ เหมือนก่อน เหมือนเก่าขาดเธอ" ตลอดทั้งเพลงพี่โน่ก็มองหน้าผมตลอด แต่แปลกมั้ย ผมกลับมองหน้าเขาอย่างนั้นเหมือนกัน
หลังจากนั้นพวกเราก็ผลัดกันเล่น เว้นแต่ผมที่เล่นไม่เป็น แต่หลักๆแล้วก็มีโจ้กับพี่อาร์มที่เล่น
"พ็อต อ้าปาก" เนส
"บ้า คนอยู่เยอะแยะ"
"มึงจะให้กูป้อนทางช้อนหรือทางปาก"
"เออๆ" พ็อตบอกพร้อมอ้าปากให้เนสป้อนอาหารมาให้
"อะ..แฮ่ม หวานจนมดขึ้นโต๊ะแล้วเนี่ย" มาร์ค
"ริท" พี่โน่เรียกผม
"ครับ"
"ไม่โกรธกูแล้วหรอ"
"ริทไม่ได้โกรธ ริทยังคุยกับพี่ได้เหมือนเดิม"
"มึงกลับมาอยู่คอนโดกูนะ อย่าย้ายไปเลย กูรักมึง"
"ริทเคยพูดเรื่องนี้มาแล้ว ไม่อยากพูดซ้ำ"
"ริท.."
"พี่พอเถอะ" ผมพูดแล้วลุกออกจากโต๊ะ แต่กลับถูกคู่สนทนาวิ่งมาขวางไว้
"ริท"
"ริทยังไม่อยากทะเลาะกับพี่"
"คือกูขอโทษ" ผมสะบัดมือพี่โน่ออก
"ริท"
"เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก พี่ไอซ์ เอิร์ธ ริทขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"กูไม่ให้มึงกลับ!!" พี่โน่บอกพร้อมกระชากมือผมไว้
"ปล่อย..ริทจะไป....โอ้ยเจ็บ!!"
"เฮ้ย! ไอ่โน่มึงใจเย็นหน่อยดิว่ะ" พี่อาร์ม
"เงียบไปเลยสัด!!" ประโยคนี้ทำเอาอารมณ์ผมขึ้นมาก เห็นทีว่าจะคุยดีๆกันไม่รู้เรื่องแล้ว
"พี่ก็ดีแต่ทำตัวแย่ๆไปเรื่อย"
"มึงก็ดีแต่ปากไอ่ริท อย่างมึงจะกล้าทำอะไรกู" ประโยคนี้ทำเอาอารมณ์เดือดพล่านขึ้นไปอีกจากทั้งน้ำเสียงและกำลังของคนตรงหน้าที่บีบข้อมือผมอย่างแน่น
"พี่โน่พอเถอะ เดี๋ยวริทมันจะเจ็บไปมากกว่านี้" พ็อตที่เข้ามาห้ามแต่กลับถูกพี่โน่ผลักออกไปอย่างแรง
"เชี่ยโน่ มึงมีสติหน่อยดิว่ะ" พี่อาร์มเข้ามาห้ามปราม
เพี๊ยะ
"ริทดีแต่ปากก็ดีกว่าคนที่ใช้แต่กำลัง ไม่พอใจอะไรก็ใช้กำลัง แล้วอย่างนี้หรอจะให้ริทรัก ห๊ะ!!!"
"มึงกล้าตบกูหรอริท!!!" พี่โน่พูดพร้อมจับไหล่ผมและบีบอย่างแรง
"ปล่อย!!!!" ตอนนี้พวกพี่ๆและเพื่อนผมก็รีบเข้ามาแยกผมกับพี่โน่ออกจากกัน
"ไอ่สัดโน่มึงหัดควบคุมอารมณ์บ้างดิว่ะ" อาร์ม
"ปล่อยเขาไปเถอะครับพี่ เค้าก็ดีแต่ใช้กำลังเป็นซาตานในคราบเทพบุตร ภายนอกดูเป็นคนดีแต่แท้จริงแล้วก็แค่คนเลวๆคนนึง"
"สัด!!" พี่โน่ที่ตอนนี้ถูกแยกไปแล้วมายื่นตรงหน้าแล้วกระชากคอเสื้อผม มองด้วยสายตาที่ดุร้ายไม่เหมือนคนเดิม คนที่ริทเคยรู้จัก พี่อาร์มกับคนอื่นๆจะเข้ามาดึงตัวไว้แต่ผมทำมือเชิงไม่เป็นไร
"เอาสิ!! ต่อยริทเลย ริทมันตัวยั่วโมโห ต่อยริทเลยสิ พี่จะได้สะใจ" ผมพูดพร้อมยกมือพี่โน่มาตรงหน้า
"ต่อยริทสิ ริทบอกให้ต่อยริทไง ต่อยเลย!!" มือโน่ง้างมือสุดแขน พร้อมที่จะชกเข้ามาอย่างจัง แต่กลับตั้งสติและลดมือลงไปได้
"กูขอโทษริท กูขอโทษ"
"เก็บคำขอโทษพี่เอาไว้ให้สำหรับผู้หญิงที่คู่ควรกับพี่เถอะ.." ผมทิ้งประโยคนั้นไว้แล้วจากไป ถามว่าผมกล้าขนาดนั้นได้ไง ผมเสี่ยงกับชีวิตตัวเองมาก ไม่รู้เพราะอะไร แต่ผมอยากให้เค้ารู้ว่า เค้าควรจะมีสติอยู่เสมอ และผมก็ไม่อยากทำให้เค้าต้องเสียผู้หญิงที่เค้าควรจะรักไปเพราะการขาดสติแบบเหตุการณ์ของผมอีก
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น