House พี่สุดโหดกับน้องแสนกวน

ลำดับตอนที่ #16 : [House]...โหดหรือหึง

-16



TN PART"

           เมื่อตอนเช้าก้องเข้ามาตรวจ อาการของริทไม่มีอะไรผิดปกติ แผลไม่อักเสบ สามารถรับยาและกลับบ้านได้ แต่อาจจะต้องงดใช้แขนแบบรุนแรงซักพักนึง

เมื่อเช้าป๊าม๊าก็โทรมาหลังจากทราบข่าว วันพรุ่งนี้ไม่ก็มะรืนคงจะกลับไทย

"เจ็บแผลมั้ย"

"ไม่ค่อย มันปวดๆมากกว่า"

"มันก็อยู่นิ่งๆนะ อย่าใช้แขน จะเอาอะไรก็บอกคนอื่น เดี๋ยวเฮียออกไปทำธุระข้างนอกแปปนึง"

"อืม"

ร่างเล็กปิดตาลงเพื่อพักผ่อน ส่วนผม ก็ต้องมีเรื่องที่จะไปเคลียร์ "แก๊งไฮ่หลง"

           ผมเดินทางมาที่คฤหาสน์หรูของมาเฟียคู่อริ โดยเอาบอดี้การ์ดมา 4 คน ไม่อยากวู่วามมาก แต่ถ้าจะถูกจู่โจม ก็พร้อมรับมือ

          ประตูบ้านบานใหญ่ถูกเปิดออกอย่างรู้ทัน รถมาจอดบริเวณประตูเล็ก คฤหาสน์หลังนี้สินะ ที่ไม่ได้เหยียบมาเกือบสิบปี

"ว่าไงตาคิน มาหาฉันถึงที่เลยหรอ"

ผู้เป็นเจ้าของบ้านมาต้อนรับอย่างดี

"สวัสดีครับคุณอา ไม่เจอกันตั้งนาน นึกว่าจะจำหน้าผมไม่ได้ซะแล้ว"

"ทำไมอาจะจำไม่ได้หล่ะ หลานทั้งคน"

"อ้อ จริงด้วย ทำไมอาจะจำไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นลูกแท้ๆของคนที่อาเกลียดเข้าไส้ และคิดจะกำจัดทิ้ง"

"ไม่ได้เจอกันนาน นายก็ร้ายไม่เบาเลยนะ เหมือนพ่อแกไม่มีผิด เชิญนั่งที่ห้องรับแขกก่อนดีกว่า"

เจ้าของบ้านเดินนำไปที่ห้องรับแขกหรู ดูสะอาดสะอ้าน ตกแต่งด้วยเครื่องประดับราคาแพงอย่างดี

"ผมจะไม่อ้อมค้อมนะครับ คุณอาต้องการอะไร ถึงส่งคนมาจู่โจมผม"

"แกนี่ก็ถามตรงใช้ได้เลยนะ"

เขาพูดพร้อมหยิบกาแฟขึ้นมาจิบแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย ยิ่งทำให้ผมโกรธมากขึ้น

"คุณอาครับ ผมไม่ได้มาเล่นๆ ต้องการอะไรก็บอกสิครับ"

"ในเมื่อการกระทำของฉันมันชัดเจนอยู่แล้ว แกยังต้องการคำตอบอีกหรอวะ"

"ดีเลยครับ นับแต่นี้เป็นต้นไป เราสองแก๊งจะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ และเป็นศัตรูกัน!"

ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่โมโหสุดๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถและออกจากบ้านนั้นอย่างเร็ว






RT PART"

    ก็อก ก็อก

"เชิญครับ"

      ผมที่นั่งดูทีวีอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้น มองผู้ที่เข้ามา กลับไม่ใช่คนที่เรารออยู่ แต่เป็นสาวใช้เดินมาแทน

"เอ่อ คุณหนูค่ะ คุณฮั่นมาหาค่ะ แต่คุณชายสั่งบอดี้การ์ดไว้ ว่าไม่ให้เปิดประตูให้ใคร คุณหนูช่วยลงไปเคลียร์ให้หน่อยค่ะ"

"ครับๆ"

           ผมรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินลงไปข้างล่าง เห็นมีบอดี้การ์ดของบ้านผมและของพี่ฮั่น ยืนถกเถียงกันอยู่

"ให้เขาเข้ามา"

"คุณหนูครับ แต่บอสสั่งไ.."

"ไม่ต้อง ฉันรับผิดชอบเอง"

"แต่..."

ผมหยิบรีโมทจากคนตรงหน้ามากดเปิดประตู

"แค่นี้ก็หมดเรื่อง"

บอดี้การ์ดของพี่ฮั่นเดินกลับเข้าไปในรถ แล้วขับเคลื่อนรถคันหรูเข้าสู่ตัวบ้าน

ผมยื่นรีโมทคืน แล้วเดินไปยังรถ

"ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ให้รอนาน"

"ไม่เป็นไรครับ พี่เข้าใจ ช่วงนี้บ้านริทถูกโจมตี ก็ต้องป้องกันเป็นพิเศษ"

"งั้นเชิญเข้าไปคุยข้างในก่อนดีกว่าครับ"

ผมเดินนำเขาเข้ามายังห้องรับแขก บอกสาวใช้ให้เอาน้ำมาเสิร์ฟ

"พี่ตั้งใจจะมาเยี่ยมหน่ะครับ วันนั้นไปโรงบาลแล้ว แต่ริทหลับพี่เลยกลับซะก่อน"

"ขอบคุณมากๆนะครับ อันที่จริงไม่ต้องมาเยี่ยมริทก็ได้"

"ไม่ได้หรอกครับ รู้จักกันซะเปล่า เผื่ออนาคตจะได้ร่วมงานกัน"

"ครับ"

บรื้น...เอี๊ยด!

ได้ยินเสียงขับรถเคลื่อนมาในบ้านอย่างเร็ว เบรคหยุดเสียงดังลั่น

"นี่!"

คนร่างสูงเดินเข้ามากระชากแขกผู้มาเยือน

"เฮีย!"

"ออกไปจากบ้านกู"

ร่างสูงเหวี่ยงชายหนุ่มล้มลงอย่างแรง


บอดี้การ์ดของพี่ฮั่นชักปืนขึ้นมา


บอดี้การ์ดของเฮียก็ชักขึ้นมาเหมือนกัน

"พี่ฮั่น"

ผมเข้าไปประคองเขา แต่กลับถูกมือหนาคว้าให้ออกมา

"อย่าไปยุ่งกับมัน ออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้!"

"เฮีย! บ้าไปแล้วรึไง เขาแค่มาเยี่ยมริทเฉยๆ ริทให้เขาเข้ามาเอง เขาไม่ผิด"

"มันผิดตั้งแต่คิดจะมาแล้ว!"

"หัดมีเหตุผลหน่อยดิ!"

ผมตะคอกเขากลับอย่างแรง ก่อนจะหันไปขอโทษพี่ฮั่น

"ริทขอโทษนะครับ"

"ไม่เป็นไรครับ งั้นพี่กลับก่อนนะ ในเมื่อเจ้าของบ้านไม่อยากให้อยู่"

"ริทขอโทษจริงๆนะครับ"

ผมเดินไปส่งเขาขึ้นรถ รถยนต์หรูเคลื่อนออกไป ผมกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง

"ใครให้มันเข้ามาในบ้านห๊ะ!!!"

ร่างสูงยืนว่าลูกน้องที่ยืนรายเรียงกันอยู่

"เอ่อ..."

"ว่าไง!"

           ร่างสูงตวาดอย่างแรง แล้วเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อของบอดี้การ์ดคนถือรีโมทประตู ทำเอาลูกน้องที่ยืนอยู่สะดุ้งกันหมด รวมถึงผมด้วย

"เฮียหยุด!"

ผมเข้าไปดึงมือเขาออกจากคอเสื้อของบอดี้การ์ด

"เขาไม่เกี่ยว ริทเป็นคนกดรีโมทเปิดประตูให้พี่ฮั่นเข้ามาเอง"

"เรียกพี่เลยหรอ หึ! สนิทกันมากสินะ"

เขาเข้ามาบีบไหล่ผมอย่างแรง

"โอ้ยยยย"

          ผมร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด แผลที่ยังไม่ค่อยหายดีกลับทวีความเจ็บขึ้นอีกครั้ง เขาที่พึ่งนึกได้ก็ปล่อยมือออก

"จะเป็นไรนักหนา แค่คนมาเยี่ยม"

"แกไม่รู้หรอก"

"ก็พูดมาซิ่ หรือว่าริทไม่ผิดอะไร เลยไม่มีอะไรจะพูด"

"ทำไมชอบเป็นตัวปัญหา ทำเรื่องเดือดร้อน รู้มั้ยใครที่เป็นคนยิง ก็แก๊งของไอฮั่นนี่แหละ มันไม่หวังดี รู้ไว้ด้วย!"

เฮียบอกก่อนเดินเข้าห้องทำงานแล้วปิดประตูอย่างแรง

"โอ้ยยยยย น่ารำคาญ คนไรว่ะชอบเอาแต่ใจ!"

ผมบอกแล้วเดินกลับขึ้นห้องตัวเองเช่นกัน

          โดนยิงตายไปซะได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องวุ่นๆแบบนี้อีก ยิ่งมีพี่ขี้โมโหแบบนี้ เห็นทีจะคุยกันไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่
 
 









 :) Shalunla