House พี่สุดโหดกับน้องแสนกวน

ลำดับตอนที่ #15 : [House]...พี่น้องหรอ

-15



TN PART"


"อ่าว สวัสดี ตาโน่ แล้วนั่นใครหล่ะ แฟนแกหรอ "

 

"เอ่อ ไม่ใช่ครับ นี่น้องผม..ริท"

"สวัสดีครับ" ร่างเล็กยกมือไหว้คุณอา

"อ่าวหรอ นั่งก่อนๆ"

"ขอบคุณครับ"

"แต่ว่าเอ็งสองคนหน้าตาดูไม่ค่อยเหมือนกันเลยเนอะ"

"คงงั้นมั้งครับ"

           ผมชินกับคำพวกนี้แล้ว ตั้งแต่เด็กผมกับริทมักจะถูกทักแบบนี้เสมอ...จนบางครั้งก็แอบคิดไม่ได้ ว่าเราสองคนอาจจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ

"แล้วตาริทเป็นไงบ้าง เห็นไอรุตบอกว่าส่งไปเรียนเมืองนอกเมืองนา นี่เรียนจบแล้วใช่มั้ย"

"จบแล้วครับ พึ่งกลับมาไม่ถึงอาทิตย์นี่เอง"

"แล้วนี่พ่อแม่พวกแกไปไหนหล่ะ ไม่ค่อยได้เจอะหน้ากันนานแล้ว"

"ป๊าม๊าไปอยู่ฮ่องกงครับ อีกสองสามวันคงจะกลับ"

      ก็อก ก็อก

"ขอโทษนะครับ" วินตาร์เคาะประตูที่เปิดไว้ ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก ผมพยักหน้า เขาเดินมากระซิบผม

"ตอนนี้แก๊งไฮ่หลงมีความเคลื่อนไหวแล้วครับ ดูเหมือนจะเดินทางมาที่นี่ เกรงว่านายจะไม่ปลอดภัย เรารีบกลับบ้านกันดีกว่าครับ"

"โอเค นายไปสตาร์จรถรอได้เลย"

"มีไรหรอเฮีย"

ริทกระซิบถามผม

"คุณอาครับ คือผมมีธุระต่อ งั้นขอตัวลากลับเลยนะครับ"

"ได้ๆ เดินทางปลอดภัย ไว้ว่างๆนัดพ่อแม่เอ็งมากินข้าวด้วยกัน"

"ครับลาแล้วนะครับ"

"สวัสดีครับ"

.
.
.
.

"เฮียๆ เมื่อกี้ริทเห็นรถคันเดิมกับเมื่อวานติดไฟแดงอยู่แยกเมื่อกี้"

"หรอ วินตาร์ นายเปิดสัญญาณไปหาไบรอันท์ซิ"

"ครับ บอสหยิบปืนใต้เบาะได้เลย"

ผมก้มลงไปหยิบกล่องสีดำ ใส่กระสุนแล้วส่งให้คนข้างๆ ก่อนจะใส่แล้วถือไว้ในมือตัวเองอีกอัน

"รถข้างหลังรึเปล่าครับคุณหนู"

"ใช่ๆ คันนี้แหละ"

"วินตาร์นายเหยียบให้มิดเลย เดี๋ยวฉันสกัดเอง"

"เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับสองพี่น้องลูกเจ้าสัววิสรุต ตายแน่ๆ" เจ้าตัวเล็กข้างๆเอ่ยปากบอกอย่างสนุก

    ปังๆๆๆๆๆๆๆ

  ฝ่ายนั้นกราดยิงมาบริเวณหลังรถก่อน ผมลดกระจกซ้ายลง ก่อนจะยิงสวนไปบ้าง
 
    ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 
            เสียงกระสุนจากทั้งผมทั้งริท ยิงไปยังรถข้างหลังแบบไม่ลังเล แต่ดูท่าทางครั้งนี้รถมันจะแต่งเติมมาโดยเฉพาะ เพิ่มเหล็กกันกระสุน กระจกหนาพิเศษ และล้อสำหรับแข่งรถอย่างดี

ผมยิงปืนรัวไปที่ล้อแต่ไม่เป็นผล รถที่แต่งเติมมาอย่างดี นี่กะจะโจมตีพวกเราจริงๆสินะ

"วินตาร์เร่งเครื่องเพิ่มอีกซิ"

ผมหันไปบอกเขา แต่ก็ต้องชะงัก เมื่ออีกคนที่นั่งเบาะเดียวกับผม มีเลือดอาบบริเวณหัวไหล่

"ริท!"

"เฮีย .."

"วินตาร์ รีบขับไปโรงบาลที่ใกล้ที่สุดตอนนี้เร็ว!"

"ครับ"

"ริท นายต้องไม่เป็นอะไรนะ อดทนไว้นะ"

"เฮีย...มะ..ไม่ต้องห่วงริท ยิงสกัดไปก่อน"

"ไม่ได้! วินตาร์ ใกล้ถึงยัง"

"อีกหนึ่งกิโลข้างหน้าครับ"

"ริท ทำใจดีๆไว้นะ"

   ผมช้อนร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ใบหน้าเขาซีดลงมาก เลือดที่ไหล่ซ้ายก็ยังไหลอย่างต่อเนื่อง

"อดทนนิดนะตัวเล็กของพี่"

ผมก้มลงไปจูบเบาๆที่หน้าผากเขา

           รถที่โจมตีอยู่ข้างหลังอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้ตีตื้นมาข้างรถแล้ว ชายชุดดำลดกระจกลง เล็งปืนมาที่ผมเต็มๆ ผมก้มสุดตัว บังตัวเองและคนใต้ร่างไม่ให้โดนกระสุน ใบหน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ร่างเล็กหายใจแผ่วเบา ผมประทับจูบลงไปที่ปากของเขา แทนคำพูดว่าเขาต้องไม่เป็นไร

      ปังๆๆๆๆๆ
 
           กระจกรถที่ออกแบบมาดี ทำให้เป็นรอยร้าวเพียงเล็กน้อย รถยนต์หักเลี้ยวเข้าโรงบาลอย่างรวดเร็ว ส่วนรถที่ตามมานั้นก็ขับตรงต่อไปโดยไม่ตามมาอีก

           บุรุษพยาบาลสองสามคนรีบวิ่งเข็นเตียงมา วินตาร์ลงไปเปิดประตู ผมค่อยๆประคองร่างเล็กให้บุรุษพยาบาลด้วยความเร็ว รถถูกเคลื่อนไปยังห้องฉุกเฉินทันที
 
           ผมวิ่งตามเข้าไปติดๆ โชคดีที่โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลที่เพื่อนผมประจำอยู่ ถ้าจำไม่ผิดวันนี้มันน่าจะอยู่เวร ไม่แน่มันอาจจะเป็นเจ้าของไข้น้องผมก็ได้

          ผมนั่งรอที่หน้าห้องด้วยความกระวนกระวาย ส่วนวินตาร์จัดการติดต่อช่างมารับรถไปซ่อม แล้วให้คนที่บ้านเอารถคันใหม่มา

พยาบาลเปิดประตูออกมา

"คือตอนนี้คนไข้เสียเลือดมาก เราต้องการเลือดค่ะ"

"ผมกรุ๊ปเอ พอจะใช้ได้มั้ย"

"ได้ค่ะ เชิญที่ห้องข้างในเลยค่ะ"

          ผมเข้าไปข้างใน เห็นเตียงร่างเล็กอยู่ไม่ห่าง พยาบาลจัดการเจาะเลือดผม ทำไมต้องเกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วย ถ้าเลือกได้ ขอให้เป็นผมที่โดนแทนเถอะ

"ขอโทษนะค่ะ คือคุณเกี่ยวข้องอะไรกับคนไข้หรอค่ะ"

พยาบาลสาวหน้าตาดีถามผมระหว่างที่รอให้เลือด

"พี่ครับ"

"พี่แท้ๆหรอค่ะ"

"ครับ หน้าตาไม่เหมือนกันหล่ะสิ ผมโดนถามบ่อยจนชินแล้ว"

"ใช่ค่ะ หน้าตาไม่เหมือนกันเลย แต่ก็แอบคล้ายบางมุมนะค่ะ เอาตรงๆตอนแรกดิฉันนึกว่าคุณสองคนเป็นแฟนกันซะอีก"

"โดนทักจนชินแล้วครับ ฮ่าๆๆๆ "

หลังจากนั้นผมก็นอนให้เลือดซักพักจนครบ ก็กลับไปนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินเหมือนเดิม

"นายครับ บริษัทถูกโจมตี ตอนนี้ไฟไหม้บริเวณหน้าตึกใหญ่ครับ"

"ห๊ะ! แล้วเนี่ยพอจะสกัดจับคนร้ายได้มั้ย แล้วตามรถดับเพลิงยัง"

"ตามแล้วครับ ส่วนคนร้ายตามจับไม่ได้ ดูจากกล้องวงจรปิดแล้ว น่าจะเป็นคันเดิมที่ตามเราเมื่อกี้ครับ"

"นายบอกไบรอันท์ให้ไปที่บริษัท ถ้ามีใครเป็นอะไรรีบส่งโรงบาลแถวนั้นด่วน"

"ครับ"

เห็นทีว่าเราต้องคุยกันยาวแล้วหล่ะ แก๊งไฮ่หลง!

"คุณคะ เดี๋ยวเราจะย้ายผู้ป่วยไปที่ห้อง168 ชั้น16นะค่ะ เชิญคุณขึ้นไปรอได้เลยค่ะ"

"ครับ"

ผมบอกก่อนเดินขึ้นไปรอที่ห้อง ซักพักรถก็เข็นร่างเล็กมายังห้อง จัดการติดสายน้ำเกลือและอุปกรณ์อื่นๆ

"คนไข้ถูกให้ยาสลบไปนะค่ะ อีกสักพักคงจะฟื้น ถ้าฟื้นแล้วรบกวนกดปุ่มเรียกพยาบาลด้วยนะคะ"

"ครับ"

พยาบาลเดินออกไป ผมเข็นเก้าอี้ใกล้ๆมานั่งข้างเตียง

"เจ็บมากมั้ย หืม ทำไมต้องเป็นนายด้วยนะ ถ้าเลือกได้ เฮียขอโดนยิงซะดีกว่า"

     ผมจับมือเขาข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือ มืออีกข้างลูบผมเขาเบาๆ ใบหน้าหวานที่ตอนแรกซีดลงเพราะเสียเลือดเยอะ ตอนนี้กลับมาเปล่งสีแดงเหมือนเดิม

       ก็อก ก็อก

ผู้ชายในชุดกราวน์เปิดประตูเข้ามา นี่มัน..

"ไอโน่/ไอก้อง!"

            ก้อง เพื่อนสนิทผม ไปเจอกันตอนเรียนที่เมืองนอกนั่นแหละ มันเรียนหมอ ผมเลยจบก่อนมัน รู้ว่ามันทำงานที่นี่ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นเจ้าของไข้น้องผมนี่สิ บังเอิญจริงๆ

"กูก็ว่านามสกุลน้องเขาคุ้นๆเหมือนของมึง นี่น้องที่มึงเล่าให้กูฟังป่ะ"

"ใช่ คนนี้แหละ ริท พึ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่กี่วัน กูก็พามาซวยซะได้"

"มึงไม่ผิดหรอก น้องมึงก็ไม่ได้เป็นไรมาก ไม่โดนจุดสำคัญของร่างกาย พรุ่งนี้ถ้าแผลไม่เป็นไรก็กลับบ้านได้แล้ว จะว่าไปน้องกับมึงก็หน้าตาไม่เหมือนกันเลยอย่างที่มึงว่าจริงๆ"

"ก็ใช่ไง วันนี้ไปหาอาก็โดนทัก ให้เลือดพยาบาลก็ทัก มึงก็ทักอีกเนี่ย สามคนในวันนึงแล้ว"

"เอาหน่า คนเราก็แตกต่างแปลกกันเป็นธรรมดา มึงอาจจะได้พ่อเยอะ น้องอาจจะได้แม่มาเยอะ ดูสิ หน้าหวานอย่างกะผู้หญิง"

"นั่นสิ ว่าแต่มึงมาทำไรที่ห้องว่ะ"

"ก็จะมาตรวจดูอีกรอบแหละ แล้วก็สงสัยเรื่องนามสกุลน้องเขา เลยมาหาให้แน่ใจ แล้วก็ได้คำตอบจริงๆ"

"เออๆ นั่งคุยกันก่อนมา"

ผมลากเก้าอี้ให้มันมานั่งข้างๆเตียงกับผม เผื่อริทฟื้นจะได้รู้

"แล้วนี่ไปทำไงมาว่ะถึงโดนยิง"

"ก็โดนคู่อริเก่าของป๊าโจมตีแหละ ที่บริษัทก็โดนเผา ไม่รู้มันจะแค้นไรนักหนา"

"เป็นมาเฟียก็ทำใจนิดนึงแหละ"

"กูก็ว่างั้น"

ผมเห็นร่างเล็กขยับมือนิดๆ พร้อมกับค่อยๆลืมตา กระพริบตาทีละนิดเพื่อปรับสภาพแสง

"เดี๋ยวกูออกไปตามพยาบาลให้"

ก้องบอกก่อนเดินออกไป ผมจับมือร่างเล็กเบาๆ

"เจ็บมากมั้ย"

"ถ้าแผลคงไม่เท่าไหร่เพราะโดนยาชามา แต่ตอนนี้หิวน้ำอ่ะ"

มองไปที่โต๊ะข้างๆ มีขวดน้ำอยู่ ผมจัดการใส่หลอดเข้าไป แล้วยกไปที่เตียงให้เขาดื่ม

"ค่อยๆก็ได้" ผมบอกเขาที่ดื่มน้ำทีเดียวรวด สงสัยจะหิวจริงๆ

           พอเขาดื่มเสร็จก็เป็นจังหวะพอดีกับที่พยาบาลและก้องเข้ามา ผมจึงออกไปยืนรอข้างนอกห้อง คิดอะไรเล่นๆซักพักพยาบาลกับก้องเดินออกมา

"น้องแกก็ปกติดีทุกอย่างแล้ว แต่ว่าเลือดจาง หลังจากยาชาหมดฤทธิ์อาจจะเจ็บแผลนิดหน่อย พรุ่งนี้ตรวจอีกที ถ้าไม่เป็นไรก็กลับบ้านได้เลย ฉันขอตัวนะ"

"ขอบใจมาก"ผมตบไหล่เพื่อนเบาๆ

ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป เดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้เดิม

"ขอบคุณนะเฮีย"

"หืม ขอบคุณเฮียทำไม"

"ก็ให้เลือดริทไง"

"ไม่เป็นไร เฮียมีน้องคนเดียวหนิ ถ้าเฮียไม่ให้แล้วใครจะให้หล่ะ"

ร่างเล็กพยายามจะดันตัวเองขึ้น

"ไม่ต้องๆ อย่าขยับ จะเอาอะไรเฮียหยิบให้"

"อยากกอดเฮีย"

ผมโน้มตัวลงไปกอดเขาตามที่เขาขอ

"ริทรักเฮียนะ"

"เฮียก็รักริท"

  ผมเลื่อนใบหน้ามาตรงกับใบหน้าหวาน ประกบริมฝีปากลงไป ร่างเล็กเปิดปากรับอย่างเคยชิน

"อื้ม..."
 
  เสียงครางเบาๆจากคนใต้ร่าง เราจูบกันเนิ่นนาน ผมชินความหวานมนปากเขา จนเริ่มหมดลมจึงผละออก

"อะไรที่ทำให้ริทมีความสุข ปลอดภัยที่สุด เฮียยินดีทำให้ทุกอย่าง"

ร่างเล็กยิ้มเขินๆ ก่อนจะขอตัวนอนพักผ่อนต่อ

       ก็อก ก็อก

ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามา

"นายครับ ตอนนี้ที่บริษัทควบคุมเพลิงได้เรียบร้อยแล้ว ไม่มีอะไรเสียหายมาก คาดว่าเขาแค่ขู่ไม่ได้จงใจจะทำลายให้เสียหายมากมายครับ"

"แล้วมีใครบาดเจ็บมั้ย"

"ไม่มีครับ โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด มีแค่บางตำแหน่งที่มาทำงาน"

"ขอบใจนายมาก เดี๋ยวช่วยไปตรวจสอบค่าเสียหายด้วย แล้วแจ้งตำรวจดำเนินคดีได้เลย"

"ครับ"

"แล้วก็ฝากบอกไปที่ฮ่องกง ว่าให้คุ้มกันป๊าม๊าอย่างดี ฉันคิดว่าเราอาจจะถูกโจมตีได้อีก"

"ครับ เดี๋ยวผมแจ้งให้"

"แล้วนายก็ระวังตัวด้วยแล้วกันเวลาไปไหนมาไหน คืนนี้ฉันจะอยู่เฝ้าริทที่นี่แหละ"

"ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ"

"อืม"

     ก็อก ก็อก

ผมเดินไปเปิดประตู แล้วก็ต้องตกใจกับแขกผู้มาเยือน

"สวัสดี ไม่เจอกันนานนะคุณภาคิน"

"นายมาทำไม"

แขกผู้มาเยือน...อิสริยะ...ทายาทของแก๊งไฮ่หลง

"ได้ข่าวว่าน้องชายคุณถูกยิง ก็เลยมาเยี่ยม ในฐานะคนรู้จัก"

"คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังหรอคุณ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ว่าคนที่ยิงน้องผมก็มาจากแก๊งคุณ"

"คุณจะคิดอะไรก็เชิญเถอะครับ แล้วนี่ไม่คิดจะเชิญผมเข้าห้องหน่อยหรอ"

"สำหรับคุณผมเปิดประตูให้ก็บุญแล้ว ถ้าไม่มีอะไรก็เชิญกลับไปเถอะครับ น้องผมพักผ่อนอยู่"

ผมบอกพร้อมยื่นแขนเชิญเขาออกไปข้างนอก

"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ คุณภาคิน"

           เขาพูดด้วยน้ำเสียงและแววตายากที่จะหยั่งถึง ก่อนจะเดินออกไป ผมปิดประตูลงแล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม


การอยู่ในวงการนี้มันไม่ง่ายเลย ถ้าใครหมดประโยชน์ ก็พร้อมจะถูกกำจัดทิ้งได้ทุกเมื่อ...








:) Shalunla