[NoRit] First Love รักแรกแพ้กาลเวลา

ลำดับตอนที่ #13 : [First]...คลุมเคลือ

18.30

ณ ห้องอาหารสุดหรูชั้นสูงสุดของโรงแรม

       ผมกับริทเดินเข้ามาในห้องอาหารVIP จัดการสวัสดีทุกๆคนที่นั่งกันครบ ตำแหน่งการนั่งเหมือนถูกจัดไว้แล้ว ผมนั่งข้างวิวส่วนริทนั่งข้างเบส ผมกับริทเลยนั่งตรงข้ามโต๊ะอาหารกัน

"ไม่ได้เจอตาริทตั้งนาน หล่อเชียวนะ" แม่ของผมพูดขึ้น

"ขอบคุณครับ คุณน้าก็สวยไม่เปลี่ยนเลยนะครับ"

"ปากหวานจริงพ่อคู๊ณ"

บทสนทนาหลากหลายเกิดขึ้นระหว่างอาหารค่ำมื้อนี้

"โน่ขา เดี๋ยววิวป้อนนะ" วิวพูดพร้อมยื่นช้อนที่ตักอาหารมาให้ผม ผมอ้าปากรับตามมารยาท

"หวานจังเลยนะครับ" ริทพูดกึ่งประชดมาให้ผม

"ขอบใจจ้ะน้องริท"

"เบส ผมมีอะไรติดอยู่หน่ะ เดี๋ยวริทดึงออกให้" ริทพูดแล้วโน้มหน้าไปใกล้กับเบสมาก

"ขอบใจนะ"

"ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของริทที่ต้องดูแลคนที่รักอยู่แล้ว" ริทพูดกับเบสแต่หันหน้ามาทางผม อย่าประชดอย่างนี้สิ ไม่ชอบเลย

"นี่ก็จะครบกำหนดการหมั้นแล้วนะพวกเธอ จะไปกันที่ไหนดี" แม่ของวิวพูดขึ้น

"ไปที่หัวหินไง บรรยากาศดีจะตาย ไปสวมแหวนกันที่นั่นเลย" แม่ของริทเสนอ

"ฉันเห็นด้วยนะ ว่าไงบ้างลูก"

"วิวเห็นด้วยค่ะ ในเมื่อพวกเรายังไม่มีใครและดูเหมือนจะรักกันดี ก็หมั้นกันเลยค่ะ"

"งั้นตามนี้นะ เดี๋ยวได้วันแล้วแม่จะบอกหนูๆเนอะ" แม่ของเบสบอก

"โน่ เดี๋ยวทานเสร็จแล้ว ไปทานขนมต่อนะ" วิวพูดกับผม

"..เอ่อ..แต่ว่../ไปเลยจ้ะ จะได้สนิทกันมากขึ้น ตาโน่ พอทานเสร็จแล้วก็ไปส่งหนูวิวที่บ้านด้วย เข้าใจมั้ย" ผมจะปฏิเสธแต่กลับถูกแม่ยัดเยียดให้ไป เมื่อมองสีหน้าของคนตรงข้าม ทำให้รู้ได้เลยว่าไม่พอใจมาก

"งั้นวิวขอตัวไปก่อนเลยนะค่ะ เดี๋ยวคนจะเยอะค่ะ สวัสดีค่ะ" วิวพูดตัดบทแล้วจัดการดึงผมไปทันที

"สวัสดีครับ" ผมบอกลาตามมารยาทก่อนที่ต้องเดินตามหญิงสาวไป

ริทส่งสายตามาให้ผมประมาณว่าถ้ากลับห้องไปต้องมีเรื่องแน่





[Rit part]

         สายตาในมื้ออาหารวันนี้ของพี่วิวบ่งบอกได้ชัดเจนถึงการแสดงความเป็นเจ้าของพี่โน่ ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึป่าว แต่จากสัญชาติญาณของผมมันบ่งบอกอย่างนั้น

และวันนี้ทั้งคืน..พี่โน่ก็ยังไม่กลับมา

        เสียงโทรศัพท์ปลุกผม ตอนนี้เป็นเวลา 6.00 คนข้างๆผมก็ยังไม่กลับมา ผมตัดสินใจโทรหาเขาแต่ไม่ติด เลยจัดการกับธุระส่วนตัวก่อนที่จะขับรถเพื่อมุ่งหน้าไปมอ

"สวัสดีครับ"

"ไอ่โน่ไม่ได้มาด้วยหรอ" อาร์ม

"พี่โน่..ยังไม่กลับห้องตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ"

"แล้วไปไหน"

"ไปกับ..พี่วิว ผมโทรไปหาแล้วแต่ไม่ติด"

"โทรหาวิวสิ" จริงสิ ทำไมผมไม่โทรหาพี่วิว ผมกดสายตรงไปหาพี่วิวทันที

"ฮัลโหล" พี่วิวพูดเสียงงัวเงีย

"นี่ริทเองนะครับ พี่โน่อยู่ด้วยป่าว"

"วิว..กางเกงผมอยู่ไหน" ประโยคที่ได้ยินมาจากเสียงของคนที่คุ้นเคย

"อยู่ข้างเตียงไง..ฮะ..ฮัลโหลน้องริทโน่อยู่กับพี่แหละ นี่กำลังจะไปแล้วแต่งตัวอยู่ ไม่ต้องห่วง"

"งั้นขอบคุณครับ สวัสดีครับ"

"โน่อยู่ไหน"

"อยู่ที่ห้อง..พี่วิว งั้นริทขอตัวก่อนนะครับ"

"ริทๆ รอกูด้วย"

ผมหลีกจากที่นั่นเพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาผม ไอ่ริท ทำไมอ่อนแออย่างนี้ว่ะ





"ริทๆ เลิกคลาสแล้ว" พ็อต

"หรอ ขอบใจนะ"

"วันนี้มึงเป็นไรเนี่ย เหม่อทั้งวัน มีไรบอกกูได้" พ็อต

"ลงไปข้างล่างกันเหอะ"

ผมเลือกที่จะนั่งเก้าอี้แถวนั้นที่ไม่ใช่ที่ประจำของผม

"มึงมีไรไม่สบายใจปรึกษากูได้"

"คือกู..ไม่รู้หว่ะ กูไม่รู้ว่าใจตอนนี้กูควรทำยังไง"

"มึงรักพี่โน่ใช่มั้ย"

"ทำไมมึงถึงคิดอย่างนั้น"

"ดูแต่การกระทำแต่ละอย่างของมึงสิ มึงหึงหวงแคร์พี่โน่ขนาดไหน กูดูออก มึงรักเขาเลย มึงบอกรักเขาไปเลย"

"ถ้ากูบอก ยังไงกูกับเขาก็รักกันไม่ได้"

"ทำไมว่ะ"

"ไว้วันนึงมึงก็จะรู้เอง"

"มึงอย่าร้อง อายคนอื่นเค้าหน่อย" พ็อตพูดพร้อมเอามือมาปาดน้ำตาให้ผม

"ขอบใจมึงมาก ที่ไม่ทิ้งกู ขอกอดหน่อย"ไม่ทันให้มันตอบ ผมก็สวมกอดมันเลย

"อะ..แฮ่ม" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

"กลับได้แล้ว มาพลอดรักอะไรกันแถวนี้"

"พ็อต กูกลับแล้วนะ ไว้เจอกัน"

         ไม่รออะไรผมเดินนำหน้ามาขึ้นรถเลย ในรถไม่มีใครพูดอะไร ทุกอย่างเงียบไปหมด แต่พอเข้ามาในห้องทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป

"ไปพลอดรักกัน ดีมั้ยหล่ะ"

"แค่กอดกันแบบเพื่อน..ทีไปทั้งคืนยังไม่ว่าอะไรเลย"

"นี่มึงกล้าเถียงกูหรอ"

"เมื่อคืนสนุกมั้ย ได้หลับรึป่าว"

"ไอ่ริท!!" พี่โน่เข้ามากระชากตัวผมอย่างแรง

"ทีหลังพามาที่ห้องก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ"

"จะเกรงใจทำไมก็นี่ห้องกู!!"

"ริทลืมไป นี่มันห้องพี่ ริทไม่สมควรอยู่แล้วสินะ นี่มันก็พ้น1ปีแล้ว"

"แล้วแต่มึง ถ้าอยากอยู่ก็อยู่ อยากไปก็ไป!!"

"ก็ได้.." ผมหยิบมือถือ กุญแจรถและเงินก่อนที่จะออกจากห้องไป

"ลาก่อน!!"

  ปัง!!

   ทันทีที่ออกจากห้องน้ำตาก็ไหลรินออกมาทันที นี่ผมทำอะไรลงไป ผมกำลังทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง

ผมขับรถโดยไร้จุดหมายปลายทางแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา..เจ้ริน

"ฮัล..โหล..จะ..เจ้ริน"

"ริท แกเป็นไร ร้องไห้ทำไม"

"ริททะเลาะกับพี่โน่ ริทไม่รู้จะทำยังไงดี"

"แกใจเย็นๆก่อน"

"ริทคิดถึงเจ้"

"แกอย่าร้องไห้ วันพรุ่งนี้เจ้จะไปถีงเมืองไทยแล้ว แกรอเจ้นะ"

"เดี๋ยวริทไปรับนะ"

"ขอบใจแกมาก ใจเย็นๆ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง"

ผมได้คุยกับเจ้สั้นๆแต่ก็ทำให้ผมอุ่นใจได้ ตอนนี้ผมไม่รู้จะไปไหน แต่เมื่อนึกขึ้นได้..พ็อต

ผมไปถึงหน้าห้องมัน

    ก็อกๆ แอ๊ด~

"อ่าวมึงมาทำไมดึกดื่น" ผมโผเข้ากอดมัน

"เป็นอะไร เข้ามาก่อน"

"กูขอนอนด้วยได้มั้ย"

"เอาสิ ว่าแต่มึงเป็นอะไร ทะเลาะกับพี่โน่หรอ"

"ขอกอดหน่อยได้มั้ย"

"มาสิ"

ผมเข้าไปกอดมัน

"กูไม่รู้ว่ามึงมีปัญหาอะไรแต่กูจะอยู่ข้างๆมึงเสมอ"

"ขอบใจมึงมาก..ที่ไม่ทิ้งกู"

"เพื่อนกันมีไรก็ปรึกษากันได้"





ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

"เจ้ริน"

"ไอ่ริท" ผมโผเข้ากอดพี่สาวที่ไม่ได้เจอกันนานประมาณปีนึงได้

"อ้วนขึ้นนะมึง"

"เจ้ก็หล่อขึ้นนะ"

"แน่นอนอยู่แล้ว เอารถมารับกูมั้ย"

"เอามาสิ ไปกันเหอะ"

ระหว่างทางเจ้ก็เล่าอะไรมากมาย สาเหตุที่กลับมาก็เพราะที่นั่นปิดเทอม

ผมพาเจ้มาส่งที่บ้านผม เมื่อเข้าบ้านปรากฏว่าพี่โน่อยู่ด้วย

"สวัสดีค่ะแม่"

"เป็นไงบ้างเนี่ย ขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนไป"

"งั้นริทขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"งั้นผมขอตัวกลับเหมือนกันครับ สวัสดีครับ"

ผมกับพี่โน่ต่างแยกกันขับรถกลับ ผมตั้งใจว่าวันนี้จะไปเก็บของที่คอนโดแล้วมาอยู่บ้านเลย

"ริท กูขอโทษ"

"ริทกวนพี่มามากแล้ว นี่ก็ครบกำหนดการทำโทษแล้ว ริทควรจะไป"

"ริท กูขอโทษ มึงอย่าไปเลย อยู่กับกูนี่แหละ กูขอร้อง"

"ริทกวนพี่มามาก ริทควรจะใช้ชีวิตด้วยตัวเองแล้ว"

"มึง..อย่าไปเลยนะ..กูขอร้อง" พี่โน่สวมกอดทางด้านหลังของผม ผมรู้สึกได้ถึงน้ำเปียกๆบนหลังผม..น้ำตาของลูกผู้ชาย

"เมื่อวานที่มึงหายไป กูเหงา กูรู้สึกไม่ดี กูตามหามึงทั้งคืน จนเมื่อเช้าที่ไปบ้านมึงนี่แหละ อย่าไปเลยนะ กูรู้แล้วว่ากูขาดมึง..ไม่ได้" ผมหันหน้าไปหาพี่โน่พร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาให้

"ถ้าพี่ขอริทก็จะไม่ไป" ทันทีที่ผมพูดจบพี่โน่ก็สวมกอดทันที

"มึงไม่ไปแล้วใช่มั้ย กูรักมึงนะ ขอบคุณที่เชื่อใจกู" หลังจากนั้นเรา2คนก็นั่งปรับทุกข์กัน

"ทีหลังอย่าหนีหายไปแบบนี่อีกนะ กูเป็นห่วง"

"ริทไม่หายไปไหนหรอก สัญญา" ผมยื่นนิ้วก้อยออกไป

"สัญญา" พี่โน่ตอบกลับพร้อมเกี่ยวนิ้วก้อย





[Tono part]

           ผมสวมกอดร่างเล็กที่นอนอยู่จากทางด้านหลัง ถึงแม้แสงไฟจากด้านนอกจะส่องมาไม่มากนักแต่ก็เห็นใบหน้าหวานๆได้ ผมไม่รู้ว่าสถานะที่เป็นอยู่มันคืออะไร ผมยังไม่ได้ขอริทเป็นแฟน แต่การกระทำของผมมันมากกว่านั้น ผมสับสนจริงๆ
"วันพรุ่งนี้ เราสองคนจะได้รักกันในสถานะคนรักแล้วนะ" วันพรุ่งนี้ริทมีเรียนแต่ผมว่างทั้งวัน ผมตั้งใจที่จะทำอะไรบางอย่าง เพื่อคนที่ผมรัก





[Rit part]

"ฮัลโหล พี่อยู่ไหน ริทเลิกเรียนแล้ว"

"กูอยู่ชมรม มึงมาได้เลย"

"เดี๋ยวเดินไปนะ"

ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงชมรมแต่ก็ไม่เห็นจะมีใครอยู่เลย

  ตุ่บ

"ขอโทษคร๊าบ" มีลูกบอลกลิ้งมาชนตรงขาผมตามด้วยเสียงขอโทษจากเด็กผู้ชายอายุประมาณ5ขวบได้

"ไม่เป็นไรครับ ชื่ออะไรครับเนี่ย แล้วมาทำอะไรคนเดียวตรงนีี้ครับ" ผมย่อลงไปพูดกับน้องเขา

"ผมชื่อริวจิฮะ มีคนฝากจดหมายนี้มาให้พี่อ่านฮะ ผมไปแล้วนะ บ๊ายบาย"

"บ๊ายบายคร๊าบ"

เมื่อเปิดจดหมายออกก็พบข้อความด้านใน

        หันหลังมาสิที่รัก

เมื่อผมหันไปก็เห็นพี่โน่พร้อมช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่

พี่โน่เดินเข้ามาเรื่อยๆแล้วหยุดคุกเข่าตรงหน้าผม

"เป็นแฟนกับพี่นะ"









:) Shalunla