คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [First]...กุ๊กกิ๊ก[Norit/Nestpot]
[Pot part]
"ไอ่พ็อต มึงฟังกูหน่อย" ไอ่เนสที่ตอนนี้มันเดินตามผมมาตั้งแต่อยู่มอจนถึงห้องผม มันก็ยังไม่เลิกตามซักที
"ไอ่พ็อต ฟังกูหน่อย"
"..."
"หยุด ถ้ามึงไม่ฟังกูก็ไม่ต้องอาบน้ำ" มันเอามือมาบังประตูห้องน้ำที่ผมกำลังจะเข้าไป
"อะไรของมึงว่ะ ห้องก็ห้องกู" ผมเริ่มมีน้ำโหกับมันแล้ว
"กูขอโทษ แต่มึงช่วยฟังกูหน่อยดิ"
"เออๆ มีอะไรก็พูดมา" ผมตอบปัดๆไป
"ทำไมมึงต้องเป็นห่วงริทเกินหน้าเกินตาพี่โน่ขนาดนั้นด้วยวะ"
"ที่จะถามมีแค่นี้ใช่มั้ย" ผมไม่สนใจมันแล้วเดินเข้าไปแต่กลับถูกมันดึงเสื้อแล้วผลักติดกับกำแพง
"เชี่ย อะไรของมึงว่ะ"
"มึงยังไม่ตอบคำถามกูเลย"
"ก็กูสนิทกับริท แถมพี่โน่ก็ดูห่วงมากด้วย มึงไม่ห่วงมันรึไง"
"กูก็ห่วง แต่มึงห่วงเกินหน้าเกินตาไป"
"มึงต้องการอะไรจากกู"
"ป่าว แค่ถามเฉยๆ แต่กูว่ามึงคงไม่ใช่ห่วงเฉยๆมั้ง"
"นี่มึงจะหาเรื่องกูรึไง"
"แล้วแต่มึงจะคิด"
"ไอ่สัด มึงจะเอาไรก็ว่ามาเลยดีกว่าอย่าอ้อมค้อม" ตอนนี้ผมชักจะมีน้ำโหเพิ่มขึ้นอีก อยากรู้ไรก็ถามสิไม่ใช่มาอ้อมโลกแบบนี้
"กูจะไม่พูดไรจนกว่ามึงจะยอมรับเอง"
"กูชอบพี่โน่! มึงต้องการแค่นี้ใช่มั้ย"
"ในที่สุดก็ยอมรับสินะ"
"มึงมีอะไรกับกูมากป่ะ ชีวิตกูมึงไม่เกี่ยว พ่อแม่พี่น้องก็ไม่ใช่ มึงก็แค่เพื่อน!"
"กูชอบมึง!!"
"วะ..ว่าไงนะ" อารมณ์ผมที่ขึ้นพล่านกับกลายเป็นหยุดนิ่งเมื่อได้ยินประโยคนี้
"กูชอบมึง มึงได้ยินมั้ย กูชอบมึง!!"ทันทีที่ร่างสูงพูดจบก็จัดการประกบริมฝีปากเข้ากับร่างบางทันทีทันทีที่ทั้งคู่ผละออกจากกัน ร่างบางก็ตบไปที่แก้มซ้ายของร่างสูงทันที
เพี๊ยะ
"ไอ่สัด!!!"
"กูขอโทษ กูหวังว่าซักวัน มึงจะรักกู" พูดจบมันก็เดินออกไปจากห้องผม ทิ้งไว้แต่ความงุนงง
"นี่กูจูบกับผู้ชายหรอว่ะเนี่ย สัดเอ้ย!!!"
[Nest part]
ผมวิ่งออกจากคอนโดมัน ผมไม่รู้ว่ากล้าทำแบบนั้นไปได้ยังไง วันพรุ่งนี้ผมจะมองหน้ามันติดมั้ย ผมสับสนไปหมด ผมสังเกตมานานแล้วว่ามันชอบพี่โน่ มันมักมองพี่โน่ด้วยสายตาเกินพี่น้อง และมันชอบปกป้องริทเพื่ออยากได้ความดีความชอบเกินหน้าเกินตา แต่พักหลังๆมันก็เบาๆลงบ้างเพราะดูเหมือนริทจะชอบพี่โน่...
ผมชอบพ็อตมาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ตอนปีหนึ่งผมกับมันเป็นรูมเมทกัน แต่พอขึ้นปี2มันก็ขอย้ายไปอยู่คอนโด ผมคงแพ้สเน่ห์มันเพราะความใกล้ชิดแหละมั้ง ผมเริ่มคิดกับมันเกินเพื่อน แต่ตอนนี้ผมกำลังจะเสียเพื่อน...
นาฬิกาบนโต๊ะบ่งบอกเวลา7โมงเช้า ผมตื่นขึ้นมาจัดการกับธุระตอนเช้าเพื่อจะไปมอ ผมจะมองหน้าพ็อตติดมั้ย
ทันทีที่ไปถึงก็เห็นว่ามันยังไม่มา
"สวสัดีครับ" ผมเอ่ยปากทักทายพี่ๆที่อยู่ตรงโต๊ะตามเคย
"วันนี้มึงมาเร็วนะ มาก่อนไอ่พ็อตอีก" จริงอย่างที่โจ้พูดปกติผมมาสายกว่ามันตลอด
"สวัสดีครับ" ยังไม่ทันที่ผมจะคิดฟุ้งซ่านอะไรมันก็มา ตามันบวมด้วย นี่กูทำมึงร้องไห้เลยหรอ
"มาช้านะมึงจะเข้าเรียนอยู่แล้ว"
"เมื่อคืนกูนอนดึก เข้าตึกกันเลยเหอะ" มันไม่พูดอะไรต่อ เดินเข้าตึกไปเลย
"เพื่อนมึงเป็นไรว่ะเนส"
"มันคงมึนๆมั้ง เข้าตึกกันเหอะ" ผมบอกเพื่อนที่เหลืออยู่พร้อมร่ำลาพี่ๆ เราจะคุยกันได้อย่างเดิมมั้ยนะ
ตลอดทั้งวันมันพูดกับผมอยู่ประโยคเดียว "อืม" แล้วมันก็หันไปคุยกับริทตลอด
"พ็อตเป็นไรว่ะวันนี้ไม่คุยกับมึงเลย" มาร์คกระซิบถามผม
"กูก็ไม่รู้หว่ะ" ผมโกหกมันไปขืนบอกความจริงนอกจากผมกับพ็อตจะมองหน้ากันไม่ติดแล้ว อาจจะถูกมันมองหน้าไม่ติดอีก
"เลิกคลาส"
"ขอบคุณครับ/ค่ะ"
ในที่สุดวันนี้ก็ดำเนินชีวิตผ่านมาได้ โคตรอึดอัดเลย
ผมแวะไปชมรมแปปนึงก่อนที่จะแยกกับคนอื่นๆ ผมตั้งใจว่าจะไปตามขอโทษพ็อตมัน
ก็อก ก็อก
แอ๊ด~
"ออกไป!!!" ทันทีที่มันเปิดประตูแล้วเห็นผมก็ปิดทันทีแต่ผมต้านแรงมันได้เลยเข้าไปอยู่ห้องมันเรียบร้อย
"มึง...กูขอโทษ"
"ออกไป!!!" มันยังคงยืนยันคำเดิม
"มึงให้โอกาสกูได้มั้ย"
"..."
"ไม่เป็นไร กูเข้าใจว่ามึงตอบยาก แต่กูจะพิสูจน์ให้มึงเห็น"
"..."
"ขอบคุณที่อุตส่าห์ฟังกู หรือไม่ฟังก็ตาม ขอบคุณที่ไม่ไล่กูไปจากห้องก่อน" ผมพูดจบก็หันหลังแล้วไปจากห้องแต่กลับถูกมันคว้ามือให้หันกลับไป
"กูขอโทษ" มันพูดพร้อมจับที่แก้มข้างซ้ายของผม รอยที่มันตบผมเมื่อวาน
"ไม่เป็นไร แค่นี้ยังน้อยไปกับสิ่งที่กูทำกับมึง"
"เนส..."
"หืม?"
"กูจะให้โอกาสมึง...พิสูจน์ให้กูเห็น" มันพูดแล้วสวมกอดผม นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย
"มึงเมาป่ะเนี่ย ทำไมมึงเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้วะ"
"คือ คือกูไม่ได้ชอบพี่โน่หรอก กูชอบมึงมาตั้งแต่แรกแล้ว"
"กูรักมึงไอ่พ็อต" พูดจบผมก็สวมกอดมันอีกครั้ง
"เห้ยๆ เยอะไปและ มึงยังไม่พิสูจน์ให้กูเห็นเลยอย่ามาๆ ไปได้แล้ว"
"โอเค แล้วกูจะกลับมา รอรับคำตกลงกับกูได้เลย" ผมเดินยิ้มออกมาจากห้องมัน กูจะทำให้มึงยอมรับตัวกูให้ได้
"เป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าเกือบตายเลยหนิ"
"เพราะไอ่บ้านั่นแท้ๆ ทีหลังมีอะไรไม่ต้องมาให้กูช่วยแล้ว คราวนี้กูก็ไม่ได้อะไรมีแต่เจ็บตัว"
"เอาหน่า อย่างน้อยเงินก็พอจะช่วยค่าเจ็บได้ใช่มั้ย"
"ก็คงได้ แต่ขอเพิ่มสามหมื่น"
"โอเค ไว้โอกาสหน้าฉันจะใช้นายอีก"
"แต่ก่อนจะวางสายกูมีอีกเรื่องนึง มึงระวังแฟนมึงไว้ให้ดีๆเหอะระวังจะถูกคาบไปโดยไม่รู้ตัว"
"หมายความว่าไง"
"คนใกล้ตัว..ติ๊ด" ชายหนุ่มปลายสายเน้นประโยคสุดท้ายให้หนักแน่นก่อนที่จะตัดสายไปทำเอาหญิงสาวถึงกับโกรธเลือดขึ้นหน้า
"ฉันไม่ยอมแกหรอก โน่ต้องเป็นของฉัน คนเดียว เท่านั้น!!!"
หญิงสาวกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครบางคน
"ฮัลโหล คุณแม่ค่ะ หนูมีเรื่องวานคุณแม่หน่อยค่ะ"
"หนูอยากเจอหน้าน้องๆจังเลยค่ะ"
"ขอบคุณค่ะคุณแม่ เอาเร็วที่สุดเลยก็ได้นะค่ะ ถ้าเป็นเย็นนี้ได้ก็ดีมากค่ะ"
"เย็นนี้ได้หรอค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ แล้วเจอกันนะคะ"
"มารื้อฟื้นกันซะบ้างว่าใครอยู่ตำแหน่งใด!"
[Tono Part]
"ริท เป็นไร ทำไมหน้างออย่างนั้น"
"ตาขวาริทเป็นไรไม่รู้ กระตุกใหญ่เลย" ขวาร้ายซ้ายดี..ไม่มีใครพูดอะไรเพราะคงรู้ความหมายกันดีอยู่แล้ว ตอนนี้ไอ่ตัวเล็กก็หน้ายุ่งขึ้นมาทันที
"ไปหาหมอมั้ย"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย"
"ถ้าไม่ไหวบอกพี่นะ ถ้ากระตุกมากเดี๋ยวเป็นโรคแล้วรักษาไม่ทัน"
"คร๊าบบบ" ไอ่ตัวเล็กตอบเสียงแจ๋ว
ก็ไม่รู้จะหยุดรักยังไง~
"ฮัลโหลครับ"
["วันนี้ลูกว่างมั้ยจ้ะ ตอนเย็นหน่ะ"]
"ว่างครับ มีอะไรรึเปล่า"
["คือวันนี้แม่จะชวนไปทานข้าวหน่ะมีคุณน้าและน้องๆไปด้วย"]
"น้องๆ?"
["ก็พวกตาริทหนูเบสไงจ้ะ พอดีหนูวิวบอกมาว่่าอยากเจอเลยนัดกันซะเลย มาได้มั้ยจ้ะ"]
"ได้ครับ"
["เจอกันที่โรงแรมเดิมวันนั้นนะลูกตอนหกโมงครึ่ง"]
"ครับ แล้วเจอกันครับ สวัสดีครับ..ติ้ด"
ตัวเล็กส่งสายตามามองผมด้วยความงงๆปนคำถาม
"แม่นัดไปกินข้าวหน่ะ มึงก็ไปด้วย"
"ที่ไหนกี่โมงมีใครไปบ้าง" มันยิงคำถามรัวใส่ผม
"ที่โรงแรมบีเคเคตอนหกโมงครึ่งมีคุณน้าแล้วก็เบส..วิว" คำพูดสุดท้ายถึงกับทำเรืองฤทธิ์นิ่งไปซักพักเลยทีเดียว
ฟอด~
ผมหอมแก้มตัวเล็กไปทีนึง
"ตราบใดที่พี่ยังอยู่ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"
"ริทไม่ได้กลัว"
"อย่าปากแข็งไปเลย พี่ดูออก ไปเตรียมตัวได้แล้วไป"
การนัดครั้งนี้เพื่อจุดประสงค์อะไรกันนะ..วิว
:)
Shalunla
ความคิดเห็น