คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [House]...เข้าใจ
-10
TN PART"
ผมแทบจะนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ผมรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรไป ผมจูบน้องชายตัวเอง ความคิดบ้าๆนี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง
ผมเดินออกจากห้อง แต่ก็ไม่ลืมที่จะแวะไปห้องข้างๆ ห้องของน้องชายที่ผมรัก
ผมเปิดประตู แต่ทว่าประตูกลับหนักๆ เปิดไปได้นิดนึงก็ชะโงกหัวเข้าไปดู ร่างเล็กนอนฟลุบ กองอยู่กับพื้น
ผมรีบดันประตูแล้วเข้าไปช้อนร่างเล็กขึ้นทันที
ใบหน้าหวานยังคงมีคราบน้ำตาอยู่ ดวงตาบวมช้ำ แสดงให้เห็นเลยว่า..ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
ผมค่อยๆวางเขาลงบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เขา
"เฮียขอโทษ"
ผมเอามือไปลูบหัวเขา ก่อนจะออกจากห้องเพื่อไปทำงาน แต่ก่อนออกจากบ้าน ผมได้กำชับไม่ให้ใครเปิดประตูให้คนที่จะมาหาริทอีก
"นายอยู่ที่บ้านนี่แหละ คอยเฝ้าริทไว้ ให้วินตาร์ไปกับฉันคนเดียวพอ"
"ครับ" ไบรอันท์รับคำ แล้วปิดประตูรถผม
รถเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หรูไป
RT PART"
ผมค่อยๆลืมตาที่หนักขึ้นมา รู้สึกปวดตามาก มึนหัวนิดๆ ที่สำคัญ..ผมมาอยู่บนเตียงนี่ได้อย่างไร
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่าง เห็นไบรอันท์อยู่ นี่เขาคงยังไม่ไปทำงานสินะ
"เฮียยังไม่ไปทำงานหรอ"
"ไปแล้วครับ"
"แล้วทำไมนาย?"
"บอสสั่งให้ผมอยู่เฝ้าคุณหนูครับ"
"เฝ้าฉัน?"
"ครับ"
"นี่นาย ฉันถามหน่อย เฮียเขาเคยโกรธใครที่เข้ามายุ่มย่ามในบ้านนี่ม่ะ"
"ส่วนใหญ่ก็ไม่มีนะครับ อาจจะเป็นแก๊งมาเฟียกลุ่มอื่น แบบคุณฮั่น"
"พี่ฮั่นเนี่ยนะ"
"ครับ คุณฮั่นเป็นทายาทมาเฟีย แก๊งคู่อริกับนายใหญ"
"เออๆ วันนี้ฉันกะจะไปหาเพื่อน นายเตรียมรถให้ฉันด้วย"
"ขอโทษนะครับคุณหนู นายสั่งไว้ว่าห้ามคุณหนูออกจากบ้าน"
"ห๊ะ ห้ามออกจากบ้าน"
"ครับ"
"เอ่อ ขอโทษนะค่ะ คุณหนูจะรับอะไรดีค่ะ"
"ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่กิน!"
"อ่าว คุณหนูค่ะ คุณหนู!"
ผมไม่สนใจเสียงเรียกแล้วเดินขึ้นห้องทันที
ทำอย่างกับผมเป็นนักโทษ ถ้าตายๆไปซะคงดี
TN PART"
กริ๊ง กริ๊ง
"ฮัลโหล"
["นายครับ คุณหนูไม่ยอมทานข้าวเลยครับตั้งแต่เช้า"]
"ทำไมหล่ะ"
["ไม่ทราบเหมือนกันครับ"]
"เออๆ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับไป"
ไอแสบเอ้ย ชอบหาเรื่องอยู่เรื่อย
ผมรีบกลับบ้านทันที ส่วนงานก็ฝากเลขาไว้
"ไม่กินตั้งแต่เช้าเลยหรอ"
"ครับ"
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง เอาข้าวมาซิ"
สาวใช้ยกถาดอาหารมาให้ ผมรับไว้แล้วตรงดิ่งไปยังห้องนอนทันที
ก็อก ก็อก
"ริท นี่เฮียเอง เปิดประตูให้หน่อย"
--- เงียบ ---
ก็อก ก็อก
"ริท เปิดประตูให้เฮียเดี๋ยวนี้"
"ไม่!!"
"ถ้าไม่เปิด เฮียจะให้แม่บ้านเอากุญแจมาไข"
"ก็ลองดูสิ"
"ใครเป็นคนถือกุญแจห้องต่างๆ เอาห้องของริทมาให้ฉันซิ"
ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง เห็นแม่บ้านคนนึงเดินขึ้นมา
"นี่ค่ะ"
"ฝากถือถาดนี่หน่อย"
ผมส่งถาดอาหารให้แม่บ้าน แล้วจัดการไขกุญแจทันที
"ไปได้แล้ว"
ผมหยิบถาดแล้วส่งกุญแจคืนให้แม่บ้าน ก่อนจะเดินเข้าห้องพร้อมล็อคประตู
"ริท อย่าซ่อน ฉันรู้ว่านายอยู่ในนี้"
ผมเอาถาดไปวางบนโต๊ะทำงานของเขา
แล้วเดินหาเขาทั่วห้อง ห้องน้ำก็ไม่มี เหลือที่สุดท้าย...ตู้เสื้อผ้า
"ฉันรู้ว่านายอยู่ในนี้ ออกมา"
ผมเคาะไปที่ตู้เสื้อผ้า
"ทำไมต้องฟังเฮียหล่ะ"
"นี่ นายหัดดื้อให้มันน้อยๆลงซะบ้าง ออกมา"
"เฮียก็หัดฟังริทบ้างสิ ข่มเหงริทตลอด"
"ที่ทำเพราะหวังดี"
"อย่างนี้หรอที่เรียกว่าหวังดี ทำร้าย ฉุดกระชาก ฮึก .."
อีกครั้ง ที่ได้ยินเสียงเด็กคนนี้ร้องไห้
ผมค่อยๆเปิดประตูตู้ออก
ร่างเล็กยังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ ตรงข้อมือมีรอยช้ำอย่างเห็นได้ชัด
"ริท.." ผมเข้าไป พยายามจะแกะแขนเขาออก แต่เขากลับปัดมือผม
"ไม่ต้อง!!"
เขาพูดแล้วเดินไปนั่งที่เตียง หันหลังให้ผม
"กินข้าวหน่อยนะ"
"ไม่!!"
"จะโกรธเฮียๆไม่ว่า แต่อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้"
"ไม่ได้ทำร้ายตัวเอง!"
"แบบนี้หรอที่ไม่ได้ทำร้ายตัวเอง ห๊ะ"
ผมเริ่มมีน้ำหู เข้าไปกระชากข้อมือเล็กอีกครั้ง
"โอ้ยยย!"
เมื่อผมนึกได้ ก็เปลี่ยนเป็นประคองมือเล็กแทน
"ไม่ต้องมายุ่ง อยากทำก็ทำอีกสิ ทำเล๊ย!!"
ผมรวบสองแขนที่ทุบตีผมอยู่ คนข้างหน้าไม่มีสีหน้าเกรงกลัวเลยซักนิด ใบหน้ายังคงเปื้อนน้ำตาอยู่
"ทำเลยสิ ริทมันไม่มีสิทธิ์ขัดหนิ เฮียข่มเหงริทได้หนิ ฮือๆๆๆ.."
ผมไร้เรี่ยวแรง ค่อยๆปล่อยมือสองข้างที่รวบไว้ออก เขาเดินกลับไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม นั่งกอดเข่าร้องไห้
นี่ผมทำบ้าอะไรลงไป เมื่อตั้งสติได้ผมหย่อนตัวลงบนเตียง เอื้อมมือเข้าไปปลอบเขา ร่างบางตัวสั่นตามแรงสะอื้น
"ริท เฮียขอโทษ กินข้าวหน่อยนะ"
"ไม่กิน!!!"
"เห็นแก่ป๊าม๊าหน่อยสิ โตๆแล้วก็น่าจะพูดกันรู้เรื่อง"
"แล้วเฮียหล่ะโตรึยัง ทำร้ายน้องแบบนี้"
"ก็ขอโทษแล้วไง มากินข้าวมา"
ผมเข้าไปดึงแขนและตัวเขาออกมา ร่างเล็กนั่งนิ่งๆบนเตียง ไม่พูดอะไร แต่ยังคงร้องไห้อยู่
ผมเดินไปหยิบถาดอาหารมา
"อ้าปาก"
"ไม่ต้อง..จะกินเอง"
"เฮียจะป้อน"
"จะกินเอง!"
"อย่าดื้อ!!"
"ฮึ่ย!!"
ปากก็เถียงไปงั้น แต่เอาเข้าจริงก็ยอมให้ผมป้อนจนหมดจานจนได้ สงสัยจะหิวจริงๆ
แต่ผมสังเกตมานานแล้ว เห็นเขาปากซีดๆ แก้มแดงๆ พอเข้าใกล้ก็รับรู้ถึงไอร้อนๆ เหมือนคนไม่สบาย
ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเขา ร้อนแบบที่คิดไว้จริงด้วย
"เดี๋ยวไปเอายามาให้กิน รอแปปนึง"
เขาทำหน้างงๆ ผมเดินถือถาดอาหารออกจากห้อง แล้วไปหายาแก้ปวดหัวพร้อมน้ำมาให้เขา
"กินซะ"
"มะ..ไม่กินได้มั้ย"
"ทำไม"
"ก็..."
จริงสิ ผมลืมได้ไง เขากินยาเม็ดไม่เป็น
"เดี๋ยวทำให้"
ผมเอาดื่มน้ำแล้วเอายาใส่ปากตัวเอง ก่อนจะจับหน้าของเขาดึงเข้ามาใกล้ๆ แล้วกดริมฝีปากของผมเข้าไปกับปากสีแดง เขาค่อยๆเปิดปากนิดๆ ผมดันยาและน้ำไปให้เขา ก่อนจะผละออก เมื่อมั่นใจว่าเขากลืนแล้ว
"กินน้ำตามไปเยอะๆ"
ผมส่งแก้วน้ำไปให้เขา ร่างเล็กมีสีหน้าแดงจัด
"ทีหลัง...ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้"
"แล้วถ้าไม่ทำ..จะกินได้หรอ"
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่อยู่ไม่ไกลนัก
"ดะ..ได้สิ"
เขาเบี่ยงหน้าหลบผม ใบหน้ายังคงสีแดงเหมือนเดิม ไม่สิ..เพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ แต่มันกลับทำให้เขาดูน่ารักยิ่งขึ้นอีก
ผมเอามือจับปลายคางเรียวเล็ก ให้หันหน้ามาสบตากับผม
"ทีหลังก็ห้ามออกไปไหนกับคนอื่น เดี๋ยวจะไม่สบายอีกรู้มั้ย"
"ที่ไม่สบายเพราะเฮียนั่นแหละ"
"อดข้าวประชดรัก ..งั้นหรอ"
"บ้า!!"
ร่างเล็กผลักอกผมออกห่าง
"ออกจากห้องริทไปได้แล้ว จะนอน"
"งั้นฝันดีนะ ฟอด "
ผมกดจมูกลงที่แก้มหนักๆทันทีโดยไม่ทันให้คนตรงหน้าตั้งตัว
"ไอเฮียบ้า!!"
"บ้าแต่ก็รักนะ นอนได้แล้ว"
ผมเดินยิ้มออกจากห้อง
แกล้งน้องนี่มันมีความาสุขจริงเลยเว้ยยยยย
ความคิดเห็น