คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4 : จิตใจที่โอนเอี่ยง
ร่างบางของนารุโตะหันหลังหนีจากร่างสูงที่กอดรัดเอวบางเอาไว้อย่างเอาแต่ใจ...ซาสึเกะเริ่มรู้สึกถึงแรงสะอื้น เบาๆของคนที่ตนกอดเอาไว้
"...นารุโตะ"ซาสึเกะพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาข้างๆหูร่างบาง
"ฮึก..ฮึกๆ"นารุโตะยังคงไม่สนใจร่างสูงก่อนพยายามซ่อนเสียงสะอื้น..ร่างสูงพลิกตัวร่างบางข้างกายมา
"..นารุโตะ"ซาสึเกะเมื่อเห็นร่างบางก็ขมวดคิ้วมุ่ง
"..ฮึก..นาย..ฮื่อๆ..นาย..นายต้องการอะไรอีกซาสึเกะ..ฮื่อๆนายได้ทุกอย่างแล้วนิ!..นายต้องการอะไรอีก..นายทำแบบนี้ทำไม!..ทั้งๆ...ฮึก..ทั้งๆที่นายมีซากุระ...ฮึก..ทำไม?"ร่างบางทุบอกร่างสูงที่โอบกอดตนอย่างหมดแรง
(Sasuke talk)
"......"ผมได้แต่มองคนที่อยู่อ้อมแขนอย่างสับสนผมก็ไม่เข้าใจเหมื่อนกันว่าที่ตัวเองทำไปทำไปเพราะอะไรแต่
ผมแค่รู้สึกหงุดหงิดเวลาที่หมอนี้ยุ่งกับคนอื่น คุยหรือคบกับคนอื่น ใช่มันคงเป็นเพราะหมอนี้ต้องเป็นของๆผมคนเดียวเท่านั้นและผมจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับหมอนี้เด็ดขาด!!
"ฉัน...ไม่...แค่ไม่ชอบที่นายไปยุ่งกับคนอื่น...เพราะนายต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว..กลับมาคบกันอีกครั้งเถอะนารุโตะ"ผมพูดด้วยความรู้สึกที่จริงจังอัดแน่นอยู่ในอกและจ้องหน้าร่างบางอย่างจริงจังก่อนลุ้นกับคำตอบของร่างตรงหน้า
"ฉัน...."
.
.
"เอาล่ะนักเรียนปิดเทอมนี้ขอให้สนุกน่ะจะ"เสียงอาจารณ์ประจำชั้นพูดก่อนเดินออกไป
"ชิกามารุไปเหอะ"คิบะเดินมาอย่างหงอยๆพรางตบบ่าเพื่อนเบาๆ
"คิบะเป็นไร"นารุโตะเดินเข้าไปหาเพื่อนเพื่อถามสารทุกข์สูขดิบตั้งแต่วันที่ไปผับคืนนั้นเขาก็ไม่ได้ข่าวคราวเพื่อนรักเลยสักนิดเดียว
"ป่าวๆ..ไม่มี"คิบะพูดก่อนโบกไม้โบกมือให้เพื่อนทั้งสองเชื่อและทั้งสามก็เดินออกไปจากห้องเรียนแต่พอจะเดินออกเสียงข้อความในโทรศัพทร์ของนารุโตะก็ดังขึ้น ร่างบางหยิบโทรสัพทร์ขึ้นมาอ่านดู
...นารุโตะขึ้นมาบนดานฟ้าหน่อยฉันมีบ้างอย่างจะให้ดู...Sasuke
"ใครส่งมาหรอ"ชิกามารุพูดก่อนพยายามชะโงกหน้าเข้ามาดูแต่ถูกมือบางปิดเอาไว้
"ป่าว พวกนายสองคนกลับกันไปก่อนได้เลยน่ะ ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ โอเคน่ะ บาย"นารุโตะพูดจบ ออกตัววิ่งไปทันที่สร้างความสงสัยให้เพื่อนทั้งสองอย่างมาก
"ซาสึเกะนายว่ายังไงน่ะ!"เสียงแหลมแสบแก้วหูตะโกงดังลั่นหลังจากที่นารุโตะขึ้นมาและซ่อนตัวอยู่หลังบานประตู
"ฉันพูดไม่ผิดหรอกซากุระ เราเลิกกันเถอะยังไง"ซาสึเกะพูดอย่างเฉยชา
"นายมันๆๆ....ฮึกๆฮื่อๆๆ..."ซากุระร้องไห้ก่อนวิ่งลงจากดานฟ้าโดยไม่ทันสังเกตเห็นร่างบางของนารุโตะเลยที่ยืนแทบจะสิงกำแพงได้อยู่แล้ว
"นายทำแบบนั้นทำไม...."นารุโตะขึ้นมาบนดานฟ้าพรางพูดด้วยเสียงที่เบาหวิวราวกระซิบ
"..........กลับบ้านเถอะ"ซาสึเกะพูดแค่กลับบ้านก่อนเดินนำหน้าร่างบางไป...
...นายไม่เคยที่จะหันมาหาฉันจริงๆใช่ไหมซาสึเกะไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้...นารุโตะหลุบตาลงต่ำแต่แล้วก็เบิกตาโพรงขึ้นเมื่อรับรู้ถึงไออุ่นจากมือหนาที่เข้ามากุมเอาไว้
"......."ซาสึเกะไม่พูดอะไรเหมื่อนกับนารุโตะทั้งสองก็เดินกลับบ้านโดยมีสายตาของหญิงสาวผมสีซากุระมองอยู่อย่างเคียดแค้น
"นารุโตะหรอหึ!ฉันจะทำให้แกเจ็บกว่าฉันแน่!"ซากุระพูดจบก่อนหันหลังเดินออกจากที่ซ่อนตัว
.
.
"แม่ครับปิดเทอมนี้ผมขอไปเที่ยวกับเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกัน...ซาสึเกะน่ะได้ไหมฮะ"นารุโตะพูดก่อนมองปฎิกิริยาของแม่
“ซาสึเกะคุงหรอเอาสิทำไมต้องขอด้วยล่ะยังไงบ้านเรากับบ้านซาสึเกะคุงก็รู้จักกันดีอยู่แล้วเรานี้ก็แปลกๆ”
คุชิน่ะกล่าวอย่างขำๆและยิ้มให้นารุโตะ
“งั้นผมขอตัวไปเตรียมของก่อนน่ะครับ”นารุโตะว่าก่อนจะลุกขึ้นเดินไปบนห้อง
กริ๊งๆเสียงโทรศัพทร์ดังขึ้นทำให้นารุโตะต้องหยิบขึ้นมาดูก่อนกดรับอย่างไม่ใส่ใจพรางเก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง
“ฮัลโหล นายเก็บของเสร็จยัง”เสียงทุ้มนุ่มพูดขึ้น
“เสร็จแล้ว...มั้ง”ประโยคนารุโตะพูดเพื่อไม่ให้ร่างสูงได้ยินชัดนัก
“ว่าไงน่ะ”ซาสึเกะถามย้ำขึ้นปต่นารุโตะไม่พูดตอบก่อนตัดสายทิ้ง
“ชิ..คนกำลังเก็บของอยู่น่ะ รอไม่เป็นหรือไงให้ตายเถอะ”นารุโตะบ่นอุบอิบโดยไม่รู้ว่าคนที่พูดถึงอยู่ด้านหลัง
“ใช่ เผอิญฉันรอไม่เป็นด้วยสิ”ร่างสูงพูดขึ้นข้างหูร่างบางนารุโตะสะดุ้งเฮือกก่อนหันขวับไปเจอรางสูงยิ้มอยู่
“นะ..นายเข้ามาได้ไงน่ะ”นารุโตะพูดอย่างตกใจมือไม้ก็ปัดปายไปมาอย่างตกใจ
“นายลืมแล้วหรอว่าบ้านพวกเราอยู่ติดกันน่ะ”ซาสึเกะพูดอย่างหงุดหงิดนิดๆพรางโอบกอดร่างบางจากด้านหลัง
“อ่ะ..เอ่อ ฉะ...ฉันๆฉันว่าเราไปได้แล้วน่ะ”นารุโตะหันไปหาร่างสูงที่กอดตนอยู่
“หือ~…..งั้งก็..”ซาสึเกะพูดค้างเอาไว้ก่อนจูบริมฝีปากอวบอิ่มของนารุโตะที่หนึ่งก่อนเดินออกไป
“ซาสึ...ซาสึเกะบ้า”นารุโตะปิดใบหน้าของตนที่เริ่มแดงระเรื่อขึ้นก่อนเดินตามร่างสูงไป
ความคิดเห็น