Ruins จ้าวแห่งรัตติกาล

Ruins จ้าวแห่งรัตติกาล
รัตติกาลที่ 1


           L.A.ลอสแองเจอริส สหรัฐอเมริกา

            "ขอเตือนภัยผู้ที่อยู่อาศัยอยู่ลอสแองเจอริส อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้ากำลังมีพายุไต้ฝุ่นพัดเข้ามาที่ใจกลางเมือง 
ขอให้ระวังภัยและอพยบไปอยู่ในเขตที่ปลอดภัย..โปรดฟังอีกครั้ง.............." เสียงผู้ประกาศข่าวจากทีวีสีขนาด 14 นิ้วประกาศข่าวด่วน
ยังไม่ทันได้สิ้นเสียงผู้ประกาศข่าวทางทีวี สายฝนที่ได้รับอิทธิพลจากพายุลูกนี้ได้ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

           สายฝนกระหน่ำซัดเข้าที่หน้าต่างกระจกจนดูเหมือน กระจกกำลังจะแตกเสียให้ได้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มที่ใส่หูฟัง
นั่งอ่านการ์ตูนหันมาสนใจแม้แต่น้อย ภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์อยู่ไม่กี่ชิ้น ห้องขนาดก็ไม่กว้างนัก มีผู้อาศัยเป็นเด็กหนุ่มอายุ 17
 กับแมวดำอีก 3 ตัวที่ไม่มีใครรู้ว่าเข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เรียนที่ไหน หรือเป็นใคร 

           "รุย" เสียงเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม ดังมาจากกล่องดนตรีคลาสสิก ที่แกะเป็นลวดลายพระจันทร์เสี้ยว ประดับด้วยมุขและอัญมณีล้ำค่า
           "มีอะไร" เสียงเด็กหนุ่มดูเย็นชา
           "ได้เวลาแล้วนะ" เสียงจากกล่องดนตรีตอบกลับไป

           เพียงได้ยินเท่านั้น เด็กหนุ่มนามว่า 'รุย ' ลุกยืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนที่จะวางของที่ใช้อยู่เมื่อซักครู่โยนลงบนเตียง ผมที่ปรกลงมาปิดหน้าปิดตาได้ถูกเสยขึ้นจนทำให้เห็นใบหน้าที่จะว่าหล่อก็ใช่จะว่าสวยก็ไม่เชิง จัดว่าเป็นใบหน้าที่ดูงดงามยิ่งนักนั้น  ดวงตาที่ดูเฉี่ยวคมกับแววตาที่แฝงไปด้วยความอันตรายอยู่ลึก ๆ ได้ฉายออกมาอย่างไม่มีปิดกั้น

           "ได้เวลาเก็บความเลวแล้ว"  
           
           เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหว เป็นเหตุให้ไฟฟ้าดับในทันที
           แต่เสียงที่แลบของสายฟ้าทำให้เห็นรอยยิ้มเหยียดของใบหน้างดงามนั้น

       

***************************************************************************************************************************

           เมื่อ 3 ปีก่อน

            "รุย! มัวแต่เดินเป็นเต่าคลานอย่างงี้เดี๋ยวก็เข้าโรงเรียนสายหรอก" เสียงเด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับรุยวิ่งแซงหน้าไปอย่างรวดเร็วแต่ก็อดจะชะลอฝีเท้าหันกลับมาเตือนเพื่อนที่เดินเรื่อยเปื่อยไม่ได้
            "...อืม..." เด็กชายได้แต่ตอบส่ง ๆ ไป สายตาก็ยังเหม่อลอยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
            "งั้นก็รีบเดินเข้าสิ รุย! เดี๋ยวจับกดเลยนี่! " เด็กหนุ่มผู้หวังดีเดินกลับไปฉุดแขนเพื่อนให้เดินตามพร้อมคำขู่
            "หืม จับกด ?" รุยทำหน้างง 
            "ก็อย่างงี้ไงเล่า" ว่าแล้วคู่สนทนาก็รวบตัวจากด้านหน้าดันรุยจนหลังติดกำแพง

            จากชั่วเวลาพริบตาเดียว ภาพนักเรียนชายหน้าตาดีสองคนกำลังอินเลิฟแต่เช้าเข้าตาผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาแถวนั้น
            "พอเลย คริสไม่อายชาวบ้านชาวช่องมั่งรึไง" รุยยกมือดันหน้าคริสจนหน้าหงาย แต่ก็ดึงดันมาอยู่ท่าเดิมจนได้
            "ไม่อาย ทำไมเหรอ" คริสยักคิ้วให้อย่างยียวนใส่
            "หยุดเลย เดี๋ยวแฟนนายมาเห็นเข้า จะแย่นะ" เด็กหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นต่อ
            "โหย อย่าพูดเรื่องนี้ได้ไหม หมดอารมณ์เลย" คริสปล่อยรุยให้เป็นอิสระแล้วเดินหนีไป
            "ทะเลาะกันมาเหรอไง" รุยเดินตามไปถาม
            "เพราะใครล่ะ" คริสพูดออกแนวประชดแล้วทำหน้างอนใส่
            "เพราะชั้นเหรอ คริส เอาอีกแล้วทำไมไม่ไปเครียร์ให้รู้เรื่องเล่า"  
            "ช่างเถอะน่า นายก็สบายใจเหอะ เพราะไงชั้นก็ไม่เกี่ยวข้องกับหล่อนอีกต่อไปแล้ว ลาขาด"   คริสโบกมือบ๊ายบายแล้วรีบเดินเข้าโรงเรียนปล่อยให้เพื่อนของตนยืนอึ้งกับบนสนทนาเมื่อครู่ไว้ลำพัง
            "หา นายเลิกกันเหรอ เดี๋ยวกลับมาคุยก่อน มันหมายความว่าไง เฮ้ย ไอ้คริสเว้ย...."  รุยวิ่งตามไปจนกระทั้งออดเข้าเรียนดังพอดิบพอดี

________________________________________________________________________________________