คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
ตอนที่ 2
เวลาล่วงเลยจนค่ำ อากิระจึงยอมปล่อยให้ร่างเล็กได้พักผ่อน ส่วนตัวเขาออกไปทำอาหารเย็นมาให้ยูทากะ ไม่นานร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมถาดข้าวต้ม
"โห เรา2คนนี่ร้อนแรงผิดคาดนะที่รัก เสื้อผ้านี่กระจุยไปคนละทิศเลย" ส่วนที่อากิระไม่ได้พูดคือซากcondomที่ตัวเองใช้แล้วทิ้งกระจายเกลื่อนพื้น
ยูทากะพลิกตัวนอนหงายแล้วใช้มือเสยผม ทำเอาอากิระขวัญผวาเมื่อเห็นหน้าตาตอนตื่นนอนของร่างบางจะแผ่รังสีสังหารใส่ผู้คนรอบตัว แม้เขาควรจะชินแล้วก็ตาม
"เอ่อ. . . ตื่นตอนไหนจ๊ะที่รัก. . . . . . . . . . . . . . .เฮ่ย! ! !" อากิระแทบลมใส่ เพราะตอนนี้กุญแจมือที่เขาอุตส่าห์สั่งทำเป็นพิเศษ และทุ่มทุนเจ็บตัวกว่าจะพันธนาการร่างบางได้สำเร็จ มันไปอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว
"เก็บกวาดให้เรียบร้อย แล้วห้ามกวนตอนฉันหลับ ราตรีสวัสดิ์" ยูทากะเอ่ยหลังจากกินซุปฝีมืออากิระเรียบร้อยแล้ว ปิดเปลือกตาแน่นไม้ฟังเสียงคร่ำครวญของอากิระอีกต่อไป
ดวงอาทิตย์เตรียมตาสาดแสงอวดสายแล้ว แต่ยูทากะก็ยังคงหลับ อากิระจึงคิดว่าน่าจะใช้วิธีปลุกแบบเมื่อวาน ร่างสูงปากไวกว่าใจคิด ระดมmorning kissให้ปากบางเป็นกองทัพ แบบนี้หากยังไม่ตื่นจะเพิ่มfull optionให้ทั้งที่หลับนี่แหละ
ยูทากะเริ่มอึดอัด เมื่อลืมตาขึ้นปรับfocusก่อนถีบตนตัวโตลงไปครวญอยู่กับพื้น
"นี่ อากิระที่นี่น่ะอยู่ที่ไหนกัน..." ยูทากะถามด้วยเสียงงัวเงีย ขณะที่อากิระกำลังงงว่าทำไมร่างบางไม่ส่งสายตาพิฆาตมารมาให้ แต่แล้วก็ต้องหน้าถอดสี เพราะยังไม่ทันตอบอะไร ยูทากะที่ไปคว้าปืนเก็บเสียงจากไหนก็ไม่รู้นั่งเล็งหน้าผากร่างสูงในระยะเผาขน ไม่สิต้องเรียกว่าจ่อกลางหน้าผากเลยถึงจะถูก
"ให้ฉันอยู่แต่ในบ้านแบบนี้ แอบเอาใครมาซ่อนไว้ตั้งฮาเร็มใช่มั๊ย" ยูทากะเอ่ยเสียงเขียวทั้งที่ยังงัวเงีย
"ไม่ใช่นะที่รักจ๋าฟังก่อนนะ เฮ้ยเดี๋ยวอย่าเพิ่งยิง" อากิระร้องเสียงหลงมือป้องจุดยุทธศาสตร์เป็นพัลวันเนื่องจากร่างบางลดระดับปืนลง และปลดเซฟปืนเป็นสัญญาณว่า ถ้าไมรีบพูดเร็วๆละก็. . .จะหุดเผ่าพันธุ์มันซะตรงนี้แหละ
"ไม่มีใครหรอก เกาะส่วนตัวน่ะ ...ตกลงจ้าเดินเล่นก็เดินเล่น............เฮ้อ" ในที่สุดยูทากะก็ยอมเก็บปืน และเดินนำออกไปหน้าบ้าน "นึกว่าจะออกกำลังกายตอนเช้าถึงเที่ยงซะหน่อย หวิดตายแล้วมั๊ยตู" อากิระบ่นงึมงัมตามหลังร่างโปร่งออกไป แต่กว่าจะได้เดินเล่นกันยูทากะก็จับคนตัวโตใส่กุญแจมือเข้าจนได้
ชายหาดสวยงาม น้ำทะเลส่องประกายระยับตายามต้องแดด ปรากฎแก่สายตาคนทั้งคู่ ผืนทรายใต้ฝ่าเท้าทำให้ผ่อนคลายเป็นอย่างดี หลังการออกกำลังแบบหักโหมของอากิระ
บนชายหาดทั้งคู่วิ่งไล่จับกันราวฉากในหนังโรแมนติคเพียงแต่คนที่สนุกที่ถูกวิ่งตามคือยูทากะ ส่วนคนตัวโตได้แต่วิ่งตามตื้อขอลูกกุญแจ
เมื่อวิ่งด้วยความเร็วเต็มอัตรา ไม่นานทั้งคู่ก็หัวเราะให้กัน แล้วล้มตัวลงบนผืนทราย ปล่อยให้สายลมเอื่อยๆพัดพาไอความร้อนเมื่อครู่ให้หายไป ทิ้งไว้เพียงความกระหายน้ำหลังการเสียเหงื่อจากเกมชิงลูกกุญแจ และ อากิระเป็นฝ่ายชนะแน่นอนร่างสูงยังคงเอาเปรียบทุกที จึงส่งจุมพิตมาทวงรางวัลพิเศษจากริมฝีปากยูทากะอยู่เป็นนาน
"กินมะพร้าวไหมอากิระ เดี๋ยวหาเผื่อ" ยูทากะที่เริ่มเขินไม่รอฟังคำตอบลุกเดินตามหาต้นมะพร้าวทันที ทิ้งอากิระที่นอนแผ่หราบนผืนทรายส่งยิ้มแป้นตามหลังไป
อันที่จริงแล้วทุกทีที่คนรักของเขาขู่จะทำร้ายทีไรก็ไม่เคยทำจริงจังสักที แถมยังเป็นคนที่เอาใจใส่คนอื่นได้ดีเกินคาดเสียด้วยซ้ำไปเพียงแต่ท่านผู้ชมยังไม่เห็นเท่านั้นเอง
เวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมง ยังไม่เห็นแม้เงาร่างบาง
เดินห่างอากิระมาจนลับตาเพราะความเขินอาย เจ้าต้นมะพร้าวนี่มันไกลจริงๆ
ขณะแหงนมองลูกมะพร้าวก็มีแขนแข็งแรงข้างหนึ่งโอบรวบตัวรอบเอวบางไว้ เมื่อจะตะโกนมือใหญ่ก็ปิดปากไว้ในทันใด
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณยูทากะ" เสียงกระซิบแผ่วเบาชิดริมหูร่างบาง ยังผลให้ขนลุกโดยอัตโนมัติ
ร่างบางหันมองได้ถนัดตา ใบหน้าของซาโต้ สมาชิกสภาฝ่ายจริยะธรรมกำลังส่งยิ้มให้เขาพร้อมสายตาไม่น่าไว้ใจ
"เดินเล่นแถวนี้อันตรายนะครับ เชิญไปพักที่รีสอร์ทส่วนตัวของผมสักเดือนสองเดือนเป็นไง รับรองได้คุณไม่เบื่อหรอกเทคนิคผมดีกว่าอากิระเยอะนะ โอ้เกือบลืมแน่ะหลับสักครู่ครับ" ผ้าเช็ดหน้าฉุนยาโปะจมูกร่างบางในทันที ไม่นานร่างของยูทากะก็หมดสติในอ้อมแขนแกร่ง ปล่อยให้ผู้บุกรุกช้อนตัวขึ้นเรือเร็วไปโดยง่าย
- - - - - - -
อากิระออกเดินตามรอยเท้าของคนรักที่หายไป แต่กลับได้ยินเสียงของเครื่องยนต์ของเรือเสียก่อน ไม่รอช้าร่างสูงวิ่งต่อไปตามทิศของเสียงทันที
วิ่งตามจนหอบหากเรือก็แล่นจากฝั่งไปแล้ว...ยูทากะว่ายน้ำไม่เป็น ขับเรือไม่ได้ด้วยเขารู้ดีเพราะเขานี่แหละที่กล่อมให้ร่างบางขับเรือ แต่กลับได้รับการปฏิเสธเพราะว่ายน้ำไม่เป็น แล้วใครกันขับเรือลำนั้นเล่า รอยเท้าบนหาดทรายมีเท้าของคนแค่1คนกลับกดลึกลงกว่าปกติ ใครลักพาตัวคนรักของเขาไป อากิระมองตามอย่างแค้นเคือง
- - - - - -
ในห้วงนิทรา ยูทากะในวัยเยาว์
พ่อบ้านวัยชราโดนลูกตื้อให้พาไปเที่ยวสวนสนุก แน่นอนคุณชายคนโปรดหากเอ่ยปากสิ่งใดต้องได้ในทันที แต่ครั้งนี้เห็นทีคงยอมให้ไม่ได้ คุณชายยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจว่าตนเองตกอยู่ในอันตรายแค่ไหน คู่ค้าของบิดามารดานั้นน่ากลัวนัก มาเฟียค้าอาวุธที่พร้อมจะลักพาตัวคุณชายเพื่อแลกกับสินค้าคลังแสงมูลค่ามหาศาล
เด็กน้อยวัย4ขวบขณะเล่นซ่อนแอบกับพ่อบ้านวัยชราเพราะไม่ได้ดังใจ ก็มีกลุ่มคนร้ายมาฉกตัวไปจนได้
หลังจากเหตุการณ์ลักพาตัว และหน่วยป้องกันการก่อการร้ายข้ามชาติร่วมกับหน่วยงานอื่นๆอีกนับสิบชิงตัวประกันช่วยหนูน้อยออกมาได้ เด็กน้อยก็หวาดผวาเสียขวัญอยู่เป็นปี
อีกไม่กี่ปีต่อมาบิดามารดาก็ถูกคนร้ายประกบยิงขณะฮันนีมูนกลางทะเลโดยมีผู้พบศพลอยมาเกยตื้นอยู่ริมหาด ภาพศพกลางน้ำสั่นคลอนความกล้าในการหัดว่ายน้ำของเขามาตลอด พี่ชายจึงส่งให้ยูทากะเข้าเรียนกวดวิชาพร้อมเข้าค่ายฝึกใช้อาวุธ และศิลปะการป้องกันตัวทุกปิดภาคเรียนนับแต่นั้น
ทั้งอย่างนั้นโรคประจำตัวก็ยังคอยบั่นทอนสุขภาพอยู่ดี จึงไม่น่าแปลกใจที่ยูทากะมีรูปร่างเพรียวบาง และมักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงอยู่เสมอ ซึ่งอากิระก็เป็นหนึ่งในนั้น
ในงานศพของบุพการี ยูทากะพบอากิระเป็นครั้งแรก
เด็กชายตัวน้อยนั่งซึมแววตาเลื่อนลอยอยู่ตรงระเบียงบ้านที่เชื่อมต่อกับสวนข้างๆตัวบ้าน
เด็กชายตัวใหญ่กำลังมองหากล้องวงจรปิด ได้มองเห็นร่างเล็กๆรู้สึกเหมือนเห็นโลกทั้งใบอยู่ตรงหน้า เดินเข้ามาทักทาย แต่พูดเท่าไหร่ได้รับเพียงความเงียบเป็นคำตอบรับ จึงจูงมือร่างเล็กเดินไปเรื่อยๆ มุดลอดใต้พุ่มไม้ พุ่มแล้วพุ่มเล่าโผล่อีกทีก็เป็นบ้านหลังใหญ่พอๆกับบ้านของตัวเองเสียแล้ว
มือที่ใหญ่กว่ายังคงจูงเดินต่อไป ผ่านห้องหลายห้องก็ยังคงไม่หยุดเดิน สิ่งที่ทำให้ร่างเล็กๆนั้นรู้สึกแปลกใจก็คือบ้านหลังนี้ถึงแม้จะสะอาดแต่กลับยังไม่พบใครเลยแม้สักคนเดียว แล้วยังจำนวนเครื่องคอมที่มากมายมหาศาลนี่อีก ตั้งเรียงรายอยู่ตลอดทางเลย
มือใหญ่ปล่อยเขาตรงบริเวณที่เป็นห้องครัวแล้วเปิดตู้เย็น บิดฝาขวดแยมจากนั้นพื้นห้องครัวทั้งห้องก็เหมือนจะเคลื่อนตัวต่ำลงไปใต้ดินประมาณ2-3ชั้น สิ่งที่ประจักษ์แก่ตาคือผนังห้องเรียงรายไปด้วยอาวุธสงครามจริงๆ และคอมที่มีขนาดและรุ่นต่างกันไป
สิ่งที่แปลกกว่านั้นก็คือ อยู่ๆเด็กชายเจ้าของบ้านก็เปิดปาล์มที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของตนเองออกข้างในบรรจุแหวนของคำขาว2วง สวมวงหนึ่งไว้ที่นิ้วของตน อีกวงบรรจงสวมไว้ที่นิ้วของยูทากะ
"แต่งงานกับผมนะ คุณได้รู้ความลับของผม ถือว่าได้รู้จักผมเป็นอย่างดี ดังนั้นได้โปรดแต่งงานกับผมนะครับ" เด็กชายตัวโตนั่งคุกเข่ากับพื้นมองหน้าหวานๆที่งงเป็นไก่ตาแตก
"เว้ย ผมเป็นผู้ชายนะ นายจะบ้าเรอะ" ร่างเล็กๆเอ่ยอย่างเหลืออดแล้วประเคนหมัดขวาใส่คนไม่กลัวตาย
จากนั้นมาไม่ว่ายูทากะจะทำอะไรเรียนที่ไหนอากิระเป็นต้องติดตามไปทุกที่ จนเขาใจอ่อนคบกับอากิระไปจนได้ สิ่งเหล่านั้นกลายเป็นความผูกพันกันในที่สุด
- - - - - - -
ยูทากะส่งเสียงงัวเงียขึ้นด้วยความรำคาญหงุดหงิดในรสจูบแปลกๆ แตกต่างจากที่เคยได้รับสัมผัส ไม่รอช้าขาเรียวตวัดเอาชายโครงผู้ไม่ประสงค์ดีลงไปร้องโอดโอย แล้วเจ้าตัวก็หลับต่ออย่างเป็นสุขได้ ไม่นาน การก่อกวนการนอนของร่างบางก็เริ่มต้นอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางถึงกับต้องลืมตาขึ้น ปรับโฟกัสด้วยสายตาอำมหิต
"คุณซาโต้จะทำอะไรครับ" ถึงผู้ไม่ประสงค์ดีจะไม่พูดแต่มือที่กำลังแกะกระดุมกางเกงยีนส์อยู่ก็บอกได้เป็นอย่างดี
"อย่าพยายามดิ้นนะครับคุณยูทากะคุณเองก็น่าจะรู้ดีว่าผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ของที่ต้องการมาไว้ในมือ แล้วตอนนี้สิ่งนั้นก็คือคุณ เพื่อให้คุณสมยอมผมคงจำเป็นต้องกำจัดเจ้าอากิระก่อนล่ะมั๊งครับ" ว่าพลางยอมถอยออกห่างจากร่างบาง
"ที่นี่ที่ไหน ทำไมพวกคุณจะต้องลักพาตัวผมกันด้วย"ยูทากะยิงคำถามเป็นชุด
"เกาะส่วนตัว 1ในโครงการปาล์มบีชรีสอร์ทดูไบครับ อยากเดินชมมั๊ยครับ"เมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยเชื่อถือของยูทากะเข้า "จนกว่าคุณจะสมยอมผมจะไม่ขืนใจคุณ ผมสัญญา"
-----โปรดติดตามตอนต่อไป-----
-----โปรดติดตามตอนต่อไป-----
ความคิดเห็น