คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
ตอนที่ 1
"ครับยูทากะพูดครับ" ไม่ต้องมองหน้าจอเขาก็รู้ว่าปลายสายคือใคร
"อากิระไง ถ้ายังไม่ตื่นจะไปmorning kissนะที่รัก เออใช่แล้วเอกกสารงบประมาณประจำปีน่ะไม่ว่ายังไงเจ้าพวกนี้ก็อยากให้นายมาดูให้ได้นะ ดังนั้นวันนี้ก็เข้ามหาลัยด้วยล่ะ" แม้เป็นการออดอ้อนแต่เนื้อความนี่มันบังคับชัดเลย
"นายจัดการได้นี่นาอย่ามาทำงอแง ที่พูดมานั่นมันงานนายนะ"
"ก็ได้ แต่ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอนาย จะปล่อยเวิร์มที่มหาลัยนะที่รัก แล้วเจอกัน" อากิระวางสายอย่างรวดเร็วโดยไม่รอคำตอบของปลายสาย
"เฮ้อ !! เมื่อไหร่จะหัดฟังคนอื่นเค้าพูดให้จบซะทีเนี่ย"
- -ณ มหาวิทยาลัยT- - -
ยูทากะก้าวเท้าลงจากรถ8.30น.
"มหาวิทยาลัยของเราเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกซึ่งผลิตเพียงบุคคลที่ทรงอำนาจทั้งทางเศรษฐกิจและสังคม มานานกว่า70ปี" เสียงmonotoneชวนหลับที่พยายามกรอกหูนักศึกษาทุกวันๆของอธิการบดี เจ้าของมหาวิทยาลัยยังคงดังอยู่
"ขออภัย ประกาศเร่งด่วนรองประธานกรรมการสภานักศึกษา กรุณามาพบประธานกรรมการสภานักศึกษาด่วนครับ ขอย้ำ ประกาศเร่งด่วนรองประธานกรรมการสภานักศึกษา กรุณามาพบประธานกรรมการสภานักศึกษาด่วนครับขอบคุณครับ" คำประกาศเสียงเครียดดังขัดจังหวะเสียงเนิบนาบ
ไม่ต้องบอกก็รู้คนประกาศต้องโดนขู่จารกรรมเรื่องส่วนตัวไปโพนทะนาแหงๆ ยูทากะที่เพิ่งลงจากรถรู้อยู่แล้ว ก็เลยเดินอย่างไม่รีบร้อนแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะการเดิน
"ว่าไง" ยูทากะเอ่ยด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย
"รองประธานครับ ตอนนี้ประธานถูกยิงเรากำลังปฐมพยาบาลอยู่กรุณามาด่วนเลยครับ" เสียงของผู้ประกาศเมื่อครู่พูด แล้วก็วางสายอย่างรวดเร็ว
"เป็นเหมือนกันหมดทั้งสภา" ไม่ฟังคนอื่นบ้างเลยนะ
"ประธานอยู่ข้างในกำลังรอพบค่ะ" เลขาหน้าห้องประธานเอ่ยสุภาพ
ยูทากะเพียงยิ้ม และพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเดินผ่านเธอ แล้วเปิดประตูห้องประธานโดยไม่เคาะ
"มีอะไรจะแก้ตัวรีบว่ามา อากิระ" ยูทากะเอ่ยเสียงเย็นเยือก
"ที่รักจ๋า อย่าโกรธสิ แค่อยากเห็นหน้ากันให้เร็วขึ้นอีกสักวินาทีก็ยังดีเท่านั้นเอง" อากิระพูดพร้อมเตรียมวิ่งเข้ากอดคนตัวเล็ก
"นี่มันเป็นเรื่องของความรักระหว่างสอ-" พูดไม่ทันจบหมัดของยูทากะก็ซัดเข้าตาซ้ายอากิระเต็มแรงจนลงไปนอนกองกับพื้น
"งี่เง่าที่สุด" ยูทากะเอ่ยแค่นั้นแล้วตรงกลับหอพักท่ามกลางสายตาสมาชิกสภานักศึกษา
"เซงเลย แล้วแบบนี้Long weekendที่แสนจะสั้น ทั้งที่คิดว่าจะชวนยูทากะไปฮันนีมูนที่แคริเบียนพรุ่งนี้ก็จบกันพอดี แล้วทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี" อากิระโวยวายเดินไปมาจนน่าเวียนหัว
"ดันเล่นอะไรบ้าๆ เป็นฉันก็โมโหเหมือนกันหวะ 555+ " ซาโต้ สมาชิกสภาฝ่ายจริยะธรรมหัวเราะอย่างสะใจ ก็เจ้าประธานนาซีตัวแสบโดนแฟนต่อยตาเขียวไปข้างนึงเป็นภาพที่น่าประทับไว้ในความทรงจำไปอีกนานแสนนาน ตาเขียวเพราะเมล็ดพันธุ์ที่ตัวเองหว่านเองซะด้วย
"เฮ้ย ! ! ซาโต้ นายเป็นเพื่อนฉันนะเฟ้ย ต้องช่วยกันคิดดิ ไม่ใช่มานั่งซ้ำ" อากิระที่หัวเสียเริ่มพาล
"ง่ายจะตาย" ซาโต้พูดอารมณ์ดี
"ง่ายบ้าอะไร! ง้อยูทากะไม่ง่ายเลยนะ นายรู้มั้ยคราวก่อนก็งอนหนีกลับบ้านไปตั้ง3วันเพิ่งยอมรับโทรศัพท์ฉันเมื่อเช้านี้เอง แล้วก่อนหน้านั้นก็โกรธจนหอบกำเริบเข้าโรงพยาบาล ก่อนหน้านั้นอาทิตย์นึงก็" อากิระเริ่มสาธยายด้วยอาการคล้ายคนเป็นโรคประสาท ชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดของซาโต้
"ลักพาตัวดิ อย่ามาอึ้ง เกาะส่วนตัวมีไว้ให้นกอพยพไปขี้หรือไง เรือก็มี ส่วนยูทากะก็ใช้ยานอนหลับหรือไม่ก็ยาสลบก็ได้เร็วดี" ซาโต้พูดจบก็มองหน้าเพื่อนที่เงียบไปอย่างงงๆ
"ขอบใจเว้ยเพื่อน ไม่รู้เลยว่านายจะคิดเรื่องชั่วได้ในเสี้ยววินาที แต่พอให้คิดเรื่องดีๆคิดช้าเป็นเดือนเลยว่ะ" อากิระเขย่ามือเพื่อนอย่างยินดี
"คราวนี้แหละยูทากะจ๋า รอก่อนนะ" อากิระเดินออกไปคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ปล่อยให้ซาโต้ยืนสวดมนต์ให้ยูทากะที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร
"อา . . . ขอโทษด้วยนะคุณยูทากะ ผมได้เผลอชี้ทางแก่ปีศาจไปเสียแล้ว"
- -- หอพักนักศึกษา- - -
ถ้าพูดกันตามจริง . . . วันนี้เป็นวันปิดภาคการศึกษาแต่เขาเป็นรองประธานจึงไม่ได้หยุดเหมือนนักศึกษาคนอื่นๆ แต่ถึงอย่างนั้นหน้าที่ของเขาก็ไม่ได้มากมายเหมือนของประธาน ดังนั้นการหนีอากิระกลับบ้านก็เป็นเรื่องที่ทำได้
"หวา. . .ลืมซื้อนาฬิกาปลุกอีกแล้ว" จู่ๆยูทากะที่นั่งสรุปตัวเลขประจำปีรายรับรายจ่ายของกิจการทางบ้านก็นึกขึ้นมาได้ ก็เมื่อ3วันที่แล้วเขาโมโหอากิระจนขว้างนาฬิกาปลุกใส่ไปต้ง8เรือน
อาจสงสัยทำไมเยอะจัง มันก็น่าจะแปลกถ้ายูทากะไม่ได้เป็นคนขี้เซาขั้นโคม่า แล้วกว่าจะตื่นต้องใช้นาฬิกาปลุกถึงเกือบ20ตำแหน่ง
ขณะที่นั่งเขียนสรุป ยูทากะก็รู้สึกปวดมือข้างที่ใช้ชกอากิระขึ้นเรื่อยๆจนเขาคิดว่าคืนนี้ไม่น่าจะเขียนอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว จึงเข้านอนโดยไม่ตั้งนาฬิกาปลุกเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด โดยหารู้ไม่ว่า . . .
"โชคดีที่ขี้เซา" ไม่งั้นถ้านาฬิกาปลิวมาคราวนี้เขาคงไม่โชคดีเหมือนคราวที่แล้ว เพราะยูทากะเล็งปาใส่จุดตายทั้งนั้น โดนไปไม่ตายก็เป็นหมันชัวร์
"ไปฮันนีมูนกันนะที่รัก" อากิระ กระซิบข้างหูคนนิทราอย่างแผ่วเบา แล้วก็ต้องก้มหลบวืด เพราะขาของคนนอนดิ้นนี่มันเกือบเก็บก้านคอเขาไปแล้ว และก่อนที่จะได้เจ็บตัวอากิระก็จัดแจงรวบตัวยูทากะไว้กระชับในอ้อมแขนอุ้มขึ้นรถS-CLASS แบบปรับเอนเบาะหลังได้ ก่อนสั่งคนขันรถให้มุ่งหน้าไปท่าเรือส่วนตัว
เมื่อถึงท่าเรืออากิระก็เปลี่ยนพาหนะเป็นเรือเร็วมุ่งหน้าไปยังเกาะส่วนตัว
"ถึงแล้วที่รัก รู้นะว่าตื่นอยู่ นี่ยูทากะตื่นเถอะอย่างอนนะคนดี ไม่ตื่นจะจูบละนะ" อากิระโน้มใบหน้าเข้าใกล้ร่างเล็กในอ้อมแขนเตรียมกระกบปาก แต่ก็ต้องลงไปนอนจุกกองอยู่บนพื้น เพราะโดนลูกเตะเข้าเต็มท้อง
"กล้ามากนี่อากิระ" ยูทากะปาหมอนใส่คนตัวโตเต็มแรง แต่อากิระก็ไวพอตัวรับได้อย่างทันท่วงที ส่งยิ้มกวนประสาทให้คนตัวเล็กกว่าเพียงเสี้ยววินาทีก็มีอันต้องหุบยิ้ม
"ไปนอนนอกบ้านเลยอากิระ" ยูทากะพูดพร้อมชี้นิ้ว แต่เมื่อเห็นอากิระตั้งท่าจะง้องแง้งก็เลยยูโดทุ่มอากิระออกไปอย่างสวยงามแล้วล็อคประตูแน่นหนาแทน
"ฮันนีมูนนี้ยังอีกยาวนานนะที่รัก หึ หึ. . ." อากิระหัวเราะอย่างมีเลศนัยก่อนล้มตัวนอนบนระเบียงไม้หน้าบ้าน
- - - แล้วยามเช้าก็มาเยือน - - -
. . . จั๊กจี้ที่หู. . . . ตอนนี้ที่คอแล้ว. . .อืม. .อ๊ะ หน้าอก รู้สึกดีที่ท่อนล่าง เอ๊ะ??!ท่อนล่าง!! ยูทากะลืมตะขึ้นฉับพลันกวาดเท้าวืดเข้าชายโครงของร่างสูงที่คร่อมอยู่ตกเตียงดังโครมใหญ่
"โอ๊ย ! !" เสียงนี้อากิระแน่นอนไม่ใช่ใคร
"นายดอดมาทำอะไรฉันแต่เช้าแบบนี้หา!! อยากตายมากเลยสินะ" ยูทากะเอ่ยเสียงเรียบพลางสำรวจชุดนอนที่หลุดลุ่ยจนเกือบเปลือยให้เข้าที่
"MORNING Kissก็ไม่ได้ โชคดีที่เอี้ยวตัวทันไม่งั้นสูญพันธุ์ชัวร์" อากิระบ่นอุบอิบแล้วฉวยโอกาสตอนร่างบางกำลังก้มติดกระดุมกระโดดชาร์จติดกับเตียง
"ชดเชยส่วนที่แอบหนีกลับบ้านด้วยนะ ที่รัก" อากิระ เริ่มระดมจูบใส่ร่างที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด
"ไอ้บ้า!! ใครจะยอมทำกับนาย" ร่างบางยังคงดิ้นไม่เลิก
"ยอมเถอะน่า อย่าดิ้นสิ" พูดไม่ทันขาดคำก็ต้องกระโดดถอยออกจากเตียง เพราะเท้าของร่างบางเกือบผ่าหมากสำเร็จ
ยูทากะจะลุกตามแต่ก็ต้องตกใจแทบช็อค ใส่กุญแจมือเขาไว้กับหัวเตียงตั้งแต่ตอนไหนกัน
"เตะพลาดแล้วนะยูทากะ" อากิระประกบริมฝีปากร่างเล็กที่กำลังจะแผดเสียงประท้วงอย่างเร่าร้อน จนร่างเล็กเลิกดิ้นในที่สุดเพราะหายใจไม่ทัน
ยูทากะได้แต่ส่งสายตาอาฆาตที่บ่งชัดว่าหลุดได้เมื่อไหร่จะฝังนายไว้ที่นี่แหละ ให้คู่กรณีที่เหมือนทองไม่รู้ร้อน
-----โปรดติดตามตอนต่อไป-----
ความคิดเห็น