เมียไร้อันดับ

ตอนที่ 5 : เมียไร้อันดับ (๕)

          ‘ใช่! ผมอยากให้คุณมาทำงานให้’

ภัทรลดายิ้มดีใจ หายใจได้ทั่วท้องขึ้น เธอไม่ได้มองเขาผิดไป ผู้ชายแสนสุภาพคนนี้ไม่มีทางคิดมิดีมิร้ายกับเธอแน่นอน แม้ว่าเธอจะได้ยินข่าวการเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยยิ่งกว่ากางเกงชั้นในของเขาก็ตาม เพราะเขาไม่เคยแสดงกิริยาเช่นนั้นกับเธอ ชานนท์ที่เธอเห็นเต็มไปด้วยความสุภาพ เขาให้เกียรติเธอเสมอมา

ก่อนที่หัวใจดวงน้อยจะวูบตกหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเขาพูดต่อไปว่า

‘แต่ไม่ใช่ทำงานแบบที่คุณเคยทำหรอกนะ ผมอยากได้คุณแบบถึงเนื้อถึงตัว คงไม่ต้องอธิบายอะไรให้ยืดยาวนะว่าถึงอย่างไร ในแง่ไหน ในเมื่อเราก็โตๆ กันแล้ว คุณคงจะรู้ดีว่าผู้ชายต้องการอะไรจากผู้หญิง และคุณจะสามารถให้ความสุขผมได้อย่างไร’

          แต่ละคำพูดที่พรั่งพรูออกมาจากปากของ ‘ชานนท์ การีโนเซีย’ นักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งไทยฟิลิปปินส์ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่งของประเทศในเวลานี้ ทำให้ภัทรลดาตัวสั่น บอกไม่ถูกว่าโกรธ อับอาย หรือขยะแขยงเขากันแน่ เธอทำได้แค่เพียงมองเขานิ่ง ดวงตาคู่สวยที่เคยคาดหวังบัดนี้สั่นระริก ริมฝีปากที่เคยใช้เพื่อหาคำพูดโน้มน้าวบัดนี้กลายเป็นเงียบงัน เธอไม่สามารถหาคำพูดไหนมาตอบโต้เขาได้อีกแม้สักคำเดียว ทำได้แค่เพียงนั่งนิ่ง

          ‘ผมไม่ชอบบังคับใคร ถ้าไม่สนใจก็เชิญเดินออกไปจากห้องนี้ได้เลย แต่หลังจากที่ออกไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาอีก ผมจะไม่ให้โอกาสใครซ้ำสอง’

เมื่อเธอยังคงอยู่ในห้องนั้นต่อไป แม้ไม่ได้ตอบรับก็เท่ากับว่าไม่ปฏิเสธนั่นละ...

        ‘ถ้าพร้อมแล้วก็ถอดเสื้อผ้าออก’ เขาสั่ง

          เธอแหงนมองเขา เบิกตากว้างเหมือนถูกผีหลอกเลยคราวนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นช่างรวดเร็วเสียจนหญิงสาวไม่มีโอกาสแม้จะทันตั้งตัว

          ‘ผมไม่ชอบการรอคอย ในเมื่อตัดสินใจที่จะอยู่ตรงนี้แล้ว ก็จะต้องรออะไรอยู่อีก’

          ‘ฉัน...’ ภัทรลดายกมือขึ้นกุมคอเสื้อโดยอัตโนมัติ ราวกับจะปกป้องตนเองจากผู้ชายที่หยาบคายคนนี้และเขาก็คงจะรู้ตัวว่าเธอรังเกียจเขามากเพียงใด จึงพูดกับเธอตามตรงว่า

          ‘เป็นอันว่าคุณไม่ตกลงสินะ ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอตัว ผมยังมีงานอีกหลายอย่างรออยู่’ พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน เตรียมตัวจะเดินออกไปจากห้องนั้น

ภัทรลดามองตามแผ่นหลังกว้างที่ถูกสวมทับเอาไว้ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา โดยมีเสื้อสูทพาดเอาไว้ที่บนท่อนแขน เขากำลังเดินห่างออกไปทุกที นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอปรารถนา เธอมาที่นี่เพื่อหยุดเขาไม่ใช่หรอกหรือ เธอต้องหยุดเขาให้สำเร็จ ชีวิตของบิดามีค่าเกินกว่าอะไรทั้งหมด แม้กระทั่ง... ชีวิตของเธอก็ตาม นั่นเองที่ทำให้เธอโพล่งคำถามโง่ๆ ออกไปว่า

‘คุณจะรักษาสัญญาใช่ไหมคะ’

คำพูดของเธอสามารถยื้อเขาเอาไว้ได้ ร่างสูงใหญ่หันหลังกลับมา เขามองสบตาเธอนิ่ง และกล่าวออกมาด้วยคำพูดที่แสนราบเรียบว่า

‘ผมรักษาคำพูดเสมอ’

ภัทรลดาควรดีใจ แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต และก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก เมื่อคนตรงหน้าเดินกลับมา เขาเลือกที่จะนั่งที่โซฟาตัวที่อยู่ห่างออกไป มือของเขาเริ่มต้นปลดกระดุมเสื้อที่ตรงข้อมืออย่างเชื่องช้า ขาแข็งแรงไขว่ห้าง แล้วจึงแหงนหน้าขึ้นมาสบกับดวงตาของเธอ และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ที่แสนราบเรียบว่า...

‘ถอด!’