(พ่อแง่แม่งอน)

ลำดับตอนที่ #2 : วิวาห์รัญจวน (เลิฟซีนแซ่บ)

ศศิรินทร์เป็นสาวห้าว เธอชอบสวมกางเกงยีนขาดๆ มากกว่าการใส่ชุดฟูฟ่องแบบน้องสาว เธอชอบปีนต้นไม้มากกว่าเล่นขายของ บางครั้งมารดายังว่า

‘ยายเจ้าขาน่ะมันเกิดมาผิดเพศ นิสัยชาย ร่างหญิงชัดๆ’

ศศิรินทร์อยากจะเถียงไปเหลือเกิน เธอร่างหญิงได้อย่างไร ในเมื่อไม่มีหน้าอกหน้าใจอย่างน้องสาว รายนั้น... ฉายแววสวยตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสิบห้าปีด้วยซ้ำ ได้ไป        ถ่ายโฆษณาบ้างล่ะ ได้ไปเดินแบบบ้างล่ะ ทำให้พระจันทร์ดวงนี้ยิ่งดูด้อยลงไปถนัดตา มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอพอจะสู้ดวงดาวพราวแสงอย่างดารินทร์ได้ นั่นก็คือความอุตสาหะ เธอเป็นคนมีความพยายามอย่างแรงกล้า ถ้าตั้งใจจะทำ     สิ่งไหนก็ต้องทำให้สำเร็จ

ศศิรินทร์ไม่ใช่เด็กหัวดี หญิงสาวจึงต้องใช้ความพยายามมากกว่าคนอื่นในการเล่าเรียน ท่องหนังสือให้มากกว่าคนอื่น และตั้งใจเรียนกว่าคนอื่น จนสุดท้ายเธอก็ทำสำเร็จ สามารถคว้าปริญญาวุฒิการพยาบาลและสามารถสอบบรรจุเข้าทำงานในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งได้หลังจากนั้น ต่างจากดารินทร์ที่แม้จะหัวดี แต่ก็ขี้เกียจ ทำให้เรียนไม่จบอะไรสักอย่างเดียว แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เพราะยังมีคนติดต่อมาให้เธอไปเล่นละครและเดินแบบอยู่เนืองๆ สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำ แต่น่าเสียดายที่หญิงสาวไม่ค่อยรู้จักเก็บเงิน มีเท่าไรก็หมดไปกับการซื้อของฟุ่มเฟือยเสียส่วนใหญ่ และเธอก็เข้าใจด้วยว่าทำไมน้องสาวของเธอคิดเช่นนั้น นั่นเป็นเพราะโชติกานต์เป็นตระกูลที่ค่อนข้างร่ำรวย มีกินมีใช้ไปทั้งชาติ ก็ไม่มีวันหมด และมันก็คงจะเป็นเช่นนั้น ถ้าเพียงแต่ชรินทร์ไม่ทำธุรกิจล้มเหลว

โชติกานต์เป็นตระกูลผู้ดีเก่า นิยมทำงานราชการสืบต่อกันมาหลายช่วงอายุคน จนกระทั่งถึงรุ่นของบิดา ท่านผันตัวเองมาทำธุรกิจ เพื่อให้เข้ากับยุคสมัย ทว่าด้วยความ     เป็นมือใหม่ และขาดประสบการณ์ในด้านบริหาร ทำให้เกิดหนี้เสียสะสม ไม่มีใครรับรู้ปัญหานี้เลย จนกระทั่งท่านเสียชีวิต

ท่ามกลางความโศกเศร้าและปัญหาด้านหนี้สิน เจ้าหนี้รายใหญ่เสนอตัวมาช่วยปลดหนี้ให้ รวมทั้งไถ่ถอนบ้าน     โชติกานต์กลับคืนให้ด้วย คนๆ นั้นมีชื่อว่า ‘กำนันเบิ้ม’ ด้วยเหตุผลสั้นๆ

‘ตระกูลของผมมีครบทุกอย่างแล้ว มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังขาดอยู่ สิ่งนั้นก็คือเกียรติ และบังเอิญโชติกานต์ก็มีในสิ่งที่ผมต้องการเสียด้วย’

หากเป็นก่อนหน้านี้เธอจะแอบหัวเราะเยาะพลางคิด    ในใจ

‘นี่มันสมัยไหนกันแล้ว ยังยึดถือเรื่องแบบนี้กันอยู่      อีกหรือ’

ทว่าสิ่งที่ทำทั้งหมดคือการรับฟังอย่างเงียบๆ เพราะรู้ดี ว่าคำๆ นี้มีค่ามากแค่ไหนสำหรับคนในแวดวงสังคมชั้นสูง ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ถูกไล่เหมือนหมูเหมือนหมาหรอก

‘เลิกยุ่งกับลูกชายของฉันซะ!’

ประโยคเสียดแทงหัวใจที่คุณหญิงรุจี มารดาของอดีตคนรักตะโกนใส่หน้ายังดังกึกก้องอยู่ในหูของศศิรินทร์ แม้ว่าเรื่องราวจะผ่านมานานร่วมหกเดือนแล้วก็ตาม เพียงเพราะ... เธอไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ ของโชติกานต์

ค่าของคน... ก็เท่านี้เอง!

แต่จะโทษใครได้ ทุกอย่างคือความจริง เธอต้องยอมรับให้ได้ แต่คนที่รับไม่ได้ก็คือมารดากับน้องสาวต่างสายเลือดของเธอต่างหาก ดารินทร์ร้องไห้ฟูมฟายปานจะขาดใจตาย ยืนกรานหนักแน่นว่าต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่ เธอก็จะไม่ยอมแต่งงานกับกำนันเบิ้ม ชายชราแก่คราวปู่คราวทวดเป็น      อันขาด และในขณะเดียวกันก็ไม่สามารถทนอยู่อย่าง        คนล้มละลายได้ด้วยเช่นกัน ปัญหาทั้งหมดก็เลยมาตกที่เธอ

‘ขอร้องเถอะนะเจ้าขา ช่วยแต่งงานกับกำนันนั่นแทนหนูดาที’

มณี ผู้เป็นมารดาพยายามข้อร้อง แม้ศศิรินทร์จะพยายามค้านว่าเธอเป็นเพียงบุตรบุญธรรมก็ตาม

‘กำนันเบิ้มต้องการแต่งงานกับเราเพราะเขาต้องการเกียรติ ซึ่งคุณแม่ก็รู้ว่าเจ้าขาไม่มี’