(พ่อแง่แม่งอน)

ลำดับตอนที่ #3 : วิวาห์รัญจวน (เลิฟซีนแซ่บ)

 ‘ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอกนะเจ้าขา หากฉันไม่พูด แกไม่พูด และยายหนูดาไม่พูด ก็จะไม่มีใครรู้ และไม่ใช่ว่าฉันจะมีความสุขกับการได้เห็นแกแต่งงานกับเขาหรอกนะ แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้วจริงๆ ทำเพื่อฉันสักครั้งเถอะนะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ถือว่าตอบแทนบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่ฉันเลี้ยงดูแลแกมาก็ได้ ช่วยแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นแทน     หนูดาที ฮือๆ ช่วยฉันที ฉันไม่มีที่พึ่งที่ไหนอีกแล้ว แกคือความหวังสุดท้ายของพวกเราแล้ว ให้ฉันกราบก็ยอม’’

ในที่สุดพระจันทร์ด้อยแสงของเธอก็มีค่าในสายตาของมณีขึ้นมาทันใด และนี่คือสิ่งที่เธอต้องการ หญิงสาวถวิลหาความรักความเมตตาจากสตรีผู้นี้มาโดยตลอด รวมทั้ง       ดารินทร์ น้องสาวที่ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นพี่เลยแม้แต่ครั้งเดียว ด้วยเหตุนี้เธอจึงยอมทำตามคำขอร้องนั้น แม้ว่าจะหมายถึงอนาคตที่ดับมืดของตัวเองก็ตาม

“นมเห็นคุณมณีกับคุณหนูดาดีอกดีใจกันยกใหญ่     หวังว่าคุณเจ้าขาคงไม่ฆ่าตัวเองทางอ้อมหรอกนะคะ”

ศศิรินทร์แหงนหน้าขึ้นสบตาหญิงชราที่เดินเข้ามา พลางพยักหน้าให้ นมแม้นตบโต๊ะด้วยความเจ็บใจ

“นมว่าแล้วเชียว คุณหนูจะต้องตอบตกลง ทำไม     ตอนซื้อหวยไม่แม่นแบบนี้มั่งนะ”

“นมพูดอย่างกับว่านมเคยซื้อหวยงั้นล่ะ”

ศศิรินทร์หัวเราะเบาๆ นมแม้นสามารถทำให้เธอยิ้มได้เสมอ แม้กระทั่งในยามที่เธอกำลังเผชิญปัญหาใหญ่อยู่ในขณะนี้

“ก็มันจริงไหมล่ะคะ คุณมณีกับคุณหนูดาน่ะรู้จุดอ่อนของคุณเจ้าขา รบร้อยครั้งถึงได้ชนะทั้งร้อยครั้ง นี่คงจะเอาเรื่องบุญคุณมาอ้างอีกแล้วใช่ไหมคะ”

“นมเคยสอนเจ้าขาอยู่เสมอไม่ใช่หรือคะว่าต้องกตัญญูรู้คุณ นมน่าจะภูมิใจในตัวเจ้าขาให้มากๆ นะคะ ที่เจ้าขา     ไม่เคยลืมคำที่นมสั่งสอน”

“ไอ้ภูมิใจมันก็ภูมิใจอยู่หรอกนะคะ แต่คุณเจ้าขาเคยคิดถึงตัวเองบ้างไหม เคยได้ยินไหมคะ เอ็นดูเขาแล้วเอ็นเราจะขาด”

“เจ้าขาตรองดูแล้ว ไม่ขาดค่ะนม เจ้าขาทำได้ และ     เจ้าขาก็สบายใจที่จะทำด้วย” เธอยืนยัน

“แล้วคุณภูล่ะคะ คุณเจ้าขาจะเอายังไงเรื่องคุณภู”

ชื่อนั้นพารอยยิ้มบนดวงหน้าของหญิงสาวหายไป      จนหมด ดวงหน้าของชายหนุ่มแสนดีที่เคยคบหากลับเข้ามาสู่ห้วงคะนึงอีกครั้ง

‘ภูวดล เกียรตินุกูล’ นายตำรวจหนุ่มอนาคตไกล นิสัยดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น และไม่ใช่แค่จิตใจเท่านั้นที่งดงาม หากแต่ชาติกำเนิดของชายหนุ่มก็ดีงามมากด้วยเช่นกัน ภูวดลสืบเชื้อสายผู้ดีเก่า สิ่งนี้เองที่ทำให้ในคราวแรกทางบ้านของชายหนุ่มรักใคร่ชอบพอในตัวศศิรินทร์มาก เพราะคิดว่า      สืบเชื้อสายผู้ดีเหมือนกัน หากจะเรียกว่าเธอใช้นามสกุล    เป็นใบเบิกทางก็คงไม่ผิดนัก เพราะครั้งแรกที่เจอหน้า คำถามแรกที่คุณหญิงรุจี มารดาของภูวดลถามก็คือ

‘เธอนามสกุลอะไร’

‘โชติกานต์ค่ะ’

‘โชติกานต์? เธอเป็นอะไรกับคุณชรินทร์’

‘ลูกสาวค่ะ’

คุณหญิงรุจีพินิจมองอย่างไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไรนัก     ก่อนเปรยความในใจออกมาตรงๆ

‘ฉันเคยได้ยินแต่ชื่อหนูดา ไม่ยักจะรู้ว่าคุณก้องมีลูก    อีกคน’

ศศิรินทร์ทำได้แค่เพียงยิ้มเจื่อนๆ ทว่าโชคดีที่มีภูวดลช่วยยืนยันให้ ความไม่พอใจแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาคุณหญิงรุจีก็ไม่เคยรังเกียจเธออีกเลย ต้อนรับเธอเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง ศศิรินทร์สามารถเข้านอกออกในบ้านเกียรตินุกูลอยู่แรมปี กระจนกระทั่งวันที่คุณหญิงรุจีเรียกให้เธอไปพบตามลำพังเมื่อหกเดือนก่อน

วันนั้นศศิรินทร์นำขนมไทยที่เธอทำเองกับมือไปฝากเช่นเคย หากผู้รับกลับทำหน้าเฉยเมย พร้อมเปรยห้วนๆ

‘มีคนบอกฉันว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโชติกานต์   เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณชรินทร์กับคุณมณีใช่ไหม’

‘ค่ะ’