คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #17 : คู่เดทอลเวง

บทที่ 5

ในตอนนี้ฉันบอกไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน โลกทั้งใบมันดูเคว้งคว้างและดูหมุนติ้วๆ จนน่าเวียนหัว พอนึกขึ้นได้ก็คิดว่าน่าจะเป็นเมนูที่มีซอสสับประรดนั่นราดอยู่แน่ๆ เลย ก็มันแหงล่ะ ฉันไม่เคยบอกทุกคนใช่ไหมล่ะคะว่า...

ฉันแพ้ ‘สับประรด’ น่ะ!

“นี่คุณเป็นอะไรไป...” น้ำเสียงของเทมส์เอ่ยถามขึ้นเมื่อจู่ๆ เห็นว่าฉันเอาหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะอาหาร โชคดีที่พนักงานเก็บจานขนมหวาน ออกไปจนหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าหน้าของฉันจะจิ้มลงไปโดนครีมหรืออะไรพวกนี้จนเละตุ้มเปะ

“...”

ฉันที่รู้สึกมึนหัวเหมือนกับดื่มเหล้าไปสักสิบแก้วและเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง เทมส์ตรงเข้ามาประคองตัวของฉันเอาไว้ก่อนที่ร่างโงนเงนจะร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น

“คุณแพรว!” เขาเข้ามาเขย่าตัวฉัน ในขณะที่สายตาดูเปลี่ยนไป ครั้นพอรู้สึกตัวอีกที ฉันก็มานอนอยู่บนเตียงนุ่มบนห้องของโรงแรมเสียแล้ว

“ทะ...ที่นี่มัน” พอฉันตั้งสติได้ ก็พยายามจะลุกขึ้น หากจู่ๆ อาการมึนงงที่ยังไม่จางหายก็กลับคืนมา ฉันพยายามจะลืมตามองรอบๆ ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน และพบร่างสูงใหญ่ของเทมส์นั่งอยู่ไม่ไกลออกไป

สายตาที่ทอประกายกร้าว จับจ้องมายังเรือนร่างซ่อนรูปของฉันที่นอนค่อนข้างจะเปิดเผยเนื้อตัวอยู่บนเตียงกว้าง วินาทีนั้นร่างกายของฉันก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายกับเลือดสูบฉีดจากหัวไปจรดปลายเท้า บางทีมันอาจจะเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่ได้บอกเขาเรื่องที่ฉันแพ้สับประรด แต่พอมาคิดดูอีกที ถึงบอกไปใครมันจะเชื่อกันล่ะว่ามีคนประเภทไหนแพ้ไอ้ผลไม้ชนิดนี้กัน

“นี่คุณคิดจะจับทั้งตัวผม และคุณอาของผมด้วยวิธีนี้น่ะเหรอ...” รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้า ซึ่งฉันรู้สึกว่า คำพูดของเขาฟังดูเลือนราง คล้ายกับเสียงที่พูดอยู่ไกลๆ นี่เขากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่...

“เทมส์...” ฉันหายใจหอบถี่ พยายามจะอธิบายถึงเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาได้เข้าใจ แต่อาการแพ้สับประรดทำให้ฉันมีอาการเหมือนกับคนเมาเหล้า

ใช่ค่ะ... ฉันไม่ได้มีอาการแพ้แล้วมีตุ่มแดงเห่อขึ้นตามตัว หรือโคม่าจนต้องหามส่งโรงพยาบาล แต่ทุกครั้งที่กินไอ้ผลไม้หน้าตาขี้เหร่ชนิดนี้เข้าไปทีไร ฉันจะมีอาการโลกเบี้ยว ทุกอย่างรอบตัวมันจะหมุนติ้วๆ และมีอาการเห่อร้อนไปทั่วทั้งตัว

“เรียกชื่อผมด้วยท่าทางน่ารักแบบนี้ คิดจะยั่วผมให้หลงกลเกมสวาทของคุณอย่างนั้นสินะ...”

“ฉันแค่จะบอกคุณว่า...” ฉันพูดไม่ออก กำลังนึกสงสัยว่าสรุปนี่ตัวฉันกำลังเมาสับประรด หรือกำลังถูกคำพูดของผู้ชายคนนี้ทำให้มึนหนักยิ่งกว่าเดิมกันแน่ ฉันรวบรวมสติที่หลงเหลืออยู่ไม่มากนัก พยายามฝืนตัวลุกขึ้น มือทั้งสองของฉัน ปัดป่ายหาที่ยึดเพื่อช่วยพยุงตัวเอง และกลายเป็นว่าสิ่งที่ฉันคว้างได้ก็คือคอของเทมส์นั่นเอง

“ถ้าคุณเต็มใจ ผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธสิ่งที่คุณเสนอมาหรอกนะ...” เขาพูดพร้อมกับปลดเปลื้องชุดเดรสของฉันออกอย่างง่ายดาย ก่อนจะจรดริมฝีปากไปยังเนินอกที่ถูกปกปิดเอาไว้ด้วยชุดชั้นในลูกไม้สีขาวบริสุทธิ์ ฉันรู้สึกเหมือนเขาเองก็จะแสดงสีหน้าพึงพอใจกับสิ่งที่ได้เห็น ก่อนจะจัดการปลดเปลื้องสิ่งที่เกะกะสายตาออกไปด้วยความรวดเร็ว

ฉันเองก็แทบจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าไอ้ชุดที่ฉันใส่มามันร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ พอมารู้ตัวอีกทีฉันกับเขาเราก็อยู่ในสภาพกึ่งโป๊กึ่งเปลือยด้วยกันทั้งคู่ ที่สำคัญภาพของเทมส์ที่เปลือยให้เห็นแผ่นอกที่หนั่นหนา และมีกล้ามเนื้อที่ดูก็รู้ว่าเข้าฟิตเนสและออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ ไม่ว่าจะลอนหน้าท้องที่ดูแสนจะกระตุ้นจิตใจ และมัดกล้ามที่ต้นแขนที่ดูหุ่นนักกีฬากว่าที่ฉันคิดเอาไว้

โอ้ย! ฉันได้แต่คิดว่าตัวเองอาจจะกำลังหัวใจวายก็ตอนนี้แหละ

วินาทีนั้นเลือดในกายของฉันสูบฉีดไปทั่วทั้งร่าง เมื่อจู่ๆ ก็ถูกเขาดึงชุดชั้นในที่ปกปิดหน้าอกหน้าใจเอาไว้ ให้สิ่งที่ถูกซ่อนอยู่เผยออกมา ดวงตาของเทมส์เป็นประกาย ก่อนจะโน้มตัวลงมาขบเม้มที่ปลายยอดสีชมพูอ่อนที่แสนจะเย้ายวนสายตา เขาตวัดปลายลิ้นหมุนวนเป็นจังหวะแผ่วเบา สลับกับกระตุ้นอารมณ์ของฉันด้วยการลิ้มชิมรสตัวฉันด้วยความหิวกระหาย

“อะ...อย่านะ....”