คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #13 : คู่เดทอลเวง

จากนั้นฉันกับน้าแพรวก็กลับบ้าน โดยที่น้าสาวของฉันมีท่าทีอุ่นใจที่ยังไม่ต้องไปออกเดทกับคนแปลกหน้า ส่วนฉันนี่สิ กลัวไอ้น้ากิตมันมาอ้อนวอนจนเธอใจอ่อนเสียเหลือเกิน จนบางทีฉันคิดว่าควรจะโทรไปบอกพี่จุ๊บว่าแค่แปดสิบเปอร์เซ็นต์ก็น่าจะพอแล้ว แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปเป็นอย่างดี เมื่อวันถัดไปก็มีโทรศัพท์จากบริษัทจัดหาคู่ แล้วบอกว่าได้พบคนที่เหมาะสมกับน้าแพรวแล้ว

“จริงเหรอคะพี่จุ๊บ? ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยเหรอคะ? ค่ะ... ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะพี่” ฉันวางสายไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจ แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าหลังจากที่ฉันกับน้าแพรวออกจากบริษัทไปไม่นาน ก็มีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมีความเข้ากันได้ดีกับน้าสาวของฉันเข้าไปใช้บริการพอดิบพอดี

“น้าแพรวคะ!!”

“โวยวายอะไรจ๊ะใบเฟิร์น?” น้าสาวของฉันกำลังสาละวนกับการทำขนมปังไว้สำหรับขาย เมื่ออยู่ๆ คนงานของที่ร้านกลับมาหาน้าสาวของฉันและบอกว่า ยินดีช่วยเหลืองานที่ร้านไปก่อน หากน้ามีเงินพอแล้วค่อยจ่ายค่าจ้างของเดือนก่อนก็ได้ อีกทั้งฉันยังแอบขอเงินจากแม่มาช่วยทำทุนโดยที่น้าแพรวไม่รู้ ก็แหงอยู่แล้ว แม่ไม่มีทางยอมปล่อยให้น้องสาวของตัวเองต้องลำบากหรอก

“พี่จุ๊บเขาโทรมาแล้วค่ะ เขาบอกว่าพบผู้ชายที่ตรงกับความต้องการของน้าแพรวร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว”

‘โครม!’

ทันทีที่ฉันพูดจบ น้าแพรวก็ทำถาดขนมปังที่กำลังจะนำเข้าไปอบหล่นลงมากระจายเต็มพื้น พร้อมกับทำสีหน้าหวาดหวั่น

“อะไรนะ? เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ไม่ดีเหรอคะน้าแพรว จะได้ไม่ต้องคอยนานๆ ยังไงล่ะ”

“ตะ... แต่น้ายังไม่พร้อม น้ายังทำใจไม่ได้เลย”

“ไม่พร้อมตอนนี้เมื่อไหร่จะพร้อมล่ะคะ ห้ามบ่ายเบี่ยงแล้วนะ พี่จุ๊บเขาให้ทางอีกฝ่ายที่ทางโปรแกรมจับคู่เลือกมากให้ ส่งอีเมล์มาเพื่อนัดพบกับน้าแพรวแล้วด้วย”

“หา? แล้วน้าจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย?” น้าสาวของฉันทำตาโต และมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“ก็คุยกับเขาแล้วไปตามนัดสิคะ ไม่เห็นจะต้องคิดอะไรมากเลย”

“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ... แต่ว่า”

“ไปเลยค่ะน้าแพรว ไปเปิดคอมแล้วส่งเมล์ตอบกลับเขาเลย อย่าเสียมารยาทสิคะ”

น้าแพรวพยักหน้ารับแล้วก็เดินไปเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เพื่ออ่านอีเมล์ที่คู่เดทของเธอส่งมาให้ตามที่พี่จุ๊บบอกมา

“เขาว่ายังไงบ้างคะ?”

“เขาบอกว่าจะขอนัดทานข้าวที่โรงแรมน่ะ นี่ไม่ใช่กะจะพาน้าขึ้นห้องเลยหรอกนะ” น้าแพรวตั้งแง่ขึ้นมา ตามประสาคนไม่คิดจะยินยอมตั้งแต่แรก ก็เลยมองทุกอย่างเป็นลบไปหมด

“คิดไปโน่นเลยนะน้าแพรว ก็แค่ชวนทานข้าวทำความรู้จักแค่นั้นเอง นัดครั้งแรกจะให้พาไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางได้ยังไงกันล่ะ เอาเป็นว่าตอบตกลงไปเลยสิคะ”

ครั้นพอฉันเห็นน้าสาวนั่งนิ่งเงียบมองจออยู่อย่างนั้น ฉันก็ทนไม่ได้จึงได้เอื้อมมือไปพิมพ์ตอบตกลงอย่างรวดเร็วและกดส่งไปทันที

“เฮ้ยใบเฟิร์น! น้ายังไม่ได้จะตกลงเลยนะ อีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้”

“เพราะเราไม่รู้ไงคะ เราถึงใช้บริการของบริษัทจัดหาคู่ที่ช่วยเราคัดกรองคนมาให้แล้ว เพราะงั้นอย่าบ่ายเบี่ยงอีกเลย พรุ่งนี้ต้องไปตามนัดด้วยนะคะ”

“ก็ได้ๆ “

ได้ยินน้าสาวฉันยอมทำตามอย่างว่าง่าย ฉันเองก็รู้สึกอุ่นใจ โดยหารู้ไม่ว่าเรื่องวุ่นวายนั้น กำลังจะเกิดขึ้นโดยที่ฉันเองต้องไปมีส่วนพัวพันกับความอลเวงที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้…