คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #12 : คู่เดทอลเวง

 “จุ๊บว่าเรามาเริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องการค้นหาคู่ที่เหมาะสมกันดีกว่านะคะ” เมื่อพูดจบพี่จุ๊บก็จัดแจงหยิบเอาเครื่องโน้ตบุ๊ก มากางบนโต๊ะให้พวกเราดู

“นี่อะไรคะเนี่ย เยอะแยะไปหมดเลย” น้าสาวของฉันถามด้วยความสนใจขึ้นมา

“นี่เป็นลิสต์รายการที่คุณแพรวจะต้องทำการเลือก ว่าอยากออกเดทกับผู้ชายแบบไหนบ้าง ในนี้จะเป็นแบบสอบถามให้คุณพลอยตอบ จากนั้นเราจะนำไปจับคู่เพื่อหาคู่ที่เหมาะสมให้กับคุณค่ะ”

“โอ้โห เยอะอย่างกับตอนทำข้อสอบที่มหาวิทยาลัยเลยนะเนี่ย” น้าสาวของฉันพูดออกมาพร้อมทำตาโต

“ดีแล้วล่ะน้าแพรว เลือกเยอะๆ ดีๆ จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังอีก”

“เธอก็ย้ำจังนะใบเฟิร์น กลัวน้าไม่ช้ำใจตายหรือไง”

“กลัวจะเจ็บแล้วไม่จำมากกว่า เอ้า! รออะไรอยู่ล่ะคะ รีบๆ ลงมือทำเร็วสิ”

หลังจากนั้นฉันกับน้าก็นั่งทำแบบสอบถามตามที่พี่จุ๊บให้มาไปทีละข้อ โดยมากก็เป็นคำถามเกี่ยวกับเรื่องรสนิยมต่างๆ ทั้งเรื่องการใช้ชีวิตและคู่ครองที่ต้องการจะค้นหา แต่ก็มีบางข้อดูเหมือนว่าจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยอยู่เหมือนกัน

“อะไรเนี่ย ‘คุณชอบที่จะเป็นฝ่ายรุกหรือเป็นฝ่ายรับ’ นี่ฉันต้องตอบเรื่องนี้ด้วยเหรอคะ?” น้าแพรวอ้าปากค้าง เมื่ออ่านแบบสอบถามที่อยู่ในมือ

“ก็เพื่อที่คุณแพรวจะได้พบกับคู่ที่เหมาะสมที่สุดไงคะ” พี่จุ๊บตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง แต่คนถามกลับยิ้มแหยๆ ตอบกลับมาหลังจากได้ยินคำอธิบาย และก็ไม่วายอ่านข้อต่อไปด้วยอาการตกใจ ตามประสาหญิงไทยที่เรียบร้อยเหมือนกับผ้าพับเอาไว้

“ค่ะๆ เป็นรุกก็แล้วกันเนอะ...” น้าแพรวพยักหน้ารับก่อนจะเลือกคำตอบลงไป

“ใช่เหรอคะน้าแพรว?” ฉันหันไปมองด้วยสายตาสงสัย และไม่เชื่อในคำตอบนั้น อย่างน้าแพรวรึจะเป็นพวกชอบรุก?

“บางเรื่องมันก็ต้องมีอะไรที่แตกต่างจากนิสัยปกติบ้างสิ... ว้าย! ดูข้อนี้สิใบเฟิร์น!” คนพูดทำตาโตด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะต้องมาตอบเรื่องอะไรพวกนี้ด้วย

“ไหนคะน้าแพรว?”

“นี่ไง ‘คุณให้ความสำคัญกับเรื่องลีลาบนเตียงของคู่เดทมากขนาดไหน กรุณาใส่คะแนนตั้งแต่หนึ่งถึงสิบ’ โอ้ย...เรื่องพวกนี้เราต้องตอบด้วยหรือใบเฟิร์น” น้าแพรวทำหน้าเขินอาย ก็อย่างที่ฉันบอกยังไงล่ะคะ

“ใส่สิบไปเลยค่ะ” ฉันหัวเราะออกมา และพยักหน้าให้น้าสาวใส่คะแนนลงไปให้เต็มจำนวน

“จะดีเหรอใบเฟิร์น? แบบนี้เขาก็หาว่าน้าหื่นน่ะสิ”

“ทีก่อนหน้านี้ก็ดันตอบไปว่าชอบเป็นฝ่ายรุก ไหนๆ เราจะมาทางนี้แล้ว ก็ไปกันให้มันสุดๆ เลยดีกว่าค่ะ เชื่อเฟิร์นสิ”

“ก็จริง เอาก็เอา... สิบนะ...”

หลังจากที่ทำแบบสอบถามกันจนเสร็จ พี่จุ๊บก็หายไปสักพักพร้อมกับข้อมูลที่ได้จากพวกเราไป จากนั้นเธอก็กลับมาอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับยิ้มแก้มปริ

“เป็นอย่างไรบ้างคะพี่?” ฉันถามด้วยความอยากรู้

“เราไปทำการจับคู่ข้อมูลมาแล้ว แต่ปรากฏว่าผลที่ได้ยังไม่ค่อยน่าพอใจนัก เพราะว่าความเข้ากันได้มากที่สุดเท่าที่เรามีในตอนนี้ก็คือประมาณเจ็ดสิบกว่าเปอร์เซ็นต์ค่ะ”

“โห...กะจะให้รอจนกว่าจะเจอคู่แบบร้อยเปอร์เซ็นต์เลยเหรอคะพี่ มันจะนานไปไหม?” ถ้าเป็นฉันแค่ได้คนที่เคมีตรงกันเกินครึ่งหนึ่งฉันก็โอเคแล้วล่ะ

“มันก็อาจจะใช้เวลาสักพักหนึ่งน่ะค่ะ แต่ของแบบนี้มันก็ไม่แน่หรอกนะคะ บางทีอยู่ดีๆ วันพรุ่งนี้อาจจะมีคนแบบนั้นเข้ามาในชีวิตก็เป็นได้” แม้ว่าจะฟังดูเหมือนเพ้อฝัน แต่สิ่งที่พี่จุ๊บพูดก็คือเรื่องที่เป็นไปได้ และที่สำคัญการจับคู่ที่เป็นมาตรฐานของบริษัทนั้น จะต้องมีการเข้ากันได้แปดสิบถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

“ก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ” น้าแพรวยิ้ม ราวกับดีใจที่ยังไม่ต้องไปดูตัว

“ถ้าอย่างนั้น ทางจุ๊บจะส่งข่าวไปให้ทราบทันทีที่เราได้คู่ที่เหมาะสมก็แล้วกันนะคะ กลับไปบ้านแล้วก็อย่าลืมฝึกซ้อมแต่งหน้า รวมถึงปรับเปลี่ยนทัศนคติตามที่ทางเราแนะนำไปด้วยนะคะ”