เมียเชลย (ท้องแล้วหนี)

ในวันที่เด็กน้อย เจโคบี้ ทายาทมหาเศรษฐีวัยเจ็ดขวบ และ นรินทร์นารถ พี่เลี้ยงสาวชาวไทย ถูกพาตัวไปจากคฤหาสน์ชาร์ลสตัน ไม่มีใครคาดคิดว่าชะตากรรมของทั้งคู่จะเป็นอย่างไรต่อไป

แต่แล้วชีวิตของเด็กชายและหญิงสาวก็ต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล เมื่อเหตุการณ์อันเลวร้ายกลับชักนำให้เธอกลายเป็นนางในฮาเร็มของ ‘อัลเฟรโด วาลเดซ อัลทาซา’ มหาเศรษฐีหนุ่ม พ่อค้าอาวุธสงครามผู้ทรงอิทธิพลแห่งโมร็อกโก หากไม่ว่าอย่างไร เพื่อรักษาคำสัญญาที่มีต่อผู้มีพระคุณ นรินทร์นารถจะต้องหาทางดิ้นรนจากเงื้อมมือของอัลเฟรโด และนำตัวเจโคบี้กลับไปคืนยังแผ่นดินอังกฤษอีกครั้งให้ได้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของตัวเธอเองก็ตาม...

***

“นรินทร์นารถ...” น้ำเสียงที่เรียกชื่อเธอฟังคล้ายกับคนที่กำลังเจ็บปวดทรมาน

“ถ้าคิดจะเปลี่ยนใจ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอแล้วนะ แล้วฉันก็คงควบคุมตัวเองได้อีกไม่นาน... เธอจำเป็นจะต้องเลือกเดี๋ยวนี้... จะอยู่กับฉันที่นี่... หรือจะกลับไปที่ห้องของเธอเพียงคนเดียว...”

ไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นการตัดสินใจที่ลำบากที่สุดในชีวิต หญิงสาวรู้ว่าเธอควรวิ่งหนีไปจากที่นั่นโดยเร็วที่สุดเพื่อรักษาเกียรติศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงเอาไว้ แต่ร่างกายที่พลุ่งพล่านไปด้วยความปรารถนาซึ่งเธอไม่เคยรู้จัก กลับร่ำร้องหาอ้อมกอดอันแข็งแกร่งของอัลเฟรโด เพราะเขาคือบุคคลเดียวที่สามารถปลดเปลื้องและบรรเทาอาการเหล่านั้นได้

“ตอบฉันสิ แม่ดอกไม้น้อยๆ... ถ้าเธอยังไม่ยอมตอบฉันอีก ฉันก็จะไม่อดทนอีกแล้วนะ...” เขาแกะมือทั้งสองข้างของเธอที่ปิดหน้าอยู่ออกอย่างง่ายดาย ปลายนิ้วเชยคางให้เงยขึ้นสบตาเขา

ให้ตายสิ!! นี่เขาจะทนถามเธอทำไมกัน...

การที่เขาตัดสินใจมาพบเธอในคืนนี้ ก็เพื่อสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ...

ตอนนี้นรินทร์นารถเองก็กำลังทอดกายอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอเป็นแค่นางบำเรอที่เขาซื้อมาใช้เพียงชั่วครั้งชั่วคราว ยังจะต้องขอความสมัครใจกันไปอีกทำไม...

“ว่ายังไง!” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นดุดันและคาดคั้น
“ฉัน... ฉัน...”

นรินทร์นารถไม่มีทางเลือกอีกแล้ว หญิงสาวหลับตาปี๋ โผเข้าไปกอดร่างกำยำเปลือยเปล่าจนแน่น ทั้งใบหน้าและลำคอร้อนวาบไปด้วยความรู้สึกอับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี