Love messy รักร้ายๆนายจอมนิ่ง

ลำดับตอนที่ #9 : Love massy:I do not want to (50%)

I do not want to

Ris  Say :

โอ๊ยยย ทำไมถึงปวดหัวแบบนี้นะ แล้วฝันเมื่อกี้มันคืออะไรล่ะเนี่ย ทำไมฉันต้องฝันถึงพวกเขาด้วยนะ แล้วทำไมในฝันฉันถึงเป็นแบบนั้นล่ะ...ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“ริส!! ตื่นแล้วเหรอ”ยัยลูกกวาดตะโกนตั้งแต่เดินเข้าห้องมา อะไรของมันนะ =_=;;

“อืม~”

“ดูซิ วันนี้ใครมาด้วย”

“หืม”

“ขอเตือนว่ายัยนี่สำคัญต่อเธอมากแต่ก็เป็นคนที่เธอต้องแข่งกันตลอดเลยด้วย พร้อมยัง > <”

“อาฮะ”

“ท้าดา~!!”พอลูกกวาดพูดจบก็ผู้หญิงหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาข้างในห้อง ผู้หญิงคนนั้นใส่เดรสสีฟ้าสลับขาวรวบผมทั้งหมดทำให้เห็นใบหน้าชัดมากขึ้น เธอน่ารักๆมากเลยล่ะ เห็นแล้วก็อิจฉา TT~

“สวัสดีค่ะพี่ริส พี่ลูกกวาด J”

“สวัสดีจ๊ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ คุยกันไปเลยน้า”

“ค่ะ J”

“Are you Ok?”

“I’m Ok, You don’t worry ^__^”

“Great!!”พอลูกกวาดพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที

“สวัสดีค่ะพี่ริส J”

“สวัสดีจ๊ะ ^^;;”ฉันยิ้มแห้งๆไปให้เธอ

“พี่จำหนูไม่ได้ใช่ไหมคะ”

“อ่า อืม”

“แหม หนูเป็นคนสำคัญของพี่เชียวน้า J”

“เหรอ...”ฉันถามออกไปอย่างงงๆ ตกลงยัยนี่คือใครเนี่ย =_=;;

“งั้นหนูจะทบทวนความจำให้เองนะคะ”แล้วยัยผู้นั้นก็เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมา จากนั้นก็เอาโทรศัพท์เครื่องนั้นให้ฉันดู

“เธอให้ฉันทำไมล่ะ = =”

“ก็ทบทวนความจำไงคะ J”เกลียดรอยยิ้มยัยนี่ชะมัด...

ฉันกดไปดูที่รูปภาพ ภาพแต่ล่ะภาพล้วนเป็นภาพที่ยัยนี่แอบถ่ายทั้งนั้นแต่มันจะไม่แปลกอะไรเลย ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่นายเคย์!!

“หึ พอจะจำได้ไหมคะ”

“มะ...ไม่นี่ ฉันไม่เห็นว่ามันจะช่วยอะไรเลย = =”ฉันแอบทำหน้าเซ็งนิดๆ

“งั้นก็ดีแล้วล่ะค่ะ พี่ก็อย่าจำได้เลยเป็นแบบนี้ไปนั้นแหละดีแล้ว!! อย่ากลับมาจำได้ก็แล้วกัน! คนอย่างเธอน่ะไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิด!!”แล้วยัยนั้นก็ชักโทรศัพท์กลับไป แล้วทำไมยังไม่ไปอีกนะ = =

“แล้วตกลงเธอเป็นใคร = =”

“ฉันน่ะเหรอ...น้องสาวของเธอยังไงล่ะ J”

“มะ...ไม่จริงหรอก O.O”ฉันร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมทำตาโต

“มันคือเรื่องจริง ในสมองเธอมันกรวงไปเลยรึไงนะ = =;”

“เธอน่ะ...ไม่มีทางเป็นน้องสาวฉันได้หรอก (. . )”ฉันพูดพลางก้มหน้าไปด้วย ก็มันจริงนี่นา ฉันจะนิสัยแตกต่างจากน้องตัวเองได้ขนาดนี้ได้ไง...ไม่มีทางหรอก

“เฮ้อ พูดไปก็เหนื่อย = =;;”ยัยนั้นบ่นเบาๆ

“Love is impossible  พี่จำมันได้ไหม”ยัยนั้นถามฉันอีกครั้ง รัก..ที่เป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ จำไม่ได้แฮะแต่รู้สึกจุกๆในอกจัง

“มะ..ไม่นะ”

“พี่เคยพูดประโยคนี้กับคนๆนึง  ไม่แน่ใจนะว่าตอนนี้พี่ยังเหลือความทรงจำตอนนั้นได้ไหม”

“ฉันเนี่ยนะ...พูด?”

“Hmm~  If you remember, it was ... still better (อืม~ ถ้าเธอจำมันได้...ก็คงดี)”

“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะ”

“It's not about me~ (มันไม่เกี่ยวกับฉัน)”

“เหอะ ว่าแต่เธอจะพูดภาษาอังกฤษไปทำไมล่ะ”

“I say this with me forever (ฉันพูดแบบนี้กับเธอตลอด)”

“ไม่เรียกพี่แล้วเหรอ = =”

“อย่างเธอน่ะ พูดไปก็เท่านั้นแหละ”

“เหอะ = =;;”แต่จะว่าไปก็คุ้นกับยัยนี่เหมือนกันแฮะ J

“ไปล่ะ อ๋อ! ลืมบอก ประโยค Love is impossible  ถ้าเธออยากรู้ความหมายจริงๆของมันจะถามพี่เคย์ก็ได้น้า”

“เอ๊ะ! แล้วเธอเป็นอะไรกับเคย์ล่ะ”

“โห่ โชว์รูปให้ดูแบบนั้นยังไม่รู้อีก โง่กว่าตอนมีความจำอีกนะ = =”ยะ..ยัยบ้า

“เป็นแฟน?”

“Yeah! I'm a fan!!”

“เอ๋?”

“เก่า”แล้วยัยก็เดินออกไปอย่างไว = =;; เอ่อ...แฟนเก่าสินะ งงกับยัยนี่จริงๆ แต่ Love is impossible  มันจะมีความหมายอื่นๆอีกงั้นเหรอ

ความหมายมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่แฮะ ความรักที่เป็นไปไม่ได้? รักต้องห้าม? รักแห่งคำสาป? รัก? คนที่ฉันพูดประโยคนี้ด้วยก็แปลว่า ‘รักมากแค่ไหน ก็รักไม่ได้สินะ’ โอ้ย อะไรก็ไม่รู้นอนดีกว่า

ฉันน่ะ...จะเคยมีจริงๆเหรอ ความรักอะไรนั้นน่ะ ทำไมถึงนึกไม่ออกล่ะแต่จะว่าไปก็เหมือนเหตุการณ์แบบนี้จะคุ้นๆอยู่นะ

ฉันรีบเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงพยาบาลทั้งๆที่เพิ่งจะเอนกายนอนได้ไม่นาน อืม...ออกไปสูดอากาศสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง คิดว่าอ่ะนะ พอคิดเสร็จฉันก็รีบเดินไปเปิดประตูห้องในทันที

แอดดด~

แต่ประตูห้องกลับเปิดออกพร้อมกับชายแปลกหน้าที่ฉันเคยบอกไว้ในตอนแรก รู้สึกว่าจะชื่อ ‘ยูจิ’ล่ะมั้ง

“ไง จะไปไหนเหรอ J”เขาทักฉันและทำหน้าสงสัยบ่งบอกว่าต้องการคำตอบเต็มที่

“อะ..อ๋อ จะไปเดินเล่นน่ะ”ฉันตอบเขาแบบไม่เต็มเสียงนัก = =;;

“ไปส่งไหม  ฉันอยากรื้อฟื้นความทรงจำเธอด้วยน่ะ”

“ก็ดี  ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”ว่านายเกี่ยวข้องกับรักต้องห้ามอะไรนั้นไหม...ประโยคหลังฉันคิดในใจ

“ครับผม”เขาเดินมาช่วยเข็นสายน้ำเกลือให้ฉัน  น่ารักจัง ^^

“นายชื่อยูจิใช่ไหม”

“อื้ม ทำไมเหรอ”เขาพยักหน้าก่อนจะถามฉันอีกครั้ง

“แปลกดีน่ะ  เหมือนลูกครึ่งเลย”พอฉันพูดจบเขาก็รีบหันหน้ามาทันที เป็นอะไรไปนะฉันพูดอะไรผิดเหรอ - -;;

“เธอ!!  เธอจำได้แล้วเหรอ! O_O”เขาจับตัวฉันเอาไว้แล้วสบตาอีกครั้ง  ตาของเขาดูมีความหวังมากเลยล่ะ

“ยะ..ยังหรอก ทำไมเหรอ..ฉันเคยพูดประโยคนี้ไปแล้วเหรอ”

“เฮ้อ  คิดว่าจำได้แล้วซักอีก อื้มมม เธอเคยพูดประโยคนั้นกับฉันครั้งนึง เป็นตอนที่เราเจอกันครั้งแรกน่ะ”

“มันเป็นยังไงเหรอ เล่าได้ไหม”

“อยากฟัง?”

“แน่นอนมันคือเรื่องของฉันนะ”

“เรื่องของเราตั้งหากล่ะ”เขากำลังพูดอะไรน่ะ..ไม่ดีเลยนะ

“เอ๋?”

“ไปนั่งตรงนั้นกันก่อนดีกว่าแล้วฉันจะเล่าให้เธอฟัง...อดีตของเรา ความทรงจำของเธอ”อดีตของฉันจะเป็นแบบไหนนะ ถึงจะมีคนบอกว่าอดีตไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจมัน ควรที่จะให้ความสำคัญกับปัจจุบันและอนาคตมากกว่า  ในเวลานี้ฉันขอจดจำหน่อยเถอะนะ อดีตของฉัน...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คราวนี้มา 50% ก่อนน้า
วันเสาร์ไรเตอร์ไม่ว่างอ่ะ ถ้ามีเวลาจะมาแต่งให้ครบ 100% นะคะ
เม้นหน่อยน้า หายไปนานไม่มีใครตามจิกเลย ไรเตอร์ขี้เกียจแย่
 

:)  Shalunla