วุ่นนักมีรักกับนายนักเลง

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าตกกระทบส่องแสงมาสู่หญิงสาวร่างบางในชุดยูนีฟอร์ม โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งหญิงสาวหมุนตัวไปมาหน้ากระจก สำรวจดูความเรียบร้อยของตนเอง

      "จีจี้! เสร็จรึยังจะสายแล้วนะ" พี่ชายสุดหล่อของฉันตะโกนเรียกฉันจากชั้นล่างของบ้านฉันจึงสำรวจเคร์่องแบบอีกครั้ง แล้วรีบคว้ากระเป๋าวิ่งออกจากห้องทันที 

      "โอ้ย!เร่งจังเลย" ฉันเดินหน้าบูดหน้าเบี่ยวมาหาพี่ชายคนเดียวของฉัน 

       "ไปกันเถอะเปิดเรียนวันแรกเฮียไม่อยากไปสาย" พี่ภูผาเร่งฉันอีกครั้ง ฉันหันไปล็อคประตูบ้าน แล้วรีบกระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ คันเก่งที่มีพี่ภูผานั่งประจำตำแหน่งรออยู่แล้ว ครอบครัวฉันมีกันอยู่ 3 คน ฉันพี่ภูผาและแม่ ส่วนผู้ที่ได้ชื่อว่าพ่อนั้น ทิ้งฉันไปตั้งแต่ยังอยู่ในท้องแม่ ฉันไม่รุ้หรอกนะว่าเขาทิ้งพวกเราไปเพราะอะไร แต่ฉันรู้ว่าแม่ก็เลี้ยงดูฉันได้ดีทีเดียว แม่มีธุระกิจร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง ต้องออกไปตั้งร้านตั้งแต่เช้ามืด กว่าจะกลับก็ดึกดื่น บางวันเราแทบไม่ได้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ  10 นาทีต่อมา รถมอเตอร์ไซค์เคลื่อนที่มาจอดที่หน้าโรงเรียนของฉัน วันนี้ผู้คนครึกครื้นเป้นพิเศษเพราะเป็นวันเปิดเทอมวันแรก

      "ดูแลตัวเองดีๆนะ"พี่ภูภาเอ่ยขึ้นเมื่อฉันลงจากรถ

      "จ้าาา พี่ก็เหมือนกันอย่าไปตีกับใครอีกนะขี้เกียจทำแผลให้แล้ว" ฉันพูดพลางหย่นจมูกใส่พี่ภูผา พี่ภูผายิ้มบางๆ ดึงฉันเข้าไปก่อนแล้วจุีฟที่หน้าผากฉัน แล้วจึงขับมอเตอร์ไซค์จากไป ฉันมองแผ่นหลังของพี่ชายคนเดียวพี่ชายที่เป็นทั้งเพื่อน และที่ปรึกษาที่ดีของฉัน ฉันรักพี่ชายคนนี้ที่สุดถ้าไม่มีเขาฉันก้ไม่รุ้จะอยู่ยังไง โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนหญิงล้วน อยู่ติดกับโรงเรียนชายล้วน ที่พี่ภูผาเรียนอยู่ ต่างกันที่หน้าโรงเรียนของฉันกับพี่ภูผาหน้าโรงเรียนฉันอยู่หลังโรงเรียนพี่ภูผา หลังโรงเรียนพี่ภูผาอยู่หน้าโรงเรียนฉัน(งงมั้ย 55555) แต่จริงๆแล้วมันก็เป็นโรงเรียนในเครือเดีวกันแหละเวลามีกิจกรรมก็ทำร่วมกัน

       "จีจี้!ทางนี้" น้ำหวานยืนโบกมือเรียกฉันที่หน้าประตุโรงเรียน

      "ฉันอิจฉาแกจริงๆเลยนะยัยจี้ มีพี่ชายน่ารักๆแบบพี่ภูผาอ่ะ" แก้วตาพูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน

ออดดดดดดดด!

       "ออดพอดีเลยไปเข้าแถวเถอะ" ฉันพูดขึ้นเมื่อเสียงออดเงียบลง เรา3คนเดินหาแถว ม.4/5 อยู่สักพักวันนี้แถวหน้าเสาธงดูวุ่นวายเป็นพิเศษ เนื่องจากเลื่อนชั้นตำแหน่งที่ยืนเข้าแถวจึงไม่ใช่ตำแหน่งเดิม

       "อ้ะ!นักเรียนฟังทางนี้ขอต้อนับนักเรียนสู่รั้วโรงเรียน...."ผู้อำนวยการขึ้นพูดหน้าเสาธงแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟังเท่าไหร่ โรงเรียนฉันไม่มีการสวดมนต์ ไม่มีการเคารพธงชาติ เพราะเป้นโรงเรียนนนานาชาติ เมื่อเข้าแถวเป็นระเบียบฟังข่าวต่างๆแล้วขึ้นห้องเรียนได้เลย แต่ดูเหมือนวันนี้ผู้อำนวยการคงพูดหน้าเสาธงนานเลยล้ะ

       "ปีนี้มีกิจกรรมสนุกๆให้นักเรียนทำมากมาย"เมื่อผู้อำนวยการพุดคำนี้จบนักเรียนทั้งโรงเรียนพร้อมใจกันเงียบสนิท

        "ฉันเชื่อว่าพวกเธอต้องชอบกิจกรรมนี้แน่นอน นั้นคือกีฬาเชื่ความสามัคคี้ระหว่าง4โรงเรียน โดยโรงเรียนของเราและโรงเรียนเซนเทอรืล่าร่วมมือกัน และโรงเรียนหญิงล้วนแมร์รี่ร่วมมือกับโรงเรียนชายล้วนนาซาล่า"

       "เห้ย! โรงเรียนเรากับโรงเรียนเซนเทอร์ล่าหรอ"แก้วตาทำตาลุกวาว

       "มันก็ต้องแน่อยู่แล้วล้ะ โรงเรียนพี่โรงเรียนน้องกันหนิ" ฉันพูดอย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดา ฉันเคยบอกแล้วไงว่าโรงเรียนฉันกับโรงเรียนพี่ภูผามักทำกิจกรรมร่วมกันบ่อยๆ ส่วนโรงเรียนแมร์รี่กับโรงเรียนนาซาล่าห่างกับโรงเรียนฉันไม่มากนัก สองโรงเรียนนี้มักจะทำกิจกรรมร่วมกันเสมอ

       "เห้ย!แต่โรงเรียนเซนเทอร์ล่ากับนาซาล่าไม่ค่อยถูกกันไม่ใช่หรอ ฉันว่าต้องเป้นเพราะเหตุนี้ถึงจักกีฬาเชื่อมสามัคคีแน่ๆเลย"น้ำหวานสันนิฐานขึ้น ก็อาจจะจริงเด็ก 2 โรงเรียนนี้ไม่ค่อยถูกกันเป็นอย่างมากเรียกได้ว่าเจอกันที่ไหนต้องมีซัดกันที่นั้น วันนี้ทั้งวันแทบจะไม่ได้เรียน แต่การบ้านกองโตมากก และบทสนทนาหลักของวันนี้ก็คือ กี่ฬาเชื่อมความสามัคคีที่จะเกิดขึ้นในเดือนหน้านี้

       "จีจี้ กลับบ้านเลยมั้ย" น้ำหวานถามขึ้นขณะที่เก็บของชิ้นสุดท้ายลงกระเป๋า

        "เฮียภูผาไลน์บอกให้ไปหาที่ร้านเกมส์ว้ะ" ฉันตอบกลับ

        "เห้ย ฉันไปด้วย ฉันจะไปรอพี่ภูผาเล่นเกมส์เป็นเพื่อนแก" แก้วตาพูดอย่างกระตือรือร้น

       "แหม! ยัยแก้วแกจะไปหาพี่ไอคิวก็บอกมาเถอะ" น้ำหวานพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

      "แหม!ยัยหวานอย่างกับแกไม่อยากไปหาพี่ตะวันงั้นแหละ" แก้วตาเถียงกลับ

       "พอๆ พวกแกไปอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ดีเหมือนกัน ตรงนั้นมีแต่ผู้ชาย"

       "มีแต่ผู้ชายก็ดีสิฉันชอบ" แก้วตาดี้ด้าขึ้น  ฉันสายหน้าให้กับอาการบ้าผู้ชายของเพื่อนสาว    เราสามคนเดินลัดเลาะมาตามซอยแคบๆ ที่ขนาบข้างด้วยโรงเรียนฉันกับโรงเรียนเซนเทอร์ล่า เพื่อมุ่งหน้าไปสู่ร้านเกมส์ที่อยู่หน้าโรงเรียนเซนเทอร์ล่า มันเป็นประจำที่พี่ชายฉันต้องมาเล่นเกมส์ที่ร้านนี้ แล้วหน้าที่มานั่งเฝ้าก็ตกอยู่ที่ สาวน้อยหน้าตาหน้ารักอย่างฉัน ที่พี่ชายบังเกิดเกล้าลงคำสั่งไว้ว่่า "ห้ามกลับบ้านเองเด็ดขาด"

       "เห้ย!ภูผา น้องมึงมาล้วว้ะ" ทันทีที่เดินเข้ามาในร้านพี่ต้นก็เอ่ยบอกพี่ภูผา

        "สวัสดีค่ะ พี่ๆทุกคน " ฉันยกมือไหว้เพื่อนพี่ภูผา ที่ต่างก็กำลังสนใจกับจอเกมส์ตรงหน้าโดยที่ไม่มีใครสนใจฉันเลยสักนิด

      "จีจี่้ ไปนั่งรอพี่ตตรงนั้นก่อนไป" พี่ภูผาไล่ฉันไปนั่งรอที่มุมนั่งเล่นเล็กๆของร้านที่ถูกจัดเป็นร้านเค้กอย่างสวยงามของร้าน

       "เอ่อ...พี่ไอคิวค่ะ แก้วซื้อขนมมาฝากค่ะ" ยัยแก้วบิดตัวไปมาพลางยื่นขนมให้พี่ไอคิว

       "ขอบใจนะ" พี่ไอคิวหันมายิ้มโชว์ลักยิ้มเล็กๆที่มุมปากขวาให้แก้วตา

       "เอามากินบ้างดิ"จู่ๆ พี่ตะวันก็แย่งขนมไปต่อหน้าต่อตา

       "เอ่อ พี่ตะวันหิวหรอค่ะ เดี๋ยวหวานไปซื้อให้มั้ย" ยัยหวานพูดขึ้น

       "ไม่ต้อง แบ่งๆกันกินก็ได้ เธอไม่ต้องเสียเงินซื้อมาให้ฉันหรอก" พี่ตะวันพูดโดยไม่มองหน้าน้ำหวาน ฉันดึงมือน้ำหวานมาที่ร้านเค้ก เมื่อเห็นว่าน้ำหวานกำลังมีอาการตะลึงกับคำพูดของพราตะวัน

       "น้ำหวานแกโอเคใช่มั้ย" ฉันฉุดน้ำหวานให้ให้นั่งลง

        "ทำไมพี่ตะวันนิสัยแบบนี้ว่ะ ขนนมนั้นฉันตั้งใจซื้อมาให้พี่ไอคิวแท้ๆ" แก้วตาพูดขึ้น

        "พี่ตะวันเขาต้องเกลียดฉันแน่ๆเลยแก" ยัยน้ำหวานทำท่าจะร้องไห้

       "ไม่หรอกเขาจะเกลียดแกเรื่องอะไร พี่เขาเป็นคนพูดตรงแบบนั้นอยู่แล้ว" ฉันพยายามปลอบใจเพื่อน

       "จีจี้ แกอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย"