ยามเมื่อบุปผาตระการในใจข้า

ในดินแดนไร้เงา ไร้วันไร้คืน ผู้คนไร้ซึ่งคุณธรรม เหนือใต้ออกและตกปกครองโดยเจ้าลัทธิทั้งสี่ ทั้งหมด

ล้วนขึ้นตรงต่อเจ้าแดนดิน ผู้ละได้ซึ่งเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา ผู้ที่คงอยู่ค้ำดินแดนไร้เงา ไม่เจ็บไม่ตาย ไร้

ซึ่งตัวตน หากยังคงอยู่

ข้า  ผู้เป็นหมากเบี้ยตัวหนึ่งกลางฝ่ามือของเจ้าแดนดิน คนผู้ที่ข้าไม่สามารถต่อกรได้ ไม่ว่ายามหลับหรือ

ตื่น ชั่วชีวิตนี้ของข้า ล้วนถูกคนผู้นี้กำหนดเอาไว้แล้ว

เขา  เงาปริศนาที่ข้าได้สดับเพียงเสียง ไร้รูปเห็นแค่เงา แต่กลับมีความสามารถนำพาข้าก้าวเข้าสู่แสง

สว่าง

ทว่า ในดินแดนไร้เงาแห่งนี้ จะมีแสงสว่างได้อย่างไร  ล้วนเป็นข้าเพ้อฝัน โง่เขลาเบาปัญญาเอง

ดีว่า ผลของความคิดอ่านตื้นเขินของข้า กลับแลกมาซึ่งอิสระ

ข้าสูญสลายไร้ร่างพักผิง  ข้าพอใจนัก กลับคาดไม่ถึงว่า ยามข้าหัวเราะเบิกบาน เจ้าแดนดินผู้ที่ข้าเกลียด

ชังกลับสามารถอยู่เหนือข้าได้อีกคราหนึ่ง

ข้าได้ย้อนกลับมาในร่างเดิม ตอนที่ข้าเข้ารับตำแหน่งนายน้อยเจ้าลัทธิตะวันตก

ชีวิตที่ได้คืนมานี้ ถึงข้าไม่ปรารถนา ทว่าข้าจะไม่ยอมแพ้หนีตายไปง่ายๆอีกแล้ว หนนี้ ข้าจะคิดไตร่ตรอง

 

ทุกย่างก้าว เพื่อบอกใครบางคนว่า

ท่านผิดแล้ว ที่ให้ข้าย้อนกลับมา