ชีวิตนี้...ที่เหลือ

ในปีๆหนึ่ง มีเด็กหลายคนที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้ 
หนึ่งในนั้น ก็คงเป็นฉัน ฉันใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯมา 21 ปี พ่อและแม่เป็นคนกรุงเทพฯ
พ่อและแม่ส่งให้ฉันเรียนอย่างดี แม้ต้องย้ายโรงเรียนหลายต่อหลายครั้ง เพราะปัญหาบางอย่าง
ฉันเรียนจบป.6 และได้เลือกเรียนที่โรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉันนัก
เพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยชอบนั่งรถนานๆ และมักมีอาการเมารถเสมอ
ชีวิตประจำวันของฉันที่โรงเรียน ก็คงเหมือนกับใครหลายๆคน
พักกลางวันก็ได้นั่งกินข้าวกัยเพื่อน นัดเพื่อนออกไปเที่ยว แต่ไปได้ไม่ไกลและต้องโทรขอแม่ทุกครั้ง
ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในรั้วโรงเรียนนี้ จนวันหนึ่ง...
ที่ฉันได้เลื่อนชั้นขึ้นม.3 ชีวิตของฉันก็ได้เปลี่ยนไป เพราะฉันเลือกคบเพื่อนที่ไม่ดี
เวลาเรียนฉันไม่เรียน ตามเพื่อนโดดเรียนไปเดินห้าง เข้าเรียนบ่ายบ้าง ทำให้ฉันเรียนไม่รู้เรื่อง
จนพ่อกับแม่ของฉันรู้เรื่องเข้า...เพราะมีเพื่อนในห้องโทรไปบอก
วันที่ฉันเห็นแม่ร้องไห้เพราะการกระทำของฉัน 
ฉันรู้สึกเจ็บ...เสียใจที่ทำให้คนที่รักฉันมากที่สุดต้องร้องไห้และเสียใจถึงสองคน
ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เริ่มทำตัวใหม่ ... ตั้งใจเรียน จนทำให้เกรดดีขึ้นมาก
วันที่ฉันจบจากม.3 ฉันต้องการที่เรียนในสายอาชีพ
เพราะฉันอยากจะไปกับเพื่อน...เห็นการแต่งตัวที่ดูต่างจากเด็กม.ปลายดรงเรียนฉัน
ฉันทำทุกวิถีทางเพื่อ...จะได้เรียนสายอาชีพ ถึงขนาดนัดแนะกับอาจารย์ที่ปรึกษาให้ช่วยพูดกับพ่อและแม่
แต่ฉันก็ดนค้านตลอด สุดท้ายฉันก็ต้องต่อม.ปลายที่โรงเรียนเดิม
ในวันเปิดเรียน...มีผู้คนมากมายที่ฉันเริ่มไม่ชินหน้า แต่ก็ยังมีบางคนที่เคยเรียนด้วยกัน
ฉันเริ่มมองหาเพื่อนกลุ่มใหม่ ... จนฉันได้เจอกับเพื่อนทั้งสามคน
เพื่อนของฉันเป็นคนดีมาก มีน้ำใจซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือฉันตลอด 
ฉันคิดว่าฉันโชคดีมากที่ได้เรียนต่อที่นี่....


(เรื่องยังไม่จบแค่นี้นะค่ะ เด๋วจะรีบเขียนให้เร็วที่สุดเลยค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไป....)