สาวใช้สุดแสบกับนายบอดี้การ์ดสุดกวน

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2หนีเที่ยว

ตอนที่2หนีเที่ยว

                “นี่ มิซาโกะตื่นได้แล้ว คุณชายเรียกน่ะ”อืมๆๆๆ=_= เสียงยัยปรางเรียกฉันเหรอเนี่ย แล้วจะเรียกทำไมหว่า เฮ้ย ลืมไปเลยว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนOoO

                “หา!!เธอว่ายังไงนะ ยัยปราง คุณชายเรียกฉันเหรอ?”ตอนนี้ฉันทำหน้าอินโนเซ้นมาก (โอ๊ย นางเอกเราเป็นเอามาก:คนเขียน) ก็คุณชายจะเรียกฉันทำไมล่ะ?

                “ฉันไม่รู้นะ ว่าคุณชายเรียกเธอเพื่ออะไร แต่ฉันเห็นว่าคุณชายปลื้มเธอเอามากๆเลยล่ะ”เฮ้ย คุณชายหน้าผีอ่ะนะ ปลื้มฉันไม่จริ๊งๆๆๆๆๆ ถ้าเป็นคุณชายหล่อๆจะไม่ว่าซักคำหนึ่งเลย -_-^^

                “เหรอ”เฮ้อ นึกว่าวันนี้จะไม่โดนอะไรแล้วนะเนี่ย ดันต้องมาเจอกับคุณชายอีก ไม่ยอมอะ “งั้น เดี๋ยวฉันแต่งตัวก่อนนะจ๊ะ^^”ปรางพยักหน้ารับคำ พอปรางเดินออกจากห้องไปฉันก็เริ่มแผนของฉันทันที ฮิฮิ

                ฉันรีบอาบน้ำภายใน 1 นาที(โหนางเอกเราเว่อร์:คนเขียน) แล้วรีบทำตามแผนชั่วๆทันที

                ฉันแง้มประตูออกไป เพื่อสำรวจว่ามีใครอยู่หรือเปล่า แต่มันไม่มี ฉันเลยใช้วิธีย่องเบาที่ใช้อยู่เป็นประจำ คือเดินออกมาเบาๆ แล้วก็ปิดประตูแบบเงียบๆ เพราะเดี๋ยวคนที่อยู่ในนี้ได้ยินเสียงฉันน่ะสิ พอฉันออกจากห้องได้เสร็จก็รีบเดินไปทางออกทันที (เพราะห้องฉันอยู่ใกล้ประตูค่ะ) เสร็จฉันล่ะ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ เพราะแม่บ้านดันเดินมาเจอฉันจนได้

                “อ้าว ยัยเด็กใหม่จะไปไหนล่ะนั่น”เฮ้อ...โดนแม่บ้านทักจนได้ ซวยแท้ๆหนอ ไม่น่ารีบหนีออกจากห้องตอนนี้เลยฉัน -_-^

                “อ๋อ จะไปตรวจสวนน่ะค่ะ คุณชายสั่ง +_+”ฉันแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ เฮ้อ อยากกินข้าวแล้วอะ ยังไม่ได้กินเลย *-* “งั้นเหรอ”แม่บ้านพูด แล้วทำน่างง?ๆ เดินจากไป เฮ้ออไปได้เสียที เหงื่อแตกเลยเรา...

                ฉันรีบเดินไปถึงประตูหน้าบ้าน แล้วประตูนี้มันเป็นประตูไฟฟ้าด้วยสิ เปิดเองก็ไม่ได้ แต่ดีนะที่สาวมัดแกะอย่างฉันใส่กางเกงมา

                ฉันรีบถลกกางเกงขึ้นมาถึงหัวเข่า แล้วรีบใช้เท้ายันประตูหน้าบ้าน ก่อนที่จะมีพวกของคุณชายมาทัน ปีนตามไปตรงขั้นประตู ทำไมประตูบ้านคุณชายถึงได้ปีนง่ายถึงเพียงนี้ เย้!!ในที่สุดฉันก็ปีนถึงชั้นบนสุดของประตูบ้านคุณชาย

                0.0โอ้โห ทำไมประตูบ้านมันสูงขนาดนี้ฟะ สุดยอด..

                ฟิ้วววว(เสียงเอฟเฟ๊คค่ะ) แหมมีลมด้วยอะ สบายดีแท้ เฮ้ย!!ต้องรีบลงไปก่อน เดี๋ยวพวกลูกน้องคุณชายมาเจอฉันอีก แล้วฉันจะซวยน่ะสิ -*- ง่ะ

                ฉันรีบปีนลงจากประตูหน้าบ้านทันที แล้วก็เป็นที่หน้ายินดีเพราะฉันลงมาได้อย่างปลอดภัยแล้วไม่มีใครเห็นฉันอีก พอออกมาจากบ้านที่เหมือนนรกนั่นได้ ฉันก็เดินตามสบายใจเฉิบเลย ฮ่าๆๆๆๆ

                “นี่ ยัยตัวแสบอย่าหนีนะ!!”เอ๊ะ นั่นเสียงนายจุนนายบอดี้การ์ดของคุณชายนี่นา ไอ้บ้านั่นดันมาเห็นฉันได้ ฉันรีบวิ่งหนีทันที คนกำลังคิดว่าสบายๆแล้วเชียว -*-                แล้วหมอนั่นก็ยังไม่ละความพยายาม มันปีนประตูตามฉันแล้วก็วิ่งตามฉัน ชีวิตนี้ฉันจะต้องเจอนายบอดี้การ์ดไปอีกนานสักเท่าไหร่เนี่ย 0.+

                ฉันวิ่งมาหลบอยู่ข้างๆตึก ที่เป็นมุมที่แคบมาก (คนอ้วนไม่สามารถเข้าได้) แล้วเข้าไปหลบ แล้วอากาศที่ไม่ค่อยดีก็เข้ามาแตะจมูกฉัน

                O_O หา ไอ้พวกนี้มันพวกคนติดยานี่นา คนสวยซวยอีกแล้ว ฉันพยายามดันตัวเองออกมาจากมุมตึกนั่น แต่พวกนั้นมองมาทางฉันเป็นตาเดียว โอ้!!ไม่ ตอนนี้ฉันตกเป็นเป้าสายตาพวกมันแล้ว

                หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้น ลุกขึ้นมาตามฉันแล้วมันก็เดินมาหาฉันในระยะประชิดมาก มันจับมือฉันไม่ให้ไปไหนอะ -*- แง้งๆๆๆๆๆ>{}<

                “เอามือสกปรกของพวกแกออกไปซะ”ฉันเสียงแข็ง ไอ้บ้าที่จับฉันอยู่จ้องตาฉัน โอ๊ยยย เจ็บนะเฟ้ย มาบิดข้อมือฉันทำไมเนี่ย ฉันยิ่งขยับไปไหนไม่ได้อยู่นะยะ ฉันเลยใช้พละกำลังที่มีอยู่ เตะที่ท้องไอ้บ้านั่นแล้ววิ่งหนี ... ฉันรีบออกจากซอกตึกทันที เอ๊ะ?ทำไมที่นี่คนมันน้อยจังเลยอ่า หรือว่าที่นี่มีพวกแบบนี้เยอะ คนเลยไม่ค่อยกล้ามา

                ฉันวิ่งหนีสุดชีวิต แต่พวกนั้นมันก็วิ่งตามฉันมาด้วยสีหน้าแบบ(สุนัข)กำลังบ้าคลั่งอะ โอ๊ย พวกแกจะตามฉันมาทำไมยะ คนกำลังเดือดร้อนอยู่นะ -+-

                OoO เฮ้ย ทำไมพวกนั้นมันไม่ตามเราแล้วหว่า? หรือว่ามันขี้เกียจตาม ฉันเลยหยุดวิ่งแล้วหันไปดูข้างหลัง เพื่อดูว่ามีเหตุการณ์อะไรหรือเปล่า ปรากฎว่าพวกนายบอดี้การ์ดกับนายจุนกำลังจัดการกับพวกมันอยู่ แล้วนายนั่นอยู่ๆนึกอะไรได้ก็ไม่รู้ วิ่งตามฉันเฉยเลย แทนที่จะจัดการกับพวกนั้นก่อนเนอะ-*-

                ฉันทำหน้าใส่นายบอดี้การ์ดจุน นายจุนชี้หน้าฉันตะโกนอะไรก็ไม่รู้ ฉันได้ยินไม่ถนัดน่ะ

                “แบร่~ จับฉันไม่ได้หรอกย่ะ”ฉันทำหน้าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่นายบอดี้การ์ดจอมกวนนั่น นายนั่นพูดด้วยสีหน้าที่โมโหสุดๆว่า “ยัยตัวแสบ อย่าคิดว่าจะหนีฉันรอดนะ ฮึ่ม!!”นายมันก็ได้แต่พูดแหละย่ะ เพราะฉันเป็นนักกีฬาแข่งวิ่งของโรงเรียนเลยนะ โฮะๆๆๆ^^+ แถมได้ที่1ซะด้วย

                “เชอะ นายจับฉันไม่ได้หรอกย่ะ บ๊ายบาย”ฉันทำหน้าล้อเลียนแล้วโบกมือใส่หมอนั่น ก่อนที่จะหายวับไปต่อหน้าต่อตาหมอนั่นเลย อิอิ

                “ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวแสบ”เสียงหมอนั่นหายไป หลังจากที่ฉันสิ่งเข้าไปในห้างสรรพสินค้าแล้ว

                จ้า แล้วเจอกันตอนฉันกลับนะ บ๊ายบาย ^^