สาวใช้สุดแสบกับนายบอดี้การ์ดสุดกวน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1แรกเริ่ม

ตอนที่1เฟีร์สคิส(แรก)

              "หนอย...กล้าด่าพวกฉันว่าหมาเหรอยะ อย่างนี้มันต้องโดน"..

                เพี๊ยะ!!! หนอยกล้าตบฉันหรือไง อย่าคิดว่าฉันไม่สู้คนนะเว้ย >[]<

                เพี๊ยะ!!! ฉันตบลงไปที่หน้ายัยคนใช้ทันที มันลงไปนอนกับพื้น ฉันคร่อมตัวลงตบใส่ยัยนั่นไม่ยั้ง สลับไปมากับมัน...เชอะ!!~รู้จักฉันน้อยไปซะเเล้ว

                "นี่ หยุดได้แล้ว จะทะเลาะกันไปถึงไหน"ฉันกับยัยนั่นชะงักทันที แล้วฉันก็ลุกขึ้นปัดกระโปรง ตอนนี้ผมของฉันที่มัดเป็นหูกระต่ายได้เละไปหมดแล้ว... เฮ้ออ ต้องไปทำผมใหม่เลยเรา -_-^^

                "ขะ..ขอโทษค่ะ แม่บ้าน"ยัยนั่นขอโทษคนที่เรียกว่าเเม่บ้านทันที แม่บ้านหันมามองหน้าฉัน ฉันได้แต่ก้มหน้างุด ๆไม่มองแม่บ้าน พวกลูกน้องของยัยคนใช้เงียบกริบทันที...

                "แล้วเธอล่ะ เป็นคนใช้ใหม่ของที่นี่ใช่ไหม อย่าคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอนะ"อะจึ๋ย:A33:หน้าโหด แล้วทำไมไม่ว่ายัยคนใช้นั่นยะ มาว่าเค้าทำไมก็ไม่รู้ ก็มันมาว่าเค้าก่อนอะ

                "นี่ แล้วคุณนายมิซาโกะ อย่าคิดว่ารอดตัวนะยะ คุณชายเรียกไปพบตัวน่ะ"กร๊าก ๆๆสมน้ำหน้า โดนซะมั่ง ชิ~!

                ยัยมิซาโกะเดินหน้าบึ้งไปหาคุณชาย โดยไม่ลืมที่จะกระทืบเท้าปึงปัง!!ไปด้วย แล้วแม่บ้านก็เดินจากฉันไป พวกลูกน้องของยัยมิซาโกะก็ต่างไปทำงานของตนเอง แล้วฉันล่ะต้องทำอะไร-_-?

                ฉันเดินตามหานายบอดี้การ์ดบ้านั่น มันหายหัวไปไหนฟะ ฉันเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ อ๊ายย อะไรมันจะหลังใหญ่ขนาดนี้ฟะ ปิ๊ง!ฉันคิดอะไรออกแล้ว ไปถามพวกคนใช้ดี ๆดีกว่า แล้วฉันก็เดินไปถาม ฉันก็ได้คำตอบมาว่า...

                 "อยู่ชั้น3ห้องที่5จากทางซ้ายค่ะ"โธ่เอ๊ย ยัยแว่นน้อย ต้องโดนมาทำงานกับเค้าด้วยเหรอเนี่ย เฮ้อ...ฉันเดินขึ้นไปชั้นบนตามที่ยัยแว่นน้อยสุดน่ารักบอกมา

                 ฉันเดินมาถึงเอ่อ...ห้องที่เท่าไหร่หว่า อู๊ยซี๊ด~~แก้มฉันจะเป็นไรไหมเนี่ย ถ้าแก้มฉันเป็นไรฉันจะฆ่ายัยคนใช้มิซาโกะทันทีเลย คอยดูสิ!! แต่ว่าห้องของนายบอดี้การ์ดมันอยู่ไหนฟะเนี่ย อ๋อ..ห้องที่4ใช่มะ  คงใช่แน่ ๆเลยล่ะซิ

                แอ๊ดดดด เสียงฉันเปิดประตูทันใดนั้นเอง "กรี๊ดดดดดดด"เมื่อรู้ว่ามันคือห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของพวกบอดี้การ์ด แล้วพวกบอดี้การ์ดกำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ด้วย อ๊ายย น่าดูจังเลย(อ้าวนางเอกเราเป็นโรคจิตซะงั้น:คนแต่ง)

                ฉันรีบปิดประตูทันที ก่อนที่พวกบอดี้การ์ดจะจำหน้าฉันได้(ฉันว่ามันจำหน้าเธอได้ตั้งแต่เปิดดูแล้วล่ะ) เอ..แต่ว่านายนั่นมันอยู่ห้องไหนเนี่ย ฉันจำไม่ได้จริง ๆอ่ะO.~งง??

                เอ่อ...ปิ๊ง คิดออกแล้ว นายนั่นน่ะอยู่ห้องที่5ใช่เปล่าวะ น่าจะใช่นะ อืม...ลองเปิดดูดีกว่า หวังว่าคงไม่เจอเหมือนเดิมนะ แหะ ๆ-_-^^

                ฉันรีบไปเปิดประตูห้องที่5ทันที แล้วก็พบว่าหมอนั่นกำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ O.O ว้าว...พระเอกของใครหนอ ช่างหลอเหลาได้ถึงเพียงนี้ หุ่นช่างเซ็กซี่เหลือเกิน โชว์ล่ำบึก  ใส่กางเกงยีนซะด้วยซิ แต่ไม่ยักจะน่าเกลียดเลยอ่ะ อิอิ

                "นี่ยัยตัวแสบ จะดูฉันอีกนานไหมเนี่ย หรือว่าเธออยากให้ฉันทำอะไร.."ใช่..ใช่แล้ว เฮ้ย..ไม่ใช่นะยะ ฉันจะมาถามนายเรื่อง...เอ่อ...เรื่อง...อ๋อ...ฉันจะต้องทำอะไรบ้างนั่นแหละ ใช่แล้ว

                "งั้นนายก็ใส่เสื้อก่อนดิ"ฉันพูดแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ อะไรน่ะเหรอ ก็คือฉันอยากให้นายถอดเสื้ออ่ะแหละ เป็นอีกแล้วฉัน แล้วนายบอดี้การ์ดจอมกวนนั่นก็ใส่เสื้อเรียบร้อย ฉันรีบพูดทันทีก่อนที่จะลืม (นางเอกในเรื่องเอ๋อ[เหรอ]ค่ะ)

                "นี่ ฉันจะต้องทำอะไรบ้างเนี่ย บอกหน่อยน้า ๆๆๆ"ฉันพยายามอ้อนวอนหมอนั่นที่เกาหัวแกรก ๆๆแบบว่ายัยนี่มันบ้าเปล่าเนี่ย เฮ้อ...เซ็งจิตเลยฉัน-*-.."เธอก็ต้องไปทำงานบ้านน่ะสิ"อะไรกัน ฉันจะต้องทำอะไรล่ะ ไม่รู้เลยนะเนี่ย ก็คนมันซื่อนี่คะ

                "นี่ ยัยตัวแสบ เงียบอยู่ได้ ทำไมไม่ไปทำล่ะ"ฉันส่ายหัว แล้วทำมือเป็นภาษาใบ้ว่า ก็เค้าไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรเนี่ย ^^ หมอนั่นเหมือนจะรู้เลยเดินเข้ามาใกล้ ๆฉันเพื่อบอก

                "เธออยากจะให้ฉันจูบเธอเหรอ"ฉันรีบเอาหน้าหนีทันทีเลย อ๊ายยรูปหล่อดูยังไงก็ไม่น่าเกลียด แหะ ๆ

                "เปล่าซะหน่อย อย่างนายน่ะเหรอ ฉันว่าให้หมาแมวมาจูบฉันยังดีกว่าซะอีกย่ะ"ฉันพูดประชดหมอนั่น พร้อมกับทำหน้าบึ้งนิดหน่อย หมอนั่นยิ้ม มันจะยิ้มทำไมก็ไม่รู้ อี๋ ฉันอายนะยะ

                "เธอว่ายังไงนะยัยตัวแสบ ฉันเนี่ยมีคนอยากจูบกับฉันตั้งมากมาย ฮ่า ฮ่าๆๆ"นายเป็นไรมากป่ะเนี่ย-_-^

                "ก็ฉันอยากไปเจอเพื่อนของฉันน่ะ เพราะเดี๋ยวนี้ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนเลยอ่ะ"ฉันพูดด้วยสีหน้าเศร้าสุดๆ เฮ้ออ เมื่อพูดถึงเพื่อนของฉัน ฉันอยากไปเจอเพื่อนฉันมากๆเลยอ่ะ~_-

                "โอ๋ๆๆๆ อย่าเศร้าไปเลยนะยัยตัวแสบ  เธอเนี่ยมีฉันอยู่ทั้งคน"มีนายอยู่ทั้งคนเหรอ อ๊ากก ไอ้บ้าเนี่ยบังอาจมากอดฉันได้ไงยะ หนอย...ฉันยังไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนมากอดฉันก่อนเลยนะ (ก็แบบว่าไม่สมยอมอะ) แหะๆ     -_-^

                "มีนายอยู่ทั้งคนเหรอ-_-+"ฉันพูดกัดฟันกรอดๆ แล้วเอาข้อศอกกระทุ้งใส่ที่ท้องหมอนั่นทันที หมอนั่นร้องอิดโอย เชอะ! ฉันไม่ถามอะไรนายแล้ว ขืนถามไปเดี๋ยวมีคนเจ็บตัวอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ

                ฉันรีบเดินไปหายัยแว่นน้อย แล้วถามแว่นน้อยว่าการเป็นคนใช้ที่นี่มันทำอะไรบ้างและต้องทำยังไง @-@ แล้วพอทำเสร็จฉันก็คุยกับยัยแว่นน้อยไปเพลินๆน่ะสิ^^

                "นี่ แว่นน้อยเธอโดนจับมาเพราะเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ^^"ฉันหันไปถามแว่นน้อย ในขณะที่ยัยแว่นน้อยพักเหนื่อยอยู่ แล้วฉันก็นั่งอยู่บนเก้าอี้เก่าๆตัวหนึ่งเท่านั้นเอง..

                "เฮ้อ ก็เรื่องแบบเธอน่ะแหละ ก็พ่อฉันน่ะสิดันไปยืมเงินจากเจ้าชายแล้วไม่ยอมคืน และฉันก็เป็นคนหนีไม่เป็นอยู่ด้วยเลยโดนจับง่าย แต่พ่อของฉันน่ะ โดนจับหลังจากฉันโดนจับได้หนึ่งอาทิตย์อ่ะ"โอ้โห OoOแว่นน้อยไม่ใช่เล่นๆนะเนี่ย ถ้ารู้จักเป็นคนพูดเก่งจะตายไป...แหะๆ

                "เหรอ แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ?"ฉันถามด้วยความสงสัยเพราะไม่รู้ชื่อยัยแว่นน้อยจริงๆเลยอะ "ฉันชื่อปรางจ๊ะ^^"แว่นน้อยยังตอบสั้นๆ (แล้วเธอจะให้เค้าตอบยาวไปเพื่ออะไรล่ะ:คนเขียน)

                "อืม แล้วเธอถูกจับมาอยู่ กี่ปีแล้วล่ะ"ฉันถามเพราะสงสัยว่าแว่นน้อยทำไมแว่นน้อยคล่องจังงง เกี่ยงกับห้องอ่ะนะ

                "ฉันอยู่มา 5 ปีแล้วล่ะ"แว่นน้อย เอ๊ย!! ปรางพูดด้วยสีหน้าอย่างเศร้าสุดๆ เฮ้อ...คงไม่ได้เรียนมาเลยล่ะสิเนี่ย ตั้งห้าปีแล้วอะ-_-^

                "เหรอ งั้นเธอก็ไม่ได้เรียนเลยสิ แล้วตอนนี้เธออายุเท่าไหร่ล่ะ?"ฉันถามต่อด้วยความสงสัย แต่สีหน้าอขงปรางกับเศร้าลง ฉันถามอะไรไปผิดหรือเปล่าเนี่ย

                "อืม ก็ไม่ได้เรียนเลยตั้ง 5 ปีแล้วล่ะ สงสัยพวกเพื่อนๆฉันคงคิดว่าฉันตายไปแล้วแน่เลย ตอนนี้ฉันอายุ 17 แล้วล่ะ"อ้าว ก็เท่าฉันน่ะสิ  โห!!โดนจับมาตั้งแต่อายุ 12 ปีเลยเหรอเนี่ย น่าสงสารจัง พวกนั้นใจร้ายแง้งๆๆๆ>[]< (เศร้าแทนอ่ะ)

                "อืม ฉันเศร้าแทนเธอเลย แล้วเธอเรียนอยู่โรงเรียนอะไรเหรอ^^"ฉันพยายามปั้นหน้าด้วยสีหน้าแบบมีความสุข แต่ในใจฉันน่ะเหรอ มันอยากจะร้องไห้อะ V_V

                "อ๋อ ฉันเรียนอยู่โรงเรียนมิยาสึน่ะ มันเป็นโรงเรียนเอกชนล่ะ"หา!! O_O ฉันตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก็นั่นฉันก็เรียนอยู่นี่นา แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นปรางเลยล่ะ?

                "อ้าว ฉันก็อยู่โรงเรียนเดียวกับเธอนะ แต่ตอนนั้นฉันอยู่ห้อง 1 อ่ะนะ"แบบว่าเด็กเก่งน่ะ อิอิ^^ (นี่ฉันให้มาแสดงนะยะ ไม่ใช่มาอวด:คนเขียน) อ่อ ลืมไปอ่ะ -_-^^

                "อืม ฉันอยู่ห้อง 8 จ๊ะ^^"มิน่าล่ะ ทำไมฉันถึงไม่เห็นแว่นน้อย เฮ้อ...คนมันยังไม่ถึงเวลาจะเจอ ก็ไม่เจอหรอกน้า ฉันปลงสังขาร อาเมน –o-

                ฉันนั่งคุยกับแว่นน้อยไปสักพักจนพวกยัยมิซาโกะมา..

                "ต๊ายย นี่พวกเธอทำไมไม่ไปทำงานยะ มัวแต่นั่งอู้อยู่ได้ คอยดูฉันจะฟ้องคุณชายย่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"ยัยมิซาโกะพูด พร้อมกับหัวเราะกับพวกลูกน้องมันอีก หนอย จะหยามมากไปแล้วนะยะ

                "นี่ ไปกันเถอะซาสึกะ เดี๋ยวพวกแมลงวันบ้ามันตอมเอาน่ะ"เฮ้ยO-O^ นี่ฉันไม่ได้พูดนะคะ ขอสาบาน คือปรางเนี่ยพูดตัดบทก่อนที่ฉันจะเงื้อมือไปฟาดลงไปในหน้าของยัยมิซาโกะน่ะสิ กร๊ากๆๆๆ พวกนั้นอึ้งไปเลยอ่ะ ขำจังๆๆๆ^^

                "หนอย ยัยแว่น!! แกว่าพวกฉันว่าแมลงวันเหรอยะ แกกล้ามากนะ ฮึ่ม!!"เพี๊ยะ แล้วฝ่ามือของยัยมิซาโกะก็ฟาดลงไปในหน้าของปราง ปรางล้มลงทันที หนอย มันจะมากไปแล้วนะยะ

                "ตาแกโดนบ้างแล้ว ยัยซาสึกะ"เพี๊ยะ อันนี้ฉันโดนบ้างค่ะ เพื่อภาพลักษณ์ของนางเอก ขอตบมันคืนสักทีหนึ่งก่อนเถอะค่ะ ย๊ากกกก

                เพี๊ยะ ฝ่ามือฉันไปโดนหน้าของยัยนั่นเต็มๆ และต่อด้วยชกอีกทีคราวนี้โดนที่ดั้งค่ะ ยัยนั่นหน้าซีดไปเลย เพราะเลือดออกมาเยอะมากกกก ว้าวO_O สมน้ำหน้า ยัยนั่นวิ่งร้องไห้ไปกับพวกนั้น อิอิ ต้องโดนแบบนี้ถึงจะเข็ด เชอะ!!

                "นี่ ซาสึกะ เธอทำแบบนี้แล้วจะดีเหรอ"ปรางที่นั่งซมเพราะโดนพวกนั้นตบ เอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันจัดการกับยัยหน้าสวยนั่น...เชอะ~

                "ไม่ต้องกลัวหรอกนะ อย่างฉันซะอย่าง"ขณะที่ฉันพูดยกยอตัวเองอยู่นั้น ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น จนฉันตกใจเลยง่ะ -*-

                "ซาสึกะ เธอทำอะไรรู้หรือเปล่า หา!!!"จึ๋ย!!! หนอย นายบอดี้การ์ดตัวกวน นายมาเรียกฉันให้ตกใจทำไมวะ(รู้สึกว่านางเอกเราเริ่มไม่สุภาพแล้วนะ เอ่อ..มันไม่สุภาพตั้งแต่เริ่มต้นแล้วล่ะ:คนเขียน)

                "ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน!!"ฉันตะคอกใส่นายบอดี้การ์ดบ้านั่นทันที นายบอดี้การ์ดเลยดึงตัวฉันแล้วก็ O_o อ๊ากก นายบอดี้การ์ดเอาปากมันมาประกบปากฉัน ฉันตาค้างทันที โอ๊ย...สลบเลยฉัน -_-…

                "นี่ มิซาโกะ เป็นไงหรือเปล่า"เอ๋ นี่เสียงปรางใช่ไหมเนี่ย -_- =_= o_o O_O เฮ้ย นี่ฉันมาอยู่มานอนในห้องใครเนี่ย หรือว่าห้องปราง เอ๋ ? หรือว่าห้องนายบอดี้การ์ดบ้านั่น

                >o< กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย ตาบ้านั่นขโมยเฟิร์สคิสสุดที่รักของฉันไป

                "นี่ ฉันไม่ฝันไปใช่ไหม"ฉันถามปรางที่นั่งอยู่ข้างเตียงฉัน โอ้!ปรางเพื่อน(ใหม่)ฉัน ทำไมช่างน่ารักอย่างนี้นะ

                "ก็ไม่ฝันไปอะดิ"จริงเปล่าเนี่ย "ไหนลองตบหน้าฉันดิ"ฉันพูดแกมบังคับปราง ปรางทำหน้ากลัวๆ ฉันพยักหน้าตอบรับปราง ปรางเลยตบหน้าฉันไปครั้งหนึ่ง

                เพี๊ยะ!! โอ๊ย เจ็บ เฮ้ย นางเอกเจ็บไม่ได้นะยะ ต้องลองอีกทีซิ (นางเอกเรื่องนี้สงสัยเป็นเอามากเลย-_-^:คนเขียน) แล้วฉันก็บังคับให้ปรางตบฉันไปหลายทีเหมือนกัน

                "โอ๊ย เจ็บบ"ซี๊ด~ เจ็บจะตายชัก ไม่น่าให้ปรางตบเลยฉัน  ยัยแว่นน้อยเล่นตบฉันแรงอย่างกับ...เอ่อ อย่าดีกว่า ฉันบังคับเองนี่นา

                แล้วฉันก็ถูกปรางทำแผลให้จนเสร็จ.. อู๊ยยเจ็บไปหมดเลยอะ ทำไมปรางถึงทำได้เช่นนี้ แล้วนี่ก็แค่วันเดียวฉันก็เป็นซะขนาดนี้แล้ว แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย

 <FONT size=2>&nbsp; </FONT>
<STYLE type=text/css>          BODY{cursor: url(http://ourworld.cs.com/bb91302/cursor/butterfly/butterfly02.ani);}                   </STYLE>