คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที2 เรื่องของ Y ชายมีเอี่ยว
บทที2
เรื่องของ Y ชายมีเอี่ยว
“เวลา ไม่จำเป็นเลยสำหรับความรัก”
วันแรกก็เจอปัญหาซะแล้ว
เจ้าเพื่อนยากเวสป้าของผม ถูกแม่สั่งห้ามขี่ไปโรงเรียน ทั่ง ๆ ที่อุตสาห์ลงทุนขนมากรุงเทพด้วยทั้งงที ผมอดเสียดายเจ้าเพื่อนยากคันนี้ไม่ได้ ที่จะต้องถูกปลดระวาง กลายเป็นรถแม่บ้าน พลางนึกสงสารตัวเองที่ติดสบายจะไปไหนมาไหนก็เอาแต่พึ่งเพื่อนคันนี้มาตั้งแต่ม.ต้น ผมพยายามแอบเอามันออกจากรั้ว พอแม่เห็นเท่านั้นละท่านเอาโซ่อันใหญ่ๆ คล้องล็อคล้อซะเรียบร้อย แถมฝากลูกกุญแจไว้ที่พ่อซะอีก กว่าพอจะกลับจากต่างจังหวัดอีกตั้งหลายวัน แม่ครับ ทำไมแม่ไม่สงสารลูกชายตาดำๆ มั่งเลย
“ไปโรงเรียนไม่ถูก ก็ไปกับหนูดีสิลูก”แม่ว่า
แต่หนูดีของแม่ พอผมไปถามที่บ้าน คุณน้าบอกว่าเธอออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว ผมรู้สึกเซ็งๆ ไงก็ไม่รู้ นอกจากจะไม่รู้จักใครเลย ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับ ดี ตรงๆสักที มีแต่ถามข่าวคราวผ่านแม่กับคุณน้า เหมือนดีจะหลบน้าผมชอบกล แต่ผมคงคิดไปเองละมั้ง วันนี้เธอคงรีบไป ผมผิดเองล่ะที่ไม่ได้บอกเธอไว้ก่อนว่าจะไปด้วย
หลังจากที่ตัดสินใจเดินออกจากบ้านผมก็เดินตรงไปยังรถเมล์ให้ตายสิผมลืมสายรถเมล์ซะแล้ว อาศัยว่ามีนักเรียนแถวนั้นพากันเบียดเสียดขึ้นรถ ผมเลยกระโดดขึ้นตามไปด้วย ถึงได้รู้ว่ารถเมล์กรุงเทพฯ ก็เป็นปลากระป๋องดีๆนี่เอง พอขึ้นมาได้ก็ใจชื้นมานิดหน่อย ผมสังเกตเห็นตราโรงเรียนบนเสื้อของนักเรียนคนอื่นเหมือนๆกับผมคันนี้คงถูกแล้วล่ะ
แต่ในขณะที่ผมหาที่ยืนได้ถนัดๆแล้วก็รู้สึกเหมือนมีมือมาลูบที่ก้นของผมผมนึกว่าคงไม่ตั้งใจโดน แต่พอมือนั้นค่อยๆบีบลงมาผมก็ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
“ไอ้โรคจิต”
เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งรถเมล์ร้องขึ้น พร้อมกับเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของใครอีกคน ฉันลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง ใครหนอ รบกวนการหลับบนรถเมล์ของฉันซะได้ อุตส่าห์รีบออกมาจากบ้านตั้งแต่เช้า เพราะไม่อยากไปเจอลูกดิวของแม่ ที่นับวันๆแม่จะหลงลูกชายมากเข้าไปทุกที แต่จะรีบไปโรงเรียนก็ไม่ไหว ฉันถึงได้นั่งฆ่าเวลาที่ป้ายรถเมล์เสียนาน ก่อนจะขึ้นรถคันนี้ แล้วนี่มันเกิดไรขึ้นนะ
ภาพที่เห็นคือเด็กหนุ่มใส่ชุดเครื่องแบบโรงเรียนฉันกำลังจับล็อคแขนตาลุงที่หน้าตาหื่นๆพิกลคนหนึ่ง
“ตายซะเถอะ ไอ้เกย์เฒ่า!!!”
นายนั่นขู่คำรามพร้อมจับ (เอ่อ ที่จริงต้องเรียกว่าถีบส่ง)ตาลุงนั่นลงจากรถเมล์โผเข้าอ้อมแขนตำรวจจราจรที่กำลังขับรถมอเตอร์ไซต์อยู่ใกล้ๆอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“จับมันเลยครับจ่า มันลวนลามผม”
“มันโกหก อั้วไม่ได้จับ อั้วจะฟ้องลื้อ ไอ้เด็กเปตร”
“กล้าทำกล้ารับสิ ลุง”
“ลื้อไม่มีหลักฐาน”
“ถ้าหลักฐานละก็ผมมี” เสียงชายหนุ่มอีกคน ก้าวลงจากรถเมล์ที่จอดสนิท เพื่อมาดูเหตุการณ์ เขายื่นมือถือเครื่องหนึ่งให้เป็นคลิปที่ตาลุงนั่นลวนลามอยู่บนรถเมล์
“ไอ๋หย๋า”ตาลุงนั่นก็วิ่งหนีให้ตำรวจวิ่งตามจับ
“ขอบใจ ถ้าไม่ได้นาย ลุงโรคจิตนั่นรอดไปแน่”
“ไม่เป็นไรขึ้นรถเถอะ จะสายแล้ว”
แล้วผมก็เจอนายบูรณ์อีกครั้ง อิอิดีจังมีเพื่อนแล้วนึกว่าจะไม่มีเพื่อนซะอีก (ts9จะต้องมาย้ายอยู่โรงเรียนที่เดียวกันหมด) ยัยดีก็ไม่สนใจผมอีก น่าน้อยใจนัก
พวกเราทั้งคู่ก้าวเท้าเข้าโรงเรียนก็มีสาวๆ ทั้งม.ต้น ม.ปลาย วิ่งมามอบดอกไม้ให้มาเป็นสิบๆ บูรณ์บอกว่าเป็นธรรมเนียมปกติของโรงเรียนนี้แล้วต้องเอาดอกไม้ที่ได้เสียบกระเป๋าเพื่อแสดงความขอบคุณ
“ดูนั่นสิ พี่ดีมาโรงเรียนแล้ว”
_” ยัยตัวดีมาแล้วสิ” บูรณ์พูดอย่างยิ้ม มองดูร่างบางที่ก้าวมาอย่างอ่อนโยน (ไม่ค่อยชอบเลยง่ะอย่ามองหนูดีอย่างนี้สิ -_-)
“เหอะๆยัยตัวดีโดนแน่วันนี้”ดิวพูดอย่างอาฆาต ที่หนีเขามาโรงเรียนก่อนหนีไม่รอดหรอกยัยตัวดี 555++ (ดิวนายจะเป็นเอามากนะ) บูรณ์มองเพื่อนชายของตนอย่างแปลกประหลาด
“หนูดีไปทำไรนายหรอ”พูดด้วยความสงสัย แต่ไม่มากเพราะตอนที่ประกวดแข่งขันts9อยู่คู่นี้ทะเลาะกันได้แทบทุกวัน บูรณ์คิดว่าเพื่อนชายของตนชอบยัยดีเข้าแน่ๆๆ
ขณะนั้นดีโดนอ้อมรอบไปด้วยแฟนคลับท่าทางเธอคงจะไม่ไหวแล้วมั่ง ผมจะทำไงดี คิดๆๆๆ
“ดี” ผมตะโกนออกไปนั้น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงสาวๆดั่งสนั่นรอบๆ ตัวผมในวินาทีนี้ผมคงคิดผิด ผมมองบูรณ์ที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆผมมือข้างหนึ่งมันโอบไหล่ผมค้างไว้ หลังจากที่……..
มันหอมแก้มผม
เอ่อ…..ผมอึ้งค้างไป2-3 วิ ก่อนที่จะมีเสียงแปดหลอดมากรีดร้องรอบๆ ตัวเราสองคน แต่มันก็ไม่ช่วยผมหายอึ้งมันไป นอกจากช่วยทำให้ผมใส่ใจที่จะเอามือปิดหูให้ไวที่สุด
“พี่บูรณ์ของหนู….อ๊าย….”
“พี่บูรณ์เป็นเกย์ หรอขา”
อีกสารพัดที่คำถามจากสาวๆยิงใส่เราสองคน แต่ที่แน่ๆ คือผมตกอยู่ในอ้อมกอดของเจ้านี่!!!!
“ปล่อยดิวะ”ผมโวยวาย แต่บูรณ์กลับดึงหัวผมเข้ามาใกล้ พลางกระซิบ
“เงียบไว้ดิวะ จะช่วยดีไม่ใช่รึไง”
“ช่วย??? โดยการหอมแก้มนี่นะ ขยะแขยงวะ”บูรณ์โบกหัวผมป้าบหนึ่งเบาๆ
“แกนี่…..ไม่รู้อะไร สาวๆที่นี่ เขาชอบYรู้จักป่ะ Yอ่ะ”
ผมส่งสายตาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมาย??????ใส่บูรณ์
“ง่ายๆ นะ เกย์” บูรณ์เฉลย
“เฮ้ย!!!!”
พอรู้ความหมายผมก็แทบจะถีบมันลงไปกองกับพื้น ยังต้องมาเป็นคู่ขาเจ้านี่ด้วยหรอชีวิตม.ปลายของผมท่าจะ รุ่ง………ริ่งซะแล้ว
ออด……ออด
เสียงเรียกเข้าแถวตอนเช้าดังขึ้นเป็นระฆังช่วยชีวิต กลุ่มที่มุงกันอยู่ก้รีบแยกย้ายกันออกไป ผมถอนหายใจเฮือก แอบมองหาหนุดี เห็นเธอวิ่งหนีไปไกลแล้วจะมีก็แต่เจ้าตัวแสบ ที่ทำให้ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านตั้งแต่มาเรียนวันแรกที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆตอนนี้มันยอมปล่อยผมเป็นอิสระแล้ว
“ถามจริง นายเป็นเกย์หรอ”ผมถาม มือข้างหนึ่งเอากระเป๋าแนบด้านหลังอย่างหวั่นๆ บูรณ์จ้องผมก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ ผมชักจะเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้แล้วสิ
“ถึงจะเป็น…..รับรอง เราไม่สนนายหรอก”
เอ่อ…..ผมควรดีใจ หรือเสียใจดี ที่ขนาดเกย์ยังเมินเลยเลยเนี่ย….
ฉันละหมั่นไส้ตาดิวจริงๆ ทำตัวเป็นแมนมาช่วย ไม่มีใครสนใจฉันเลย นอกจากพวกที่จะคอยมาหาเลย พวกที่อิจฉา ที่ฉันดังกว่า มีคนสนใจมากกว่า คอยจะหาเรื่องทุกอย่าง ฉันจัดการมันไปหมดแล้วทั้งหนอแรดทั้งร้าย อ้าวๆๆอย่าคิดนะว่าฉันเป็นพวกอันธพาล แต่คนเราต้องรู้จักวิธีเอาตัวรอดไว้บ้าง
“น้องช่วยตามพวกพี่มาหน่อยได้ปะ”พูดถึงก็มาเลย ตายยากตายเย็นจริงๆพวกรกโลกฉันปรายตานับจำนวนคนแล้ว มีแค่พวกลูกน้องสองคน หัวหน้ามันคงไปรออยู่ที่อื่น ช่างหาจังหวะดีจริงๆ เลือกมุมลับสายตาอาจารย์ที่หน้าห้องน้ำหญิงนี่นะฉลาดสุดๆ เมก้าเคฟเวอร์ยังอายไปเลย
“ถ้าบอกว่าไม่ละ”ฉันยักคิ้วเป็นการท้าทาย พวกลูกน้อง ฝีมือไม่เท่าไรหรอก
“พูดงี้ก็สวยสิ เฮ้ยจัดการ”
พวกมันค่อยๆ เดินค่อยเข้ามาหา ฉันแอบดึงอุปกรณ์ช่วยที่เก็บไว้ที่หลังเอวออกมาแต่ยังไม่ทันใช้ ก็มีมือของใครมาดึงฉันวิ่งไป
“วิ่งเร็ว” ตาดิวอีกแล้วววว ตอนนี้พวกเราวิ่งหนีอย่างสุดฝีเท้าจนมาหยุดที่มุมตึกๆหนึ่ง
“เหนื่อยเป็นบ้า”ฉันบ่น “ขอบใจที่มาช่วยไว้นะ “
คนที่ได้รับบคำขอบใจน่าจะยิ้ม แต่เขากลับขมวดคิ้ว
“ตะกี้ เธอจะทำอะไร”
“เอ๋? เปล่านี่”หวังว่าคงไม่เห็นหรอกนะ
“เอา ออกมา”ไม่พูดเปล่า นายนั่นยังพยายามจับเอวฉันอีก
“ทำไรนะ ไอ้คนลามก”ฉันกำหมัดต่อยไปที่หน้า แต่นายนั่นหลบได้แถมหยิบอาวุธออกจากหลังเอวฉันได้อีกเกิดมาเพิ่งมีคนมาทำแบบนี้กับฉันได้
“สนับมือ ไม่ใช่ของควรพกนะ”ตาดิวพูด “ริบ”
กรี๊ด ไอ้ตาดิวบ้าๆๆๆๆ มาริบของฉันได้ ฉันกำหมัดต่อยไปอีกสองสามทีแต่นายนั่นหลบได้หมด แถมยังมาทำตาแบ๊วใส่อีกเห็นแล้วอยากฆ่า
“ดิว มาอยู่แถวนี้เอง” บูรณ์ทักขึ้น
ออด…….ออด……
เสียงออดดังขึ้น นายนั่นเดินหยิบกระเป๋าออกไป พร้อมกับ บูรณ์ที่มองฉันสลับกับนายนั่นคนละที สองที ก่อนที่จะตัดสินใจเดินตามนายนั่นไป
“ลืมบอกไป อย่าซนอีกละเด็กลิงแก้มก้น”นายนั่นหันมาตะโกนบอก
‘แล้วเจอกันอีก”
อย่างนายใครเขา อยากจะเจอด้วย
”แม่ขา เตยกลับมาแล้วค่า หิวจังเลย”ฉันเดินเข้าไปในครัว เห็นชายผ้ากันเปื้อนสีขาวแม่โบกไปมาอยู่ เลยคิดจะแกล้งแม่เล่น ฉันเลยค่อยๆเดินไปกระโจนกอดเอวแม่จากด้านหลัง
“จ๊ะเอ๋”แต่คนที่ตกใจกลับเป็นฉันซะเอง
“ไงเจอกันอีกแล้ว”คนในอ้อมแขนฉันทัก
เดี๋ยวคนอื่นๆค่อยๆออกมา คิดไม่ค่อยออกเพิ่งหัดเขียนครั้งแรกคะ
ความคิดเห็น