ตกหลุมรัก..หนุ่มข้างบ้าน พร้อมยกก๊วนเพื่อนๆเหล่าTS9

บทที่1

Nice to meet  you….

ยินดีที่ได้พบ(อีกครั้ง)

      เช้าอันสดใสของกรุงเทพมหานคร ในเวลา 6.00 น.  ผู้คนต่างเร่งรีบเพื่อจะไปให้ทันที่ทำงานหรือสถานที่ศึกษาแต่สำหรับเช้านี้สำหรับบ้านแหล่งหนึ่งแถบชานเมืองย่านฝั่งธน   สาวน้อยคนหนึ่งเพิ่งบิดขี้เกียจตื่นได้

     “ยัยดี  สายแล้วลูก ไวหน่อย” เสียงเรียกชื่อจากผู้เป็นแป็นแม่ดังขึ้น  เจ้าของชื่อถึงยอมลุกออกจากเตียงเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำได้ ดี หรือ นางสาว ดีลิเลี่ยน อัลฟร์อด คือชื่อของฉันเองคะ

    “ค่า  แม่” ฉันพยายามลืมตาขึ้นจัดการตัวเองให้เสร็จเพื่อจะไปโรงเรียน

        เช้าอันสดใสอากาศช่างน่านอนสบาย คุณเคยคิดไหมละ ว่าทำไมถึงต้องตาลีตาเหลือกวิ่งออกนอกบ้าน แล้วยิ่งถามว่าทำไมต้องลุกออกจากเตียงอันแสนนุ่มสบายด้วย แต่อย่างว่าละ โลกทุกวันนี้มันหมุนไปตามเข็มนาฬิกามากกว่าหมุนเป็นวงกลมรอบดวงอาทิตย์

      หลังจากกระชากตัวเองออกจากที่นอนออกบ้านได้ฉันก็มาโหนรถเมล์ที่แน่นขนัดเพื่อเดินทางไปโรงเรียนการจราจรตอนเช้าในกรุงเทพมหานคร  ช่างวุ่นวายเสียเหลือเกิน รถเมล์ที่อัดแน่น ราวกับปลากระป๋อง ค่อยเคลื่อนที่ไปทีละนิดเหมือนตัวทากที่คอยคืบคลานไปตามกิ่งไม้ ฉันยืนโหนรถเมล์อย่างซึมเซา การมีก๊าซคาร์บอนไดออกไซต์ในปอดมากเกินไปนี่มันชวนให้ง่วงซะจริง(นี่มันนิสัยอ้นชัดดๆ อิอิติดเชื้อมาแน่ๆ)

   และแล้วรถเมล์ปลากกระป๋องก็จอดลง  ฉันแทบจะเบียดตัวเองออกมาจากรถไม่ทัน  พอถึงพื้นได้ ฉันก็ได้รับรู้อิสรภาพ ของนักโทษที่ออกจากคุกเป็นอย่างไร เมื่อมาถึงแค่ประตูโรงเรียนเท่านั้น ลางสังหารก็จู่โจม มาโดยไม่รู้ตัว โอ้พระเจ้าไม่นะ ไม่….

    “พี่ดี/ดีจ๋า”

เด็กๆที่โรงเรียนมากรี๊ดดดด กำลังวิ่งแข่งมาหาฉันอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนนักแข่งวิ่งเข้าหาเส้นชัยทำไม?อ๋อ….ใช่สิฉันลืมบอกไป ที่โรงเรียนดีเป็นสาวHOTมาก ที่ฉันเป็นนักร้องThe Star9 ที่เพิ่งจะจบไปเมื่อเดือนที่แล้ว เป็นเริ่มที่มีคนรู้จักฉันมากขึ้น วันนี้เปิดเทอมวันแรก และชั้นเรียนใหม่ในชั้นม.ปลายรู้สึกตื่นเต้นและยังมีแฟนคลับมาขอลายเซ็นรู้สึกดีแหะ ^^ แต่ตอนนี้รู้สึกวุ่นไปแล้วตอนนี้ ฉันจะหนีไปไง ดีอะ  TT

    “แม่ขา  ข้างๆบ้านเรามีคนเข้ามาอยุ่แล้วละ”

ฉันมองไปทางหน้าบ้าน มีรถบรรทุกคันใหญ่มาจอดอยู่ใกล้ๆ ฉันส่งเสียงหวานให้แม่เป็นประจำ เพราะอย่างน้อยแค่ที่บ้าน ที่ยังเห็นฉันเป็น ‘ลูกสาว’

  “แม่คะ แม่รู้ไหมคะ  ว่าใครย้ายมาอยู่”

        ฉันตะโกนถามแม่ โดยสายตายังไม่ละจากรั้วข้างบ้าน แหม….ตามนิสัยเพื่อนบ้านที่ดี เราก็อยากรู้ จริงไหมคะ แต่แม่ก็ไม่ตอบกลับมา ฉันเลยผลักประตูเข้าไปซะเต็มแรง โยนรองเท้านักเรียนไปทางตู้ตามความเคยชินของกุลสตรีสยาม หุหุ

  ปึก!!!!

  เสียงแปลกๆ ทำไมดังปึ้ก ว้าย….  …ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ในบ้านฉัน เอ๊ะ! คุ้นแหะ แถมรองเท้าของฉันยังฝากรอยประทับขนาดเบอร์38อยู่ด้านหน้าเสื้อเขาหราเลย โอ้ว!!!ซวย  <(-  0  -‘’)>  ถ้านี้เป็นแขกของแม่ ฉันมีหวังจับเชือดแหง  ถ้าเป็นลูกค้ารึเจ้านายของพ่อละ พ่อจะถูกไล่ออกจากงานหรือปล่าว

  ในขณะที่ฉันกำลังอึ้งคนแปลกหน้าสะบัดมือปัดขี้ดิน…เอ่อ…รอบรอยรองเท้าของฉันที่ประดับบนเสื้อ ท่าทางเขาหงุดหงิด และคงกำลังโกรธเพราะดูไหล่เขาสั่นๆนิดหน่อย ตายแน่ ยัยดี งานนี้ ตายหยังเขียดแน่

    “ยังเหมือนเดิมนะ ยัยลิงแก้มก้น” เอ๊ะ!!คุ้นๆแหะคำๆนี้  ก่อนที่จะเอ่ยปากถาม ก็มีเสียงแม่เรียกเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

   “อ้าวดี กลับมาพอดีเลยลูกนี่ไง จำพี่ดิวปล่าว นี่ง่ะ ยิ่งความจำลืมคนง่ายอยู่”

   “มะ…แม่”ฉันอ้าปากพะงาบ ตายละ ตายแล้วว พี่ดิวนี่หว่า งานนี้ไม่รอดแน่ เอาตัวรอดไงดี คิดๆๆๆ

    “อะไรล่ะลูก อ้าวนี้ รอยอะไรเปื่อนชุดดิวละ ว้าย  ตายแล้ว ยัยดี!!!”

 ฉันรีบจรลีขึ้นไปที่ห้องที่ห้องอย่างไว ก่อนที่แม่จะกลายเป็นนางยักษ์อาละวาด

 ผมก็เพิ่งย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพ เพื่อมาทำงานที่กรุงเทพ สะดวกการเดินทางเพราะบ้านผมอยู่ไกลที่ทำงานมาก อยู่ลำปาง เลยหาซื้อบ้านแถวในกรุงเทพ ทำงานไปเรียนไปผมอยู่กับ สามคนพ่อแม่ลูก (อยากอยู่ด้วยจัง แฟนคลับถีบTT)  อิอิ พอหาที่ได้เลยซื้อ ผมออกเดินไปสำรวจรอบบ้าน  แต่บังเอิญหันไปเห็นแม่น้องดี เลยแวะเข้าไปไหว้ทักทายน้าเขาซะหน่อย เลยเดินดูบ้านรอบๆเพราะบ้านน้องดีเปิดสอนร้องเพลงด้วย ดีแหะ กำลังมองเด็กๆร้องเพลงกันอยู่ เมื่อมองไปเห็นร่างของใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามา ต้องเป็นน้องดีแน่ๆยัยจอมแก่นซ่า แน่นอนยัยดีตัวแสบ ซน  ซ่า ดื้อสุดด กินเก่ง กินตลอดเวลา  ชอบแกล้ง ชอบกัด(นี่ตาดิวแค้นไรน้องดีเขาเนี่ย 555) ผมพาตัวเองไปหน้าบ้านนั่น เพื่อจะไปทักทายเธอให้ประหลาดใจ เอาคืนเรื่องเก่า ที่เธอชอบแกล้งผมแต่แล้ว …..

   ปึ้ก…

 รองเท้าคู่ไม่ใหญ่ไม่เล็กโดนผมจังๆ เต็มเสื้อ ผมปัดคราบที่เปื้อนออกไป พรางกลั้นหัวเราะ เพราะเมื่อกี้ สีหน้าเจ้าของรองเท้าที่ทำหน้าเหวออยู่มันชวนขำเป็นบ้า

       “ยังเหมือนเดิมนะ ยัยลิงแก้มก้น” ผมพูดกลี้นหัวเราะ

       สีหน้าเธอจากที่เหวออยู่ก็เปลี่ยนสีหน้าสงสัย แกมประหลาดใจ  ดูเหมือนปลาชนเขื่อนแล้วงงว่าจู่ๆ มีเขื่อนมาได้อย่างไร  ตลกชะมัด 555+ ไม่ถึงอึดใจคุณน้าก็เดินมาพูดอะไรสักอย่างกับยายนั่น ผมก็ไม่ได้ฟัง เพราะว่ากลั้นหัวเราะไม่อยู่ซะแล้วเลยรีบขอตัวกลับก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา

 “อ้าวดิว ไม่เข้าบ้านละจ๊ะลูก ยืนอยู่ตรงนั้นทำไมล่ะ”คุณแม่พูดด้วยหน้าตาเป็นห่วง พลางเอามือปัดเสื้อผมเมื่อท่านกลับมาถึงบ้าน

   “ไม่เป็นไรครับ ผมแค่หัวเราะมากไปหน่อย ฮ่า ๆ” แล้วเสียงใสๆก็ดังจากหน้าบ้านของบ้านข้าง

  “แม่  ดีไปบ้านเพื่อนก่อนนะคะ”ดีบอกแม่แล้วก็รีบวิ่งออกไปซะแล้ว ผมเลยหมดโอกาสที่จะไปคุยกับเธอแต่ไม่เป็นไร บ้านใกล้แค่นี้ยังไงๆ ก็ต้องเจอ ผมมองร่างเล็กๆของเธอที่วิ่งออกจากรั้วไปโดยไม่สนใจ คนที่กำลังแอบมองอยู่อย่างผมเลยสักนิด คงมีแต่เสียงคุณน้าที่ลอยตามลมมา

   “ดี กลับมาเดี๊ยวนี้นะ”